پاورپوینت کامل نقد «سیما» در رمضان ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد «سیما» در رمضان ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد «سیما» در رمضان ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد «سیما» در رمضان ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه:

دکتر «حسن حبیبی» در یک گردهم آیی تخصّصی با نام «ایران در قرن بیست ویکم» ضمن گفت وگو درباره ی فن آوری، اشاره ای واژه شناسانه به دو مفهومِ معکوس در این زمینه کردند و از ترکیب فن+وری؛ یعنی پسوند رساننده داشتن و واسطه ای (آ) برای روانی بیان سخن گفته و بیان داشتند که متأسفانه در صداوسیمای ما این کلمه غالبا تبدیل به «فن آوری» می شود.

آشکار است که فن وری، یا فن آوری، گویای تولید فن، فاعلیت و داشتن خصوصیت مذکور است. در حالی که فن آوری یک اشتباه مبتنی بر جهل و سطحی بودن و دارای معنایی معکوس و به معنی آوردن و وارد کردن فن است. یعنی همان چیزی که خیلی ها با دستاویز آن، تکالیف رشد تکنولوژیک را انجام یافته می بینند و تصوّر یک رشد توهّمی و مدرنیزاسیون صوری را در عوام می پراکنند که چیزی جز پنهان نگاه داشتن یک بیماری نیست.

اخیرا اصرار «سیما» بر به راه انداختنِ جشن و تمجید از سریال های عامّه پسند، بی اعتنایی به نقد جدّی و عدم استفاده از نیروهای صاحب اندیشه و تأکید یکسویه بر پسند عامه، حکایت همان کاربرد غلط واژه را یافته است.

حکایت «سیما» در تمجید از برنامه های خود، همان حکایت خودگویی، خودخندی و واهمه از نقد است. خصوصا فراموش شدن اهداف فرهنگی، هنری و تربیتی، محافظه کاری در طرح مسایل جدّی اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، ممیزی بی جا و محدودیت های نالازم در بازتاب مسایل زنده ی زندگی معاصر و نقدِ اجتماعی و در عوض تأکید به سرگرمی مبتذل در بسیاری از اوقات، نشان از جایگزینی اهداف سطحی و سرهم بندی، بجای اهداف جدی و آرمانی است.

«سیما» ـ با انحصار خود ـ به جای دعوت از متفکران برای نقد سریال ها، پس از پایان هر برنامه، شروع به تحسین ساخته هایش می کند و این مسأله نشان از عدمِ سعه ی صدر است.

در این میان وضعیت خطرناک، موفقیت برنامه هایی است که دارای مشکلات محتوایی و ساختاری جدی می باشند، اما با استفاده از فرمول های عامیانه، ایجاد حسّ تعلیق و ماجراهای گوناگون، تماشاگران وسیع تری را جذب می کنند.

جذب تماشاگر بدون اتکاء به ارزش های زیبایی شناسانه و معنوی، برای ما هنری به بار می آورد که با فیلم فارسی و گنج قارون همگون و هم ردیف است!

فراموش نکنیم که هیچ فیلم فارسی پیش پا افتاده ای وجود نداشت که فاقد پیام اخلاقی باشد. الصاق یک پیامِ دوآتشه ی اخلاقی، به مشتی ماجراهای صرفا سرگرم کننده، نشان توجه به آرمان ارتقای حسّ و سلیقه ی زیبایی شناسی و تفکر مخاطبان نیست. به ویژه این موضوع درباره ی برنامه های ماه رمضان صادق است. بر این اساس سعی شده است تا با نقد سریال های ماه رمضان، نقاط قوت و ضعف آنان بیان گردد.

در سال های قبل، سریال های تلویزیونی در ماه های رمضان و محرم، غالبا کسالت آورترین و سردستی ترین و ضعیف ترین برنامه هایی بود که در طی سال از تلویزیون پخش می شد.

عدم توجه به کیفیت برنامه ها از نظر متن فیلمنامه، کارگردانی، بازیگری و فیلم برداری تا بدان حدّ بود که گویی قصدی در ارایه ی برنامه های فاقد هر ارزش و جذابیت وجود داشت.

غالبا نگاه مدیران آن بود که ماه رمضان، ماه عبادت است و مردم باید مشغول امور عبادی باشند، و سریال ها نباید مانع تمرکز توجّه عامّه بر امور مرسوم باشد. بجز سریال امام علی(ع) که به ماه رمضان کشید در حالی که سریال ویژه ی ماه رمضان نبود، سریال های دیگر حاوی همین شکل ابتذال و سطحی گرایی بوده اند. دیگر برنامه ها هم از ساده ترین شیوه ی تبلیغی مشحون بودند.

سال های پیش، سخنرانی های مطوّل، عدم توجه به ویژگی رسانه ی تصویری، عدم تخصص درباره ی تبلیغ مؤثّر، درک محدود درباره ی مفهوم آموزش دینی، بی توجهی به فرهنگ سازی جذاب و غیرمستقیم، عدم توجه به واقعیت مخاطبان و همه ی آنان را در موقعیت زاهدانِ شب زنده دار تصور کردن، تأکید بر معیارهای صوری و شکلی و بی توجهی به این مسأله که یک سریال داستانی جذاب می تواند، هم چون یک «منبر» موفق و بلکه نیرومندتر از آن، عامل تأثیر درس های رمضانی باشد و…

بنابراین همه ی این مسایل، مجموعه ای از ادراک نادرست بود که بر برنامه سازی ماه رمضان حاکم بود و سبب می شد که کارهای سطحی در این ماه به نمایش درآید و یا اساسا بخش بزرگ برنامه ها به سخنرانی ها، نصیحت، اندرز و موعظه ی خشک سپری شود.

عدم موفقیت این برنامه ها آرام آرام نشان داد که حق با منتقدین است و باید روش را تغییر داد. به ویژه آن که ماه رمضان در کشورهای عربی یک ماه جشن احسان و اکرام، دید و بازدید و ضیافت شادمان است. و بهترین برنامه های تلویزیونی آنها در این ماه پخش می شود.

اگرچه شادی بی محتوا و عبث، اهداف رمضان را تحریف می کند، اما باید اعتراف کرد که اشتباه گرفتن ماه رمضان با ماه سوگواری (و یا حتی در ماه سوگواری ارایه ی برنامه های کسالت بار و فاقد کیفیت) اساسا قابل پذیرش نیست.

با توجه به مطالب فوق، برنامه های امسال جالب توجه بود؛ زیرا می کوشید آمیزه ای از جذبه و زیبایی ماه نزول قرآن و شب های قدر را با سوگ بزرگ و معرفت آموزش های درست قرآنِ ناطق بیامیزد.

سریال های امسال می کوشید تا حاوی پیام های اخلاقی، در متنِ سریال های سرگرم کننده باشد. و با نمایش، ارزش های معنوی را طرح نماید.

کانال های یک، دو، سه و… هریک سریالی تدارک دیده بودند.

نقاط قوّت برنامه های رمضان امسال

حضور هنرپیشه های مشهور؛ مانند «آتیلا پسیانی و فرامرز صدیقی» در سریال های هرشبه ی ماه رمضان چشم گیر بود. بازی پسیانی در سریال «گم گشته» که از کانال سه پخش شد، بسیاری را پای تلویزیون می کشاند. آشکار است که سازندگان سریال ها می کوشند تا از خلال داستان های هرشبه، فضای رمضان را تصویر و ارزش های این ماه را انتقال دهند. نمایشِ دو قطب خیر و شر در این سریال ها، با پیام های ویژه تر مربوط به ماه رمضان و توجّه به حق تعالی آمیخته است. و تصاویر دوری از خدا و نتایج مصیبت بار آن، در سرگشتگی، لغزش و گناه مورد تأکید قرار گرفته و روشن می شود که هر انسانی ذاتا امکان توبه و بازگشت دارد و صرفا به سبب آزهای نفسانی فرومی غلتد.

سریال ها از نظر ساختاری می کوشند با ایجاد تعلیق هرشبه، این توجه را تشدید کنند. طرح و توجه سریال ها اساسا بر روی همین نقطه ی تعلیق و کش دادن متمرکز است. از این رو آشکار است که بر روی جذّابیت سریال ها، نسبت به سالیان قبل سرمایه گذاری معنوی و مادی بیشتری صورت گرفته است.

امّا با همه ی این مسایل آیا سریال ها موفق بوده اند؟ و آیا حقیقتا ما را با باطن رمضان، به زبانِ هنر خلاق و نوآشنا ساختند و به خود رمضان جذابیت خاص بخشیدند؟

نقاط ضعف برنامه های رمضان امسال

اگر برنامه های کسالت بار و خشک بی روحِ پند و سخنرانی تکراری، فضای رمضان را در خانه ها تیره و تار و در ذهن جوانان فاقد جذابیت می کند، از سوی دیگر ارایه ی برنامه های صرفا سرگرم کننده، بدون ارزش های باطنی عمیق و معرفی جذاب روح رمضان، معارف رمضان و ارزش های معنوی رمضان نیز از میلیون ها نفر، فرصت آشنایی عمیق تر با برکات حقیقی این ماه را می گیرد.

ضرورت استفاده کردن از جذاب ترین، دانشمندترین و هنرمندترین کارکنان هنری و سینمایی و… برای گفت وگوی تصویری از معارف رمضان و بکار بردن ابداع تصویری برای آشنایی بینندگان با ادعیه و آداب رمضان، بخشی از وظایف سیما است که نباید به آن بی توجهی شود، امّا برنامه ها تا آنجا که به سریال ها مربوط می شود نیز نقدپذیر هستند.

۱. برای یافتن دیدگاهی محسوس تر سریال امام علی(ع) را مثال می زنم و آن را با سریال های موجود مقایسه می کنم. امیدوارم این مقایسه سوءتفاهمی برنیانگیزد.

مقایسه ی سریال امام علی(ع) با سریال های پخش شده

اولاً: من خود نسبت به سریال امام علی(ع) انتقادهای جدی داشتم؛ ثانیا: منظور تکرار آن نوعِ کار نیست، اما به هرحال سریال امام علی(ع) بعنوان جذاب ترین سریال مذهبی تاکنون بوده است.

منظور، دیدگاهِ سریال سازی حاکم بر آن کار، و سایر سریال های رمضانی است. سریال امام علی(ع) به عنوان یک سریال جدی، بهترین امکانات را به خود اختصاص داد، اما سریال های ماه رمضان هنوز با این دید ساخته می شوند که آثار هرشبه، باید به نوعی کم خرج باشند، سرهم بندی شوند، کش داده شوند و در فرصتی کوتاه تهیه گردند و از هنرمندان درجه ی یک بی بهره باشند.

اگر ریشه ی این دیدگاه را جست وجو کنیم، در آن به نوعی دیدگاه پُر کردن ساعات، حاکم است که بر اهمیت ماه رمضان واقف نیست و نمی تواند بپذیرد که یک سال تمام برنامه ای را با سرمایه گذاری زیاد تولید کند، تا سی شب آن را به «نمایش» بگذارد. از این رو می خواهد برنامه ای دو ماهه بسته شود و شب های رمضان به روی آنتن برود، امّا این دیدگاه، دیدگاه غلطی است؛ زیرا برنامه های سی شبه ی ماه رمضان می توانند به طور هفتگی نیز پخش شوند و سی هفته ی تمام ادامه یابند.

اما سؤال این است که چرا نگاه سریال سازی؛ نظیر نگاهی که بر امام علی(ع) حاکم بود، برای سریال های رمضان نیز ضروری است؟ چرا باید با جذابیت و نه سرهم بندی و لباس و دکور از امام علی سخن گفت؟

اگر هدف صرفاً سرگرم کردن تماشاگران نیست، اگر رمضان مبارک ترین ماه ها و ماه نزول قرآن و ضیافت الهی است، اگر ماه فشرده ی تربیت و تزکیه مسلمانان و ذخیره ی درس آموزی و عمل و بیداری برای همه ی ماه هاست، اگر رمضان، ماه شهادت قرآن ناطق و درخشان ترین انسان کامل است، اگر رمضان برای ما، ماهی جدی است، پس باید بیشترین هزینه ها، برای جذاب ترین برنامه ها صرف شود که سبب درک مسیری می شود که در جهان مدرن با دوری از مذهب و معارف و حقایق آن طی می کنیم و از تصاویر متعال دور می شویم.

در این ماه باید فیلم هایی که سبب معرفت، بیداری، تکان خوردن روح و جذب شدن جانِ انبوه تماشاگران به حقایق اصیل می شود، به نمایش در آید. ماه رمضان باید فرصت ظهور خلاقیت، هنر و توان عالی نمایشی ما پیرامون کانون آموزه های رمضانی باشد. سریال هایی که بتوانند به نحو جذاب و تاثیرگذار تماشاگران را جذب روح رمضان در روابط شان کنند، باید در این ماه به نمایش در آیند. طبیعی است برای جذب بهترین فیلم نامه نویسان، بهترین کارگردانان، بهترین بازیگران و… و برای به دست آوردن مجال کافی جهت ارایه ی یک کار بزرگ، تغییر دیدگاه برای برنامه سازی سریال های رمضانی لازم است؛ سریال هایی که با ژرف ترین مسایل زنده ی زندگی ما، چالش های ما، گوهر مسایل مربوط به مدرنیت غربی و مدنیت اسلامی و واقعیات ما تماس داشته باشد و آینه ی زنده و جاندار مسایل ما باشد. این ها باید همان گونه پرداخته و ساخته شوند که سریالی؛ مانند امام علی(ع) با همان هزینه ها، صحنه پردازی ها، مهارت ها و هنرهای بکار رفته ی گوناگون ساخته و پرداخته شد.

آشکار است که مقصودم صرفاً داستان های تاریخی و گذشته گرا نیست. حتی سریال های امروزی هم باید با همان جدیت و کاربرد نیروهای درجه ی یک تهیه شوند تا اثری بزرگ، هنرمندانه و ارزشمند و نه صرفاً سرگرم کننده و بازاری، تحویل رمضانیان شود.

*

از نظر نگارنده، سطحی نگری، دوری از زندگی، توهین به خِرد تماشاگر و دست کم گرفتن آن، افسانه سرایی پوچ و خشونت و فروکشیدن سلیقه ی جمال شناختی بیننده به جای ارتقای آن، هیچ یک کمتر از ابتذال نمایش سکس نیست، و حرام است. و استفاده از آن ها نشان از بی اعتباری ارزش های ایمانی، فقدان پایداری و مقاومت بر سر اصول و استفاده از هر وسیله ی نامشروع برای حفظ قدرت است. مثل بسیاری از جهالت ها، این هم نوعی از جهل است که گریبان ما را گرفته و بیان گر سطحی شدن دین داری ماست. مثل کسی که به راحتی دروغ می گوید؛ به راحتی کم فروشی می کند؛ در تجارت تزویر می کند، ربا می خورد، هزار و یک حرام انجام می دهد، ولی اگر زنی را ببیند که بی هیچ غرض و مرضی اندکی از موهایش بیرون آمده، این بدحجابی ناخواسته را مساوی با ارتداد و مستوجب ضرب و شتم می داند و معلوم نیست حکمش را از کجا آورده است.

مسلّماً فقدان حجاب حرام است، امّا آیا دستبرد به یک انقلاب، سوء استفاده از قدرت برای تکاثر و زراندوزی، پیمان شکنی با امام و مردم، ربا گرفتن و دروغ گفتن، انحصار امکانات عمومی به سود یک جناح، کم فروشی و زیر پا نهادن حقوق فرد، اجتماع، قانون و… گناه به شمار نمی آید؟ بنابراین با زاویه ی دید است که من می اندیشم در تلویزیون و سریال های غربی، چه ترویجِ خشونت و کشتار و هیجان های عبث، و چه رشد سطحی گری و تخفیف عقل و هوشِ تماشاگران و ابله فرض کردن آنها، یک انحراف جدی است. متأسفانه پاره ای از این انحرافات، حتی در سریال های ماه رمضان نیز وجود داشت. سرهم بندی کردن داستان ها، عدم اقناع گری و سطحی بودن آن با یک نقاب اخلاق گرایی شعاری، بجای آن که برانگیزنده ی خِرد تم