پاورپوینت کامل بازی وقت کشی در لیبی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازی وقت کشی در لیبی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازی وقت کشی در لیبی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازی وقت کشی در لیبی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

سازمان آتلانتیک شمالی(ناتو) (۱)

کشورهای اروپای غربی و ایالات متحده امریکا، در پاسخ به سیاست های اتحاد جماهیر شوروی سابق، طرح پیمان دفاعی دایمی را پی ریزی نمودند، که موسوم به سازمان آتلانتیک شمالی(ناتو) است.

پیمان آتلانتیک شمالی، در ۴آوریل ۱۹۴۹ در واشنگتن و برای مدت بیست سال به امضای دوازده کشور رسید. که عبارت بودند از: امریکا، کانادا، انگلستان، فرانسه، بلژیک، هلند، لوکزامبورگ، نروژ، دانمارک، ایسلند، ایتالیایی ها و پرتغال.در سال های بعد، کشورهای دیگری نیز به این سازمان پیوستند که این افزایش عضویت کماکان در رابطه با کشورهای اروپایی ادامه دارد.(۲) اعضای فعلی ناتو عبارتند از: اسپانیا، استونی، اسلوواکی، اسلوونی، انگلیس، ایتالیا، ایسلند، آلبانی، آلمان، آمریکا، بلژیک، بلغارستان، پرتغال، ترکیه، جمهوری چک، دانمارک، رومانی، فرانسه، کانادا، کرواسی، لتونی، لوکزامبورگ، لهستان، لیتوانی، مجارستان، نروژ، هلند و یونان(۳).

هدف اصلی این پیمان، همکاری نظامی -سیاسی میان اعضاست. به عبات دیگر، هدف، دفاع مشترک است، که یقینا بر سیاست کشورهای عضو اثر می گذارد. این پیمان، مبتنی بر اصل دفاع مشروع یا دفاع از خود -اعم از فردی یا جمعی- مقرر در ماده ۵۱ منشور ملل متحد است. به موجب ماده ۵ پیمان:” اگر به یکی از کشورهای عضو، حمله مسلحانه شود، هر یک از اعضای دیگر برای یاری دادن به طرف یا طرف های مورد حمله، بی درنگ منفردا یا با موافقت سایر اعضا هر عملی را که مقتضی بداند، از جمله به کار بردن نیروی نظامی، انجام می دهد تا امنیت را مجددا برپا دارد.”(۴) مقر ناتو ابتدا در فرانسه بود، اما در سال ۱۹۶۶ پس از آن که ژنرال دوگل در اعتراض به سیطره آمریکا بر این سازمان از فرماندهی نظامی ناتو خارج شد، این سازمان به بروکسل منتقل گردید.(۵)

پس از تشکیل ناتو در سال ۱۹۴۹، به مرور کشورهای عضو آن افزایش یافت. یونان و ترکیه در سال ۱۹۵۲، آلمان در سال ۱۹۵۵، اسپانیا در سال ۱۹۸۲ و جمهوری چک، مجارستان و لهستان در سال ۱۹۹۹ به این سازمان پیوستند.

هم چنین، با گسترش این سازمان به شرق، در سال ۲۰۰۴، کشورهای بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواکی و اسلوونی نیز به این سازمان پیوستند، که تعداد اعضای ناتو به ۲۶ کشور افزایش یافت.

در مرحله جدید، یعنی از ابتدای آوریل ۲۰۰۹، با پیوستن کشورهای آلبانی و کرواسی به این سازمان، تعداد اعضای این سازمان به ۲۸ کشور افزایش یافت.(۶)

اگرچه فروپاشی شوروی و وحدت آلمان در سال ۱۹۹۰ موجب شد تا نقش نظامی ناتو زیر سؤال برود، اما اعضای این سازمان با تمرکز بر ناتو به عنوان یک سازمان سیاسی متولی حفظ ثبات بین المللی در اروپا در صدد گسترش آن نیز برآمده اند، که علاوه بر این، ناتو اکنون در چارچوب جنگ علیه تروریسم در صدد ایفای نقش در سایر مناطق جهان، از جمله افغانستان و عراق و در جدیدترین مورد در لیبی برآمده است.

اهداف ناتو از حمله به لیبی

قیام مردم لیبی علیه حکومت دیکتاتوری ۴۲ ساله معمر قذافی، روند پیچیده ای یافته است. مداخله نظامی دولت های غربی در پوشش ناتو در لیبی به بهانه حمایت از غیرنظامیان این کشور، بر پیچیدگی یکی از خیزش های انقلابی مردمی در شمال آفریقا افزوده است. این قیام در سراسر لیبی به صورت غیرنظامی، مردمی و با شعارهای نفی دیکتاتوری آغاز شد. قذافی بلافاصله شیوه برخورد نظامی و سرکوب خونین را در برابر مردم لیبی در پیش گرفت و مردم معترض را “حیوانات کثیف” نامید، که باید کشته شوند. از این رو، تفنگ و گلوله، پاسخ قذافی به مردم لیبی بود که خواستار پایان حکومت مستبد او بودند و به همین دلیل، لیبی به صحنه خونین ترین کشتارها تبدیل شده است. با جدا شدن چند فرمانده نظامی و تعدادی از مقامات سیاسی و قضایی از رژیم قذافی، شورای انتقالی لیبی در “بنغازی” اعلام موجودیت کرد، اما. قذافی با به خدمت گرفتن مزدورانی از چند کشور آفریقایی گفت: “من انبارهای اسلحه را به روی همه کسانی که می خواهند از رهبری لیبی حمایت کنند باز کرده ام. ” نیروهای مسلح قذافی ضمن باز پس گرفتن برخی شهرها از انقلابیون، تا پانزده کیلومتری شهر “بنغازی” رسیدند، که دیکتاتور لیبی در یک سخنرانی دیگر گفت: ” فرمان این است که ارتش من در شهر بنغازی، مجاز است همه این حیوانات را بکشد و خانواده های آنها را به عنوان اسیر، تصاحب کند” در این میان، کشورهای فرانسه و انگلیس، که درصدد ترمیم سیاست های جانبدارانه شان در روابط نزدیک با قذافی بودند، فرصت را مغتنم شمرده. و به دنبال فراهم کردن زمینه مداخله نظامی در لیبی شدند، اما این مداخله باید به گونه ای انجام می شد که اهداف چند منظوره آنها را در واکنش به انقلابها در کشورهای خاورمیانه علیه نظامهای مستبد مورد حمایت غرب، تامین می کرد. از این رو دولت های اروپایی برای مداخله نظامی در لیبی، نیازمند حمایت افکار عمومی بودند، به خصوص آنکه مردم اروپا خاطره خوبی از مداخله در افغانستان ندارند و نیز خواستار بازگشت سربازانشان از افغانستان هستند. دولتهای فرانسه و انگلیس برای جلب افکار عمومی کشورشان و نیز برخورداری از همکاری دیگر کشورهای عضو ناتو، بار دیگر به شعارهای بشر دوستانه متوسل شدند. البته قذافی با اقدامات مستبدانه خود در طول ۴۲ سال حکومت مستبدانه بر لیبی به حدی منفور شده، که کمتر کسی با به کارگیری زور برای سرنگونی این دیکتاتور مخالفت می کرد. بدین گونه بود که پیش نویس قطعنامه ۱۹۷۳ که توسط فرانسه و انگلیس برای ایجاد منطقه پرواز ممنوع در لیبی به بهانه حمایت از غیرنظامیان در برابر حملات هواپیماهای قذافی، پیشنهاد شده بود، در ۱۷ مارس در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسید. البته تجربه حمله ناتو به یوگسلاوی در سال ۱۹۹۹ و حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ نشان می دهد که ایجاد منطقه پرواز ممنوع، بهانه ای برای مداخله نظامی در لیبی است. اما متاسفانه نمی توان انتظار داشت که وقتی مردم لیبی را برای حفظ قدرت قتل عام می کند، به قوانین بین المللی احترام بگذارد.، دولتهای غربی نیز با اگاهی از این ویژگی اخلاقی دیکتاتور لیبی، طرح ایجاد منطقه پرواز ممنوع را مطرح کردند، که با نقض منطقه پرواز ممنوع توسط رژیم قذافی، زمینه برای مداخله نظامی ناتو در لیبی فر