پاورپوینت کامل روح خدا در کالبد موسی ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روح خدا در کالبد موسی ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روح خدا در کالبد موسی ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روح خدا در کالبد موسی ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

امام موسی صدر از منظر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، حضرت امام خمینی(ره)

مقدمه:

در طول تاریخ تشیع، امام موسی صدر، نخستین مجتهد “جامع الشرایطی” است که قدم پیش نهاد و نهادی شیعی با عنوان “مجلس اعلای شیعیان ” را در لبنان پایه گذاری کرد و نفوذ معنوی و مادی این نهاد، چنان توسعه یافت که در مدت کوتاهی لبنان را به طور جدی تحت تاثیر قرار داد.

در دوران مبارزات حضرت امام خمینی(ره) امام موسی صدر به عنوان پشتوانه ای قوی و مبلّغی رسا در خارج از مرزها به فعالیت پرداخت و در کمال ظرافت به سازمان دهی و تربیت انقلابیان همت گماشت، که حضرت امام خمینی (ره) نیز از او حمایت می کرد و از یاری و تأیید وی دریغ نمی ورزید. البته این رابطه، به واسطه شرایط سخت آن روزگار، همواره دور از دیدگان نامحرمان قرار داشت. وجود امام موسی صدر چنان برای امام خمینی(ره) ارزشمند بود، که در جریان اشغال سفارت امریکا در تهران، حضرت امام بی درنگ پیشنهاد غسّان تُوینی، شخصیت برجسته مسیحی لبنان، مبنی بر معاوضه گروگان های امریکایی با امام موسی صدر را پذیرفت.

مروری بر اندیشه های امام موسی صدر و آشنایی ایشان با امام خمینی(ره)

آشنایی امام موسی صدر و امام خمینی، از حدود سال های ۱۶۱۳ – ۱۳۱۷ و از منزل پدری امام موسی صدر آغاز شد. زمانی که امام صدر یک نوجوان مدرسه ای ده ساله بود و امام خمینی یک مدرس فاضل حدود ۳۵ ساله در حوزه علمیه قم. امام صدر آن زمان “آقا موسی” خوانده می شد و امام خمینی “حاج آقا روح الله”. البته در این زمان، آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم تازه دار فانی را وداع کرده بود [۱۰ بهمن ۱۳۱۵] و مرحوم آیت الله العظمی سید صدرالدین صدر، به عنوان وصی و جانشین ایشان ریاست حوزه را بر عهده گرفته بود. منزل آیت الله صدر، به خصوص در دوران فشار رضاخانی، محل مراجعه و پناه عموم علماء و طلاب بود و به طور طبیعی امام خمینی نیز بدانجا رفت و آمد فراوان داشت. پدر امام صدر یک جلسه خصوصی مذاکره علمی تشکیل داده بود، که در آن بر برخی کتب مهم فقهی حاشیه می نگاشتند. دو تن از اعضای برجسته آن جلسه عبارت بودند: از مرحوم آیت الله العظمی سید احمد شبیری زنجانی [پدر آیت الله العظمی سید موسی شبیری زنجانی از مراجع بزرگوار کنونی] و مرحوم آیت الله سید زین العابدین کاشانی و یکی از اعضاء جوان به نام امام خمینی.

امام موسی صدر از سال ۱۳۲۲ رسما وارد حوزه علمیه قم شد و تا اواخر سال ۱۳۲۵، دوره مقدمات و سطوح حوزوی را تمام کرد و از ابتدای سال ۱۳۲۶ تا پاییز سال ۱۳۳۸، قریب به ۱۳ سال تمام در دروس خارج حوزه های قم و نجف شرکت کرد. اساتید ایشان دو گروه بودند: استادان اصلی و بزرگواری که امام صدر سال ها در درس آنان حاضر شد و به اصطلاح “ملازم” درس آنان بود؛ و برخی اساتید بزرگوار دیگر که امام صدر، به خصوص در ایام تعطیل، تنها چند صباحی در درس آنان حاضر گردید. امام خمینی از اساتید اصلی امام صدر نبود و آن بزرگوار به جز بخش اندکی از کتاب رسائل در دوره سطح و نیز بخش اندکی از مبحث زکات در دوره درس خارج را نزد امام راحل تلمذ نکرد. امام صدر هم در فقه و هم در اصول، شاگرد مرحوم آیت الله العظمی سید محمد محقق داماد بود. اساسا جمعی از نخبه ترین طلاب دهه های ۲۰ و ۳۰ حوزه علمیه قم از شاگردان و ملازمین درس مرحوم آیت الله داماد محسوب می شدند، که امام صدر، شهید بهشتی و آیات عظام سید موسی شبیری زنجانی، سید مهدی روحانی، موسوی اردبیلی، مکارم شیرازی و سید جلال الدین طاهری، از آن جمله اند. معروف بود که این بزرگان شاگردان خاص و ملازمین درس مرحوم آقای داماد هستند، درست همان طور که آیات عظام حسینعلی منتظری، محمد فاضل لنکرانی، جعفر سبحانی و بسیاری بزرگان دیگر شهرت داشتند که شاگردان خاص و ملازمین درس حضرت امام هستند.

اگرچه امام صدر با امام خمینی ارتباط علمی اندکی داشت، اما محبت امام راحل مانند بسیاری از بزرگان دیگر در قلب او بود. و همچنین، لطف حضرت امام همواره شامل حال او می شد؛ زیرا به طور مکرر پیش آمد که امام خمینی به مشهد مقدس مشرف شدند و امام صدرِ جوان نیز به واسطه مرحوم آیت الله شیخ محمد صدوقی [شهید بزرگوار محراب] همراه ایشان بودند.

امام صدر، هم در اخلاق و هم در عرصه اجتماع و سیاست، بیش از هر کس دیگری از مرحوم پدرش تأثیر پذیرفته بود و سبب این امر نیز روشن است، چرا که امام صدر از یک خاندان اصیل، عریق و شریفی برخاسته بود، که لااقل تا ۹۰۰ سال پیش از این، اجداد آن تماما از مراجع، مجتهدین و زعمای مهم شیعه بودند.

یکی از مهم ترین خصوصیاتی که امام صدر از پدر بزرگوارش به ارث برده بود، داشتن سعه صدر، برخورد پیامبرانه با مخالفان و تحمل کارشکنی ها و گذشت در برابر آزار و اذیت آنان بود. در دوران زعامت امام صدر بر شیعیان و بلکه کل جامعه لبنان، هیچ یک از مخالفان روحانی و غیر روحانی آن بزرگوار – که بسیار بودند – نه تحت کمترین فشار قرار گرفتند و نه حتی با یک مورد هتک حرمت با محدودیت یا محرومیت از برخی حقوق اجتماعی خود شدند و این در حالی بود که بر حسب قانون لبنان، امام صدر به عنوان رئیس طایفه شیعه آن کشور از حرمت و منزلت بسیار زیادی برخوردار بود. امام صدر پس از پدر، به بزرگانی، چون آیت الله سید عبدالحسین شرف الدین، علامه طباطبایی و نیز مرحوم عبادی [همسر خواهر خود]، بیش از دیگر بزرگان دلبستگی عاطفی داشت.

آموزه ها و شعارهای راهبردی امام صدر، همان آموزه ها و شعارهای راهبردی امام خمینی و انقلاب اسلامی ایران بود؛ با این تفاوت، که حداقل یک دهه قبل از پیروزی انقلاب، بر دل و زبان شیعیان لبنان جاری بوده است. اصول، ارزش ها و مبانی مهمی چون “عدم جدایی دین از سیاست”، “ساختن جامعه مدنی صالح”، “بازگشت به اصول و فرهنگ اهل بیت (ع)”، “تقریب مذاهب”، “نه شرقی و نه غربی”، “آزادی خواهی”، “ظلم ستیزی”، “مبارزه با استبداد”، “مقاومت در برابر اسرائیل”، “آزاد سازی قدس”، “فرهنگ شهادت”، “مبارزه با حرمان”، “سازندگی و توسعه”، “گفتگوی ادیان” و. ..، سال ها قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ادبیات سیاسی شیعیان لبنان ثبت گردید و صدها نفر در راه تحقق این آرمان ها به شهادت رسیدند.

امام صدر نیز مانند امام خمینی مردم را باور کرده بود و با جوشش احساسات خود، احساسات آنان را به جوشش و با جاذبه و قدرت معنوی کم نظیر خود، آنان را به حرکت در آورده بود. بیعت شیعیان لبنان در مرداد سال ۱۳۴۵، اعتصاب سراسری لبنان در سال ۱۳۴۹، تظاهرات تاریخی بعلبک و صور در سال ۱۳۵۳، همه و همه صحنه هایی بودند که با مراسم پرشکوه عید فطر و عاشورا سال ۱۳۵۷ تهران برابری می کنند.

امام صدر از همان ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ و همگام با جامعه روحانیت مبارز ایران، حمایت جدی و عملی خود از انقلاب اسلامی ایران و شخص امام خمینی را آغاز کرد و این حمایت ها تا آخرین لحظه حضور؛ یعنی تا روز ۹ شهریور ماه سال ۱۳۵۷ بی وقفه ادامه داشت، که برخی اقدامات آن بزرگوار به شرح ذیل است:

سفر به اروپا و شمال آفریقا در تابستان ۱۳۴۲ و دیدار با رهبران واتیکان و الازهر برای آزادسازی امام راحل(۱)

تلاش های بین المللی برای تأمین امنیت امام راحل در ترکیه و انتقال ایشان به عتبات عالیات؛

حمایت مستقیم مادی و معنوی از مبارزین ایرانی مستقر در لبنان از سال ۱۳۴۲ به بعد؛(۲)

دیدار با شاه در زمستان ۱۳۵۰ به درخواست برخی اعاظم انقلاب به منظور جلوگیری از اعدام برخی جوانان مبارز و نیز آزادسازی آیت الله هاشمی رفسنجانی؛

تأمین فضای عملیاتی مناسب در سوریه برای مبارزین ایرانی در دوران حافظ اسد؛

تأمین اطلاعاتی امام راحل و بزرگان انقلاب در نجف و ایران؛

فراهم سازی زمینه های آموزش نظامی گروه کثیری از جوانان ایرانی در لبنان و سوریه؛

دعوت از امام راحل برای هجرت به لبنان در دی ماه سال ۱۳۵۲، پس از افزایش فشار بعثیان عراق بر ایشان؛

ابتکار اطلاق لقب “امام” بر امام خمینی در بهمن ماه سال ۱۳۵۲ (گفت وگو با روزنامه المحرر لبنان)؛

برپایی مراسم باشکوه تشییع، تدفین و ترحیم مرحوم دکتر علی شریعتی در دمشق و بیروت؛

برنامه ریزی انجام اولین مصاحبه امام خمینی با مطبوعات مهم جهان، با ارسال لوسین ژرژ نماینده روزنامه فرانسوی لوموند در بیروت به نجف؛

تشویق برخی اعاظم نجف اشرف جهت اتخاذ مواضع قوی تر در حمایت از امام خمینی؛

تشویق سران جهان عرب جهت ابراز همدلی و همگامی با انقلاب اسلامی ایران؛(۳)

معرفی امام راحل به عنوان رهبر انقلاب ایران در روزنامه لوموند فرانسه یک هفته قبل از اختفاء؛

بدون شک بزرگترین خدمت امام صدر به انقلاب، آماده سازی شیعیان لبنان برای همگامی و پشتیبانی از آن بود، که هیچ کدام از دیگر مناطق شیعه نشین جهان، اعم از عراق [که خود حضرت امام ۱۵ سال از عمر خود را کنار مردم آن گذرانیدند] و نیز بحرین، پاکستان، افغانستان و. ..، همانند لبنان به حمایت از انقلاب بر نخاستند. در لبنان نیز اگر شرایط نابسامان دهه ۳۰ شمسی استمرار می یافت، قطعاً چنین استقبالی واقع نمی شد و این، نهایت خوشوقتی انقلاب بود، که شیعیان لبنان طی دو دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی توسط امام صدر متحول و برای حمایت از انقلاب آماده شدند.

امام صدر اگرچه در رأی و عمل خود استقلال و حتی در برخی جزئیات با انقلابیون ایران اختلاف سلیقه و نظر داشت، اما حریت و آزادگی ایشان هرگز باعث نشد تا ذره ای از عاطفه، لطف و عنایت امام راحل نسبت به ایشان کاسته شود. امام خمینی به اصالت، اخلاص، علمیت و خبرویت امام صدر در عرصه های اجتماعی و سیاسی اعتقاد داشت و از همین رو همواره در حد توان خود از حرکت آن بزرگوار در لبنان حمایت می کرد. [امام راحل از اولین مراجع بزرگ شیعه بود که مقلدین اش اجازه یافتند تا بخش قابل توجهی از وجوهات شرعیه خود را در مسیر اهداف امام صدر صرف کنند. اعتماد امام خمینی به سلامت نفس و توانمندی امام صدر چنان بود که نه تنها حجم وسیع گزارش های کذب و تبلیغات دروغین علیه امام صدر، ایشان را بر آشفته نکرد، بلکه وقتی مرحوم آیت الله العظمی سید محمد علی موحد ابطحی از آن بزرگوار سوال کرده بود، که “بر فرض پیروزی، آیا کسی را دارید که در رأس حکومت آینده ایران قرار دهید؟”، به سادگی پاسخ داده بودند: “آری! رفیق خودت آقا موسی”! امام راحل در تابستان سال ۱۳۵۵ که فشارهای آیت الله سید حسن شیرازی و پیروان او در سوریه علیه امام صدر به اوج خود رسیده بود، قاطعانه دستور دادند تا پرداخت شهریه به حوزه علمیه زینبیه و شاگردان مرحوم شیرازی قطع شود. آن بزرگوار همچنین وقتی در اولین روز اقامت خود در پاریس با آقای دکتر صادق طباطبایی خواهرزاده محترم امام صدر روبرو شدند، در پاسخ به این سوال که “آقا، شما کجا و اینجا کجا” با حالت عاطفی خاصی اظهار داشته بودند: “اگر دائیت بود که ما به اینجا نمی آمدیم”!

هر چند حضرت امام خمینی به امام موسی صدر عنایتی ویژه داشت، ولی تندروهایی که از عمق کار و موقعیت حساس امام موسی صدر آگاهی نداشتند و رفتار و مواضع او را با برنامه های مبارزاتی خود همگون نمی دیدند، به تکاپو افتادند و در جهت تیره ساختن روابط حضرت امام خمینی و امام موسی صدر بسیار کوشیدند، که خوشبختانه نقشه های ناآگاهان با درایت آیت الله هاشمی رفسنجانی ناکام ماند و ارتباط صمیمانه این مردان بزرگ همچنان ادامه یافت.

آیت الله هاشمی رفسنجانی در بخشی از خاطراتش چنین می نویسد:

“… لبنان برای ما آن روزها، بیشتر از این جهت جالب و پرجاذبه بود که در آنجا یک روحانی شیعه و ایرانی – امام موسی صدر – یک تشکیلات رسمی به نام “مجلس اعلا” داشت، که یک نوع حکومت بود. چنین چیزی را در آن روزها و در جای دیگری از دنیا نداشتیم. .. آقای صدر هم دیدگاه های خاصی در مورد ایران داشت. او بر حسب موقعیت خاصی که داشت، از یک سو با رژیم ایران ناگزیر روابطی داشت و از سوی دیگر، با مبارزین هم صمیمی بود. اختلاف نظرهایی هم بین او و طرفداران امام بود که از من هم انتظار ایفای نقشی داشتند، که در ادامه همان سفر که به عراق رفتم با امام در این زمینه گفت وگوهایی داشتم که بی تاثیر نبود. ..

. .. منشا آن یکی مساله مرجعیت امام بود، که آقا موسی به خاطر مصالح مجلس اعلا و با توجه به محذوراتی که داشت نمی توانست امام را معرفی کند و نیز با توجه به شیوه مبارزه ای که ایشان انتخاب کرده بود، نادیده گرفتن رژیم شاه، امکان پذیر نبود. سفارت ایران در لبنان از سفارتخانه های حساس ایران بود، که آقا موسی هم با سفارت ناگزیر ارتباط داشت. .. شیوه آقا موسی یک نوع مبارزه بود و مبارزه ما پرخاش گری و قهر و اعتراض بود. لذا طبیعی بود که این دو شیوه ناهماهنگی هایی پیدا می کرد، ضمن این که هر دو جریان در هدف اصلی و اسلام خواهی مشترک بودند.

ایرانیانی که در لبنان بودند، انتظارشان از آقا موسی موضع گیری صریح بر ضد رژیم شاه، سخنرانی های تند و احیانا دادن اعلامیه هایی در هر مناسبت بود؛ ولی او احساس می کرد که بر آوردن این انتظارات به قیمت از دست دادن دستاوردهای بسیار ارزشمندی – که طی چند سال خون دل خوردن ها و زحمات طاقت فرسا به دست آمده است – تمام می شود که به سادگی دست یافتن به آن امکان پذیر نبود. بعلاوه، آقا موسی، با تکیه بر همین امکانات، حمایت هایی از همین نیروهای ناراضی – بچه های ایرانی – می کرد، که بدون آن امکانات، اینان نیز پشتوانه مهمی را از دست می دادند. به همین خاطر، من وقتی به نجف رفتم و خدمت حضرت امام خمینی شرفیاب شدم، با امام حرف های زیادی را مطرح کردم؛ از جمله یکی از محورهای مهم همین مساله بود. بنده خدمات آقا موسی را خدمت حضرت امام توضیح دادم و عقیده خودم را مطرح کردم که وی نباید طرد بشود”.

این ارتباط همچنان ادامه داشت تا جایی که حضرت امام خمینی، پس از شهادت حاج آقا مصطفی، وقتی جنبش مردمی را در ایران مشاهده کرد، بی درنگ با مصاحبه ها، تلگرام ها و سخنرانی های آتشین، نهضت اسلامی خویش را به سمت شکوفایی پیش بردند و صدای مظلومیت ملت ایران را به گوش جهانیان رسانند. در این زم