پاورپوینت کامل امام خمینی و اخلاق سیاست ورزی ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی و اخلاق سیاست ورزی ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی و اخلاق سیاست ورزی ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی و اخلاق سیاست ورزی ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

اخلاق و سیاست از مفاهیم مهم در حوزه حکمت عملی و فلسفه سیاسی است که از دیر باز ذهن بسیاری از متفکران را به خود مشغول کرده است. امام خمینی، از جمله اندیشمندان و عالمانی است که تاملاتی عمیق در زمینه اخلاق و سیاست داشته است. از این رو، هدف اصلی ما در این مقاله بررسی ارتباط اخلاق و سیاست از منظر ایشان می باشد.

فرضیه اصلی مقاله حاضر این است که از دیدگاه امام خمینی، میان اخلاق و سیاست، رابطه تعاملی برقرار است که تعامل به معنای تأثیر و تأثر متقابل می باشد. براین اساس، می توان اذعان کرد که “میان اخلاق و سیاست، رابطه تداول وجود دارد” که تداول به معنای تاثیر و تأثر متزاید یا فزاینده است. به عبارت دیگر، اخلاق، سیرت سیاست بوده و سیاست، صورت اخلاق و نظام هنجاری و هنجارها می باشد. به هر حال، اخلاق و سیاست رابطه تعاملی وثیقی دارند؛ رابطه ای که بنا به تفسیر فلاسفه سیاسی؛ هم چون حکیم ابونصر فارابی و خواجه نصیرالدین طوسی، اخلاق به سیاست تَعین می دهد و سیاست به اخلاق، تَحَصُّل می بخشد. چه بسا نامیدن آثار سیاسی فارابی تحت عناوین: “التنبیه علی سبیل السعاده” و “تحصیل السعاده” که در بردارنده آمیزه ای بهینه از اخلاق و سیاست متعالی به منظور توسعه، تعادل و تعالی سیاسی و اجتماعی است، نیز برخاسته از این موضع باشد؛ چرات که آرا و آثار سیاسی فارابی برترین نمونه و نماد برجسته و پایدار پیوستگی اخلاق و سیاست و یگانگی آن ها در سیر و ساختار راهبردی جامعه می باشد؛ موضوعی که به شدت سبب جلب نظریه سیاسی لئواشتراوس و جذب این نظریه در فلسفه سیاسی وی شده است.

رویکردها در باب اخلاق و سیاست

درباره نسبت اخلاق و سیاست دیدگاه های مختلفی مطرح شده، که در این جا از میان صورت های مختلف ما به دو دیدگاه عمده و مهم در باب اخلاق و سیاست اشاره می کنیم.

الف: نظریه جدایی اخلاق از سیاست

گوهر اصلی این نظریه آن است که باید میان قواعد اخلاق و الزاماتِ سیاسی تفاوت قائل شد و براساس واقعیت و با در نظر گرفتن منافع و مصالح، به اقدام سیاسی دست زد. بر اساس این رویکرد، توجه به اخلاق در سیاست، به شکست در عرصه سیاست می انجامد؛ زیرا مدار اخلاق، حق و حقیقت است و حال آن که غرضِ سیاست، منفعت و مصلحت می باشد. اخلاق از ما می خواهد که حقیقت را گرچه بر ضد خودمان باشد بگوییم، حق کشی نکنیم، با انسان ها همانند ابزار رفتار نکنیم، همواره پایبند عدالت باشیم، دروغ نگوییم، از فریب کاری بپرهیزیم، حقایق را پنهان نکنیم و…. حال آن که لازمه سیاست، دست شستن از پاره ای اصول اخلاقی است و اساساً هرگونه اقدامِ سیاسی، با اخلاق ستیزی و زیر پا نهادنِ فضایل اخلاقی آغاز می شود و بدونِ “دست های آلوده” هیچ فعالیتِ سیاسی ای ممکن نیست. از این منظر، سیاست چیزی جز عرصه ای برای کسب، توسعه و حفظ قدرت نیست و اینها تنها با فدا کردنِ اصول اخلاقی حاصل می شود، که در پس هر اقدام سیاسی، انبوهی از فضایلِ له شده اخلاقی به چشم می خورد.(۲)

آموزه جدایی اخلاق از سیاست، در دوره مدرنیته و نزد ماکیاولی کاملاً آشکار است. و همان گونه که کتاب معروف “شهریار” صراحت دارد، وی از تعارض جواب خود با نگاه سنت آگاه بود و از طرح آن خوف داشت. البته به بیان اشتراوس، طرحی که وی ارائه می کرد به اندازه خود جامعه سیاسی قدمت داشت. با این حال، چیزی در کار او تازه و استثنایی بود؛ زیرا در کار او شجاعتی به چشم می خورد که در هیچ کس پیش از او دیده نشده بود. اشتراوس می گوید: کسان زیادی؛ نظیر گالکز یا تراسیماخوس، بوده اند که “آموزه های شیطانی” نظیر آموزه های وی را تعلیم داده اند، اما همه این کار را در پشت درهای بسته انجام می دادند، تنها ماکیاولی بود که این کار را در ملأ عام و با نام و رسم خود انجام می دهد. به هر حال، در تصویر ارائه شده توسط او، جهان سیاست، جهانی برین، مافوق اخلاق و به این معنا اساسا غیر اخلاقی بود. بالاتر از آن، به دید وی از آنجایی که سیاست، شرط یا پیش نیاز کمال و ارتقای انسانی است، نه تنها نمی توانست بر پایه اخلاق که در درون شهر ممکن می شود، مورد داوری قرار گیرد، بلکه خود مبنای داوری و نحوه رویکرد به اخلاق یا دین نیز بود. از این منظر، سیاست، منطق ویژه خود را پیدا می کرد، که نمی توانست و نمی بایست مورد داوری اخلاقی قرار گیرد، چون قد اخلاق به قد سیاست نمی رسید و خود مدیون آن بود. به همین دلیل، حوزه ای که بیش از اخلاق و در نبود آن شکل می گرفت نمی توانست و نمی بایست هدفی اخلاقی را وجهه همت خود قرار دهد. البته به نظر ماکیاولی، سیاست هرگاه که منطق و کارویژه آن اقتضاء می کرد، می توانست و می بایست به اخلاق تمسک جسته و آن را ارتقا دهد، همان طور که می توانست و می بایست به دین پناه جوید و دین پناه و دین پرور شود. بر همین پایه است که ماکیاولی به جویای قدرت یا شاهزاده توصیه می کند که به اقتضای اهدافش و به عنوان وسیله ای در جهت نیل به آنها از دین بهره ببرد. اما این نظر به الزام آن به قواعد اخلاق نبود، کما این که تبعیت آن را از دین نشان نمی دهد، که سیاست که بیرون و متقدم بر اخلاق شکل می گیرد، بر هر چیز دیگری تقدم دارد و از این رو می توان امور دیگری؛ از جمله اخلاق یا دین را درخدمت اهداف و غایات خود درآورد. به همین دلیل، اگر منطق سیاست اقتضا کرد می تواند ارتقای اخلاق و دین را دنبال کند، اما اگر این منطق اقتضا نکرد می تواند هدم دین و اخلاق را به صورت جزئی یا کلا هدف گیرد، کما این که در اکثر موارد در دنیای متجدد چنین کرد.(۱)

ب: نظریه یگانگی اخلاق و سیاست

طبق این نظریه، اخلاق، سیاست فردی و سیاست، اخلاق جمعی است. اخلاق و سیاست هر دو از شاخه های حکمت عملی و در پی تأمین سعادت انسان هستند. بنابراین، نمی توان مرز قاطعی میان اخلاق و سیاست قائل شد و هر یک را به حوزه ای خاص منحصر ساخت. هم چنین این دو نمی توانند ناقض یکدیگر باشند؛ زیرا از جمله وظایف سیاست، پرورش معنوی شهروندان، اجتماعی ساختن آنان، تعلیم دیگر خواهی و رعایت حقوق دیگران است و این، چیزی جز قواعد اخلاقی نمی باشد و لذا فرد در حیطه زندگی شخصی، همان فردِ در عرصه زندگی اجتماعی است. بنابراین، گرچه می توان از اصولی که حاکم بر جمع و قواعد زندگی جمعی است، نام برد، اما چنان نیست که این اصول بر خلافِ اصولِ حاکم بر زندگی فردی باشد؛ برای مثال، همیشه فردِ آزاد مسئول رفتار خویش است و این مسئولیت، در حالت جمعی گرچه ممکن است کمی ضعیف تر باشد نیز وجود دارد و کسی نمی تواند مدعی بی مسئولیتی در جمع شود و نتایج رفتارش را به عهده نگیرد.

این دیدگاه، نظام اخلاقی را در دو عرصه زندگی فردی و اجتماعی معتبر می شمارد و معتقد است که هر آن چه در سطحِ فردی اخلاقی می باشد، در سطح اجتماعی نیز چنین است و هر آن چه در سطحِ فردی و برای افراد غیراخلاقی باشد، در سطح اجتماعی و سیاسی و برای دولت مردان نیز غیراخلاقی است. برای نمونه، اگر فریب کاری در سطح افراد، اعمال بدی است، برای حاکمیت نیز بد به شمار می رود و نمی توان آن را مجاز به نیرنگ بازی دانست و اگر شهروندان باید صادق باشند، حکومت نیز باید صداقت پیشه کند، از این رو، هیچ حکومتی نمی تواند در عرصه سیاست، خود را به ارتکاب اعمال غیر اخلاقی مجاز بداند و مدعی شود که این کار لازمه سیاست بوده است.(۳)

در دوره یونان باستان، فیلسوفان، مباحث اخلاقی را مطرح می کنند و تلاش برای ترسیم و توضیح چگونگی زندگی اخلاقی را می توان در آرای سقراط، افلاطون، ارسطو و. .. مشاهده کرد. افلاطون در کتاب “جمهور” آورده است:

گفتم: ای دوست عزیز! باز فراموش کردی که کار قانونگذار این نیست که حداکثر سعادت را برای طبقه مخصوصی از اهالی شهر فراهم کند، بلکه این است که زندگانی شایسته ای برای همه شهر تأمین نماید، خواه با پند و اندرز باشد، و خواه اینکه با جبر، بین اهالی سازش ایجاد کند و موجب شود که آنان از سودی که هر یک به سهم خود می تواند به جامعه برساند، به طور مشترک استفاده نمایند.(۴)

نکته مهم در نگرش افلاطون آن است که حاکم از جایگاه بسیار بالایی برخوردار بوده و بیشترین حساسیت متوجه وی است. افلاطون که دل آزرده از رقابت های سیاسی و به طورکلی وضعیت نابسامان جامعه خویش است، شایستگان تصدی قدرت را فقط در دایره فیلسوفان کسانی که به درک عالم مثل نایل آمده اند قابل جست وجو می داند؛ زیرا اخلاق فردی و اخلاق حکومتی نزد افلاطون یکی است. به نظر افلاطون همراه کردن اخلاق، حکمت و سیاست، جامعه مطلوب را به وجود خواهد آورد.

ارسطو نیز مبنای ارزیابی سیاسی و نظام سیاسی مطلوب را اخلاق قرار داده است؛ البته به رغم این که شهروند خوب را به طور لزوم آدم خوب ندانسته، اما سعادت فرد و جامعه را یکسان درنظر گرفته است. به گفته وی، بهترین زندگی، چه برای فرد، چه برای کشورها آن است که به فضیلت آراسته و به وسایل کافی برای شرکت در کارهای فضیلت آمیز مجهز باشند…، ولی هنوز این نکته باقی است که آیا سعادت فرد و کشور هر دو از یک نوع است یا با یکدیگر تفاوت دارد. در این جا نیز پاسخ روشن است. همگان متفق اند که سعادت فرد و اجتماع یکی است.(۵) تأمین فضیلت هر کشور، نه کار بخت، بلکه حاصل دانش و مملکت داری است. فضیلت هر کشور وابسته به آن است که، افرادی که در حکومت شرکت دارند، دارای فضیلت باشند و در کشور ما، همه افراد در کار حکومت شریک اند؛ پس باید ببینیم که چگونه هرکس صاحب فضیلت می شود.

روشن است که فضیلت و نیکی از سه چیز پدید می آید: منش، عادت و خرد.(۶) ارسطو با این که بر فضیلت به مثابه بنیان سیاست تأکید داشت، ولی در ارائه معیار برای تعیین بهترین حکومت ها بر اعتدال تأکید می کند، که هم در اخلاق، هم در سیاست، مطلوب او هستند.(۷)

اخلاق و سیاست از دیدگاه امام خمینی

امام خمینی در یک تقسیم بندی، حکمت را به نظری و عملی تقسیم می کند، قسم اول از علوم سه گانه را جزء حکمت نظری، و قسم دوم و سوم را جزء حکمت عملی قرار می دهد.(۸) ایشان در تقسیم بندی علوم به حکمت نظری و عملی، می نویسد: “برای انسان یک عقل نظری است، که آن ادراک است و یک عقل عملی است که کارهای معقوله را عملی می کند، ولی ما می گوئیم: در هر دوی اینها عمل لازم است و عقل نظری به عقل عملی برمی گردد، چنانکه عقل عملی هم به عقل نظری برمی گردد، و در نظری هم که درک و علم است، عمل لازم است”.(۹)

و نهایتاً اینکه “… پس غایت هر دو عقل در آخر یکی شد ولو در آغاز از هم جدا بودند. ناگفته نماند: [که] کمال انسانی به عقل عملی است نه به عقل نظری، چنانکه گفتیم: ممکن است انسان، برهان داشته باشد، ولی در مرتبه کفر و شرک باقی بماند، ولی عقل عملی همان ارجاع کثرت به وحدت عملاً و خارجاً است، لذا کمال انسان به عقل عملی اوست نه به عقل نظری.”(۱۰) و در جای دیگر می گوید: “علوم مطلقاً عملی هستند حتی علوم معارف که یک نحوه عملی در آنها نیز هست.”(۱۱)

در تقسیم بندی فوق علم و عمل روابطی متقابل دارند، و هر کدام به دیگری بازگشت می کند، ولی در اندیشه امام خمینی عمل جایگاه برتری از نظر دارد، چرا که حوزه عقل عملی همان حوزه اجتهاد سیاسی است که از آن تعبیر به سیاست مُدُن (فقه سیاسی) شده