پاورپوینت کامل اسلام در متن زندگی مدرن ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام در متن زندگی مدرن ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام در متن زندگی مدرن ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام در متن زندگی مدرن ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

بسیار واضح و روشن است که دیگر به حاشیه بردن و کنار زدن اسلام سیاسی جز با هزینه ای بسیار گزاف، امکان ندارد؛ چه رسد به اسلام دینی و اخلاقی؛ زیرا روی آوری مردم جهان به اسلام، روز به روز افزون تر شده و همه سطوح را درمی نوردد. حتی دولتی مانند فرانسه، گویی دغدغه مبارزه با گسترش اسلام را دارد.

اما سؤال اساسی این است که این وضع بوجود آمده، زاده چه عوامل، اسباب و شرایطی است؟

جواب این است که وضع بوجود آمده زاییده عواملی چند است که عبارتند از:

– این وضع تازه پس از آن پدید آمد، که اسلام معاصر – بر خلاف همه ادیان دیگر – توانست شوک مدرنیته را کنترل نموده و لذا آنچه را که از مدرنیته با شرایط و نیازهایش همخوانی داشت، پذیرفت و آنچه را که نخواست، نپذیرفت و همه پروژه های عرفی سازی یا به حاشیه بردن خویش را به شکست کشاند. و نظریات و تطبیق های مدرنی را پدید آورد که در آن، مبانی اسلام با مقتضیات زندگی مدرن در زمینه های مختلف اقتصادی، سیاسی و امور اجتماعی، درهم آمیخته شد.

بنابراین، پوشش جدید زنِ مسلمان، که تحرک او را در جامعه و تعاملش را با مردم تسهیل می کند، و هم چنین بانک های اسلامی، که قدرت های بحران زده سرمایه داری بر سر جذب آن با هم به رقابت برخاسته اند، نمونه این تعامل مثبت میان اسلام و مدرنیته است.

– این وضع تازه پس از آن پدید آمد، که اسلام گرایان، همه گروه های جامعه را در برگرفتند و با دعوت به آزادی فلسطین و بازگشت اخلاق به عرصه سیاست، امید بسیاری از مردم را به خود برانگیختند، در حالی که آنان؛ یعنی غیرمسلمانان می دیدند که سیاست و قدرت، آن چنان از اخلاق تهی شده که بیشتر به گروه های مافیایی شباهت دارند، که به چپاول ارزاق و انحصار قدرت مشغولند و سازوکار انتخابات را – اگر وجود داشته باشد – از هرگونه درون مایه مشارکتی در تصمیم سازی و جابه جایی قدرت تهی کرده اند، در صورتی که اسلام گرایان هر جا دستشان مجال کاری را یافته است، به خدمت رسانی به بیشترین گروه های اجتماعی پرداخته اند، که پروژه های توسعه آنها را در میان دریایی از مشکلات و گرفتاری ها رها کرده بود.

– پس از آن که جریان اسلام گرایی توانست با مقاومت در برابر اشغالگران صهیونیست و امریکایی – که دولت ها و ارتش های عربی در برابرشان تسلیم شده بودند – اعتماد عمومی را به توانایی های امت اسلامی بازگرداند، دیگر روشن است که کنار زدن اسلام گرایان از مشارکت سیاسی، جز با هزینه ای گزاف میسّر نخواهد بود، چرا که آثار مصیبت بار آن به قربانیان اسلام گرا منحصر نمی شود، بلکه همه ابعاد زندگی را دربر می گیرد؛ زیرا کنار زدن یک جنبش اجتماعی بدون ارجاع قانون به وضع موجود و تبدیل دولت با همه دستگاه هایش به گروه مافیایی و ماشین سرکوب فراگیر و گروگانی در دست فرماندهان پلیس و ارتش به بهانه پاسداری از جامعه در برابر تروریسم امکان ندارد و این همان چیزی است که در الجزایر و مصر و تونس اتفاق افتاده است.

به بیان دیگر، می توان گفت که کنار زدن اسلام گرایان بدون کنار زدن دموکراسی و حکومت قانون و استقلال فضایی و آزادی مطبوعات و هم چنین نابود کردن هر روزنه امیدی برای دست به دست شدن قدرت ممکن نیست. از این رو، معیار اساسی در میزان دموکراتیک بودن و نیز تثبیت و آمیزه هر نظامی، بسته به میزان مشارکت دادن به اسلام گرایان در فعالیت های سیاسی است؛ زیرا در هر جا که اسلام گرایان در انتخابات مشارکت کردند، آن انتخابات مورد توجه و اهتمام قرار گرفت – چنان که در ترکیه، مغرب، مصر، کویت، اردن و اندونزی اتفاق افتاد – و در هر جایی که اسلام گرایان در انتخابات غایب شده اند، آن انتخابات رنگ و بویی نداشته است، چنان که در تونس دیدیم.

اسلام راه حل است

شکست های پیاپی نظام هایی که اسلام گرایان سیاسی را به حاشیه رانده اند، مشروعیت شعار (الاسلام هوالحل) را بالنده کرده و فراتر از همه شعارهای رقیب قرار داده است؛ چرا که اسلام گرایان توانسته اند تحت این شعار وارد پیکارهای انتخاباتی سیاسی و اجتماعی شده و موفقیت های بالایی را نیز به دست آورند.

اکنون و پس از انباشت تجربه های متعدد از این مشارکت ها، می توان درس هایی را از آن استخراج کرد، که عبارتند از:

الف: تمایز کارکردی؛ اکنون تفکیکی روشن میان اسلام عقیدتی، که گسترده ترین بخش از توده های مردم در آن به عنوان ملک عام اشتراک دارند و بزرگ تر از آن است که به انحصار دولت و جماعت و گروهی درآید و میان اسلام سیاسی که این یا آن جماعت نماینده آن هستند، پدید آمده است.

بنابراین، توده های مسلمان به درستی می توانند در یکی از جماعت های خود به نیکی تأمل کرده و در یک دوره انتخاباتی، آرای خود را به آن بدهند و در یک دوره دیگر از آن برگشته و از آن سلب اعتماد کنند، چنان که در کویت اتفاق افتاد. در حالی که اسلام عقیدتی هم چنان به راه خود ادامه می دهد و با پای بندی بیشتر مردم به شعائر دینی، قوی تر می شود. حوزه این تمایز کارکردی تا حد ابراز تشکیلاتی و سازمانی هم توسعه یافت. چنان که حزب عدالت و توسعه در مقابل حزب اصلاح و توحید در مغرب تشکیل شد.

ب: کاهش دغدغه یکه تازی اسلام گرایان؛ در نتیجه عوامل یاد شده، دغدغه و نگرانی نسبت به یکه تازی اسلام گرایان، که ناشی از مشارکت گسترده هوادارانشان بود، کاهش یافت، که ما این مشارکت گسترده را به عینه در سال ۱۹۸۹ در تونس و در سال های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۲ در الجزایر دیدیم؛ چرا که این یکه تازی ها در عرصه انتخاباتی، برخی را به این گمان افکند که توده هایی که تحت فشار احساساتِ دینی و افسون تصویر تاریخی ای که در ذهن رهبران اسلام گرا تثبیت شده، قدرتِ تشخیص خود را از دست داده اند و به انگیزه های دینی و ناآگاهانه پشت سر آنان قرار گرفته اند.

اکنون دیگر روشن شده که آن اقبال های گسترده مردمی، ضرورتاً انگیزه های دینی نداشته است و علت آن را بیشتر باید در آمیزه ای از نه گفتن مردم به الگوهای اقتدارگرایانه و تمایل به دگرگونی و امید به عدالت جست وجو کرد.

پس از آزمون مشارکت اسلام گرایان در صحنه های مختلف اجتماعی، در برخی جاها با کاهش اقبال مردم و در برخی جاها با افزایش اقبال مردم روبرو شدند، که این خود نشان می دهد که شعار »اسلام تنها راه حل است« تا چه اندازه می تواند تحت قبض و بسط احساسی جاهلان آن قرار گیرد.

این وضعیت؛ بر آنان ایجاب می کند که به یقین دریابند که رأی دادن یا رأی ندادنِ مردم به آنان نباید صرفاً ناشی از این موضوع باشد که آنان شعار مقدسی را برافراشته اند، بلکه باید منشأ دیگری داشته باشد، که خود این حقیقت سبب شده تا بسیاری از جماعت های اسلام گرا، نمادهایی سیاسی را سرلوحه خود قرار دهند که برگرفته از ارزش های انسانی باشد؛مانند وعده برقراری عدالت، توسعه، نوزایی، سعادت، رفاه، میانه روی و اصلاح، بی آن که این شعارها و نمادها ناقضِ اسلامیت آنان باشد؛ چرا که اسلام هم چنان مرجع فکری، فلسفی، ارزشی و اخلاقی آنان است و معیار داوری و اقبال و عدم اقبال به گروه های منتسب به این نمادها، تنها طرح این شعارها نبوده است، بلکه معیار، سنجش میزان خدمت رسانی به مردم و حمایت دفاع از آنان بوده است.

بهره رقبا از محبوبیت و پشتیبانی مردمی، با صرف نظر از شعارهایی که سر می دهند، به اندازه برخورداری اشان از معیارهای یاد شده است. از این رو، شگفت و باعث تعجب نیست که مردم مسلمان از رهبران لائیکی؛ مانند مصطفی کمال آتاتورک، در زمانی که وی از کشورش در برابر ارتش های مهاجم غربی دفاع و راه را بر آنان سد می کند، در حالی که خلیفه و شیخ الاسلام تسلیمشان شده بود، هواداری و حمایت کنند و به او لقب جنگاور (غازی) بدهند، چنان که امیرالشعراء (احمد شوقی) خطاب به او چنین سرود:

الله اکبر کم فی الفتح من عجب

یا خالد الترک جدد خالد العرب

الله اکبر! چه شگفتی هاست در فتوحاتت! ای خالد ترک، خالد عرب را تکرار کن.

همان گونه که تونسی ها، وقتی که »بورقیبه« پرچم استقلال و آزادی کشور را برافراشت، برایش شعار دادند، هرچند وی اهل تدین نبود.

اما در مقابل، برخی علما تن به ذلت داده بودند و رفتاری متناسب با صفت دینی اشان نداشتند، که نمونه دیگر شعارها و حمایت های ملت های مسلمان برای جمال عبدالناصر است؛ با آن که وی گروه های اسلام گرا را سرکوب کرد، ولی مردم برای قدردانی از تلاش های وی جهت سرنگونی نظامی متعفن و نیز وعده اش برای آزادی فلسطین و وحدت امت عرب و اصلاحات اجتماعی اش، به شدت از او حمایت کردند.

– امت اسلام، از رهگذر تجاربش، به نوعی تفکیک امر دینی از امر سیاسی دست یافت، چندان که گفته می شود: فلانی برای دعا کردن خوب است، اما به کار رهبری نمی آید و فلانی برای دین شما مناسب است و برای دنیایتان، نه.

پیامبر اسلام نیز در بازداشتن برخی از نزدیک ترین و محبوب ترین صحابه اش از کار امارت، تردیدی به خود راه نداد و