پاورپوینت کامل جرم‏شناسی فقهی و حقوقی کودک‏آزاری ۲ ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جرم‏شناسی فقهی و حقوقی کودک‏آزاری ۲ ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جرم‏شناسی فقهی و حقوقی کودک‏آزاری ۲ ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جرم‏شناسی فقهی و حقوقی کودک‏آزاری ۲ ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

قسمت دوم

اشاره:

در بخش نخست این مقاله، پس از مفهوم شناسی کودک آزاری، جلوه های گوناگون این پدیده نابهنجار از منظر حقوق بین الملل و حقوق ایران بررسی شد. در ادامه به اقسام حرمت آن از نگاه فقه و احکام فقهی فقها نگریسته می شود.

کودک آزاری از نگاه فقه

با توجه به تعریفی که از کودک آزاری گذشت، از ابواب متعددی می توان حکم حرمت کودک آزاری را استفاده نمود.

۱.کودک آزاری از مصادیق ظلم

یکی از بزرگ ترین گناهان، ظلم و آزار به کسی است که هیچ پناه گاهی جز خداوند ندارد. در حدیث نبوی می خوانیم: “أَنَّهُ قَالَ: قَالَ اللَّهُ – عَزَّ وَ جَلَّ-: اشْتَدَّ غَضَبِی عَلَی مَنْ ظَلَمَ أَحَداً لَا یجِدُ نَاصِراً غَیرِی”(۱) بنابراین، یکی از مصادیق بارز آن، ظلمی است که از سوی والدین یا سرپرستان قانونی به فرزندان می شود. لذا ظلم والدین به فرزندان از مسلم ترین اعمال حرام بوده و ممنوع است. البته از دیدگاه اسلام هر گونه آزار جسمی و روانی کودک حرام است. از این رو، علاوه بر حرمت تکلیفی، حکم وضعی آن نیز که عبارت است از مجازات جزائی و ضمان مدنی در مورد والدین ظالم اجرا خواهد شد.

از مصادیق بارز ظلم والدین، آزار کودک بی پناهی است که سرپرستی او را بر عهده دارند، چرا که از وظایف پدر و مادر حفظ و تربیت کودک است. لذا ایشان حق ندارند به هیچ بهانه ای صدمه ای جسمی یا روحی به کودک وارد کنند. ضمن این که، جواز تادیب کودک منوط به شرایط و محدود به حدود خاصی است. لذا والدین نمی توانند به استناد حق تادیب به هر شیوه ای برای تادیب کودک خود توسل جویند. از این رو اگر تنبیه بدنی خارج از حد ضرورت یا بیش از مقدار لازم باشد،تعدی بوده، موجب ضمان، دیه و مجازات تعزیری است.

آیه الله العظمی صافی گلپایگانی (دام ظله) در این مورد می فرمایند:” تأدیب فرزندان بر پدر لازم است، لکن در حدودی که شارع مقدس اجازه داده و دستور شرع – به اتفاق همه مراجع تقلید دامت برکاتهم – این است که تنبیه باید به نحوی باشد که موجب دیه نشود”(۲).

آیه الله صانعی(دام ظله) در این باره می گوید:” هیچ شرع و قانونی چه رسد به شرع مقدس اسلام که دینی الهی است، آزار انسان ها، چه رسد به کودکان مظلوم و بی پناه آن هم در محیط بسته خانه را اجازه نداده و نمی دهد و عقل و نقل و همه علما و فقها اجمالا آن را حرام، معصیت، گناه، ظلم و ایذاء می دانند و ناگفته نماند که به حکم اطلاق ادله حرمت ظلم و اذیت، فرقی بین ایذاء جسمی و روحی نمی باشد و هر دوی آنها حرام است و مرتکب اش به علاوه از ضمان و لزوم جبران خسارت و ضرر وارده به کودک، همانند ضرر به دیگران مستحق تعزیر هم می باشد. پس آزار کودکان از طرف والدین جایز نبوده و نیست و کودک آزاری از طرف آنها در شرع مقدس حرام و معصیت می باشد، بلکه عمده و غالب انواعش – اگر نگوییم همه اش – از معاصی کبیره است.

این بود بیان حکم کلی مساله، اما راجع به رفع معضل مفروض در سؤال، راهکار جلوگیری از آن، مانند راهکار جلوگیری از ظلم به دیگران در اسلام پیش بینی شده و بر همگان، مخصوصا دولت مردان قانون گذاری و اجرا، تشکیل محاکم جلوگیری از ایذاء و به فریاد چنان مظلومان بی پناه رسیدن واجب شرعی و عقلی است، بلکه بر آنها به علاوه از تکلیف یک حق هم می باشد، چون هر مظلومی بر حکومت حق رفع ظلم از خودش دارد و حکومت باید جلوی هرگونه ایذاء و اذیت را گرفته و عدالت را اجرا نماید و مساله حمایت، قاعدتا همان حضانت، سرپرستی و تربیت کودک و حفظ بدن و روح و جان او می باشد، که به پدر و مادر واجب شده است. آری! در راستای ادب و تربیت کودکان از طرف آنها تنها زدن حداکثر تا پنج ضربه و یا شش ضربه، نه زیادتر، آن هم با انحصار راه تربیت به آن و در مسیر جلوگیری از فساد اخلاقی و ارتکاب کارهای ناشایست و به شرط این که ضربه به طور سخت و موجب زخم شدن و یا تغییر رنگ پوست نباشد اجازه داده شده و ناگفته نماند با آن که امروزه تربیت اولاد و رشد استعدادهای آنان، خود رشته بسیار با اهمیت و دارای علما و متخصصین می باشد، نیاز به تنبیه بدنی – که معمولا مانع از تربیت و رشد استعدادهاست – بسیار نادر بوده و هست و بر همه قدرت های تبلیغی و فرهنگی است که راه های احسن تربیت، ادب و فرهنگ را تبلیغ نموده تا طبعا پدران و مادران مهربان و همه مربیان از آن راه ها استفاده کنند و راه کودک آزاری مسدود گردد و باید همگان را به سیره رسول گرامی اسلام (ص) در جلوگیری از تربیت و ادب در هنگام غضب و خشم متوجه ساخته، تا ادب و تربیت همراه با عاطفه و حاکمیت عقل و علم و خرد انجام گیرد؛ چرا که حالت خشم و غضب در هنگام تربیت و ادب همه جهات عقلانی و انسانی تربیت را مستور نموده و پرده حجاب سخت و آهنینی بر روی همه آنها قرار می دهد، که نعوذبالله منه، امید است که با فرهنگ سازی هرچه بیشتر و اصلاح در قوانین حمایت از کودکان و بررسی مجدد قوانین مجازات و تعزیرها با توجه به شرایط اجتماعی، زمان ها و مکان ها در جهت پیش گیری از پدیده کودک آزاری دیگر شاهد این پدیده ی شوم نباشیم”.(۳)

۲. کودک آزاری به واسطه سوء نیت در تادیب

هدف اصلی در جایز بودن تادیب کودک، تربیت صحیح اوست. لذا والدینی می توانند در این مسیر گام بردارند که این هدف، آرمان تربیتی آنان باشد. لذا تادیب کودک با انگیزه تشفی خاطر یا کاستن از فشارهای عصبی خود و مانند آن جایز نیست. بسیاری از فقها در کنار حکم به جواز تادیب، بدین نکته نیز اشاره نموده اند. لذا صدمات ناشی از تادیب با سوء نیت نیز از دیگر مصادیق کودک آزاری به شمار می رود، که علما نیز بدان تصریح دارند.

مرحوم آیت الله گلپایگانی (ره) بر این نکته تاکید بسیار دارند، که، تادیب فیزیکی نباید از روی خشم نا بجا و تشفی خاطر باشد: “وکذا لا یجوز ضرب الصبی الممیز، للغضب وتشفی القلب”.(۲)

به طور کلی تادیب کودکان باید با هدف اصلاح ایشان و در راستای مصلحت باشد. ایشان در تذکری فقهی و اخلاقی می فرمایند: ” ثم إنه لابد من أن یکون المقصود والهدف فی مقام الضرب هو التأدیب الراجع إلی مصلحه الصبی لا ما یثیره الغضب النفسانی وإلا فربما یؤول الامر إلی أن یؤدب المؤدب، لأن ضربه لم یکن لله تبارک وتعالی. وعلی هذا، فلابد من أن یکون ضربه فی الحال الطبیعی العادی، لا حال الغضب، ولو کان مغضبا یکون غضبه لله تعالی لا لنفسه حتی یسوغ ضربه، وهذه الحاله قلما توجد إلا فی النفوس الزکیه الطاهره “.(۳)

۳. کودک آزاری به واسطه تادیب نامناسب

چنان که فقهای عظام(ره) و حضرت امام خمینی(ره) فرموده اند(۴)، تادیب زمانی جایز است که به مصلحت کودک و در حد متعارف باشد. از این رو، آن گاه که در تادیب، مصالح کودک در نظر گرفته نشود یا به کودک بیش از حد متعارف صدمات جسمی و روانی وارد شود، کودک آزاری تحقق یافته است.

گذشته از تادیب بدنی غیر مجاز که پیش از این بررسی شد، تادیب غیر مجاز، شکل دیگری نیز دارد، که ناشی از صدمات روانی است. از این رو، والدین و پس از ایشان، مربیان آموزشی و پرورشی، بیشترین وظیفه را در پرورش روانی و اخلاقی کودک دارند. لذا چنان که برخورد ایشان با کودک به گونه ای باشد که کودک از احساس امنیت روانی و فکری کافی برخوردار نباشد و یا کودک دچار پریشانی روانی گردد، کودک آزاری تحقق یافته است. از این رو، والدین حق توهین به کودک خود را ندارند و هر گونه دشنام، چنان چه خارج از اهداف تربیتی متعارف باشد، قابل برخورد است.

از سوی دیگر، به والدین توصیه شده است که نام نیکو بر فرزندان خود بگذارند تا در بزرگسالی از نام بد در رنج نباشند، چرا که اسلام به شخصیت کودک ارزش و اهمیت ویژه ای قائل شده و والدین را ملزم نموده که به گونه ای با کودک رفتار کنند که شخصیت اخلاقی و روانی او رشد یابد، لذا در روایات زیادی، احترام گذاشتن به کودک را لازم،(۵) والدین را از تبعیض بر حذر، و ایشان را موظف به جبران حقارت ها و کمبودهای عاطفی نموده است.(۶)

بنابراین، از مجموعه روایات می توان اهتمام اسلام برای تامین نیازهای روانی کودکان و لزوم توجه والدین به این مهم را دریافت.

حد متعارف تادیب چه مقدار است؟

یکی از ابهامات قانونی در تادیب فیزیکی کودک، عدم تعریف حد متعارف و محدوده مجاز تنبیه بدنی است. در حقیقت می توان علت این امر را نسبی بودن آن نسبت به کودکان مختلف دانست. لذا قانونگذار تعیین میزان دقیق حد متعارف تادیب را بر عهده قاضی گذاشته و او موظف است با مراجعه به عرف، میزان متعارف را معین کند.

یکی از معیارهایی که در فقه برای حد متعارف تنبیه بدنی از سوی سرپرست کودک ب