پاورپوینت کامل شهید مطهری و دغدغه‏های اصلاحی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهید مطهری و دغدغه‏های اصلاحی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهید مطهری و دغدغه‏های اصلاحی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهید مطهری و دغدغه‏های اصلاحی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

در اندیشه شهید مطهری، عالمان دینی در سه گروه: »صالحان«، »مصلحان« و »مبارزان« دسته بندی می شوند. از نظر وی، نمونه بارز این سه گروه در تاریخ معاصر ما به ترتیب عبارتند از: حاج شیخ عباس قمی، آیت الله بروجردی و حضرت امام خمینی(ره). بنابراین، »عالم صالح« کسی است که خودش را تهذیب کرده و از لغزیدن خود در وادی های انحراف جلوگیری کرده است، که چنین اقدامی در زمره »اصلاح فردی« قرار می گیرد. »عالم مصلح« کسی است که نه فقط خودش را تهذیب کرده، بلکه به تهذیب جامعه خودش نیز پرداخته و مانع از انحراف آن شده است. چنین اقدامی در زمره »اصلاح اجتماعی« قرار می گیرد. »عالم مبارز« کسی است که نه فقط خود و جامعه اش را تهذیب نموده و مانع انحراف آن شده است، بلکه راهی نیز به روی تاریخ گشوده و سنگ بناهای سعادت تاریخی بشر را ساخته است، چنین اقدامی در زمره »اصلاح تاریخی« قرار می گیرد.

الف) در سه اصطلاح فوق؛ یعنی صالح، مصلح و مبارز، هر وصف لاحقی، وجه تشدید شده وصف سابق نیز می باشد؛ بدین معنی، که وقتی صالحیت انسان غلیان یابد، به دیگران نیز سرایت کرده و صاحبش را مصلح می کند؛ هم چنان که، وقتی مصلحیت انسان غلیان یابد، در مرزهای فراتر از جامعه مصلح؛ یعنی در جهان عصر (تاریخ) تأثیرگذار می شود. در حقیقت، سه واژه مذکور، سیر استکمال مؤمن از حدّ فردی تا حدّ تاریخی است، که البته، اصلاح تاریخی عملی ویژه بوده و بیش تر مخصوص اهل بیت (ع) می باشد.

ب) نباید پنداشت و تصور کرد که وصف مبارز در اوصاف عالمان دینی، منحصر به »مبارزه آشکار« است؛ چرا که بسیاری از عالمان دینی – بسته به شرایط زمانی و مکانی ویژه ای که در دوره های مختلف استبداد داشته اند – احساس می کردند که »مبارزه پنهان« آن ها کارآمدتر می باشد. به عنوان مثال؛ آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم هرچند به ظاهر مبارزه سیاسی نداشته، اما نفس »تأسیس حوزه علمیه قم« به عنوان مهم ترین پایگاه مبارزه دینی در برابر طاغوت، استبداد و استعمار مؤثرترین نوع مبارزه پنهان می باشد. هم چنان که »تثبیت« این حوزه در اقدامات علمی اصلاحی آیت الله بروجردی و نیز »ارتقاء و تعمیق« آن توسط مکتب علمی علامه طباطبایی نیز از زمره مبارزات پنهان شیعی در عصر حاضر به شمار می روند.

ج) در شناخت عالمان مبارز دینی از آن دسته از عالمانی که به ظاهر، خود مبارز نبوده اند اما به تربیت عالمان مبارز پرداخته اند، نباید غفلت کرد. به عنوان مثال؛ می توان به نقش جدّی عارف اخلاقی بزرگ عصر ناصری، در تربیت سیاسی سید جمال الدین اسدآبادی مبارز فرید سیاسی در همان عصر نیز اشاره کرد. هم چنان که می توان نقش بی بدیل آیت الله شاه آبادی در تربیت سیاسی حضرت امام و نیز شهید نواب صفوی را به تأمل نشست.

د) هم چنین، نباید در شناخت مبارزات عالمان دینی، آن دسته از اقدامات آن ها را که برخلاف جهت امتیازات حوزوی و صرفاً در راستای نیاز عصری جهان اسلام صورت گرفته را نیز مورد غفلت قرار داد. به عنوان مثال؛ بسا عالمان دینی ای بودند که به رغم توان مندی شان در کسب موقعیت مرجعیت فقهی که در حوزه های علمیه یک امتیاز ویژه محسوب می شود به دلیل نیاز و ضرورت جهان اسلام، به اقدامی غیر از تلاش فقهی پرداخته اند، که پرداختن علامه طباطبایی به فلسفه و تفسیر، هجرت شهید مطهری از قم به تهران، قبول زعامت سیاسی مذهبی لبنان توسط امام موسی صدر و… نمونه های اعلایی از اقدامات و مبارزات به ظاهر امتیازسوز در عصر به شمار می روند.

فقیهان و اصلاحات اجتماعی

در اندیشه استاد مطهری، تاریخ بشریت با »شریعت الهی« معنی می یابد و آن گاه که شریعت، کامل می شود، عهد تاریخ کامل انسان نیز آغاز می گردد، که بر این اساس، فقه و شریعت، قوام بخش تاریخ انسانی بوده و مدیریت و نهایتاً اصلاح جامعه نیز از طریق اجرای فقه و شریعت ممکن می شود و از همین روست که اکثریت مصلحان اجتماعی را فقیهان تشکیل می دهند.

الف) اصلاح فقهی، از سطح نازل گفت وگو آغاز می شود و تا سطح تأسیس فرهنگ و جامعه ارتقاء می یابد. از این رو، به منظور تفاهم در مقام تخاطب، لازم است که فقه در گام نخست و به ظاهر، برخی سنت های موجود را »امضاء« کند و این در حالی است که فقه، در مقام مدیریت و رهبری جامعه نمی تواند تنها به امضای سنت های موجود اکتفاء کند، بلکه باید تلاش نماید تا این سنت ها را ارتقاء دهد و برای نیل به این مقصود، ناگزیر از »تأسیس« برخی سنت های جدید باشد. البته، در طرح نهایی مدیریت فقهی، سنت های امضایی در چنان نسبتی با سنت های تأسیسی قرار می گیرند، که تنها در راستای اهداف آن ها کارآمدی می یابند.

ب) در اصلاح فقهی، مسأله »حجیت« داشتن فعل، بسیار مورد تأکید و اهتمام است. به عبارت دیگر، در اصلاح فقهی، تنها عنصر »کارآمدی« مورد ملاحظه قرار نمی گیرد، بلکه مهم، »کارآمدی در جهت« یعنی همان حجیت داشتن فعل می باشد، که این دغدغه، هرچند اصلاح فقهی را کند و به ظاهر در کوتاه مدت ناکارآمد می کند، اما به همان میزان، به »اصالت« و در درازمدت به »عمق تأثیر« آن نیز می افزاید. از طرف دیگر، اصالت اصلاح فقهی، به آن قابلیت »تعمیم تاریخی« می دهد به گونه ای که در موارد مشابه تاریخی می توان بدان استناد کرد.

ج) برخلاف برخی روش های اصلاحی، از جمله اصلاح روشن فکری، که از طریق حذف کامل سنت های موجود محقق می شود، اصلاح فقهی به حذف کامل سنت های موجود اقدام نمی کند، بلکه به »ترمیم« و سپس »تکمیل« همان سنت ها همت می گمارد. از همین رو، به لحاظ تاریخی، امکان گفت وگوی فقیه با مردم، همواره و به مراتب بیش تر از امکان گفت وگوی فردِ روشن فکر با آن ها بوده است؛ چرا که، با حذف کامل سنت های موجود، امکان هرگونه گفت وگوی واقعی منتفی می شود. با توجه به این نکته که اصلاح اجتماعی، برایند یک گفت وگوی اجتماعی نباشد، بیش از آن که »اصلاح اجتماعی« باشد، »اجبار اجتماعی« خواهد بود، واقعی بودن اصلاح اجتماعی فقهی و غیرواقعی بودن برخی اصلاحات اجتماعی غیرفقهی را بیش تر روشن می کند.

د) اصلاح فقهی، درون متن زندگی افراد جامعه صورت می گیرد. به عبارت دیگر، برخلاف اصلاح روشن فکری که بیش تر »انتزاعی« و در خارج از متن زندگی مردم صورت می گیرد، اصلاح فقهی بیش تر »انضمامی« می باشد. از همین رو، تطبیق عینی الگوهای نظری اصلاح فقهی را به خوبی می توان در اجزای مکانی زندگی مردم، از جمله خانه، مدرسه، مسجد، بازار، قبرستان و… مشاهده کرد. بنابراین، تفاوت اصلاح انتزاعی و اصلاح انضمامی را می توان از طریق بررسی تطبیقی نتایج و ثمرات اصلاح اجتماعی یک فقیه مصلح و یک روشن فکر مصلح، به خوبی مشاهده کرد.

ه) اصلاح انضمامی اجتماع، به دلیل آن که درون متن آن صورت می گیرد، به »اقناع اجتماعی« ختم می شود. این در حالی است که اصلاح انتزاعی اجتماع در بهترین شرایط می تواند تنها به »اسکات اجتماعی« منجر شود و لذا تفاوت اقناع و اسکات در این است که با اسکات اجتماعی، »حرکت اجتماعی« صورت نمی گیرد، بلکه نهایتاً از »اخلال اجتماعی« جلوگیری می شود و این در حالی است که در اقناع اجتماعی، »رشد و ارتقاء اجتماعی«، صورت می گیرد.

و) از آن جا که اصلاح فقهی که انضمامی و معطوف به اقناع اجتماعی می باشد، لذا موجب رشد و بالندگی جامعه و به عبارتی، امری »تعالی و تکامل اجتماعی« می شود و این در حالی است که اصلاح روشن فکری به دلیل انتزاعی و معطوف به اسکات بودن اجتماعی، حداکثر به »توسعه اجتماعی« ختم می شود. با توجه به این نکته، که تکامل، امری »باطنی و عمودی« و توسعه، امری »ظاهری و افقی« می باشد، اهمیت و برتری اصلاح فقهی بر اصلاح روشن فکری، بیش از پیش روشن تر می شود.

ز) در اصلاح فقهی باید به این نکته توجه کرد، که متغیر مستقل این اصلاح، به شکل توأمان »فقه و فقیه« می باشد. البته لازم است، بدانیم که اگر منبع اصلاح (فقه) در شرایط اصلاح گری نباشد، صرف خواست عامل اصلاح (فقیه) ره به جایی نخواهد برد. هم چنان که اگر منبع اصلاح (فقه) در شرایط پویایی خویش باشد، بی نشاطی فقیهان می تواند کارآمدی آن را پایین آورد. از این رو، برای تحقق اصلاح فقهی باید تلاش کرد تا نشاط هر یک از منبع و عامل اصلاح را به دیگری نیز سرایت داد.

جایگاه فلسفه و فیلسوفان در اصلاح اجتماعی

شهید مطهری در منظومه معارف اسلامی، حداقل از دو پایگاه معرفتی مهم بهره وافر دارد، که عبارتند از: »فلسفه« و »فقه« اسلامی، که پایگاه نخست، امکان فراروی از ظاهر و جزئیات و طرح »جاده« اصلاح اجتماعی و پایگاه دوم، امکان مدیریت گام به گام و طرح »ماده« اصلاح اجتماعی را به وی عطاء می کند.

الف) کارویژه فلسفه، طرح و تنظیم منظرها و جاده های حرکت انسانی بدون توجه به جزئیات و