پاورپوینت کامل آینه‏ ای به نام سینمای فجر ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آینه‏ ای به نام سینمای فجر ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آینه‏ ای به نام سینمای فجر ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آینه‏ ای به نام سینمای فجر ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

جدایی داستان های سینمای ما، از زندگی ایرانی

همه سینمادوستان، با همه وجود هر سال آرزو می کنند، در جشنواره فیلم فجر، آثار گرانبهایی را تماشا کنند. واقعیت آن است که سال گذشته، یکی از بدترین سال های سینمای ایران بود. اگر قرار است، چشمانمان را ببندیم و برای تأیید اقدامات همراه با غفلت مسئولان هورا بکشیم، البته چنین نوشته و »نقدی« ممکن، اما یاوه است، بدیهی است که بسیاری مسئولان از بررسی نقادانه کارکردهای سازمان خود، ناراضی باشند؛ اما شیوه مرده نگاه سیاسی به همه چیز و سیاست را بهانه سرپوش نهادن به ناکامی کردن مدت هاست که ناکارآمدی اش اثبات شده است.

مدیران، به بهانه سوء استفاده دشمن، برای سرپوش نهادن بر خراب کاری ها و نابلدی ها، مدت هاست که در جامعه ما رنگ باخته و بیهودگی آن آشکار گشته است، پس اجازه دهید بی پرده بگویم، برای دفاع از آبروی نظام اسلامی و پیشرفت ایران، و نیز برای رفع ناتوانی ها باید بی تعارف به نقد کاستی های اجتماعی مان بپردازیم؛ سرمان را چون کبک زیر برف نکنیم. راستش سال گذشته سینمای ایران، شاهد یک سقوط تمام و کمال بود. بر پرده سینماها به بهانه جذب مخاطب تصاویر مستهجن اپیدمی و عمومیت یافته بود؛ به گونه ای که هر منتقدی را دل آزرده و هر خانواده ای را نگران می کرد. ابتذال و سرهم بندی و داستان های بی ربط به سینمای ایران هجوم آورده است. به بهانه ساخت فیلم کمدی، چنان فرهنگ لمپنی سرشار از شوخی های جنسی مهوّع، پرده سینماها را دربرگرفت که جای حیرت است. این ابتذال در داستان های مختلف به چشم می خورد.

از سوی دیگر، سرهم بندی، داستان های فاقد کشش و زیبایی و بدون عمق و تفکر و تأمل، غوغا می کند. مهم تر از همه، در آثار غیرکمدی هم داستان هایی بی ارتباط با زندگی ما، فضایی خنثی برای رویت فیلم ها ایجاد کرده است. در این نوشته به همین جنبه توجه کنم و نشان دهم که ابتذال، سرهم بندی و بی پیوندی سینما با داستان های زندگی ما، موضوع بی اهمیتی نیست.

برای مثال فیلم آدم کش که داستان فیلم ظاهراً قصد دارد خلاء داستان های معمایی رإ؛ در سینمای ایران پر کند. البته ژانر پلیسی و جنایی و معمایی، همیشه در تاریخ سینمای جهان ژانر پرطرفداری بوده است؛ اما توجه کنید که مهم ترین آثار معمایی، نظیر آثار هیچکاک همیشه به صورت پنهان، با شرایط اجتماعی با فلسفه زبان و زندگی، و با تحولات موجود و زندگی روزمره جامعه غرب ارتباط داشته است؛ اما در ایران چه؟ بهترین فیلم های عامه پسند، آنقدر دور از زندگی و تجربه مردم اند که حیرت انگیز است. آشکار است که چنین آثاری اگرچه با استخدام بهترین و جذاب ترین هنرپیشگان مرد و زن و سوپر استارها همراه باشد، باز هم از قدرت بزرگ جذب مردم بی بهره اند.

داستان آدم کش، داستان زن جوان و دارای نشانه های بیماری روانی است که توطئه خانوادگی، به سوی نابودی سوق داده می شود. او امکان فاصله نهادن میان واقعیت جهان بیرون و جهان ذهنی را از کف داده است.

نخست باید پرسید، این انشقاق میان ذهن و عین، اگر با درک زنده تری از مسایل زندگی روزمره درنیامیزد، موضوعی خنثی برای مخاطبان است؛ برای مثال در پس زمینه فیلمی درباره روان پریشی، اگر به لمس زنده ای از شخصیت های پیرامونمان راهنمایی شدیم که در مقام یک روشنفکر، مدیر، سیاستمدار یا فرد عامی، نهادی از یک اختلال روحی اقشار وسیع تر مردم باشد و به ما کمک کند که دید ملموس تری از خود بیابیم، مسلماً انبوه مردم این داستان توجه نشان داده، به آن جذب می شوند؛ اما وقتی این روایت به چیزی انتزاعی بدل می گردد و فضاهای خنثی یک روانپزشک جوان سرگرم پژوهش، تحت نظارت خانم دکتر استاد دانشگاه و همکار دانشجوی روانپزشک جوان و بحث کتاب پیش می آید، کاملاً آشکار است که فیلمنامه نویس به طرف فضاهایی کلیشه ای رفته که در هر سریال تلویزیونی، دستاویز عدم مهارت داستان پردازی و غنای ماجرا می شود.

رؤیا ملک زاده که در کودکی و نوجوانی، با تنهایی، ترس و اضطراب دست به گریبان بوده، حالا همان پدیده ها او را روان پریش ساخته است. او با مردی سی سال بزرگ تر از خود ازدواج کرده، زندگی پرتنشی دارد و در دعوایی، ضربه ای به سر او می زند، از این پس او با توهم قتل همسر مواجه می شود و در یک توطئه جمعی، اطرافیان وانمود می کنند که زن قاتل است. در عوض روانپزشک جوان سعی در آزمایش راستی گویی رؤیا دارد. مازیار، درمی یابد که رؤیا بی گناه است. او پی می برد که برادر شوهر رؤیا، این توطئه را برای تصاحب ثروت او طراحی کرده است؛ بالاخره با کشف راز و کنار رفتن پرده های ضمیر ناخودآگاه رؤیا، آرامش به او باز می گردد.

اکنون باید پرسید که چرا باید این داستان برای مردم جذاب باشد؟ ممکن است از سر بی کاری و برای سرگرمی، تعداد زیادی به تماشای فیلم بروند یا CD آن را خریداری کنند؛ اما پرسش ما جدی تر از این است.

مردم چرا باید این فیلم را دوست داشته باشند؟ در کدام وجه این داستان درگیر مشکلات روحی، بحران ها، خواست ها، معضلات، و ترس و تنهایی، و نگرانی های امروزی خانواده ایرانی است؟

علت آن که فیلمی مانند اخراجی های ۱ و ۲ فروش می کند، این است که نه در ساختار هنری و لایه مند فیلم، که در اشتراک با فضا و اشخاص مسائلی است که فیلم و مخاطب بدان دست می یابند؛ اما در فیلم هایی چون خاطره، داستان آن قدر از زندگی و تجربه ایرانی مردم دور است که حس و حالی ندارد و مردم را برنمی انگیزد.

نویسنده ای زن که از همسرش جدا شده و با ازدواجی جدید به زندگی ادامه می دهد. اگر نشانی از زن ایرانی موجود باشد وسایلش را نداشته باشد، یا فضایی از این ازدواج دوم که حاوی چالش های ایرانی است، در فیلم شکل نگیرد، چرا باید برای مردم شخصیتی جذاب باشد؟ اینکه او می رود از همسر دومش شکایت می کند دچار روان پریشی است، چه گرهی از زندگی بحران زده طبقه متوسط مدرن جامعه ما می گشاید؟ چرا فیلم این سوژه پرانرژی و سرشار از نیرو را رها کرده و نمی تواند بدان بنگرد و همدلی را برانگیزد و در عوض به روابط بی معنا و دش