پاورپوینت کامل نسل کشی با ژست های انسان دوستانه ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نسل کشی با ژست های انسان دوستانه ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نسل کشی با ژست های انسان دوستانه ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نسل کشی با ژست های انسان دوستانه ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

نهادهای حقوقی بین المللی به احتمال زیاد تلاش برای دستگیری و محاکمه ی بن لادن و دیگران را از جمله با توسل به زور تأیید خواهند کرد، به شرط این که بتوان دخالت آنها را اثبات کرد. چرا ایالات متحده حاضر نیست این طریق را در پیش بگیرد؟ آیا مسأله فقط این است که نمی خواهد به رویکردی مشروعیت ببخشد که احتمالاً در مورد اقدامات تروریستی خود ما هم مصداق می یابد، یا عوامل دیگری در کار است؟

بخش اعظمی از جهان از ایالات متحده خواسته اند مدارکی دال بر ارتباط بن لادن با این جنایت ارایه کند، و اگر بتوان این مدارک را ارایه کرد، به سادگی می شود حمایت عظیم و تلاش جهانی را تحت نظارت سازمان ملل برای بازداشت و محاکمه ی او و همدستانش برانگیخت. اما این کار ساده نیست. حتی اگر بن لادن و شبکه اش در جنایات یازدهم سپتامبر دست داشته باشند، به دست آوردن مدارک موثق شاید بسیار دشوار باشد. چیزی که سازمان سیا قطعا به خوبی می داند، چون این سازمانها را بیست سال تمام خود پرورانده و از نزدیک بر آنها نظارت داشته است، اینها تشکیلاتی پراکنده، نامتمرکز، و غیر سلسله مراتبی اند، و احتمالاً ارتباطاتشان با هم اندک است و چندان هدایت مستقیمی در آنها اعمال نمی شود. و تا جایی که ما می دانیم، اغلب عاملان این جنایات احتمالاً خود در مأموریت های خوفناکشان کشته شده اند.

مشکلات دیگری هم در پس زمینه وجود دارد. به گفته ی «آرونداتی روی» نویسنده ی شجاع هندی «پاسخ طالبان، به تقاضاهای ایالات متحده برای استرداد بن لادن بر خلاف معمولشان معقول بوده است؛ مدارک را ارایه دهید، ما هم او را تحویلتان می دهیم. پاسخ بوش این است که این تقاضا قابل مذاکره نیست.» او در ادامه یکی از دلایل متعددی را ذکر می کند که روشن می کند چرا این چارچوب برای واشنگتن قابل قبول نیست؟ «حالا که حرف بر سر استرداد جنایتکاران است، می شود هندوستان هم در این میان تقاضای استرداد «وارن آندرسن» را از ایالات متحده مطرح کند؟ او رییس یونیون کار و مسئول نشت گاز در بوپال هند بود که در سال ۱۹۸۴ شانزده هزار نفر را به کام مرگ فرستاد. ما مدارک لازم را جمع آوری کرده ایم. همه ی آنها در پرونده ها هستند. می شود لطفا او را هم به ما تحویل بدهید؟»

چنین مقایسه هایی در طیف های فکری افراطی در غرب، که برخی از آنها «چپ» نامیده می شوند، جنجال های جنون آمیزی به راه می اندازد. اما برای غربی هایی که سلامت عقل و شرافت اخلاقیشان را حفظ کرده اند و برای تعداد زیادی از انسان هایی که معمولاً قربانی می شوند، کاملاً معقول اند. رهبران حکومت احتمالاً این را درک می کنند. و نمونه ای که «روی» ذکر می کند، البته تازه اول ماجراست و نه فقط به دلیل مقیاس این جنایت، به این دلیل که صراحتا یک جنایت دولتی نبود، نمونه ی خیلی چشم گیری هم نیست. فرض کنیم ایران خواستار استرداد مقامات ارشد دستگاه کارتر و دستگاه ریگان شود، و حاضر نباشد مدارک متقنی دال بر جنایات آنان در دوره ی تصدی شان ارایه کند. مدارکی که قطعا وجود دارند؛ یا فرض کنید نیکاراگوئه خواستار استرداد سفیر ایالات متحده در سازمان ملل شود، شخصی که اخیرا به رهبری «جنگ علیه تروریسم» منصوب شده، و از جمله سوابقش خدمت به عنوان «پروکنسول» (عنوانی که غالبا یدک می کشید) در کشور «هندوراس» بود که عملاً به روش تیولداری اداره می شود. او قطعا از جنایات تروریست های دولتی مورد حمایت خود خبر داشت، و ضمنا بر جنگ تروریستی ای نیز نظارت عالیه داشت که ایالات متحده بابت آن در دادگاه بین المللی و شورای امنیت (در قطعنامه ای که ایالات متحده آن را وتو کرد) محکوم شد. یا بسیاری نمونه های دیگر. آیا ایالات متحده حتی به خواب هم می بیند که به خواسته هایی؛ چون اینها، بدون ارایه ی سند و مدرک، یا حتی با ارایه ی اسناد و مدارک متقن ترتیب اثر دهد؟

بهتر است که این درها بسته بمانند، همان طور که وقتی یکی از چهره های اصلی، هدایت عملیاتی را به رهبری «جنگ با تروریسم» منصوب می کنند که بالاترین نهادهای بین المللی موجود در آن را تروریسم دانسته و محکوم کرده اند، بهتر است همچنان سکوت کنیم. جاناتان سویبفت [هزل نویس انگلیسی قرن هیجدهم] هم اگر بود زبانش بند می آمد.

شاید کارشناسان تبلیغاتی دستگاه هم به همین دلیل ترجیح داده اند لفظ «جنگ» را به کار ببرند که ابهامش به کارشان می آید، و نه لفظ صریح تر «جنایت»، ـ یا چنان که «رابرت فیسک»، «مری رابینسن» و دیگران با دقت بیشتر بیان کرده اند: «جنایت علیه بشریت» را. برای مقابله با جنایت، هر قدر هم که مخوف بوده باشد، رویه های تثبیت شده ای وجود دارد. این مقابله به سند و مدرک نیاز دارد و در ضمن مستلزم پایبندی به این اصل هم هست که «مرتکبان این اعمال» پس از ارایه ی شواهد، مسئول شناخته می شوند، نه دیگران (پاپ ژان پل دوم، نیویورک تایمز، ۲۴ سپتامبر)، و از جمله نه تعداد نامعلومی مردم نگونبخت که از گرسنگی روبه مرگ اند و پشت مرزهای بسته مانده اند، که خود همین در واقع از موارد جنایت علیه بشریت است.

جنگ با تروریسم را اول بار ریگان به راه انداخت، تا جای جنگ سرد را بگیرد؛ یعنی ابزاری شد برای ایجاد هراس در مردم و ج