پاورپوینت کامل بررسی تاریخ قیام مختار و عاقبت قاتلان امام حسین(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی تاریخ قیام مختار و عاقبت قاتلان امام حسین(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی تاریخ قیام مختار و عاقبت قاتلان امام حسین(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی تاریخ قیام مختار و عاقبت قاتلان امام حسین(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

قیام و انتقام

از سنت های قطعی الهی است، که خداوند متعال از کسانی که مرتکب ظلم می شوند، انتقام می گیرد و ایشان را به هلاکت می رساند. در سال ۶۱ ه. ق. حادثه ای بزرگ و خونین در تاریخ اسلام رخ داد. این حادثه دردناک، شهادت امام حسین (ع) در کربلا بود. در این حادثه، این افتخار نصیب مختار بن ابو عبید ثقفی شد، که خداوند به واسطه او از قاتلان شهدای کربلا انتقام گیرد.

در زمان قیام امام حسین(ع)، هنگامی که مسلم بن عقیل وارد کوفه شد، در منزل مختار ساکن گردید و سپس به خانه هانی بن عروه نقل مکان کرد. مختار به علت همکاری با مسلم و مخالفت با عبیدالله بن زیاد زندانی شد و در ماجرای کربلا، در کوفه و در زندان ابن زیاد به سر می برد. پس از حادثه کربلا، مختار نامه ای به خواهرش صفیه، همسر عبدالله بن عمر نوشت و درخواست کرد تا برای آزادی او اقدام کند. صفیه شوهر خود را وادار نمود تا برای آزادی برادرش تلاش نماید. عبدالله بن عمر نامه ای به یزید بن معاویه نوشت و آزادی مختار را از او درخواست کرد؛ دستور آزادی مختار، توسط یزید صادر شد و ابن زیاد بنابر دستور یزید، مختار را آزاد کرد.

البته جنایات یزید، منحصر در حادثه کربلا خلاصه نشد و او در مدینه مردم را به جرم حق طلبی، قتل عام کرد. سال بعد مکه را به محاصره درآورد و خانه کعبه را به آتش کشید. یزید در ماجرای به آتش کشیدن کعبه به حُصین بن نُمیر دستور داد تا با نیروهایش به طرف مکه حرکت کند. حصین بن نمیر شهر مکه را از هر طرف محاصره کرد. عبدالله بن زبیر که خود را حاکم مسلمین می دانست به کعبه پناهنده شد. با فرمان حصین، سنگ های بزرگ به وسیله ی منجنیق ها به سوی کعبه پرتاب شد و عرّاده ها به وسیله ی سنگ هایی با پارچه های آغشته به نفت و شعله ور، خانه کعبه را گلوله باران کردند. به دنبال این وقایع، حجاز یک پارچه شورش شد.

قیام عبدالله بن زبیر در مکه، آتش انقلاب را در تمامی شهرها شعله ور ساخت. او پیوسته هدف از قیام خود را انتقام گیری از قاتلان امام حسین (ع) قلمداد می کرد و مردم را به خون خواهی از بنی امیه دعوت نمود؛ اما پس از مرگ یزید، عنوان خلافت را به خود بست و مردم را به اطاعت از خویش فراخواند.

در این زمان پرتشنج، مختار با دلی پرخون وارد حجاز شد و تصمیم گرفت تا با ابن زبیر همدست شود. وی زمانی وارد مکه شد که عبدالله بن زبیر زیر ماسک خون خواهی امام حسین (ع) برای زمینه سازی حکومت خود، فعالیت می کرد. مختار نزد عبدالله بن زبیر در مسجدالحرام رفت. ابن زبیر پس از بحث کوتاهی درباره ی حکومت ظالم بنی امیه به مختار پیشنهاد بیعت کرد. مختار در پاسخ گفت: “من به تو دست بیعت می دهم، به شرط این که بدون مداخله ی من کاری نکنی، مقام مرا نادیده نگیری، یگانه مشاور خود بدانی و اگر پیروز شدی مهم ترین کارها را به من واگذار کنی”.

ابن زبیر ابتدا نپذیرفت؛ اما به پیشنهاد عباس بن سهل، – یکی از مشاورانش – مختار را وزیر و مشاور خود قرار داد. مختار به وعده خود وفا کرد و با حصین بن نمیر وارد جنگ شد. اما ابن زبیر به تعهدات خود عمل نکرد.

به دنبال پیمان شکنی عبدالله بن زبیر، مختار با هدف مقدس خود؛ یعنی خون خواهی امام حسین (ع) از ابن زبیر که مردی خبیث و پست بود، جدا شد و مکه را به قصد عراق ترک کرد. وی قبل از حرکت به سوی عراق، به خدمت فرزندان امیرمونان (ع) و اهل بیت پیامبر(ص)، از جمله محمد حنفیه رفت و از ایشان کسب اجازه نمود. مختار بر اساس چهار اصل زیر از مردم بیعت گرفت:

۱- پیروی از کتاب خدا؛ ۲- پیروی از سنت نبی اکرم(ص)؛ ۳- خون خواهی از قاتلان شهدای کربلا؛ ۴- دفاع از حقوق بی پناهان.

بر این اساس، بیشتر شیعیان کوفه با مختار که خود را نماینده محمد حنفیه معرفی می کرد، بیعت کردند؛ اما عده ای از آن ها برای روشن شدن صحت ادعای وی، هیئتی را به مدینه اعزام نمودند، که این هیئت صحت ادعای مختار را از محمد حنفیه و امام سجاد (ع) جویا شدند. این عده از شیعیان، وقتی از دیدگاه موافق آن دو بزرگوار آگاه شدند، تصمیم به یاری مختار گرفتند.

مختار به شکلی محرمانه مردم را با اهداف خود آشنا می کرد. در این میان عمر بن سعد، شمر بن ذی الجوشن، شبث بن ربعی و زید بن حارث، به تحریک عبدالله بن یزید، استاندار ابن زبیر، برای زندانی نمودن مختار اقدام کردند، که این توطئه مؤثر واقع شد و مختار برای دومین بار به زندان افتاد؛ اما به طور سرّی از طریق پنج نفر از مطمئن ترین دوستانش (سایب بن مالک اشعری، یزید بن انس، احمر بن شمیط، رفاعه بن شداد فتیانی و عبدالله بن شداد بجلی) با بیرون از زندان ارتباط داشت و این افراد به طور جدی کار مقدمات قیام را پی گیری کرده و در جذب نیرو بسیار کوشیدند.

زمانی که مختار در زندان به سر می برد، توابین، گروهی که در یاری رساندن به امام حسین(ع) سستی کردند، به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی قیام کردند، که در این قیام اکثر آنان، از جمله سلیمان به شهادت رسیدند. مختار، نامه ای سرّی به سران باقی مانده توابین فرستاد که در متن این نامه به حمایت و یاری توابین نوید داده بود. سران باقی مانده توابین در پاسخ به این نامه برای یورش به زندان و آزاد نمودن مختار اعلام آمادگی نمودند، اما مختار یورش به زندان را صلاح ندانست و با وساطت عبدالله بن عمر، شوهرخواهرش، برای بار دوم از زندان آزاد شد. مختار به مجرد آزادی از زندان، شروع به سازمان دهی نیروها و ایجاد هسته های مقاومت کرد و گروه های مبارز را به شکل تشکیلاتی به هم وصل نمود. به این ترتیب مقدمات کار قیام آماده شد.

در قیام مختار، بسیاری از بزرگان و سران شیعه نقش فعالی داشتند، اما هیچ کدام از آن ها به اندازه ابراهیم اشتر، فرزند برومند مالک اشتر نخعی، تلاش و کوشش نکردند. ابراهیم با آن جایگاه بلند می توانست در بسیج عمومی شیعیان کوفه و اطراف آن، جهت همراهی با مختار در قیامش نقش بارزی را ایفا کند، که همین طور هم شد. علامه مجلسی نقل می کند: “هنگامی که مقدمات قیام فراهم شد، چند نفر از سران شیعه به مختار پیشنهاد کردند که اگر شخصیتی، مثل ابراهیم اشتر که جوانی دلیر، خوش فکر و دوراندیش است و علاوه بر این صفات، عشیره قبیله است و طرفداران قوی بسیاری دارد، در این قیام به ما بپیوندد، امید زیادی به پیروزی خواهیم داشت”.

مختار از پیشنهاد آن ها استقبال کرد و با ده نفر از سران شیعه به دیدار ابراهیم اشتر رفت و نامه ای از جانب محمد حنفیه به ابراهیم داد، که در آن محمد حنفیه از ابراهیم خواسته بود که مختار را پشتیبانی و همراهی کند. ابراهیم ابتدا در نامه تردید کرد و گفت: “من از کجا بدانم که این نامه از طرف محمد حنفیه است”. یزید بن انس، احمر بن شمیط، عبدالله بن کامل و همه آن جمع، شهادت دادند که این نامه از طرف محمد حنفیه است. پس از شهادت دادن آن ها، ابراهیم مطمئن شد و با مختار بیعت کرد، که پیوستن قهرمانی، همانند ابراهیم اشتر برای مختار بزرگ ترین پیروزی به حساب می آمد.

پس از بیعت ابراهیم اشتر با مختار، هر شب جلسات سرّی تشکیل می دادند و پیرامون قیام و چگونگی شروع آن بحث می کردند که در یکی از این جلسات تصویب شد که روز پنج شنبه، چهاردهم ربیع الاول سال ۶۶ ه. ق. قیام کنند و نشانه قیام هم آتش افروزی بر بالای بام ها و شعار آن، “یا منصور اَمِت”؛ یعنی ای پیروز، بمیران و “یالثارات الحسین”؛ یعنی ای خون خواه حسین، باشد؛ در این میان ایاس بن مضارب، افسر نگهبان کوفه، از تصمیم مختار آگاه شد و فوراً به استانداری رفت و نقشه مختار را به عبدالله بن مطیع که استاندار وقت کوفه بود، گزارش داد، اما روز قیام هم چنان مخفی بود. ابن مطیع سه روز قبل از قیام به گروهی از مأمورین انتظامی دستور داد تا با سرپرستی ایاس بن مضارب، میدان های عمومی و بازار نزدیک مسجد جامع شهر را زیر نظر بگیرند. ابراهیم اشتر با گروهی مسلح که تعداد آن ها به صد نفر می رسید، شب چهارشنبه به طرف خانه مختار می رفتند، که ایاس بن مضارب جلو ابراهیم و همراهانش را گرفت و گفت: “من از شما دست برنمی دارم تا همه شما را به استانداری ببرم”. ابراهیم از این حرف برآشفت، نیزه یک نفر از پاسبانان را گرفته، در حالی که فریاد می زد: “ای دشمن خدا تو نیز از قاتلان حسین بن علی هستی” به ایاس بن مضارب حمله کرده و نیزه را به شدت برگردن او زد. ایاس کشته شد و همراهان وی فرار کردند. مختار از این حادثه باخبر شد و فوری به یاری ابراهیم شتافت. به این ترتیب قیام مختار قبل از تاریخ پیش بینی شده؛ یعنی در روز سه شنبه، دوازدهم ربیع الاول سال ۶۶ ه. ق. آغاز گردید.

مختار دستور داد بر بالای بام ها، نی ها را آتش زدند، صدای “یا منصور اَمِت” و “یالثارات الحسین”، در کوفه طنین انداز شد و جنگ هایی میان سپاهیان مختار به فرماندهی ابراهیم اشتر و سپاهیان ابن مطیع درگرفت که در همه آن ها سپاهیان مختار به پیروزی رسیدند.

ابن مطیع و دیگر شخصیت های حکومتی، به قصر استانداری پناه بردند و در آنجا تحصن کردند؛ اما سپاه مختار، استانداری کوفه را محاصره کرد. این محاصره سه روز به طول انجامید. البته ابن مطیع مخفیانه از کاخ بیرون رفت و به خانه “ابوموسی اشعری” پناهنده شد و دیگران نیز تسلیم شدند.

مختار پس از تسلط بر کوفه بسیاری از ممالک اسلامی، مثل ارمنستان، آذربایجان، موصل، مدائن، بهبهان، حلوان، اصفهان، قم، ماهان، همدان و. .. را زیر سلطه خود درآورد.

پس از شکست عبدالله بن مطیع، مختار درصدد بود تا در سه جبهه زیر مبارزه کند:

۱. جبهه شام به رهبری اموی ها و فرماندهی ابن زیاد.

۲. جبهه عبدالله بن زبیر به رهبری مصعب بن زبیر.

۳. جبهه ضد انقلاب داخلی در کوفه به سرکردگی قاتلین امام حسین (ع).

این جبهه، از اوضاع آشفته کوفه استفاده کرده، دست به توطئه ای زدند و مختار ناچار شد تصمیم بگیرد که هرچه زودتر به قلع و قمع عوامل ضد انقلاب و قاتلین امام حسین(ع)، که در واقع از اهداف مهم قیامش بود، بپردازد. با تسلط کامل مختار بر کوفه، فضایی به وجود آمد تا قاتلان امام حسین(ع) و یاران باوفایش شناسایی شده و به سزای اعمالشان برسند.

هنگامی که عبدالملک مروان بعد از مرگ پدرش، حکومت شامات را به دست گرفت، به فکر تسلط بر مناطق انقلابی که از حکومت شام خارج شده بودند، افتاد. بنابراین، عبیدالله بن زیاد را به همراه حصین بن نمیر به عراق فرستاد تا شورش های آنجا را سرکوب کند. عبیدالله با سپاه زیادی به سمت عراق حرکت کرد و به موصل رسید. مختار سپاهی مرکب از سه هزار سواره به فرماندهی “یزید بن انس اسدی” به کمک عبدالرحمن بن سعید، استاندار موصل، فرستاد. این سپاه شجاعانه وارد جنگ شد و سپاه ابن زیاد را شکست داد و سیصد نفر از شامیان را به اسارت درآورد؛ اما یزید بن انس که بیماری سختی داشت بعد از پیروزی بر سپاه شام از دنیا رفت و سپاه مختار با حالتی محزون به کوفه بازگشت. مختار که از شکست شامیان، وفات یزید بن انس و بازگشت لشکرش به سمت کوفه آگاه شد، به سرعت ابراهیم اشتر را با دوازده هزار مرد جنگی روانه موصل کرد. بعد از حرکت ابراهیم به طرف موصل، گروهی از سران کوفه که در سپاه عمر بن سعد در کربلا شرکت داشتند، در داخل شهر با توطئه و آشوب، نقاط حساس کوفه را اشغال کردند. مختار در داخل قصر حکومتی محاصره و رابطه اش با خارج قطع شد. مختار مخفیانه پیامی