پاورپوینت کامل حکمت و روش‏شناسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکمت و روش‏شناسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکمت و روش‏شناسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکمت و روش‏شناسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۱. حکمت به عنوان چارچوبی عظیم و کلان که دانش ها از آن منشعب می شود، به روش شناسی توجه دارد، زیرا حکمت خود تعین زا و تعین محور است و در غیر این صورت حکمت نیست، چرا که حکمت از حکم گرفته شد و حکم بر تعین دلالت دارد و روش شناسی به دنبال تعین یابی است. هر چارچوب نظریه ای، اگر به روش شناسی منتهی نشود، به چارچوبی خیالی می ماند، پس حکمت زمانی می تواند به یک چارچوب دانشی کلان مبدل شود که بتواند روش شناسی خود را ارائه دهد.

۲. در روش شناسی، چندین روش ترسیم شده است که یکی از آنها در باب تمام گرایی یا تقلیل گرایی است. تمام گرایی در عرفان معنا می یابد، چرا که عرفان جهان را به صورت یک کل می بیند؛ یعنی جهان را براساس وجود و اصالت وجود ترسیم می کنند. وجود به وحدت دلالت دارد، چون هستی و وجود بسیط است و بسیط، تکثر نمی پذیرد، پس تقلیل نیز نمی پذیرد و عرفان وجود محور، کل محور است، سیاستگزاری مبتنی بر آن نیز با وجود و هستی هارمونی و هماهنگی دارد.

۳. روش شناسی تقلیل گرا نیز بر فلسفه به معنای غربی استوار است زیرا فلسفه بر زبان استوار می شود و زبان بر مفاهیم، مفاهیم تکثرپذیرند. (برعکس معنا درعرفان که وحدت بخش است، چون همه در معنا به یک سو و با یک هویت، یعنی کشش به سوی هستی در حال حرکت اند و فرق و تکثر آن در شدت و ضعف است که این نیز تکثرگرایی صوری است؛ تا واقعی)، پس روش تقلیل گرا بر فلسفه بنا می شود و هرچه فلسفی گراتر باشیم، تقلیل گراتر خواهیم بود (مثل انگلوساکسون ها) (به فلسفه علوم اجتماعی آلن راین توجه شود) و سیاست گذاران آن، مهندسی اجتماعی است.

۴. در روش تقلیل گرا، مهم ترین روش و کارکردها، تحلیل است که در تحلیل مفاهیم، خلاصه می شود و فلسفه تحلیل منطقی یا پوزیتویسم منطقی آن را به عهده می گیرد و براساس گزاره های زبانی به تحلیل مفاهیم پرداخته می شود. در این مکتب هیچ گزاره ای بدیهی نیست، پس هر گزاره ای قابل تحلیل است که باید مفاهیم آن گشوده شود و این گشودگی، هم نظری است؛ هم عملی؛ هم مفهومی و هم مصداقی و این فلسفه، در همین جا متوقف می شود و فلسفه فیلسوف تنها تحلیل است و هرگونه ترکیب نوعی کار ایدئولوژیک شمرده می شود.

۵. ولی فلسفه هایی که از فلسفه تحلیلی و زبانی، فاصله می گیرند، به کارکرد و روش شناسی دیگر فلسفه روی می آورند؛ یعنی ترکیب، و سعی می کند با تشکیل نظام های کلان، به ترکیب عناصر گزینشی خود بپردازد. این گزینش با نقد قبلی ناشی از تحلیل رخ داده است و نقد، ناشی از وجود معیارهایی است که از تحلیل ما به وجود می آیند؛ یعنی تحلیل و مقایسه این عناصر تحلیل شده، معیارها می سازند و سپس با این معیارها، به نقد می پردازند و با نقد نوعی جداسازی مفهومی رخ می دهد و این جداسازی مفهومی به گزینش عناصر می انجامد.

۶. ترکیب عناصر گزینشی برای هدفی رخ می دهد که در غالب آینده سازی و آینده شناسی و آینده ترسیمی است که فلسفه های تاریخ و آینده نگری، شاخص های برجسته آن هستند؛ مانند هگل و مارکس. با این فلسفه ترکیبی می توان به تمدن رسید؛ یعنی تحلیل انحلال است و ترکیب بنیادگذاری. به همین دلیل، فلسفه تحلیلی آنگلوساکسونی، آنها را جیره خوار فلسفه های ترکیبی اروپای متصل کرده است و فلسفه تحلیل حاشیه ای بر فلسفه ترکیبی است. با این همه بنیادهای تمدنی غرب را باید در فلسفه های ترکیبی هگل، به عنوان افلاطون جدید تمدن غرب و نیز مارکس، به عنوان ارسطوی جدید غرب جست وجو کرد.

۷. ترکیب براساس بنیادهای کلانی صورت می پذیرد که حکمت نام دارد، حکمتی که در مذهب ریشه دارد؛ هگل فلسفه ترکیبی خود را از نوعی حکمت مسیحی یهودی شده، یا حکمت مسیحی – یهودی سیراب ساخته است و آن تجلی خدا در مسیح است که حکمت مسیحی را به وجود آورده است؛ یعنی بشر در تاریخ خود به جایی می رسد که ظرفیت تجلی خدا را در خود می بیند؛ یعنی آنچه در پیامبران پیشین رخ نداده بود، برای نخستین بار در حضرت مسیح(ع) رخ داده (ای کاش هگل با اسلام شیعی آشنایی داشت؛ هرچند خود در دائره المعارف فلسفی خود، به این نکته اشاره کرده که آ