پاورپوینت کامل مدیریت جوامع چند فرهنگی ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیریت جوامع چند فرهنگی ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیریت جوامع چند فرهنگی ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیریت جوامع چند فرهنگی ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

پیشگفتار

پدیده ناسیونالیسم و قومیت گرایی، یکی از مسائل پیچیده بسیاری کشورها در دوران کنونی است و کشورهایی که دارای تنوعات فرهنگی، اجتماعی، قومی و مذهبی هستند، با چالش ها و پیامدهای گوناگونی در این زمینه مواجه اند. امروزه یکی از دغدغه های بنیادین و اساسی سیاسی در این کشورها، موضوع چگونگی مدیریت این تنوعات اجتماعی، فرهنگی و قومیتی است.

واقعیت این است که تصور جهانی فارغ از ناسیونالیسم قومی ناممکن است، چرا که انسان ها در جوامعی زندگی می کنند که ذاتاً گوناگون بوده و همین گوناگونی، به تنوع در حوزه هویت منجر می شود. صاحب نظران و سیاست گذارانی که طی دهه های مختلف، حوادث جهانی را از منظر جنگ سرد مشاهده می کردند، اکنون شاهد جهانی هستند که در آن ملی گرایی و تمایلات قومی، منبع اولیه درگیری های مسلحانه است و فرسایش جهانی قدرت دولت – ملت را به دنبال داشته است.

براین اساس، بسیاری تحلیل گران سیاسی جهان که پیرامون تضادها و بحران ها به نظریه پردازی پرداخته اند، براین نکته اتفاق نظر دارند که امروزه برخلاف گذشته، منابع اصلی تضادها و بحران ها را در سطح جهان اقتصاد تشکیل نمی دهد، بلکه منبع اصلی چالش ها و تضادها، تضاد فرهنگی – قومی است. بسیاری کشورهایی که درگذشته با پشت سر گذاشتن فرآیند »سخت ملت سازی« متولد شده اند، اکنون به عنوان یک واحد ملی زیر سؤال رفته و امواج قوم گرایی و جدایی طلبی آنها را فراگرفته است.

دلایل متعددی برای ظهور تنوع قومی در یک کشور وجود دارد، گاهی تنوع و تعدد گروه های قومی، نتیجه مهاجرت تدریجی، کلی یا جزیی یک جمعیت به مکانی جدید است. در برخی کشورها، تعدد قومی نتیجه غلبه و فتوحات نظامی بوده و افرادی از قوم غالب در سرزمین مغلوب، به صورت دائمی ساکن شده اند.

گاهی در نتیجه تغییر قلمروهای سیاسی، گروه های قومی به صورت اجتناب ناپذیری در درون یک واحد سیاسی (کشور) جای می گیرند و یا برخی کشورها، به دلیل قرارگرفتن در مرزهای حوزه فرهنگی، از تنوع قومی بیشتری برخوردار می شوند؛ برای نمونه در اروپا کشورهای واقع در میان دو حوزه فرهنگی – قومی آلمان و فرانسه چنین وضعیتی یافته اند. یا در سرزمین های واقع در میان دو حوزه فرهنگی ژرمنی و اسلامی در شرق اروپا، موزاییکی از ملیت ها و قومیت های گوناگون تکوین یافته است.(۱) گاهی نیز ترکیبی از فرآیندها، در پیدایش گروه های قومی یک جامعه دخیل بوده اند؛ هم چنان که در مورد ایران، تنوع قومی عمدتاً ترکیبی از فرآیندهای مذکور بوده است

حال با توجه به این نکته که ایران کشوری برخوردار از تنوع فرهنگی است، وجود برخی ویژگی های فرهنگی و هویتی، تنظیم مناسبات و تعامل میان فرهنگ و هویت ملی با خرده فرهنگ ها، حفظ انسجام و همبستگی ملی و در عین حال، مدیریت صحیح و منطقی متناسب با واقعیات موجود در آن، ضرورت تدوین سیاست ویژه ای برای مدیریت این جامعه چندفرهنگی را اجتناب ناپذیر می سازد.

بخش یکم. بررسی مفاهیم قومیت، سیاست قومی و مدیریت سیاسی با نگاهی به الگوهای مدیریت سیاسی

الف. قومیت: واژه قومیت در فرهنگ و بستر دو معنی دارد: ۱. غیرمسیحیان و غیرکلیمیان یا کسانی که به مسیحیت نگرویده اند.

۲. منسوب به ویژگی های جسمی و ذهنی نژاد یا مربوط به تمییز دادن گروه های نژاد بشری براساس آداب، رسوم و ویژگی های مشترک.

امروزه تعریف نخست بی اعتبار به نظر می رسد؛ اما تعریف دوم، هنوز کاربرد داشته و به صورت خاص به نژادها، گروه های نژادی و ویژگی جسمی و ذهنی در نژادها اشاره دارد.

جایگزین شدن یک معیار نژادی به جای یک معیار مذهبی، تنها تغییر صورت گرفته در تعریف قومیت نبوده است. دانشمندان علوم اجتماعی از اواسط قرن بیستم، به معیارهای دیگری، از جمله معیارهای فرهنگی در تعریف قومیت، قوم یا گروه های قومی توجه کرده اند و از دهه ۱۹۶۰ به بعد، معیار فرهنگی، به عنوان یکی از معیارها در تعریف قوم و مفاهیم مرتبط با آن، از جمله قومیت، گروه قومی و… به کار رفت.

نکته جالب و یکی از عوامل مخدوش کننده مطالعه، ورود مطالعات قومی در سایر رشته های علوم اجتماعی، به ویژه جامعه شناسی و علوم سیاسی است که موجب شده، مفاهیم اصلی مذهبی و نژادی قومیت، تا اندازه زیادی به فراموشی سپرده شود و جنبه های فرهنگی آن، بیشتر مدنظر قرار گیرد. به نظر می رسد که تعداد و نوع ویژگی های در نظر گرفته شده، برای تعریف قومیت و مفاهیم مرتبط با آن، به هدف محقق در استفاده از آن تعریف بستگی دارد.

از این رو، باید بیان داشت که با وجود عدم ثبات و آشفتگی در مفهوم قومیت و مسائل مربوط به آن، همه محققان، نویسندگان و پژوهش گران، براین نکته اتفاق نظر دارند که قومیت هم در برگیرنده عوامل عینی و هم فاکتورهای ذهنی است، و فاکتورهای عینی آن، شامل پیشینه تاریخی، دین، سرزمین مشترک، زبان مشترک و… است و فاکتورهای ذهنی آن شامل هویت، احساس تعلق به سرزمین خاص، منافع و علایق مشترک است.

ب. سیاست قومی: سیاست قومی عبارت از طراحی ساز و کارهای اتخاذ تدابیر مناسب، به منظور تنظیم روابط میان اقوام با دولت، و تبیین حقوق و تکالیف متقابل هریک از آنها، و بیان روش های اجرایی نیل بدان ها، به منظور حفظ وحدت و همبستگی ملی، همزمان با مراعات و اعطای حقوق به اقوام و اقلیت ها است.

سیاست قومی فعال و جامع، باید موضع خود را نسبت به حوزه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی معین کند. هم چنین موضوع سیاست قومی، تنظیم مناسبات اجتماع ملی و اجتماع قومی است. سرشت دولت و ترکیب جمعیتی هر کشور، مهم ترین عنصر تعیین کننده سیاست های قومی در هر نظام سیاسی محسوب می شود(۲)

ج. مدیریت سیاست: مدیریت سیاسی در معنای عام، ناظر بر تدبیر، تعیین استراتژی و خطمشی های کلان در حوزه های اقتصادی، فرهنگی، ارتباطی، نظامی، انتظامی، سیاسی و امنیتی یک کشور و یک جامعه ملی است که به پیش بینی ساختارها و نهادهای لازم، جنبه اجرایی و عملیاتی به خود می گیرد.

د. الگوهای مدیریت سیاسی: مارتین مارجر، سه الگوی عمده سیاست گذاری قومی را معرفی می کند که ماهیت سیاسی های قومی جوامع چند قومی معاصر را روشن می سازد. این سه الگو، عبارت از همانندسازی، تکثرگرایی تساوی طلب، و تکثرگرایی نابرابر است.(۳)

۱. همانندسازی: همانندسازی فرآیندی است که در آن افراد دارای ویژگی های مختلف، هم شبیه می شوند. هدف همانندسازی، کاهش اختلافات فرهنگی و ساختاری در بین گروه های مختلف است. براساس این سیاست، قومیت تأثیری در توزیع ثروت و قدرت در جامعه ندارد و همه اعضای جامعه قومی، به عنوان شهروند، از حقوق مساوی برخوردار می شوند و عضویت آنها در گروه های قومی تأثیری در حقوق شهروندی آنها ندارد. همانندسازی از حیث شکل و درجه، دارای انواع متفاوتی است؛ البته صورت ناب و کامل آن در کم تر جایی امکان حصول می یابد. و به عنوان یک فرآیند اجتماعی، دارای دو بعد فرهنگی و ساختاری است.

در مجموع و به صورت خلاصه می توان گفت که الگوی همانندسازی، ناظر بر تلاش دولت ها در جهت استحاله ارزش ها و ممیزهای هویتی گروه های مختلف هویتی، در جریان ارزش های کلان ملی و حکومتی است که از طریق به کارگیری ابزارها و شیوه های مستقیم و گاه غیرمنعطف سیاسی، نظامی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی صورت می گیرد.(۴)

۲. تکثرگرایی تساوی طلب: تکثرگرایی، نقطه مقابل همانندسازی بوده و مفروض اصلی آن حفظ یا حتی تشدید تفاوت های موجود میان گروه های قومی است. سیاست هایی که بر مبنای این الگو طراحی می شوند، تنوع گروه و حفظ مرزهای جداکننده گروه های قومی را ترغیب و تشدید می کنند.

در تدوین این سیاست ها، به جای حقوق شخصی، حقوق جمعی و گروهی افراد مبنای عمل قرار می گیرد. در تکثرگرایی قومی ضمن تأکید بر تنوع و تفاوت های گروهی (قومی)، بر وجود یک ساختار مشترک اقتصادی – سیاسی که گروه های مختلف قومی را به یک دیگر پیوند دهد، نیز توجه می گردد و با وجود تمایزات فرهنگی اقوام یک اشتراک سازمان میان آنها تدارک دیده می شود. از این جهت تکثرگرایی نیز دارای دو بعد فرهنگی و ساختاری است. در بعد فرهنگی بر حفظ و صیانت از تفاوت های فرهنگی اقوام تأکید می شود و در بعد ساختاری، بر مبنای تفاوت های فرهنگی اقوام، سازمان های مختلف اجتماعی مستقلی نظیر مدارس و ادارات تأکید وجود دارد.

ج. تکثرگرایی نابرابر: در حالی که سیاست های همانندسازی قومی و تکثرگرایی تساوی طلبانه، غالباً در جوامعی رونق دارد که در آنها دولتها، کاهش نابرابری قومی را از وظایف و تعهدات اصلی خود می دانند، سیاست تکثرگرایی نابرابر، عمدتاً در کشورهایی دنبال می شود که ایدئولوژی نژادپرستانه بر آنها تسلط دارد. براساس این ایدئولوژی که مبنای فلسفی تکثرگرایی را تشکیل می دهد، میان گروه های قومی و نژادی تفاوت ذاتی وجود دارد. به گونه ای که گروه های برتر، براساس این ایدئولوژی بر دیگر گروه ها تسلط می یابند و در واقع نابرابری و عدم تساوی میان گروه های قومی به رسمیت شناخته می شود. از این جهت سیاست تکثرگرایی نابرابر، به صورت افراطی وجود ندارد و با از میان رفتن نظام آپارتاید در آفریقای جنوبی، در دهه اخیر اهمیت خود را از دست داده است، لیکن اشکال ضعیف و ضمنی این سیاست، در بسیاری جوامع، به خصوص جوامعی که در آنها تفکیک قومی بر پایه نژاد صورت می گیرد، هم چنان وجود دارد.

حال با توجه به آنچه در بالا بدان اشاره شد، باید بیان داشت که اگرچه سه الگوی پیشنهادی در خصوص سیاست های تنظیم روابط قومی، وجوه اصلی روابط قومی را در اغلب جوامع چند قومی آشکار می سازد؛ اما هرگز ماهیت آن چه در این جوامع می گذرد، به صورت کامل مشخص نمی کند. در واقع آنچه در عمل رخ می دهد، آمیخته ای از این الگوهاست. علاوه بر این هیچ یک از این الگوها و سیاست های ملازم با آن، نباید غیرقابل نقض و نقص تلقی گردد، زیرا هر کشوری ممکن است، با توجه به مقتضیات درونی و بیرونی خود، اهداف و ایدئولوژی خاصی را برگزیده و به تبع آن، سیاست قومی همگن یا ناهمگنی را در زمان های مختلف اعلام یا اجرا کند. طبعاً در جامعه قومی که انسجام و یکپارچگی آن در سایه همزیستی اقوام مختلف حاصل می شود، محتوا و شکل سیاست های قومی، نباید در تعارض با اصل انسجام ملی قرار گیرد.

بخش دوم. مدیریت سیاسی تنوع فرهنگی در ایران

ایران سرزمینی برخوردار از تنوع است و این تنوع و گوناگونی، در زمینه های مختلف اقلیمی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، دینی و جمعیتی به سادگی مشهود است. طبیعی است که تنوع در ساختار فرهنگی، سیاسی و قومی کشور، عقاید و سلایق گرایش ها و منش های سیاسی – اجتماعی و مطالبات متنوع را به ارمغان می آورد.

اهمیت توجه به موضوع سیاست های قومی، از آنجا که ناشی می شود که کشور ما از تنوع فرهنگی برخوردار است و در این