پاورپوینت کامل مرهم بحران‏های نسل جوان ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرهم بحران‏های نسل جوان ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرهم بحران‏های نسل جوان ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرهم بحران‏های نسل جوان ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

درباره فیلم مرهم

مرهم علیرضا داودنژاد، یکی از شریف ترین و ارجمندترین فیلم های سینمایی ایران پس از انقلاب است که به موضوع بسیار انسانی اشاره دارد و سوژه اش را با سلاست و صمیمیت تصویر می کند. این که برخورد با یک فرد گم شده در تاریکی قبل از هر چیز برخورد به یک انسان زنده است که نیازمند مهر و عشق و دوستی و پناهگاه است. چیزی که در فرهنگ و آرمانی سنت خانواده ایرانی و مناسبات آن، به ویژه حضور پر از نعمت مادربزرگ ها و پدربزرگ ها ریشه دار است.

وضعیت علیرضا داودنژاد در سینمای ایران، وضعیت تراژیک کارگردانانی است که قادرند آثار اجتماعی ارجمندی بیافرینند که دردها و بحران های جامعه را تصویر می کنند تا ما را بدان ها آگاه سازند و همزمان از زیبایی ها و گوهرهای روحی و عاطفی مردم ما سخن می رانند تا میراث های معنوی و اخلاقی این مردم به فراموشی سپرده نشود، اما با این همه به سبب اوضاع نابسامان سینما، مدام مجبورند از این سینمای ارزشمند چشم بپوشند و عمر و مهارت های خود را در خدمت فیلم های صرفاً سرگرم کننده و گاه تحمل ناپذیر بگذراند. فیلم هایی مثل تیغ زن که واقعاً نشان فروپاشیدگی و هرج و مرج و سرهم بندی محض است.

چنین است که با وجود آثار متوسطی نظیر خانه عنکبوت او مدام درگیر مداخلاتی بوده که امکان تجلی شعور و قدرت و مهارت هنری اش را سد کرده و او را به ساختن آثار بی ارزشی چون بی پناه و ملاقات با طوطی و هرود و… رانده است.

بررسی وضعیت فیلمسازی علیرضا داودنژاد که یکی از کارگردانان کامل آگاه به امر سینماست، می تواند برای همه به ویژه مسئولانی که مدعی توسعه آثار فرهنگی هستند و نتیجه ادعاهایشان مبتذل ترین آثار درحال اکران های روزمره است، درس آموز باشد.

قبل از نقد مرهم می خواهم نمونه هایی که علیرضا داودنژاد از تنگناهای کاری اش در مطبوعات ثبت کرده ذکر کنم تا با حس مسئولیت به فضای واقعی فیلم سازی مان بیاندیشیم. ماجراهایی که داودنژاد شرح می دهد، شنیدنی است و هر بار می توانیم بیاندیشیم اگر این تضییقات نبود، میراث یک عمر او در سینمای ایران چقدر می توانست متفاوت باشد

داودنژاد درباره فیلم جایزه شرح می دهد، در سال های اولیه انقلاب نفی هدف گرایی یک مسئله همگانی بود. انقلاب، مردم، مسئولان، روشنفکران انقلابی، همه به ستوه آمده از فرهنگ مصرف گرایی رژیم وابسته پهلوی و واردات در سرمایه دارمنطبق با منافع کشور مادر، می کوشیدند علیه سرمایه داری دلال صفت نازا، کاری کنند. داودنژاد فیلم جایزه را با همین نگاه می سازد، علیه استحاله ای که نیازهای کاذب مصرفی در آدم ها به وجود می آورد. اما وقتی فیلم آماده می شود مسئولان فرهنگ وارث و آن زمان که طبق سلیقه ی فردی خود عمل می کنند، با بهانه ای عجیب برابر فیلم عَلَم می کنند، این که فیلم نوستالژی مصرف را دامن می زند. این بهانه بس خنده دار بوده، چون فیلم کاملاً علیه مصرف زدگی ساخته شده بود. و در حقیقت سی، چهل دقیقه ای که از فیلم کم شد و آن را نابود ساخت، صرفاً به سبب آن بود که مسئولان آن زمان از هنرپیشه زن فیلم که خود اجازه بازی به او داده بودند، خوش شان نمی آید!

فکر می کنید پس از این همه زحمت، وقتی فیلمی با این دلایل نامعقول به بن بست کشانده می شود چه حس و حالی به کارگردان دست می دهد؟ فیلم نه مخالف ارزش های انقلاب بود و نه قانوناً از خط قرمزها تخطی کرده بود. سلیقه حاکم، و روش غلط داوری اولین ضرباتش را بر فیلم ساز وارد آورد.

فیلم خانه عنکبوت، هم نمونه دیگری از رنج های بیهوده ای است که کارگردان با ذوق می برد و سرخورده می شود. همه می دانند خانه عنکبوت فیلمی است که نه تنها هیچ زاویه ای نسبت به انقلاب ندارد، بلکه کاملاً در مسیر آن است. این اثر یکی از فیلم های محبوب سیمای جمهوری اسلامی است و بارها به نمایش درآمده، اما زمان آقای انوار که اتفاقاً مدیری موفق در سینمای بعد از انقلاب بوده، انواع محافظه کاری ها و بی جرئتی ها سبب مزاحمت برای فیلم شده است. ارشاد سناریو را تصویب کرده بود اما مسئول سینمایی کشور می گفت جرئت ندارد با این هنرپیشه ها آن را بسازد.

داودنژاد که از داشتن هنرپیشه زن در جو آن سال ها صدمه خورده بود، ترجیح داده بود که از هنرپیشه زن سود نبرد، روشن فکر در آن فیلم، بهنود نقش خود را ایفا می کرد و از این نظر بسیار اهمیت داشت، چگونه می شد فیلمی با مهم ترین هنرپیشه های سینمای ایران نظیر علی نصیریان را از نظر بازیگر دارای مشکل دانست و بازیگری که علیه نقش اجتماعی خود در جهان واقعی که نقشی وابسته به رژیم شاه بوده، بازی می کند، چرا به جای یک امر فوق العاده مؤید انقلاب، باید به امری رعب آور برای فیلم بدل می شد.

پس از خانه عنکبوت است که داودنژاد کاملاً مأیوس می شود، او احساس می کند وقتی فیلمی مثل خانه عنکبوت، اثری کاملاً به سود انقلاب اسلامی، با چنین تنگناها و سوء تفاهماتی روبرو و در بدترین شرایط اکران می شود تا شکست بخورد، چگونه می شود امیدوار بود کمترین التفاتی به فیلم سازان قبل از انقلاب می تواند وجود داشته باشد. در آن زمان کسانی مثل مخملباف، مروج یک نگاه شدیداً افراطی علیه سینماگران قبل از انقلاب بودند. آنها تحریک کننده فکر غلطی بودند که امام(ره) حتی درباره نظامیان قبول نداشت و می کوشید سیاست پرتحمل تر و گذشت کننده ای را در پیش بگیرد، به ویژه آن که این سینماگران نه تنها نیاز به بخشش نداشتند که حق شان بود انقلاب آنها را گرامی بدارد؛ چون مهرجویی و کیارستمی و کیمیایی وبیضایی و حاتمی و امیرنادری و داودنژاد، آثار شریفی ساخته و سینمای آنان علیه ابتذال فیلمفارسی بود. متأسفانه غرور، افراط گری و عدم تعادل و خودخواهی افرای که محرک برخورهای غلط بودند، جا را برای فیلمسازان شریفی چون داودنژاد تنگ می کرد. او جز سینما کاری نداشت. پس بی پناه را ساخت تا با یک اثر موفق تجاری پول دربیاورد و دور زندگی اش را بچرخاند. پسرِ داودنژاد، رضا داودنژاد اولین حضورش را در سینما با این فیلم ثبت کرد. این فیلم موفق شد و داودنژاد فیلمنامه نیاز را از بنیاد فارابی گرفت. آن را دوست داشت و به شیوه دلخواه خود ساخت. با نابازیگران. نیاز یکی از آثار ماندگار سینمای ماست. فیلمی که با این موفقیت به ثمر رسید، دردسرش را در مرحله پخش چشید. کسی حاضر به پخش آن نبود. و حتی این فیلم بسیار خوب، کلی بدهکاری برای داودنژاد به بار آورد.

خلع سلاح که فیلمی دلخواه مسئولان و به ویژه آقای لاریجانی از مسئولان مورد اعتماد نظام بود، در نیمه راه ساختن اش با تغییر مسئولان بنیاد فارابی روبرو شد و مسئولان جدید بی سبب دست از حمایت فیلم برداشتند و فیلم تا همین حالا بلاتکیف مانده است. فیلم عاشقانه با انتقام جویی روبرو شد، فیلم درجه ج گرفت در حالی که اثری ارزشمند و دست کم قابل بود که درجه ب بگیرد، برای همین علیرغم فروش عالی به زور مانع ادامه اکرانش شدند. این بلا بر سر”مصائب شیرین”فیلمی به غایت ارزشمند هم آمد. سیف الله داد مدافع سرسخت فیلم بود. اما در حالی که مصائب شیرین داشت، به خوبی فروش می گیرد، نیمی از سینماهای درحال اکرانش را از فیلم گرفتند.بچه های بد هم که یکی از برجسته ترین آثار موفق و عامه پسند سینمای متفکر ایران است با همین محدودیت اکران علیرغم فروش خوب روبرو شد. این شد که ملاقات با طوطی، هوو و تیغ زن ساخته می شوند.

به نظرم نقش منفی دخالت های سلیقه ای در ورشکست کردن سینمای شریف و متفکر و کشاندن فیلم سازان به تولید آثار مبتذل تا همین جا به خوبی روشن است، ما ناگزیریم به جای آن که اکران سینماهای ما را تحت اشغال آثاری چون چهارچنگولی و مزخرفاتی از این دست درآوریم، به آثاری که دردهای زندگی ما را به نمایش می گذارند، توجه کنیم. با این سابقه به فیلم مرهم می رسیم.

× × ×

فیلم “مرهم” را داودنژاد با خانواده اش ساخت.

داستان مرهم، داستان دختری است که دچار عصیان و اعتیاد می شود. از خانه می گریزد و پس از رنج ها و خطرات گوناگون به سبب آن که مادربزرگش عاشقانه و از صمیم قلب دوستش دارد، با او همراه است، او را طرد نمی کند، به آغوش سلامت و زندگی به آغوش مادربزرگ باز می گردد. فیلم دو فضا دارد. فضای کال در تمامی احترام (احترام السادات حبیبیان) زندگی می کند. در ویلایی بزرگ دورو بر متل قو، مسکن دارد. بساز