پاورپوینت کامل بازخوانی تاریخی استقلال بحرین ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازخوانی تاریخی استقلال بحرین ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازخوانی تاریخی استقلال بحرین ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازخوانی تاریخی استقلال بحرین ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

تاریخچه:

کشور بحرین از سی و سه جزیره کوچک و بزرگ تشکیل شده، مرکز آن منامه است. بحرین در گذشته بخشی از امپراتوری ایران پیش از اسلام بوده است؛ چرا که این کشور از زمان هخامنشیان و ساسانیان، یک »سات راپی« بوده که از سه بخش تشکیل شده بود. ما بحرین را جزئی از بخش یک سات راپ ( استان ) می شناسیم. در زمان سلطنت انوشیروان، بحرین یک پایگاه بزرگ دریایی و محل استقرار »اسپهبد« بزرگ نیروی دریایی بود. در اوایل قرن شانزدهم میلادی با هجوم استعمار پرتغال به منطقه اقیانوس هند و خلیج فارس (در سال ۱۵۰۶)، بسیاری از نقاط استراتژیک منطقه و از جمله جزیره هرمز و مجمع الجزایر بحرین نیز (در سال ۱۵۲۱) به تصرف و اشغال پرتغالی ها درآمد.(۱)

پس از گذشت حدود یک قرن از اشغال پرتغالی ها، شاه عباس در سال ۱۶۰۲ با لشکرکشی به بحرین، آن جا را از تصرف اشغالگران خارجی آزاد کرد و مجددا به ایران ملحق نمود، که پس از آن، مجمع الجزایر بحرین به مدت ۱۸۰ سال در اختیار و تحت نظر کامل حکومت ایران بود. در سال ۱۷۸۳ (یا ۱۷۸۲) شیخ احمد بن خلیفه از قبیله »بنی عتبه« و از خاندان خلیفه ( که از منطقه نجد در مرکز عربستان به کویت مهاجرت کرده بود) به این سرزمین حمله کرد و پس از شکست سربازان ایرانی، بر این منطقه استیلا یافت، که از آن پس، حکومت بحرین با حمایت همه جانبه سیاسی – استعماری انگلستان در اختیار اعضای خاندان خلیفه (آل خلیفه) قرار گرفت، اما با این همه، در همه این سال ها ایران هم چنان بحرین را جزئی از خاک خود می دانست.

دولت ایران در مدت یک قرن و نیم (۱۸۲۰ – ۱۹۷۰) و با وجود دخالت و سلطه انگلستان بر آن جزیره، هیچ گاه جدایی بحرین از خاک ایران را نپذیرفت؛ هرچند قدرت انجام عمل حادی علیه انگلیس را نیز نداشت. نخستین گام ها به سوی واگذاری بحرین در زمان پهلوی دوم برداشته شد و آن زمانی بود که انگلیسی ها و آمریکایی ها از هر دو سو شاه را به چنین تصمیمی ترغیب، تهدید و تطمیع کردند و سرانجام به هدف خود دست یافتند.

مسئله بحرین و نقش آن در روابط ایران و انگلیس

تا پیش از کودتای ۱۲۹۹ دولت ایران ۱۱ بار درصدد اعاده حاکمیت و مالکیت خود بر جزایر بحرین برآمد و هر بار در برابر مخالفت بریتانیا تلاشش به جایی نرسید. در سال ۱۳۰۲ »سرپرسی لورن« سفیر بریتانیا در ایران تلاش کرد تا دکتر محمد مصدق (وزیر امور خارجه وقت) را متقاعد کند که دولت ایران از ادعای خود بر بحرین دست بردارد، که مصدق اظهار داشت: با توجه به احساسات ملی موجود در باب این بخش باستانی از قلمرو ایران (جزایر بحرین که همیشه جزء استان فارس، شیعه مذهب و ایرانی الاصل بوده است) هیچ دولت ایرانی نمی تواند، بدون یک دلیل مشخص دست از ادعای حاکمیت بر بحرین شسته و یا در مورد آن کوتاه بیاید.(۲) دولت ایران، گذشته از شواهد تاریخی که در تایید ادعای مالکیت خود بر بحرین عنوان ساخت، این نکته را نیز خاطر نشان کرد که دولت بریتانیا در گذشته حاکمیت ایران بر این جزایر را به رسمیت شناخته و مدارکی در این زمینه ارائه داده بود نخستین سند، قراردادی بود که در ۱۲ ذیحجه ۱۲۳۶ میان »کاپیتان ویلیام بروس« و »شاهزاده حسینعلی میرزا« والی فارس منعقد شده بود. در این قرارداد اذعان شده بود که جزیره بحرین همیشه متعلق به دولت ایران و جزء استان فارس بوده است. اما در این سال در پاسخ بریتانیا آمده بود که علت اصلی احضار کاپیتان بروس و عدم شناسایی رسمی قرارداد مزبور، تاییدیه مزبور بر حاکمیت شاه ایران بر بحرین ثبت شده بود(۳).

نقش انگلستان در استقلال بحرین

قدرت و نفوذ انگلستان در سال ۱۹۲۳م با خلع شیخ عیسی از حکومت بحرین افزایش یافت و با انتصاب »چارلز بلگریو« به عنوان مشاور انگلیسی حاکم جدید، و چندی بعد با انتقال پایگاه دریایی انگلیس از بندر باسعیدو (در غرب جزیره قشم) به بحرین و انتقال مقر نماینده سیاسی انگلیس در خلیج فارس از بوشهر به بحرین، این قدرت و نفوذ وسیع تر و با ثبات تر شد. مقارن این تحولات و نیز پس از انتقال سلطنت از سلسله قاجار به پهلوی، ایران خواستار اعاده حق حاکمیت خود بر این سرزمین شد.(۴)

در مقابل، حکومت بحرین نیز با مشورت و خط دهی مشاوران و کارگزاران انگلیسی مقیم بحرین بر آن شد تا ساختار جمعیتی و مذهبی این شیخ نشین کوچک را حتی الامکان با اکثریت دادن به عرب ها سنی مذهب، تغییر دهد، لذا از کشورهای عربی خواست تا شهروندان سنی نشین خود را راهی بحرین کنند که در این میان از کشورهای عربی به بحرین تشویق شد و هزاران تن فلسطینی و اعراب دیگر از کشورهای مختلف عرب به بحرین هجوم آوردند.(۵)

لذا برخورد بین گروه های شیعه و سنی بحرین توسعه یافت و پس از چندی رهبران گروه ها با تشکیل »کمیته وحدت ملی« به یک آرامش نسبی رسیدند. در دوران سلطنت محمدرضا شاه، حداقل در دو برهه زمانی، مسأله مالکیت و حاکمیت ایران بر بحرین به صورت حادتر مطرح شد: در اسفند ماه ۱۳۲۹ در لایحه مربوط به ملی کردن صنعت نفت ایران که برای تصویب به مجلس شورای ملی ارائه شد، »شرکت نفت بحرین« نیز در طرح ملی شدن قرار داشت؛ چراکه مجمع الجزایر بحرین بخشی از سرزمین ایران را تشکیل می داد و بار دوم در آبانماه ۱۳۳۶ بود که هیأت وزیران با حضور شخص شاه لایحه ای را برای تقدیم به مجلس آماده کردند، که به وضوح نشان دهنده حق و ادعای مالکیت ایران بر بحرین بود. این اقدام ایران مورد اعتراض مطبوعات و دولت انگلستان و نیز نارضایتی اعراب قرار گرفت.(۶)

اهمیت سیاسی – استراتژیک بحرین در دهه ۱۹۶۰م افزایش یافت، به ویژه اینکه ایران شاهد افزایش فعالیت های انقلابی اعراب در سواحل خلیج فارس در خلال سال های ۱۹۶۴- ۱۹۶۵ بود؛ اما حضور نظامی انگلیس در منطقه و نیز بندر عدن تا اندازه ای ترس ایران را کاهش می داد، ولی در نوامبر ۱۹۶۷، نیروهای انگلیسی پیرو جنگ های داخلی یمن، از بندر استراتژیک عدن خارج شدند و در بحرین مستقر گردیدند، که بدین ترتیب، پس از عدن، مجمع الجزایر بحرین به عنوان پایگاه مهم انگلستان در شرق سوئز و خلیج فارس مطرح شد. مدتی بعد در ژانویه ۱۹۶۸،پس از اینکه انگلستان اعلام کرد که نیروهایش را تا پایان سال ۱۹۷۱ از شرق سوئز خارج خواهد کرد،