پاورپوینت کامل جریان شناسی آرامش در تعالیم اسلامی; قسمت اول ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان شناسی آرامش در تعالیم اسلامی; قسمت اول ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان شناسی آرامش در تعالیم اسلامی; قسمت اول ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان شناسی آرامش در تعالیم اسلامی; قسمت اول ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

آرامش دینی

آرامش، حالتی است که همواره در نهان بندگان مخلص خدا یافت می شود و آموزه های اسلام مشتمل بر تعالیمی است که اساس خواست و اراده خداوندی در آن تجلّی یافته است. ما معتقدیم که تعالیم اسلامی از یک سو ضامن آرامش و آسایشِ روحی هر انسان جویای حقیقت است و از سوی دیگر، فقدان آرامش روحی به یکی از مهم ترین احتیاج های انسانِ امروزی بدل شده و این مسئله باعث برجسته شدن بررسی و مطالعه بیشتر و دقیق تر بر جریان شناسی آرامش در گزاره های اسلامی است.

ماهیت آرامش

بخش عمده سلامت، از جان و روانِ انسان سرچشمه می گیرد و جسم آدمی، آسودگی و آرامش خود را زمانی می یابد که اندیشه ای سرشار از آرامش و آسایش داشته باشد و لذا همان طور که انسان آرام، آرامش را به خانواده هدیه می کند، آرامش و آسایشِ روحی را به جامعه، تزریق می کند. ازاین رو، یکی از مهم ترین مؤلّفه های جامعه سالم و پویا وجود انسان های آرام با روحی شاداب و آسایشی پایدار است.

اما ارائه تعریفی خاص از واژگان رایج در حوزه ادبیات انسانی، از یک طرف ذهن متخصصان این علوم را به رنج و نگرانی انداخته و از طرف دیگر، ارائه هر تعریفی، منجر به ایجاد نقدها و اشکال گوناگون بر وجوه و جنبه های مختلف آن تعریف خواهد شد.

تبیین واژه آرامش در قالب کلمات، به همان اندازه سخت و مشکل است، که فهم آرامش برای هر انسان به صورت فطری و روانی، آسان و رایج است، ضمن اینکه، هر کس در مقام تصور، آرامش را با در نظر گرفتن یک متعلّق معنا می کند؛ دانش، فقر، ثروت، لذت، سکوت، تنهایی، بی توجهی و… آرامش در هر یک از این وجوه، معنا و منزلتی مخصوص به خود دارد و ممکن است هر انسانی در موقعیتی خاص به آرامش برسد، اگرچه ازمنظر بیرونی با تعریف آرامش منطبق نباشد، چرا که دست کم او چنین می پندارد و به آرامش می رسد.در برخی موارد تعریف آرامش با بیان حالات اضداد آن، از جمله ترس، هیجان، اضطراب و… مطرح می شود. از این رو، می توان گفت که آرامش، نوعی آسایش، آرام گرفتن، آسودگی و راضی شدن جسمانی، عاطفی و ذهنی است.

در ادامه سعی نگارنده بر این نیست که لفظ آرامش را براساس آموزه های روان شناسی دامن زند، بلکه محور اصلی، تأثیر معنویت در ایجاد آرامش فردی است. به عبارت دیگر، تأثیر معنویت بر ایجاد هر حالتی که فرد آن حالت را برای خویشتن خویش نوعی آسودگی و در آغوش جهان آرام زندگی کردن بداند.

رابطه آرامش و تعالیم معنوی

وقتی رابطه آرامش و دین را مورد بحث و بررسی قرار می دهیم، درباره چه چیزی سخن می گوییم؟ یا اینکه در آموزه های معنوی تا چه اندازه به اهمیت آرامش پرداخته شده و مفاهیم معنوی تا چه اندازه به آرامش افراد دامن می زند؟ به عبارت دیگر، برای کسب آرامش، گزاره های معنوی تا چه اندازه تأثیر گذاراند؟ بنابراین، بحث بر سر این است که معنویت تا چه میزان به کسب آرامش کمک می کند. البته بحث در مورد رابطه میزان آرامش در کسب معنویت نیز، معنادار است که این موضوع، مجال دیگری را می طلبد.

یکی از مؤلّفه های دین ورزی، کسب آرامشِ روانی است؛ یعنی انسان به واسطه پیروی از یک منش دینی- عرفانی نوعی از آرامش روحی را احساس می کند. هر چند برخی افراد در بازشماری فوائد دین ورزی اشاره ای به «تحصیل آرامش روانی» نکرده اند، اما به نظر می رسد که این تفکر به علّت یقین ایشان در عدم وجود رابطه بین دین و کسب آرامش است و یا ممکن است کسب آرامش از دیباچه دین را بسیار کمرنگ و غیر قابل شمارش پنداشته اند، و یا اینکه فرآیند تمام فوائد دین ورزی را منشأ ظهور آرامش دانسته اند. در هر حال، در مباحث دینی- عرفانی، روان شناسی و جامعه شناسی، بسیاری از صاحب نظران در
مورد جایگاه و اهمیت دین در تحصیل آرامش روحی سخنان گوناگونی دارند که همه اینها نشان از فراگیر بودن واقعیت از رابطه معنویت و آرامش است.

چنانچه یکی از علل اساسی گسترش گرایشات معنوی-عرفانی در غرب اشاره به همین مطلب است. در بسیاری از کشورهای مدرن اگر زمانی همه یک صدا معتقد به ناکارامد بودن دین و خدا بودند، اکنون بسیاری معتقدند که می توان به خدا نزدیک شد و به طرق مختلف خداوند و اعتقاد به او را در زندگی مدرن جای داد. البته در این میان، انواع گرایشات معنوی جدید چنان رواج پیدا کرده که بسیاری از مردم نمی دانند به کدام طریق معنوی روی آورند. (Robrt wuthnow، ۲۰۰۳: ۹۰)

به نظر می رسد در حوزه شمارش فوائد دین ورزی، رابطه آرامش و معنویت به دو گونه قابل شکل گیری است: اول اینکه، سالک در ابتدای اتصاف به معنویت به طور مستقیم و بدون واسطه، به آرامشی روحی و روانی دست می یابد و علت این آرامش، اتخاذ نفس دین و عرفانِ گزینشی اوست. در این رابطه، معیار، دین و آرامش است، بدون در نظر گرفتن هر معنایی برای دین، عرفان، معنویت و آرامش روحی.

ویلیام جیمز معتقد است: اتصال به روح عالم خلقت یا جان جانان (آن را هر چه می خواهی بگو، خدا، قانون، نظم کائنات و…) کاری است با اثر و نتیجه، که نتیجه آن اطمینان و آرامشی باطنی ایجاد می کند، که آثار ظاهر آن نیکویی و احسان بی دریغ است.(دین و روان، ۱۳۴۳: ۱۷۷)

دیگر اینکه، فرد به دلیل نوع دین و عرفانی که برگرفته است، مأمور به انجام اعمال و عبارتی می شود که نتیجه این امور ایجاد آرامش روانی در شخص است.

سید حسین نصر می گوید: «معرفت قدسی بر وظیفه قدسی عقل شهودی و قدرت نورانی کننده آن مبتنی است و تحصیل چنین معرفتی همان تحصیل یقین، همانا نجات یافتن از شک است؛ شکی که موجب انحراف ذهن می شود و آرامش درون را به هم می زند. معرفت قدسی بر یقین استوار است و به یقین می انجامد، زیرا بر حدس و گمان یا مفاهیم ذهنی مبتنی است، بلکه کلّ وجود آدمی را دربر می گیرد».(معرفت و معنویت، ۱۳۸۱: ۶۱۶)

ویلیام جیمز معتقد است: ما هر چه بگوییم و هر کاری بکنیم، بی کم و زیاد به طبیعت بستگی داریم. ما نمی توانیم به آرامشی دامنه دار برسیم مگر آنکه فداکاری و از خود گذشتگی را که از ما می خواهند با جان و دل بپذیریم. در روحیه کسانی که به پایه احساسات مذهبی نرسیده اند این پذیرش«در کف شیر نر خون خواره ای/ غیرتسلیم و رضا کو چاره ای» است. در این حال، حداکثر کاری که می توان کرد، لب از شکایت فرو بستن و ناله نکردن است. اما در زندگی مذهبی، بالعکس، فداکاری و از خود گذشتگی را با جان و دل قبول می کند، حتی آنجایی که فداکاری و از خود گذشتگی هم ضروری و لازم نباشد، باز هم آن را عمل می کند، باشد که به حدّ اعلای سعادت معنوی برسد. بنابراین مذهب،
فداکاری و از خودگذشتگی ها و خویشتن داری هایی را که در زندگی ضروری و لازم است، آسان و دلنشین می سازد و حتی پذیرفتن آنها را سعادت می شمارد. البته اگر مذهب نتیجه دیگری جز این امر در زندگی بشری نداشته باشد، باز مذهب مهم ترین عامل زندگی بشر است و اگر امر دیگری نتواند این نتیجه نیروبخش و آرامش دهنده را در زندگی ما ایجاد کند، مذاهب، چرخ اصلی زندگی ما به شمار خواهد آمد.(دین و روان، ۱۳۴۳: ۳۰)

نظریه پردازی در باب کارکردهای دین ورزی بسیار گوناگون و بعضا پراکنده است، اما آن دسته از فوایدی که در فرآیند آرامش دینی نقش دارند عبارتند از:

۱. سلامت جسم و جان، چنانچه علی (ع) در مورد تقوا فرمود: «دوای بیماری روحی و شفای امراض جسمانی شماست»(۱).

۲. از بین بردن ترس،

۳. شناساندن اشیاء سودمند و زیان آور به انسان؛

۴. معنا بخشی به زندگی؛

۵. راهنمایی به زندگی با آرامش؛

۶. پاسخ به احساس تنهایی؛(۲)

۷. زندگی را در مجموعِ هستی ممکن و مطبوع برای زیستن و همّتی برای گذشت عطا می کند؛

۸. پاسخ به پرسش های نهایی انسان در باب جهان؛

۹. پشتیبانی از اخلاق؛

۱۰. دستگیری از انسان در موضوعات و مسائلی که امکان کشف آنها برایش نیست و یا دیر هنگام است؛(۳)

۱۱. خشنودی و رضایت از زندگی؛

۱۲. تفسیر خوش بینانه از مرگ؛

۱۳. نوع دوستی و کمک به دیگران؛(۴)

۱۴. حمایت از جانب هم کیشان؛

۱۵. افزایش عزت نفس حاصل از ا