پاورپوینت کامل این همه فیلم‏های خوب… ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل این همه فیلم‏های خوب… ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل این همه فیلم‏های خوب… ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل این همه فیلم‏های خوب… ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

آیا جشنواره فیلم فجر آینه ای است که سیاست های سینمایی دولت ها را طی ۲۹ دوره سپری شده اش بازتابانده و هنوز همان سان صافی و روشن این نقش را ایفا می کند؟ و بازتاب موفقیت یا شکست سیاست های دولتی در حق سینمای ماست؟

آیا جشنواره فیلم فجر با گردآوردن فیلم هایی که سال آینده باید اکران بیابند، و شیوه برخورد به این فیلم ها در جشنواره، تصویری از وضعیت سینمای ما می سازد؟ چگونه است در حالی که سینمای ما گرفتار بحران هلاکت باری است، امسال در عین حال این همه فیلم خوب در جشنواره شرکت داشتند؟

آیا جشنواره فیلم فجر نمایشی کوچک است که نمایش بزرگ در قلمرو جامعه ایرانی را به تماشا می نهد؟

آیا می توان گفت، فیلم های جشنواره فجر، خبر از تحرک پنهان و آشکار جامعه ایرانی می دهد؟ و آینه زندگی ماست؟

به نظرم در همه این پرسش ها، وجهی از حقیقت و پاسخ مثبت در کنار ولی و اما و شاید و تا حدودی و… جا خوش کرده است، یعنی نمی توان بین جشنواره و امور کلان چه عینی و چه ذهنی، از سیاست های دولتی تا زندگی اجتماعی نسبتی مطلق برقرار کرد. یا ربطی مکانیکی پدید آورد، در حالی که درکی پویا از دیالکتیک اجتماع ما و جشنواره ها، به خوبی می تواند بیانگر داد و ستد زندگی، نظم رسمی، فرهنگ و تأثیر و تأثر مثبت و یا منفی این مؤلفه ها بریکدیگر باشد، بدون آن که مطلق انگاری کنیم.

فیلم خوب یعنی چه؟

آیا فیلم های خوب، یعنی ارائه یک کارگردانی، در حد بهترین استاندارهای سینمای ایران، بهترین بازی پروری و بهترین فیلمنامه؟…. و تعادل عناصر سینما در یک فیلم چنانکه نکات فرعی و اشتباهات کوچک، درخشش اثر را سلب نکند؟

اگر چنین است، چرا وقتی جایزه بهترین کارگردانی و فیلمبرداری و فیلمنامه و بازی های مکمل را به فیلمی می دهیم، و به ناحق از بازی درخشان معادی غافل می مانیم، سپس فیلم دیگری را به عنوان بهترین فیلم معرفی می کنیم؟ می توان گفت شاید آن فیلم دیگر هم در عناصر سینمایی اش به همین اندازه خوب و شایسته تقدیر بوده است. اگر ملاحظات فرامتن و فرامین و مصالح و تکمیل یک جشن و فراهم آوردن سور و سات یک بزرگداشت و به نحو عجیب درهم آمیختن تصمیمات اداری و حکم تقدیر با داوری داوران و از همه سو حال و هوای گرامی داشتن فیلمساز دلخواه را تدارک دیدن، در میان نباشد، شاید بتوان به عنوان نوعی تقسیم جایزه که در جشنواره فجر سابقه دارد، به این نوع جایزه دادن های عجیب گردن نهاد. اما همین سنگ آخر نهادن به این گرامی داشت و جایزه بهترین فیلم را بدان تقدیم کردن در میان باشد، دیگر به هیچ چیز احترام انگیزی در این تقسیم جایزه وجود ندارد.

اجازه دهید سنگ هایمان را فرا چینیم.

مسعود کیمیایی فیلم سازی است که بسیاری به او علاقه دارند اینقدر به ایشان علاقه دارند. می تواند همه چیز محصول اشتراک در عمق دیدگاه، و پاره ای ارزش های اصلی مشترک باشد. مثلاً ایده اجنبی ستیزی و دفاع از استقلال و… و این ها را اصلاً با زبان نیش و کنایه نمی گویم. من خود شدیداً با نظام سلطه و زیرپا نهادن حقوق ملت ها در سیستم جهانی سازی امریکایی مخالفم. هرچند با تحریک و فقدان تدبیر و رها کردن توسعه ملی و پیشقدم شدن در ایجاد ماجرا، آنهمه طبق خواست خود امریکا و بحران افزایی در منطقه خاورمیانه، برای پیشبرد پروژه خاورمیانه بزرگ و ضمناً فروش سلاح و دوشیدن ارقام سرسام آور از شیوخ و… نفهمیدن برنامه پس پرده امریکا در منطقه، به همان اندازه احساسات ضدسلطه ام، بها قائلم و این بی تدبیری ها و افتادن به دام آنها و رادیکال کردن فضا و چالش حاد پیش از موقع در حالی که مشتی ملل ضعیف منطقه شلوارشان را هم نمی توانند بالا بکشند، همه اینها را نادرست ارزیابی می کنم. ولی پاره ای از آقایان در پیش مردم یک ساز می زنند و در محافل خصوصی با بزرگان ساز دیگر می نوازند و دلربایی می کنند و بالاخره اعلام می کنند، داوری امسال مستقل ترین داوری بوده!!! و چشم شان را می بندند که این داوری مستقل با چه حق و ترفندی خواسته فیلم میرکریمی را بی اعتبار کند در حالی که خود او بی اعتبار کرده، به صرف آن که به او جایزه داده اند! چه لزومی دارد اگر از فیلم سازی برای چهل سال کار تجلیل می کنیم، آن سال به طور تصنعی، فیلمش را هم بهترین فیلم سال اعلام کنیم؟

و در فیلم محق درک این عنوان »یک حبّه قند« و »جدایی نادر از سیمین« را ندیده انگاریم.

و فیلم خوب یعنی آن که برتری های نسبی آن به آثار سینمایی یک فضای مورد دلداری برخوردار از این ویژگی ها باشد.

۱. اثر شما از استانداردهای حرفه ای بالایی برخوردار باشد و ساختمند به حساب آید؛

۲. از ابتکار، نگاه نو، و بداعت برخوردار باشد؛

۳. جان اثر، با روح زمانه گره خورده باشد و به روایتی تأثیرگذار دست یافته باشد؛

۴. عناصر سینما، کارگردانی و فیلمنامه و تدوین و فیلمبرداری و بازی ها از درخشش برخوردار بوده و با هم متناسب باشند و در مسیر لایه های ضمنی و عمق بخشیدن به فیلم شکل گرفته باشد؛

۵. محتوای غنی آن در گره خوردگی با قالب بیانی، فرم، و ساختار به چیزی گرانبها بدل شده باشد که بی سابقه محسوب شود و ما را به خود مشغول کند.

»یه حبه قند« دارای همه این ویژگی ها بوده، و اشکال کمی کشدار بودنش از چشم پاره ای، اصلاً مشکل چشم پوشی ناپذیری به حساب نمی آید و به راحتی می تواند کمی موجزتر شود. به نظرم این فضاها تکراری نیست و خود حاوی ارجاعات و نشانه های ضروری جهت درک لایه های زیرین فیلم نقش ایفا می کند. این وجوه درخشان یه حبه قند در جشنواره فجر ندیده گرفته شده است. متأسفانه حتی نقد ژورنالیستی ما از خود در فهم رویداد درونی فیلم کندذهنی نشان داده است. و دچار تفسیر سطحی از فیلم شد. و آن را صرفاً اثری نوستالژیک، اثری بین شیرینی زندگی سنتی سپری شده به حساب آورده است اما چنین نیست.

۱. فیلم »یه حبه قند« با قدرت فراوان از ناداستان، نمایش صوری لحظه های روزمره زندگی ایرانی طبقه متوسط و همه آنچه خاطرات و گذشته و یادگارهای حافظه روزگار در حال زوال و عادات و رفتار مردمی به پایان رسیده به حساب می آید، داستان مهم ترین ماجرای زنده امروزی، چالش ها و بحران بزرگ تغییر و تحولات و گذار زندگی ما را برمی سازد. نه با شعار و زبان شکایات حاد و تند سیاسی و ماجراهای استثنایی، بلکه با همان مواد و مصالح همگانی زندگی روزمره در دو موقعیت عمومی از رواج و سوگ، این ظرافت، در سینمای ایران کم نظیر و عالی ست.

۲. ناداستان، همان زندگی روزمره است و داستان رویش و تولید یک سبک زندگی نو در دل این زندگی ریشه دار را و انتخاب تازه ای را باز می گوید. انتخابی گلوگیر برای ارزش های سنتی. گاه یه حبه قند سبب مرگ می شود. در این فیلم دختر کوچک، همان حبه قند خانواده است. انتخابش که با نفی اراده پدرسالانه خان دایی همراه است، در گلوی او گیر کرده است. از دشمنی خبری نیست، دختر، پیر دانای خانواده را دوست دارد، و بین او و پسردایی علایقی وجود داشته و با ازدواج شان چرخ سنت خانواده مثل سابق می گشته، اما با همه احساس مهر، دختر آینده ای دیگر را برای خود رقم زده، و این اندوه، بزرگ خاندان را خواهد کشت. و این مرگی است در ظاهر یک تصادف، وگرنه همه پیشینه تحولی که به اینجا ختم شده که دختر انتخاب مستقل و نوی خود را بکند موجود است. همه زنان خانواده پر از خشنودی از انتخاب او هستند و مهار امور را به دست گرفته اند، این فضایی است که به پایان رسیدن نقش خان دایی گواهی می دهد.

۳. به نظرم یه حبه قند، خیلی بهتر از تمام آثاری که تاکنون بحران مدرنیسم و سنت را بیان کرده اند، به این امر پرداخته، نه به شیوه متظاهرانه و داستان های خودنما. بلکه با دقت مینیاتوری در لابلای یک ناداستان!

۴. استفاده از وجوه نمادین و مکان نمادین، چون یزد – شهر همه سنت های شیرین ایرانی – معماری قدیمی خانه با همه تاریخ افسانه، جن و پری و زیبایی های دلنشین گذشته اش، آئین های ازدواج و سوگ که سازوکار نیرومند تطبیق و سازوکاری و برطرف کردن بحران ها به شیوه سنتی را در دل دارند، اما امروز با پیامد تصمیمات تازه روبرو شده اند، همه و همه در این فیلم بسیار هوشمندانه است.

۵. اشیا: در این فیلم بسیار مهم اند، اشیاء و خواست ها، این ها صرفاً اشیایی تحمیلی نیستند، بلکه به طور طبیعی در متن فضا / مکان، و روابط ریشه دار، سر برمی آورند و با خود روایت نو دارند، آینده نو، لپ تاپ، مدارک برای کسب مجوز تحصیل در آن سوی آبها، تصویری دیجیتالی داماد، موبایل و…؛

۶. کارگردانی و بازی و تنوع شخصیت ها و پراکندگی مطلوب که خانواده را به یک نمادی از وطن بدل کرده نیز جذاب است.

۷. فضای زنان، پچ پچ و شادمانی شان از سفر و ازدواج دختر کوچک که قند در دل همه آب می کند، رؤیاهاشان درباره این وصلت و… نقش آنان که کم کم پیش رفته و مسلط شده و پیر دانای نظام مردسالارانه را با همه احترام و عشق و دوستی، گوشه نشین کرده و به سکوت کشانده، این ها فجر هست.

۸. فضاسازی میرکریمی، و سه فضای احساسی تصویری همراه با آهنگ که در فضای مشاهده گرایانه زندگی روزمره رخ می نماید و در خدمت همین روایت است حرف ندارد و شیرینی کل فیلم را تشدید می کند.

۹. یه حبه قند پر از لایه های ضمنی و نظام نشانه شناسی فکر شده و اجرای عالی و کارگردانی موزون است و به هنگام باید از آن حرف زد، این فیلمی است که هر بار با دیدنش عمق آن کامل تر به چشم خواهد آمد.

با این اوصاف آن ناداوری تأسف بار درباره این فیلم اصلاً بخشودنی نیست. ندیدن این همه اتفاق های ناب سینمایی و فکری و توانایی در مکالمه با زندگی و روایت دلپذیر و عمیق اش بخشودنی به نظر نمی رسد. بحث بر سر کنار گذاشتن است، و نه نظر یک تیم داری.

اگر این تیم، قادر بوده توانایی های جدایی نادر از سیمین را خوب مشاهده کند، و بنا به مصالح و محاسبات به فیلم فرهادی جایزه نداده و حقش را ادا کرده، چگونه می توان باور کرد از دیدن همان توانایی ها در یه حبه قند، باز مانده؟ اما جدایی نادر از سیمین:

۱. طبق روال همیشگی نگاه راست، آنها باید مدعی می شدند، فرهادی فیلمش را برای جایزه ساخته، ایده زنی که می گوید نمی خواهد بچه اش را در این فضا بزرگ کند، البته ایده ای جایزه بگیر است! او برای غربی ها و داوری های آنان دلپذیر و دلخواه.

۲. آن کاراکتر فعال زن – سیمین – که در فیلم آن همه نگران دخترش و تربیت و امنیت اوست، در برابر خودخواهی پدر که می گوید: »می گی چه بکنم« و راه حلی برای ممانعت از آسیب دخترش ندارد و حتی اقداماتش سبب آسیب و رنج دختر در محیط مدرسه می شود و بالاخره تمایل تلویحی آخر فیلم دختر به سبک زندگی مادرش که با سبک مردسالار و احساساتی پدر فرق می کند، این ها هم تعابیر دلخواه جشنواره غربی ها و هماهنگ با لیبرالیسم آنهاست.

پدر، سنگ پدرسالاری را تداوم می دهد. بازی درخشان معادی نه با رفتار شعاری بلکه بمثابه یک تکلیف روحی، یک عشق، یک امر اخلاقی و مقبول طبع و روحیه ایرانی، نگاه داری پدر را به دستاویز تحمیل سبک زندگی خود بدل کرده است. زن راه حل عاقلانه، کمتر احساساتی، بیشتر آینده نگر دارد، چه در حل بحران با خانواده کارگر بدهکار وزن خدمتکار چه در حل مشکل پدربزرگ و پسرانش به خانه سالخوردگان که خدمات بهتری ارائه می دهند و چه سفر برای رها شدن از این فضای پر مشکل و مشقت، و همه این ها بسیار طبیعی در روایتی محکم و داستانی بسیار سنجیده بیان شده و به نحو عالی ساختمان یافته و به نظرم بهترین فیلم فرهادی را شکل داده و البته همه این ها مطابق ذائقه و هماهنگ با نگاه غربی ها و هم جایزه آور است.

۳. اوضاع و احوال