پاورپوینت کامل شاعران در ستیز با شعر! ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاعران در ستیز با شعر! ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاعران در ستیز با شعر! ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاعران در ستیز با شعر! ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

شاعران به نکوهش هر کس و هر چه زبان گشوده اند؛ از جمله خود شعر! این شعر ستیزی گونه ای “شعر ضد شعر” را پدید آورده که نمونه آن در ادبیات فارسی کم نیست.شاعران شعر ستیز، گاهی از منظر شرع به شعر نگریسته اند و به استناد بخشی از آیات پایانی سوره شعرا، شاعران را مورد پیروی گمراهان و متاع سخن را اسباب سرگردانی شمرده اند. مرحوم امیری فیروزکوهی با طنزی دلنشین به این دیدگاه اشاره دارد:

سرّ ما را آشکارا کرد در قرآن ، امیر!

غیر شاعر هیچ قومی را خدا رسوا نکرد!

مخالفت شماری دیگر از شاعران با شعر از منظر حکمت و فلسفه است. چرا که شعر از دیدگاه منطق، چیزی جز در هم پیوستن خیالات رنگین و چه بسا واهی و بی پایه و اساس نیست و ماجرای مخالفت فیلسوفان با شعر از روزگار یونان باستان سابقه دارد.جامی در هفت اورنگ آورده است:

جامی! از شعر و شاعری باز آی

با خموشی ز شعر دمساز آی

شعر شَعر ] <پارچه مویین [خیال بافتن است

بهر آن شَعر مو شکافتن است

به عبث شغل موشکافی چند

شعرگویی و شَعر بافی چند؟!

و انوری حتی شاهنامه فردوسی را با همه حکمت سراینده آن به دلیل همین گرایش فلسفی در برابر شفای بوعلی در نقصان می بیند:

انوری! بهر قبول عامه چند از ننگ شعر

راه حکمت رو قبول عامه گو هرگز مباش…

در کمال بوعلی نقصان فردوسی نگر

هر کجا آمد شفا شهنامه گو هرگز مباش!

در نظر این قبیل شاعران حکمت شعار، ژاژخایی ها و خیال بافیهای شاعران که به عنوان نمونه نعل اسب ممدوح را به هلال ماه مانند کرده اند، از عواملی است که به بی اعتباری شعر افزوده است. مولوی می گوید:

گر نسبتی کنند به نعل آن هلال را

زان ژاژ شاعران نفتد ماه از مهی

و این ویژگی شعر که اکذب آن را احسن آن دانسته اند، دلیل دیگری است بر پرهیز دادن از فن شعر. نظامی سروده است:

در شعر مپیچ و در فن او

چون اکذب اوست احسن او

با ملاحظه خلق و خوی بسیاری از شاعران در بسیاری از دورانها که به گداصفتی و تملق گویی و مدح اصحاب قدرت متمایل بوده اند، باید به کسانی چون ناصر خسرو حق داد که زبان به نکوهش فن شعر بگشایند. ناصر، شعر را همچون کتابت، پیشه ای دنیوی می داند که در روزگار وی به ابتذال دچار آمده و در مرتبتی فروتر از مطربان درباری نشسته است:

نگر نشمری ای برادر گزافه

به دانش دبیری و نه شاعری را…

اگر شاعری را تو پیشه گرفتی

یکی نیز بگرفت خنیاگری را

تو برپایی آنجا که مطرب نشیند

سزد گر ببری زبان جری را…

و دیگری بنیان گذار قاعده شعر در گیتی و جمع شاعران را – بی هیچ استثنا و بلانسبتی! – نفرین کرده و آنها را از خیر دو عالم بی نصیب خواسته است:

یا رب این قاعده شعر به گیتی که نهاد

که چو جمع شعرا خیر دو گیتیش مباد!

و انوری در ابیاتی که رنگ اعتراف دارد، شاعری را پیشه ای غیر ضرور در نظام عالم و فروتر از کناسی ] <نجاست روبی [دانسته و شاعران را که مشتی گدا صفت اند، از مردمی و آدمیت بی بهره دانسته است:

ای برادر بشنوی رمزی ز شعر و شاعری

تا ز ما مشتی گدا کس را به مردم نشمری

باز اگر شاعر نباشد هیچ نقصان اوفتد

در نظام عالم از روی خرد گر بنگری؟!

آدمی را چون معونت شرط کار شرکت است

نان ز کناسی خورد بهتر بود کز شاعری…

و خاقانی شاعران روزگار خود را – همچون منجمان و کیمیاگران و فیلسوفان – مشتی فلک زده می بیند که شعر آنان در ترازوی شرع و عقل شعیری ] <جوی [ارزش ندارد:

در جهان هر کجا فلک زده ای ست

بینوایی به دست فقر اسیر

شغل او شاعری است یا تنجیم

هوسش فلسفه ست یا اکسیر