پاورپوینت کامل معنویت گرایی مدرن و جستجوی آرامش ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معنویت گرایی مدرن و جستجوی آرامش ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معنویت گرایی مدرن و جستجوی آرامش ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معنویت گرایی مدرن و جستجوی آرامش ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

جنبش های نوپدید دینی، نشان از این واقعیت دارد که این گونه جنبش ها در حال پیشرفت، تحول و زایشی نوین درعرصه معنویت گرایی در دوران معاصر است. البته منش این گونه جریانات باطنی بر مبنای مخالفت یا بی اعتنایی به ادیان بزرگ است. نگاه این جریانات، هیچ گاه از تحصیل تعالیم ادیان بزرگ پوشیده نیست؛ زیرا هر جا ضرورت و نیازی احساس شده، تعالیم ادیان بزرگ در مسیر پیشرفت و جذابیت عرفان های سکولار به یغمی رفته است. از این رو، پرداختن به این مهم، همواره بزرگ ترین نقد به این جریانات عرفانی خواهد بود.

وجه تسمیه -عرفان سکولار- بر این گونه تعالیم، ریشه در تاریخ قبل و بعد از رنسانس، به خصوص دوران اصلاح گرای دینی تا دوران معاصر دارد. مدرنیته با رشد روزافزون خود و تغییر در نگاه اخلاقی و فطری، به الگوهای رفاه زدگی و آسان گیری و ترویج غریزه گرایی، مصرف طلبی و تنوع طلبی با سرعت به پیش رفت و با محوریت یافتن نیازهای ظاهری، نیازهای فطری و قدسی، کمرنگ شد. ضمن این که به جامعه زنان به دید ابزاری نگریسته شد. (Eileen Barker, 1983: 77)چنانچه خواننده در مسیر تاریخی غرب غرق شود و پله پله در مسیر افکار متأثر از دوران رنسانس حرکت نموده و به بلوغ کامل برسد تا هنگامی که به عصر حاضر وصل شود، گواهی می دهد که نیاز به مکتبی دارد که بتواند به کمک آن آلام روحی خویش و هم سفران خود را تسکین دهد. دنیای غرب راه رهایی از مصائب و تأمین آرامش روان را در پرتو معنویت یافت؛ جامعه غرب دریافت که خلاء معنوی موجب بروز شدیدترین گرفتاری های روحی و روانی است. بنابراین، به دنبال معنویتی رفت که بر خلاف جریان مدرنیته نباشد، بلکه قابلیت هماهنگی با فرایند مدرنیته را داشته باشد.

این که چرا غرب برای تسکین آلام روحی متوجه معنویت شد، عوامل گوناگونی دارد، که یکی از آن ها، وجود آرامشی نیرومند در پیروان ادیان آسمانی است. از این رو، در عرفان های سکولار، راهکارهای فراوانی برای کسب آرامش روانی بیان شده است.

سفر روح در اکنکار آزادی، کمال، خردمندی، آگاهی، امنیت، رهایی از قانون علیت، تناسخ و. .. همه و همه کلماتی هستند که درعرفان اکنکار به فراوانی از آن یاد می شود. در میان بسیاری از سر فصل های کتب اکنکار با مطالبی، همچون “کاربرد اکنکار در حل مشکلات زندگی” مواجه می شویم.

در این مکتب، مهم ترین و شاید تنهاترین روش برای حل مشکلات زندگی، فراگیری و تمرین عملی ای جز “سفر روح” نیست.

در این عرفان می خوانیم: تمامی نوع بشر به دو گروه تقسیم می شوند: مانوموخ ها و گوروموخ ها. معنای این دو کلمه: یکی مانوموخ؛ یعنی کسی که از اوامر ذهنش پیروی می کند و دیگری گوروموخ به معنای شخصی است که از ماهانتا، استاد حق در قید حیات (مکتب اکنکار) تبعیت می کند. مانوموخ ها تابع ذهن هستند و هوس های او را اطاعت و به میلش حرکت می کنند. چنین شخصی برده ذهن و نفسانیت آن است و لیکن شخصی که همواره روی به استاد حق دارد، انسانی آزاده است. .. استاد حق راه را به او نشان می دهد و هیچ کس تا به حال نتوانسته که آن را بدون کمک وی و به تنهایی بیابد. سفر روح و به کار گرفتن روشی که اک نام دارد -سفر روح- گریز ناپذیر است.(سرزمین های دور، ۳۷۴: ۱۳۷۹)

ارزش سفر روح در اکنکار بسیار پیچیده تر و با اهمیت تر از تبلیغ می شود؛ زیرا اساس تعلیمات اکنکار نهفته در سفر روح است. در برخی از کتب اکنکار، صرفا لفظ اکنکار به معنای سفر روح یا عبارات و کلماتی با همین مضمون تعریف شده است.

پال پوئیچل می گوید: مقصود اصلی از سفر روح، یافتن اقلیم بهشتی خداست. سفر روح، کلید اصلی برای گشودن اسرار جهان معنوی است. این، وسیله ای است برای رسیدن به اقلیم روح که به عنوان سرزمین بهشت شناخته شده است. جایی که خدا سرچشمه خود را در مرکز تمامی هستی ها تأسیس کرده است. جدای از این حقیقت، ما مقصودی دیگر برای اکنکار در جهانی که در آن زندگی می کنیم می یابیم و آن، حل مسائل زندگی مان از طریق سفر روح است. (اکنکار کلید جهان های اسرار، ۲۳۵: ۱۳۷۹)
یکی از علل آشفتگی امروزی و رنجش انسان در طی سالیان، نادیده گرفتن مطالعه روش های جدایی روح از بدن توسط رهبران سیاسی و روحانی است. اهمیت چنین مطالعه ای بسیار واضح است؛ زیرا تنها راه رسیدن و دستیابی به علم لایتناهی، رها ساختن روح است از زندان تن قبل از مرگ.

روش ارادی خارج ساختن روح از کالبد، مستلزم استفاده از عالی ترین متون است و مهم ترین مشغله پویندگان حقیقت را تشکیل می دهد. (همان: ۲۳)

هرگز کسی که در وضعیت آگاهی انسانی به سر می برد، در خصوص بر طرف کردن مشکلات، موفقیتی حاصل نکرده است. حتی ناجیان و پیشوایان مشهور تاریخ هم که در میان آدمیان به سر می برده اند، اعتراف کرده اند که استفاده از قدرت های روانی، طریق نهایی نیست. آنها می دانند که در وضعیت آگاهی انسان می شود روند مشکلات را تحت کنترل گرفت و لیکن حل این مشکلات از دیدگاه جهان مادی و در این دنیا ممکن نیست. امّا اگر در وضعیت آگاهی معنوی -سفر روح- به سر بریم موفقیت حقیقی نصیبمان خواهد شد.(نسیمی از بهشت، ۲۵۰: ۱۳۸۰)

مزایای سفر روح در مکتب اکنکار بسیار پرجلوه تبلیغ شده است؛ زیرا منافع سفر روح در عین ظرافت، متضمن دستیابی به افق های دور دست است. -اکنکار معتقد است: هنگامی با تجربه شخصی در می یابیم، که فراسوی کالبد مادی دارای حیات هستیم، از وحشت مرگ رها می شویم و نگرانی کمتری را به خود راه می دهیم.

پال توئیچل می گوید: وقتی در طی تجربیات درک کنیم که خود جزئی از خدایی هستیم که به ما عشق می ورزد، عشق بیشتری را در زندگی خودمان جاری، و نگرانی یا بیگانگی را کمتر احساس می کنیم. وقتی به تجربه در می یابیم که هدفی معنوی در پس زندگی وجود دارد، احساس توانایی می کنیم. (اکنکار حکمت باستانی برای عصر حاضر، ۲۱: ۱۳۸۰)

هنگامی که شخصی قادر به انجام سفر روح در هر حدی باشد، می تواند از بالا به مشکلات دنیایی اش نگاه کند و به همان صورتی که یک معمای تصویری بچه ها را حل می کند، کنترل آن مشکلات را به دست گیرد. این بدان معنی است که به جای آنکه مسائل را از سطح افقی ببینیم، باید از بالا به آنها نگاه کنیم و این نگاه ماورایی فرصت آن را فراهم می آورد، که بالاتر از آنچه متبحرین علوم ماوراء الطبیعه کمربند نگرانی ها می خوانند قرار بگیریم و با مستقر شدن در چنین موقعیتی، قادر به یافتن هر آنچه احتیاج به تنظیم دارد خواهیم بود. و لذا از چنین موقعیتی می توان دریافت که کدام قسمت از بدن انسان احتیاج به درمان دارد و یا این که چگونه می توان موقعیت مالی را تنظیم کرد و نیز از پس سایر مسائل پر اهمیت در این دنیا بر آمد. (اکنکار کلید جهان های اسرار، ۲۳۶: ۱۳۷۹)

در مورد این نظریه، ایرادهای متفاوتی عنوان می شود که در زیر به برخی از آنها اشاره می شود:

۱- در مکتب اکنکار، سفر روح برای رسیدن به اقالیم معنوی و در نتیجه رهایی از دردها و رنج ها، عامل اساسی پیروزی بر اضطراب، ترس و نارامی است. از این رو، در تحقق این ایده، تمرینات فراوان معنوی ارائه می شود، که اغلب در جهت رها ساختن روح از جسم است و حال آن که در ادوار گوناگون، استادان و کتاب های گوناگونی وجود داشته که همگی راه های خارج ساختن روح از بدن را تعلیم می دادند و هیچ گاه محاسن و منافع سفر روح را بزرگ تر و یا پرارزش تر از تعالیم گوناگون ادیان بزرگ معرفی نکرده اند. ضمن این که برخی از استادان عرفانی، به داشتن سفر روح، مکاشفات عرفانی و تجربیات دینی مشهور بودند و چنین ادعایی را نکرده اند.

۲- چنانچه اکنکار معتقد است که تنها راه دستیابی به هدف معنوی، که در پس زندگی وجود دارد، انجام سفر روح باشد، لاجرم نقش صدها، بلکه هزاران پیامبر الهی و مبلغ معنوی را نادیده گرفته است؛ کسانی که همواره در مورد هدف های معنوی سخن گفته اند و برخی از شاگردان ایشان بارها به انجام سفرهای روحی و مکاشفات گوناگون اذعان کرده اند. بدین معنا که باید سفر روح در خدمت آموزه های دینی باشد، نه بلعکس.

۳- در عرفان اکنکار، آرامش حاصل از سفر روح به این معناست که سالک، اقالیم بهشتی یا اقالیم خدا را می یابد. بنابراین، وارد بهشت و از اوصاف آن مطلع می شود. ضمن این که در آنجا جواب تمام مشکلات دنیوی خود را می یابد و حتی قادر می شود که اوضاع اقتصادی خویش را سر و سامان دهد. این ادعای بزرگی است، که اگر اثبات می شد، وضعیت زندگی و کمیت سالکان اکنکار چنین نبود. این نظریه صرفا ادعایی تبلیغاتی است.

۴- این که عارف چگونه بر مشکلات دنیوی پیروز می شود و به آرامش دست می یابد، همان بود که در بحث “آرامش به تعبیر عارف” بیان شد. در عرفان اسلامی، عارف حالات گوناگونی را تجربه می کند. سفر روح و مکاشفات عرفانی و. .. همه جزئی از حالات سالک در عرفان اسلامی است. از این رو سزاوار نیست که اکنکار تمام ادیان بزرگ -از جمله اسلام- را فاقد هر گونه راه و روش در جهت کسب آرامش و رستگاری بداند.

۵. به نظر می رسد، در دنیای مدرن که انسان ها دچار بزرگ ترین رنج های روحی و آزارهای روانی شده اند، ترویج “سفر روح” نه تنها موجب آرامش روح نشود، بلکه به علت ایجاد نوعی توهمات یا برداشت های نامناسب از تجربیات سفر روحی، دچار آزارهای روحی نیز نشوند.

رقص و پایکوبی در تعالیم اوشو

در عرفان باگوان شری راجنیش -اوشو- سکون و آرامش یکی از معیارهای رسیدن به حقیقت، دانایی و روشن بینی است. آرام بودن، علت بسیاری از منافع ارزشمند عرفان است و اوشو، رسیدن به آرامش روحی را منوط به اعمال و کرداری می داند که در نگاه نخست سرشار از تامل و تعجب است.

اوشو می گوید: بسیاری از آموزگاران دروغین روش وانهادگی، پیوسته به شاگردان خود می گویند: “تنها آرام شو، کار نکن، تنها آرام شو” در این گونه موارد شما باید چه کنید؟ می توانید تنها دراز بکشید. امّا چنین کاری وانهادگی نیست. همه آشوب درون تان سر جای خودش است و اینک نقش دیگری به آنها افزوده شد. بنابراین، کسی که می کوشد زندگی آسوده ای را بگذراند، پرتنش ترین فرد ممکن می شود. او ناگزیر است چنین شود؛ زیرا مفهوم جریان کشمکشی زندگی را در نیافته است. او می پندارد که زندگی، جریان مستقیم است و شما می توانید تنها به خودتان بگویید آرام شو و سپس آرام خواهید شد.

چنین چیزی شدنی نیست. اگر نزد من آیید. هرگز به شما نخواهم گفت:که تنها، آرام شو.

نخست پر تنش باش. تا آنجا که می توانی، از همه رو، پرتنش، از همه رو پر تنش باش! آنگاه ناگهان احساس خواهی کرد که درونت وانهاده خواهد شد. هر کاری را که می توانی، کرده ای. اینک نیروی زندگی، ضد خودش را پدید خواهد آورد. (مراقبه هنر وجود و سرور، ۴۴: ۱۳۸۰)

در عرفان اوشو سالک همواره تشویق به اعمال و کرداری می شود. رسیدن به حالاتی که در سر تا سر کتاب های اوشو نمایان است. گویی اساس عرفان وی رسیدن به این مقامات است؛ رسیدن به وجد و نشاط، شادی و لذت بردن، رقص و پایکوبی و سماع، شعر و آواز و دست افشانی، جشن و سرور، عشق و سکوت و موسیقی، خنده، سکس و مراقبه.

اوشو معتقد است: اگر مردم بتوانند کمی بیشتر به جشن و پایکوبی بپردازند و کمی بیشتر آواز بخوانند، انرژی آنها بیش از پیش به جریان افتاده، مشکلات به تدریج ناپدید خواهد شد.

به همین دلیل، من این قدر به شاد زیستن اصرار دارم؛ شادمانی تا حد بی خود شدن. بگذار تمام انرژی به شور و شیدایی مبدل شود و ناگهان خواهی دید که دیگر سرنداری، انرژی گیر کرده در سرت سراسر به جنبش در آمده، الگوها، تصاویر و حرکتی زیبا می آفریند. در این حال، لحظه ای فرا می رسد که بدنت دیگر جسم و سفت و سخت نیست، بلکه انعطاف پذیر و جاری می شود. به هنگام شعف و شادی لحظه ای فرا می رسد که مرز تو و دیگران آن قدر واضح نیست. تو ذوب می شوی. با کائنات در هم می آمیزی و مرزها در یکدیگر ادغام می شوند. (الماس های اوشو، ۴۷: ۱۳۸۲)

اوشو می گوید: من به تو، لبیک تمام و کمال به زندگی را می آموزم. به تو نه زهد و نه ترک دنیا، که شعف و شادمانی را آموزم، شادی کن! شادی کن! بارها و بارها می گویم شادی کن! زیرا در شادمانی است که از هر چیز به خدا نزدیک تر خواهی شد.(همان:۲۱۶)

در عرفان اوشو به دو توصیه آخر؛ یعنی سکس و مراقبه اهمیت بسیار داده شده است. در توضیح آن همین بس که اگر تمام عبارات، سخنرانی ها و کتاب های اوشو با موضوعیت سکس را جمع آوری کنیم و بدون در نظر گرفتن نام اوشو و موقعیت به ظاهر عرفانی او، قضاوت کنیم. قضاوت خواهیم کرد، که این بیانات متعلق به یک شهوت ران افراطی است. و اگر مهم ترین هدف راه اندازی مدرسه خویش را سکس قرار نداده، لااقل یکی از اهداف اساسی وی پرداختن به سکس، بدون هیچ مانعی است.

اوشو در مورد کسب آرامش فراهم شده بنا بر روش فوق، می گوید:

شما تنش خود را به اوج رسانیده اید. اکنون چیز بیشتری یافت نمی شود و نمی توانید جلوتر بروید. همه توان شما درگیر تنش تان شده است. اکنون به نظاره آن نشینید. شما از راه پرتنش بودن خود، به آستانه نقطه پرش رسیده اید. از این روست که نمی توانید پیش تر بروید. چنانچه جلوتر روید امکانش است که منفجر شوید و بمیرید. اکنون نیروی زندگی، خود به خود آرام خواهد گرفت. آرام خواهد شد. اکنون هشیار باشید. ببینید که این وانهادگی چگونه جا می افتد. هر اندام بدن، هر ماهیچه آن، هر عصب اش می رود، تا معصومانه و بی آن که از سوی شما کوششی انجام گیرد به آرامش برسد. در ساختار جسمانی خود، آرام شدن نقاط بسیاری را احساس کنید. همه تن تان مجموعه ای از نقاط آرام شده اند. (مراقبه هنر وجد و سرور، ۴۵: ۱۳۸۰)

در مورد این نظریه، ایرادهای متفاوتی عنوان می شود، که در زیر به برخی از آنها اشاره می شود:

۱- اسلام هیچ گاه برای تأمین آرامش فردی، معتقد به کار نکردن، در جای خود نشستن و بی حرکت ماندن نیست.

۲- اسلام هیچ گاه برای تأمین آرامش فردی، مخالف شادی کردن، سرور، نشاط، لذت بردن، جشن و. .. نیست؛ زیرا شادی مطلوب فطری است. بنابراین، شادی دنیوی و شادی اخروی همواره مورد تأیید اسلام بوده است. نکته قابل توجه این است که اسلام با هر فرآیندی که افراط در آن موجب بی توجهی به دیگر امور شود، مخالف است. شادی بیش از حد معمول، مطلوب اسلام نیست، چنانچه عبادت به صورت افراطی نیز مورد سرزنش قرار گرفته است.

۳. اگر صرف لذت بردن و شادی مادی، مل