پاورپوینت کامل پسامدرنیسم متهم و جدال برای بقا ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پسامدرنیسم متهم و جدال برای بقا ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پسامدرنیسم متهم و جدال برای بقا ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پسامدرنیسم متهم و جدال برای بقا ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

در عصری که پسامدرن نام گرفته، هر اثر هنری که شانس ورود به نمایشگاهی را بیابد، هنری محسوب می شود و لازم نیست دارای جاذبه بصری یا معنایی باشد. شاید نوک پیکان برخی انتقادها به سوی نظریه هایی باشد که مطرح می شوند تا فقدان جذابیت چنین اثرهایی را جبران کنند و این وظیفه نظاره گران است که با ایده های پیرامون این قبیل آثار ارتباط برقرار کنند. در واقع این پسامدرن ها هستند که از ما انتظار دارند تا ایده هایی را که این هنر کمینه گرا (مینی مال) مطرح می شوند، پر و بال بدهیم.

کارل آندره (Carl Andre ) خالق سازه آجری مستطیل شکل به نام Equivalent VIII (1996) که در گالری تیت (Tate ) لندن نگهداری می شود، ادعا می کند که معادل های او مبتنی بر یک نظام کمونیستی است زیرا فرم ها برای همه افراد به یک اندازه در دسترس و قابل فهم اند.

آوانگاردیسم نظری آندره که واکنش عقلانی ما را برمی انگیزد، گویای آن است که لذت موجود در هنرهای پیشین اندکی مشکوک می نماید. پاک دینی (Puritanism )، تردید در همه چیز و ایجاد حس گناه و پریشانی در مخاطب، در آثاری که در عین آنکه ممکن است دارای تفسیر سیاسی باشند اما ظاهراً جذابیت یا ساختار پیچیده و بسیار انتزاعی ندارند، همه با هم پیوند خورده اند و این نوع نگاه، ویژه بیشتر آثار پسامدرن است که معمولاً یک بعد سیاسی هم دارند. آنگونه که کرسیتوفر باتلر (Christopher K. Butler ) استاد علوم سیاسی دانشگاه نیومکزیکو در کتاب خود با عنوان پسامدرنیسم: درآمدی بسیار کوتاه (Modernism – A Very Short Introduction ) می نویسد، گویا هنرمندان پسامدرن، رهبران روشنفکری،منتاقدان آکادمیک، فیلسوفان و دانشمندان اجتماعی همگی چون اعضای یک حزب سیاسی جنجالی و ناهمگون هستند. این گروه بین المللی کمابیش در حال رشد است. بیشتر چپ گرا تلقی می شود و همه چیز را از نقاشی انتزاعی گرفته تا روابط شخصی یک تعهد سیاسی می داند. در خط مشی اش انسجام خاصی ندارد… با این حال پسامدرن ها معتقدند که دوره، دوره آنها است. در عدم قطعیت شان به قطعیت رسیده اند و اغلب ادعا می کنند که از دریچه توهمات دیگران نگریسته شده اند و به سرشت واقعی نهادهای سیاسی و فرهنگی پیرامون بشر پی برده اند. آنان در این نگرش اغلب دنباله رو مارکس هستند… نگرش های آنها از نوع شک است که می تواند تا پارانویا پیش رود؛همان طور که برای مثال در رمان های دسیسه محور تامس پینچون و دون دلیلو و فیلم های الیور استون دیده می شود.

با چنین تعریفی از پسامدرن ها است که باتلر در این کتاب خود که دانشگاه آکسفورد در سال۲۰۰۲ برای اولین بار آن را منتشر و در سال ۲۰۱۰ بازچاپ کرده، بر آن می شود که با دیدگاه های خود شکاکیت های پسامدرنیستی را به چالش بکشد. همانند منتقدان دهه ۱۹۶۰ از جمله سانتاگ و ایهاب حسن که معتقد بودند آثار پسامدرنیست ها عمداً نامنسجم،ناشیانه،لذت جویانه و آشوب گرانه است و بیشتر با فرآیند فهم ما سروکار دارد تا لذات حاصل از وحدت و کمال هنری. این هنر چندان تمایلی به روایت گری ندارد و بی تردید در قیاس با هنرهای قبل، در مقابل دریافتی مشخص و روشن بیشتر مقاومت نشان می دهد.

خیزش نظریه پسامدرن پس از جنگ جهانی دوم در قالب تفکر در باره مدرنیسم و انتقاد از آن در فرانسه آغاز شد و با تکاپوی متفکرانی چون آلتوسر، رولان بارت، دریدا و فوکو در دهه های ۶۰ و ۷۰ به انگلستان، آلمان و امریکا رسید و در دانشکده های علوم انسانی به عنوان نظریه یا تئوری اشاعه پیدا کرد. البته نه به آن مفهوم که در فلسفه علم با آن سروکار داریم. بسیاری از حامیان دانشگاهی نظریه پسامدرن بر روی ترجمه اندیشه های اروپایی متمرکز شدند که این منجر به تبادل فرهنگی و همینطور شکاف در سنت های گذشته شد. درگیر شدن در امر ترجمه همراه با تکلف بیش از حد زبان باعث کاهش تأثیر و مشکلات عدیده ای برای مترجمان و حتی برای نویسندگان در بیان مقصود خود شد. جان سرل خاطره ای از فوکو یا دمی کند که سبک نوشتاری دریدا ر ا به خاطر مبهم بودن غامض تروریستی می نامد؛چراکه نویسنده در انتقاد از ابهام آن پاسخ می دهد که بد فهمیده اید چون ابلهید؟!

صاحب نظران فرانسوی به روش آوانگاردیستی قاطعی به نوشتن علیه شفافیت حاکم بر سنت ملی خودشان پرداختند. هزاران اقتباس و کژفهمی هایی که از نوشته های انتزاعی آنها حاصل شده، شکل دهنده روان ِ جمعی مغشوش و پرمدعای گروه پسامدرنیست ها است. احساس می شود پسامدرنیسم فرانسوی، فرزند واقعی جنبش سورئالیسم است که می کوشید روش های به اصطلاح متعارف ِ دیدن چیزها را به هم بزند.

باتلر در این کتاب که در سال گذشته توسط محمد عظیمی و نشر علم ترجمه و چاپ شده، سعی می کند معیار پست مدرن بودن را با نگرش مورد تأیید اکثریت شرح دهد. او بازتفسیر شدن یا منسوخ شدن را از مشخصه های همه جنبش های روشنفکری از جمله پسامدرنیسم می داند اما می نویسد که امروز دیگر کسی دیدگاه رومانتیکی تخیل را تأیید نمی کند… این مکتب تاکنون عمر مدرنیسم متعالی دوران قبل از جنگ را دارد که از سوی طرفدارانش،جانشین سیاسی در حال پیشرفت برای مدرنیسم متعالی تلقی می شود و از دیدگاه مخالفانش در حال احتضار است. (صص ۱۵-۱)

توجه نظریه پسامدرنیته به حفظ یک نگرش شکاکانه نوشته های لیوتار در شرایط پسامدرن در سال ۱۹۷۹ و ۱۹۸۴ را به خاطر تداعی می کند که استدلال می کرد ما در عصر بحران و افول کلان روایت های موجه زندگی می کنیم و لذا پسامدرن را تردید در فراروایت ها تعریف می کند. از همین رو، نگرش های اصولی پسامدرنیست ها تردیدی بود در هرگونه توضیح کلی و انحصارطلبانه که البته نوعی دغدغه آزادیخواهانه کاملاً سنتی هم به حساب می آید. آنگونه که ادوارد سعید در شرق شناسی نشان داده که چگونه کلان روایت های غربی امپریالیسم مخرب خود را بر جوامع شرقی تحمیل می کنند. زیرا خود را یک چارچوب فکری مبتنی بر منطق، نظم، صلح طلبی و قانون مداری و شرق را مخالف آنها می داند. باتلر اما در پایان این بخش نتیجه گیری پسامدرنیستی خود را از مقایسه مواردی از نوشته ها در کنار نوشته سعید غیرممکن بودن حقیقت جامع و همگانی بیان می کند و نسبیت را تقدیر ما می داند. (ص ۲۱)

او از این تیجه گیری به مفهوم واسازی رهنمون می شود که می گوید حقیقت خود همیشه امری نسبی و به زوایای دید مختلف و چارچوب های عقلانی سوژه قضاوت کننده وابسته است. او در ادامه می گوید که دریدا و پیروانش به غلط فکر می کردند که رابطه زبان و جهان، بنیادین و قابل اعتماد است. مکاتب فکری کلام محور زبان را آیینه طبیعت می دانند و تصور می کنند که معنی واژه ریشه در ساختار واقعیت دارد و درنتیجه این کلام است که حقیقت ساختارهای مختلف را در ذهن مجسم می کند. در حالیکه این نگرش غلط است و تمام اینها منتهی به متافیزیک حضور کاذب می شود. (ص ۲۲) باتلر در همین حال جاذبه سیاسی شکاکیت دریدا را در به چالش کشیدن این می داند که فلسفه علم یا رمان می تواند جهان را به درستی توصیف کند. انجا که نشانه ها را در حکم نظام می گیرد و اعتقاد دارد که همه واژه ها باید فقط در محدوده رابطه شان با نظام های مختلفی که جزئی از آن هستند، بررسی شوند. برای مثال زبان انگلیسی برای درجات مختلف عصبانیت مجموعه ای از واژگان را دارد؛از آزردگی (Irritated ) تا خشم (Furious ).و به همین ترتیب در زبان های دیگر. اما هیچ یک از نظام ها نمی توانند ادعا کنند که حقیقت حالت های مختلف عصبانیت را درجهان مشخص کرده اند. (ص ۲۵) از این رو، زبان برای دریداییی ها فقط آشکار کننده تفاوت های بین مفاهیم با فرایند تعویق و تمایز است؛ به تأخیر انداختن معنا (Differance ) و ایجاد تمایز (Difference ). نسبی گرایی مفهومی دریدا بدان منظور است که بتوان تمام چارچوب های مفهومیب را نقد کرد؛ چه او معتقد است که همه نظام های مفهومی مستعد ساختار سلسله مراتبی تحریف و تصرف است. (ص۲۶)

از نظر دریدایی ها واقعیت نوعی داستان(وهم و دروغ)، خواندن نوعی کژخوانی و فهم همواره صورتی از کژفهمی است؛زیرا همیشه نوعی تفسیر ناقص است و اغلب وقتی تصور می شود که تحت اللفظی است،از استعاره بهره جسته است. کارکرد اصلی واسازی و پسامدرنسیم هم همین است که اعتماد ما را نسبت به بدیهی ترین مسائل سیاسی، اخلاقی و فلسفی از بین می برد. (ص ۲۸) نتیجه چنین نگرشی چندین چیز بود از جمله بازی با متن. دریدا معتقد بود که هیچ چیزی خارج از متن وجود ندارد و نظریه واسازی نیز از زمانی که روشنفکری و تفسیرهای متعارف را نپذیرفت، تأثیرگذارتر شد.

مرگ مولف از نتایج دیگر این گرش بود که بیان می کرد توجه به مولف اشتباه است و باید مستقل از نیت و قصد مولف عمل کرد. مزیت سیاسی این ایده و نگرش، فعالیتی ضد تئولوژیک است که مولف را در مقام بورژوا،سرمایه دار، مالک و تاجر کنار می گذارد. با این مفهوم، متن به مثابه چیزی که از سوی خوانندگان شکل می گیرد،راه را برای بازی آزادانه تخیل باز می گذارد. معانی در تملک مفسرند که آزاد است به روش واسازانه با آنها بازی کند. حالا همه متون آزادند که با هم نشین های ادبی، زبانی یا عمومی خود در دریایی از بینامتنیت شنا کنند. تأکید بیش از حد بر قطعیت های کلامی در تفسیر، همانند اجماع ساختگی نظم سیاسی موجود واپس گرا است. (ص ۳۱- ۳۰ )

استعاره دیگر موضوعی است که در تبیین باتلر به تناقض می کشد زیرا همه معانی تحت اللفظی، استعاری هستند و از آنجا که کل زبان روزمره توسط استعاره سازماندهی می شود، به بیان دریدا به اپوریاها منتهی می شود. واسازی زمانی دارای بیشترین تأثیر است که تضادهایی را که آشکار می کند، از اهمیت اخلاقی یا سیاسی برخوردار باشند چراکه مدام مورد اتهام هستند که انها صرفاً شکاکانی اند که نمی توانند تعهدات سیاسی یا اخلاقی قابل ملاحظه ای داشته باشند. اما واسازی اگرچه از بنیادکاملاً آکادمیک و خودمحور بود، مسیر حرکتی همگانی به سوی اصول نسبی گرایی در فرهنگ پسامدرنیستی را گشود. از همین رو سراسر کتاب باتلر مشحون از مثال هایی برگرفته از هنر است. (ص ۳۷)

سیلا بن حبیب می گوید برای لیوتاری ها، تضمین های متعالی حقیقت مرده اند، در ستیز دردناک بازی های زبانی هیچ معیاری برای سنجش در میا ننیست؛ هیچ معیاری برای حقیقت در ورای گفتمان های محلی وجود ندارد؛ ولی تنها ستیز بی پایان روایت های بومی را شاهدیم که بر سر مشروعیت با هم در رقابت اند. بنابراین، پسامدرنیسم با نوعی معرفت شناسی کاملاً انتقادی سروکار دارد که به شدت با ایدئولوژی های حاکم به مخالفت برمی خیزد. ب ااین حال بسیاری از پسامدرنیست ها شیوه انتقادی دریدایی را با یک ایدئولوژی براندازانه سازنده پیوند دادند. شیوه های فلسفی واسازی به آسانی خود را با روش های کشف تناقض و آشکارسازی استعاره در نظریه ادبی سازگار کردند و به این ترتیب، فلسفه موجود در پس واسازی، تمامی مکاتب نقد ادبی را فراگرفت.

بهترین روش در امان ماندن از استعاره های متناقض در نظریه پردازی و خلق آثار هنری، داشتن خودآگاهی و مهیا کردن شرایط برای خودآگاهی و اجتناب از امتیازدهی منفرد و منحصر به فرد به یک متن یا اثر با این اعتقاد که هر اثر پیوستگی ای با تمام متن های دیگر دارد. لذا واسازی پسامدرن توازی دیگری بین گفتمان فلسفه و آثار هنری و در واقع تمام گفتمان های جامعه برقرار می کند. (ص ۴۱)

به ن