پاورپوینت کامل از فصل ها و فاصله ها ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از فصل ها و فاصله ها ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از فصل ها و فاصله ها ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از فصل ها و فاصله ها ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

به بهانه کتاب «خاکستر آیینه» شعرهای محمد رضا ترکی

دکتر محمدرضا ترکی از شاعرانی است که ریشه در حوزه علمیه دارد، از نسلِ استثنایی شاعران جوانی که در دهه نخست پس از انقلاب در حوزه های علمیه جوانه زدند و در دهه دوم و سوم قد کشیدند و به برگ و بر نشستند، هر یک به رنگی. این نسل عاشق از یک سو سرشار از شور و شیدایی سال های جوانی انقلاب بود و به ناگهانِ جنگ و دفاع مقدس پیوسته بود و از دیگر سو در عهد شباب و نوپایی شعر و ادبیات تازه ای نفس می کشید که اکنون از چشم انداز این سال ها می توان آن را در قامت «شعر شیعی امروز» از دیگر گرایش ها و گونه ها تمایز داد. آن عهد، عهد شباب بود امّا عهد تهیدستی و فقر نیز بود؛ فقر مباحث تئوریک، فقر اُسوه ها، الگوها و تجربه های موفق شعری، فقر امکانات و حمایت های مادی و معنوی، چه از جانب حوزه های علمیه و چه از جانب نهادهای اداری و دوایر رسمی.

نشست هایی ساده و بی پیرایه در کنج حجره ها و مدرس ها و حتی در اضلاع حرم ها و آستانه های نورانی شکل می گرفت، با ولعی هر چه تمام تر برای خواندن و شنیدن و نقد شعر و درون زدایی تئوریک و مباحث انتقادی و تحلیلی.

سال ها پیش در توصیف این جریان نوشتم که «شعر حوزه تافته ی جدا بافته ای از پیکر شعر فارسی نیست؛ نه در حیطه های واژگان و نه در حیطه ی مضامین و دستمایه های محتوایی آن. بر مبنای همان مؤلفه هایی شکل گرفته است که شعرِ دیگر شاعران ما. می ماند یک مسأله و آن این که شاعران حوزوی در فضایی گام می زنند که چون هر فضای دیگر -کم یا بیش- می تواند حس و حال ویژه ای را فراهم آورد، یا در جنس نگاه به درون و پیرامون خویشتن، به ژرفا بردن درنگ های شاعرانه و نیز در گسترش زبان شعری و افزودن بر ثروت واژگانی تأثیرگذار باشد و البته در مواردی استثنایی به شعری ویژه و صنفی بیانجامد. شعر حوزویان -به هر تقدیر و در هر شکل- شعر انسان هاست؛ انسان با همه ی مختصات و فرازها و فرودهای آسمانی و زمینی، با همه ی شادکامی ها و اندوه ها، امیدها و یأس ها و نقص ها و کمال ها. به دیگر سخن، این طیف از شعر، همانند شعر همه ی انسان های دیگر بستر بروز و نمودِ جلوه های رنگارنگ روح آدمی است؛ گاه مالامال از اشراق ها و سرخوشی ها و دست افشانی های عارفانه؛ آیینه ی سرشاری و تغزل، و گاه لبریز از تلخ کاری ها و اندوهگنی ها، گاهی رو به آسمان و شاید فراتر از آن، و گاه تنیده در دلمشغولی های زمین و اهل زمین و گاه در حال و هوایی میانه ی این دو…»

نشست ها و حلقه های پراکنده ی شاعران حوزوی در ابتدا به کنگره ی شعر دانشجویان و طلاب کشور پیوند خورد و پس از چند سال در شمایل کنگره ای مستقل رخ نمود که به تعبیری مسامحه آمیز «کنگره ی شعر حوزه» نامیده، و در واقع مراد از آن شعر شاعران روحانی و شاغلان به تحصیل در حوزه ها بود، وگرنه کم نبودند، شاعرانی که روزی و روزگاری در حوزه های علمیه درس خوانده بودند امّا در این روزگار در کسوت روحانیت نبودند و حوزوی شمرده نمی شدند، شاعرانی چون دکتر شفیعی کدکنی، علی موسوی گرمارودی و استاد محمود شاهرخی و دیگران که کم نبودند.

از شاعران این نسل می توان به این نام ها اشاره کرد؛ زکریا اخلاقی، علی رضا قزوه، تقی متقی، محمد رضا ترکی، مجتبی مهدوی سعیدی،سید عبداللّه حسینی، سید ابوالقاسم حسینی، صابر امامی، هادی سعیدی کیاسری، صادق رحمانی، محمد باقر عبداللهی، و اندکی بعدتر احمد شهدادی، مجید مرادی، کاظم عابدینی، یداللّه گودرزی، مجتبی تونه ای، مصطفی قلی زاده، سید محمد حسینی، علی پور حسن آستانه، جواد صالحی و چند نام دیگر. هم چنین شاعران طلبه ی افغانستانی با چهره هایی چون سید فضل اللّه قدسی، ابوطالب مظفری، محمد شریف سعیدی، سید نادر احمدی، قنبر علی تابش و سید رضا محمدی.

این نسل در کنار چند چهره از نسل های پیش تر یعنی اساتیدی چون بهجتی شفق، جواد محدثی و صادقی رشاد شاکله ی کنگره ی شعر حوزه را ساختند و پرداختند. کنگره ای که پس از پنج دوره برگزاری موفق دستخوش برخی آدم های رند و ابن الوقت شد که از فضل پدران روحانی حاصلی نداشتند و بی آن که ربطی به جریان شعرِ حوزوی داشته باشند، در رهگذر اغتنام فرصت متولی آن شدند و البته بلای جان ادبیات و سرانجام پس از چند سال حرکت رو به احتضار بر همه ی شورمندی های آن نسل شیدا فاتحه مع الصلوات.

اینک در دهه ی چهارم پس از انقلاب، این نام ها در شعر و زندگی و شغل و کسوت به جبر یا اختیار هر یک به راهی رفته اند، بسیاری دست در کار شعر و ادب اند و البته برخی نیز از شعر و شاعری دست شسته اند. محمدرضا ترکی یکی از چهره های برجسته ی این نسل استثنایی است که دیگر در حوزه ها تکرار نشد.

۲

شاعران دانشگاهی مشهورند به این که پس از ورود به دانشگاه، و غرق شدن در درس و بحث و اشتغالات آکادمیک به مرور زمان ذوق شعری و خلاقیت ادبی را وا می نهند. شاهدان مثال بسیاری را می توان برای این مدّعا برشمرد؛ شاعران خوش قریحه ای که پس از دست یازیدن به تحصیلات و اشتغال به تدریس و نیل به مدارج علمی کم فروغ یا بی فروغ شدند، روانشاد سید حسن حسینی در یکی از شعرهای «نوشداروی طرح ژنریک» به همین قضیه اشاره دارد:

شاعری وارد دانشکده شد دمِ در ذوق خود را به نگهبانی داد.

البته این قاعده استثناهایی هم دارد و می توان از دکتر شفیعی کدکنی و زنده یاد قیصر امین پور به عنوان دو استثنای برجسته ی این قاعده یاد کرد. قاعده ای که خاص رشته ی ادبیات نیست امّا انگار حال و هوای رشته ی ادبیات خصلت هایی را به شاعر منتقل می کند که به طور طبیعی شعرش را تحت تأثیر قرار می دهد؛ اشتغال به مباحث بیانی و بدیعی و دستور زبان و فن عروض و قافیه و توغّل در تجارب پیشینیان در تحلیل تاریخ ادبیات هم چنان که برکات و دستاوردهای مثبتی برای شعرِ هر شاعری دارد، عوارضی را نیز بر ذهنیت و زبان شاعرانه تحمیل می کند؛ از یک سو گرایش به کلام متفاضلانه را دامن می زند و از دیگر سو، پرهیز از جسارت و ابداع و سرایش رها و خلّاق را. با گذشت زمان -به تدریج که طراوت و زلالی ذهنی رو به افول می نهد- عوارض و ابعاد خسارت بار ماجرا مضاعف می شود.

«خاکستر آیینه» گواه آن است که محمدرضا ترکی علی رغم بهره وری از سویه های مثبت حضور آکادمیک روح شاعرانه اش را از گزند عوارض ناخوشایند به دور داشته است؛ نه