پاورپوینت کامل بزم شاعرانه ی رفقا ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بزم شاعرانه ی رفقا ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بزم شاعرانه ی رفقا ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل بزم شاعرانه ی رفقا ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

بیست سال است که در نیمه ی رمضان مصادف با شب میلاد کریم امام حسن مجتبی (ع) محفل شاعرانه ای در بیت رهبری برگزارمی شود، این محفل در سال های نخست پذیرای جمع معدودی از شعرا بود، اما در سال های اخیر طیف وسیع تری از شاعران کشور در آن حضور دارند. در باره ی این محفل، برخی خوش دارند که چنین داستان بسازند که حلقه ای از شاعران ثناخوان به مدیحه خوانی حکومت می نشینند و به صله های شایان نواخته می شوند، حال آن که واقعیت چیز دیگری است؛ نه صله ای در کارست و نه مدیحه ای، پس از نماز مغرب و افطاری معمولی شاعران پیر و جوان، شعرهای متنوع خود را می خوانند؛ در طیفی از موضوعات؛ مذهبی، اجتماعی، دفاع مقدس و فلسطین، عاشقانه، طنز و حتی انتقادی. …

سنت این مجلس ادبی مدیحه خوانی نیست، هرچند برخی از رسانه های داخل البته با اغراضی متفاوت از رسانه های خارج بی میل نیستند که تصویری این گونه از آن ترسیم کنند، نظیر معامله ی ناجوانمردانه ای که با زنده یاد قیصر امین پور کردند، با حذف تقدیم نامه ی آغازین غزل قیصر برای امام زمان (عج ) به نوعی مونتاز فیلم را رقم زدند که گویی شاعر در حال مدیحه خوانی است، این روایت مخدوش ده ها بار در بخش های مختلف خبری صداو سیما پخش شد و آزردگی شدید و دلشکستگی آن شاعر شوریده را درپی داشت. اگر به درستی تحلیل شود؛ دستاورد چنین رویکرد تبلیغی در نهایت س وهن و خدشه بر ارزش های علوی در شعرآرمانگرای انقلاب است.

جالب این جاست که در این مجلس ادبی، گاه و بیگاه گلایه ها و نکته هایی از اوضاع فرهنگ و جامعه بیان می شود و مسایل و معضلات به طور کتبی و شفاهی با رهبر معظم انقلاب در میان نهاده می شود و در وسع مجال با پاسخ هایی اجمالی همراه می شود. البته نحوه ی انتخاب و فراخوان شاعران برای حضور در این مجلس و مدیریت جلسه توسط دوستان شاعر و بازتاب رسانه ای آن خالی از اشکال نیست؛ از جمله: چینش شائبه برانگیز جایگاه شاعران، حضور خانوادگی بعضی از دست اندرکاران جلسه، دامن زدن به هزل به جای شعر طنز، شعرخوانی همه ساله ی شماری از شاعران و برخی از آدم های سیاسی که الحق و الانصاف اگر دست از سر شعر و شاعری بردارند و به همان وظایف سنگین سیاسی خویش بپردازند، هم به نفع شعر خواهد بود و هم سیاست.

با توجه به این کات و برخی نکات دیگر، سیاستگزاران جلسه باید تمهیداتی بیاندیشند که از این محفل برای تعالی هرچه بیش تر ادبیات بهره برداری شود.

“پاورپوینت کامل بزم شاعرانه ی رفقا ۷۲ اسلاید در PowerPoint ” گزارشی است از دیدار امسال، به روایت پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار رهبرمعظم انقلاب.

گزارشی از حاشیه های دیدار شعرا با رهبر انقلاب در شب نیمه رمضان وقتی وارد شدیم جماعت شعرا در حیاط ساختمان کنار حسینیه نشسته بودند روی زیلوها. رو به قبله و صف به صف. هنوز ۴۰ دقیقه ای تا اذان مانده بود. محسن مومنی -رییس حوزه هنری- سرپا ایستاده بود و به رسم میزبانان به همه خوشامد می گفت. آفتابی که دیگر در کار نبود ولی اگر هم بود درخت های بلند حیاط روی سر جماعت سایه می انداخت. طوطی ها روی درخت ها این شاخه آن شاخه می کردند و سر و صدای شان بلند بود. فضا حسابی شاعرانه بود مخصوصا اگر چند تا شمع روشن می کردند!

مومنی رو به جمع گفت: اگر کتابی می خواهید به آقا بدهید، الان بدهید نه در حسینیه. حرفش تمام شده و نشده شعرا صلوات فرستادند و بلند شدند. از آن سمت حیاط میزبان اصلی داشت می آمد.

رهبر سلام و علیک کرد با آن هایی که جلو بودند و با نگاه و تکان سر با آن هایی که عقب بودند احوال پرسی کرد. وقتی نشست روی صندلی اش جلوی جمع، ساعت هفت و نیم بود. شعرا یکی یکی کتاب به دست جلو رفتند. بعضی هم بدون کتاب و فقط برای چاق سلامتی.

مومنی معرفی شان می کرد؛ آن ها کتاب شان را می دادند و گپی می زدند، کوتاه. شاعری کرد آمد و مومنی که خودش ترک است، گفت: ایشان هم فارسی شعر می گویند هم کردی، البته شعر کردی شان از شعر فارسی شان بهتر است.

رهبر لبخندی زد و گفت: من که کردی بلد نیستم، ولی شعرهای فارسی شان را دیدم قبلا. آن هایی که من دیدم که خوب بود.

حسین نعمتی سلام علیک گرم کرد و بین حرف هایش با رهبر فقط کلمه “ارسنجان فارس” را شنیدم. شاعری زابلی هم از رهبر خواست دستور بدهند برای ناحیه ای نزدیک زابل حوزه علمیه بسازند. رهبر گفت: چرا به همان آقای طباطبایی نمی گویید؟ شاعر زابلی چیزی گفت که نشنیدم و رهبر سر تکان داد که: بله بله.

رهبر با جوان ترها گرم تر احوال پرسی می کرد. کتابش را گرفت. مظاهری گفت: آقا این یکی سپیده!

چه عیبی داره. تنوعیه برای خودش.

نماز را خواندیم و کشان کشان رفتیم برای افطار. ..

*

رهبر که می رفت سمت حسینیه، شعرا هم که در حیاط بودند و چندتا چندتا دور هم گپ می زدند، می رفتند داخل. شانه به شانه رهبر، محمدحسین جعفریان می آمد و با او صحبت می کرد. از جعفریان راجع به رمان جدید یک افغانی پرسید که اسمش را نمی دانست. جعفریان گفت: بادبادک بازِ خالد حسینی؟

رهبر گفت نه آن را که خوانده ام.

جعفریان گفت: خالد حسینی یک کتاب دیگر هم دارد که اسمش را نمی دانم.

رهبر گفت: اسمش هزار خورشید تابان است، آن را هم خوانده ام ولی کتابی که من می گویم اصلا مال خالد حسینی نیست. جعفریان و یک عمر تلاش در افغانولوژی هم کمکی نکرد برای جواب سوال رهبر.

سر پله ها ایستادند. عبای رهبر را مرتب کردند و چفیه ای روی دوشش انداختند و رهبر در همین حین چیزی به جعفریان گفت و او هم شانه شان را بوسید.

قاری با آرام شدن مجلس شروع کرد به تلاوت:. ..من خشی الرحمن بالغیب و جاء بقلب منیب ادخلوها بسلام…

قزوه -مجری جلسه- با شعری شروع کرد:

رمضان کشتی نوح است نمانید شما

ترسم آنست که خود را نرسانید شما

بعد به عنوان نفر اول از علی معلم خواست شعرش را بخواند. معلم هم خواند:

دریغ است از ولی اما ولی تنهاست بی مردم

علی آری علی حتی علی تنهاست بی مردم

کاغذی که معلم از رویش می خواند زردرنگ بود و نمی دانم رنگ ماندگی بود یا رنگ کاغذ. شعر معلم خیلی سخت بود. کلمات سخت، وزن سخت. چندتا مرد کهن می خواهد فهمیدنش.

علی موسوی گرمارودی هم شعر خواند و بعد قزوه از سن بالای سبزواری و مشفق کاشانی گفت و عذرشان در نیامدن به جلسه؛ و جلسه را سپرد به میرشکاک. میرشکاک هم شروع کرد:

دادند به دست من دل مرده چراغی

هنگام عبور از شب بی روزن باغی

بعد از او هم حداد عادل شعر خواند. غزلی با ردیف گل سرخ.

نوبهار آمد و خندید دهان گل سرخ

سرخ شد بار دگر رنگ لبان گل سرخ

بچه ها می گفتند حداد مقید است غزلش ردیف داشته باشد. بعد از حداد هم زکریا اخلاقی -که روحانی است- شعر خواند:

صبح تجلی رنگ آدم بر زبان رنگ ها آمد

باران گرفتن و عشق با بوی خوش نارنگ ها آمد

رهبر وسط شعر او آرام آفرین می گفت. آخرش هم گفت: بحر سختی بود ولی چون شما خودتان عروضی هستید، تردیدهای وزنی ما به عهده خودتان.

اولین شاعر جوانی که شعر خواند محمود حبیبی بود:

انسان امیر کشور تنهایی خود است

خلوت نشین معبر یک تایی خود است

بعد از شعر او رهبر یاد بیتی افتاد که به لحاظ مضمونی به شعر حبیبی نزدیک بود:

در آیینه مفتون حسن خویشتنی

زمانه ای ست که هر کس به خود گرفتار می شود/ آفرین خیلی خوب بود.

بعد از او قزوه به قادر طهماسبی (فرید) اشاره کرد و گفت: ایشان همه سال چله نشین ادبیات است و مشغول شعر و ادبیات و اخیرا داستان و رمان سروکار دارد. سالی یک بار ما
ایشان را در این محفل ها می بینیم و حیف است که از ایشان استفاده نکنیم.

فرید سلام و علیک کرد و گفت: البته اشاره ای که آقای قزوه کردند به لطف دوستان برمی گردد. ما هر جا دعوت می شویم، آن جا هستیم. سالی یک بار این جا دعوت می شیم میایم، بقیه را خودتان می دانید… ما کار می کنیم دیگه گاهی شعر گاهی داستان گاهی فیلم نامه…

رهبر گفت: خدا حفظتان کند، شما در شعر که خیلی خوب هستید حالا داستان تان هم میاد بیرون می بینیم و استفاده می کنیم.

فرید گفت: شعری را می خوانم که علامه جعفری دوستش داشت. شاعر هم باید بهانه ای پیدا کند شعرش را بخواند.

رهبر گفت: پیدا هم نکرد بی بهانه بخواند.

بالاخره فرید شعرش را با تکیه به محفوظاتش خواند و با تپق و فراموشی و صلوات حضار بالاخره تمام کرد.

محمد باقر کلاهی اهری بعد از فرید شعر خواند:

عشق است کیمیا و منم کیمیا طلب

عشق است کهربا و منم کهربا طلب

بعد از او محمدحسین انصاری نژاد که طلبه بود و جنوبی:

کجای وسعتی از آفتاب گردان ها

نشسته ای به تماشای ما پریشان ها

نوبت علی داودی شد:

در لحظه های خسته این عصر دلتنگ آن رویای دیرینم

من سرگذشت تلخ یک قومم من رنج انسان نخستینم

رهبر بعد از شعر او آفرین گفت و ادامه داد: از آن شعرهایی است که آدم می خواهد بنشیند یک بار بخواند و تامل کند. ولی الفاظ خوب بود آفرین.

قزوه با تذکر کسی تازه یادش آمد از بین خانم ها کسی شعر نخوانده. بعد از پونه نکویی خواست شعرش را بخواند:

سرمی گذارم به جنگل گیلان بیابان ندارد

وقتی که دل تنگ باشی بن بست پایان ندارد

بیت آخری که خواند آفرین های رهبر زیاد شد:

دریا اگر جوهر من هر برگ گل دفتر من

عاشق که بنویسد از عشق انگار پایان ندارد

رهبر گفت خیلی خوب و بعد آیه یکی مانده به آخر سوره کهف را خواند: قُل لَّوْ کانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِّکلِمَاتِ رَبِّی لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَن تَنفَدَ کلِمَاتُ رَبِّی وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا.

سپیده فلاح فر که دانش آموز بود شعرش را خواند. بعد از او هم فرشته خدابنده که چفیه رهبر را هم گرفته بود:

دلم گرفته از این گیر و دار یاس و امید

ستاره های سحر سد راه من نشوید

نوبت فاطمه نانی زاد شد که گفت شعرش را برای جانبازان شیمیایی گفته است:

به شعر گفته ام این دفعه درد را بکشد

هنوز صحنه تو در نبرد را بکشد

سمین دخت وحیدی و عفت شریعتی هم که شعرشان را خواندند، باز نوبت آقایان شد و حسین جنتی از ورامین:

چترها در شرشر دل گیر باران می رود بالا

فکر من آرام از طول خیابان می رود بالا

جنتی شعرش را خواند و رسید به این بیت که:

جوجه های اعتقادم را کجا پنهان کنم وقتی

شک شبیه گربه از دیوار ایمان می رود بالا

رهبر وسط شعر گفت: آفرین آفرین… ولی خوب باید پنهان کنید حسابی، مواظب جوجه ها باش.

جنتی گفت: یکی باید گربه را بکشد.

رهبر جواب داد: در مورد آن حرفی نیست ولی شما مواظب آن ها باش.

شعر جنتی که تمام شد هم رهبر باز تشویقش کرد: خوب بود مضمون، خیلی خوب بود، زبان هم خوب بود ردیف سختی انتخاب کرده بودید.

هادی حسنی هم غزل خواند:

تمام غصه ما بال و پرنداشتن است

ز رمز و راز پریدن خبر نداشتن است

رهبر بعد از تمام شدن شعرش گفت: طیب الله انفاسکم. چه شسته رفته و معنادار. خیلی خوب. آفرین.

بعد از حسنی هم سیدمحسن خاتمی غزلش را خواند و آفرین های رهبر را جمع کرد:

اگر چه در نظر خلق اهل پرهیزیم

به یاد گوشه چشم تو اشک می ریزیم

نوبت افشین علاء که شد گفت: امشب سالگرد فوت مادر من است. این که دیر آمدم و زود خواهم رفت به خاطر این بود