پاورپوینت کامل جنگ پیش دستانه و ناامن سازی جهان ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جنگ پیش دستانه و ناامن سازی جهان ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جنگ پیش دستانه و ناامن سازی جهان ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جنگ پیش دستانه و ناامن سازی جهان ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

پس از رویداد تروریستی ۱۱، سپتامبر جهان با واقعیات جدیدی روبرو گردید؛ واقعیاتی که از پیدایش تهدیدات نو و نامتقارن حکایت داشت. بر این اساس، رهبران آمریکا برای مقابله با تروریست هایی که چیزی برای از دست دادن ندارند، پیگیری و تداوم استراتژی های پیشین را که بر بازدارندگی و به نمایش گذاشتن توان نظامی استوار بود، بی فایده پنداشتند و مدعی بودند که در مقابل چنین تهدیداتی، باید پیش از به فعلیت درآمدن، با آنها مقابله کرد. چنین دستورالعملی را آمریکایی ها هنگام ورود به جنگ جهانی دوم نیز پیاده کردند. در آن زمان نیز سیاستمداران آمریکایی اعلام داشتند که »اگر با ژاپنی ها در پرل هاربر نجنگیم، ناچاریم با آنها در سانفراسیسکو بجنگیم« این اساس، جورج بوش استراتژی امنیت ملی خود را در سال ۲۰۰۲، تحت عنوان »استراتژی جنگ پیش دستانه« تدوین کرد و به اجرا درآورد. بسیاری تحلیل گران اهمیت و جایگاه بالای استراتژی یادشده را در حد یک “انقلاب” در استراتژی های امنیت ملی آمریکا، طی ۲۲۷ عمر این کشور سال دانستند که موجب شد انزواگرایی در سیاست خارجی آمریکا پایان یابد و این کشور رویکرد یک جانبه گرایی تهاجمی را در دستور کار خود قرار دهد.

در تعریف جنگ پیش دستانه عنوان شده است، هنگامی که تهدیدی آن چنان قریب الوقوع برق آسا باشد که چاره ای جز پیش دستی وجود نداشته باشد باید به آن دست یازید، یا به عبارتی دیگر “به دشمن خود حمله کن و آن را خلع سلاح کن، پیش از آنکه به تو حمله کند” جنگ پیش دستانه، متفاوت از جنگ پیشگیرانه است. در جنگ پیشگیرانه تهدید وجود دارد، در عین این که قریب الوقوع نیست، اما اجتناب ناپذیر است و به خطر انداختن آنها خطرات فراوانی دارد. از این رو در تفاوت این دو، عوامل زمان، غافلگیرانه و اطلاعات سهم به سزایی دارند؛ اما وقوع ۱۱ سپتامبر و همزمانی تاریخی آن با روی کار آمدن نومحافظه کاران در ساختار اداری آمریکا موجب شد که کاخ سفید فرصت را مغتنم شمرده و رفتار تهاجمی خود را در سطح بین المللی دنبال کرده و افغانستان و عراق را به زیر سلطه خود درآورد؛ اما به نظر می رسد که پایان دوران حکمروایی جمهوریخواهان، به معنای پایان عمر این استراتژی نیست و همچنان این استراتژی توسط کشورهایی، در جهت تامین منافعشان در صحنه بین المللی به کار گرفته می شود.

ضربه نخست

در سند راهبرد امنیت ملی آمریکا که یک سال پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ منتشر شد، نویسندگان برای توصیف راهبرد امنیت ملی آمریکا در قبال تروریسم و دولت های یاغی، از واژه پیش دستانه استفاده کرده اند. حمله پیش دستانه، به حمله ای گفته می شود که در آن، کشور مهاجم به جای تلاش برای بازداشتن رقیب از حمله، در زمانی که بازدارندگی شکست می خورد، برای دفاع از خود، پیش از اقدام دشمن، به آن کشور حمله کند. در عین حال، به رغم اینکه سند راهبرد امنیت ملی آمریکا، از واژه پیش دستانه استفاده کرده است، صاحب نظران روابط و حقوق بین الملل، رفتار و عملکرد آمریکا را به خصوص در حمله به عراق، نه جنگ پیش دستانه، بلکه حمله ای پیش گیرانه می دانند.(۱) بین این دو واژه و دیگر کلمات که معمولا در چنین متن هایی به صورت وسیع استفاده می شود، تفاوت ها و شباهت هایی وجود دارد. حمله پیش دستانه، زمانی صورت می گیرد که کشور مهاجم، بر اساس دریافت خود از اقدامات دشمن یا کشور رقیب، به این نتیجه می رسد که در آینده نزدیک، مورد حمله قرار خواهد گرفت. این کشور برای جلوگیری از واردآمدن ضربات و خسارات جبران ناپذیر، کاهش ویرانی ها و بهره گیری بهینه از توان مندی های خود، به این نتیجه می رسد که زدن ضربه نخست، می تواند به وی در تأمین این اهداف یاری برساند. در حمله پیش دستانه، فوری و قطعی بودن اصل تهدید، نکته محوری است. حمله پیش دستانه، راه حلی بر این باور است که حمله دشمن اجتناب ناپذیر و فوری است و از این رو، فرصت اندکی برای جلوگیری از آغاز آن وجود دارد. با این همه، تلاش ها برای ممانعت از انجام چنین حمله ای، نمی تواند با موفقیت همراه باشد؛ بازدارندگی بی نتیجه و بی فایده است و حمله دشمن به زودی آغاز خواهد شد.

حملات پیش گیرانه، وجوه مشترک بسیاری با حملات پیش دستانه دارد. در عین حال، معمولا حملات پیش گیرانه در پاسخ به تهدیدات کمتر فوری صورت می گیرد. در حملات پیش گیرانه، بیش از آنکه به واردکردن ضربه نخست به دشمن تمایل باشد، میل به این است که جنگ زودتر آغاز شود، تا اینکه دیرتر باشد. در این گونه جنگ ها، علایم قطعی از اقدامات نظامی کشور رقیب وجود ندارد. فوریتی در مورد اقدامات آن هم نیست و به همین صورت، برخلاف حملات پیش دستانه که مثال های تاریخی فراوانی دارد، برای جنگ های پیش گیرانه، نمونه های تاریخی کمتری می توان یافت. جنگ پیش گیرانه، در تاریخ، معمولا زمانی روی داده که کشور قدرتمند، احساس کرده که در اثر پیشرفت قدرت های دیگر، به تدریج موقعیت بین المللی و منطقه ای خود را از دست می دهد. درک قدرت های بزرگ از برهم خوردن موازنه قدرت به ضرر آنها، از نمونه های بارز تاریخی است که در آن، به جنگ پیش گیرانه متوسل شده اند. همچنین، در عصر سلاح های کشتارجمعی، ترس از دست یابی کشور رقیب به این سلاح ها، موجب توسل به حملات پیش گیرانه شده که از جمله می توان به حمله هوایی اسرائیل به اوزیراک عراق در سال ۱۹۸۱ و حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ اشاره کرد.

حق دفاع مشروع

پس از تحولات ۱۱ سپتامبر و به هنگام تصمیم گیری آمریکا برای حمله به عراق و پس از انجام این حمله، مناظرات وسیعی میان صاحب نظران مختلف و سیاست مداران و تصمیم گیرندگان، در خصوص قانونی بودن و مشروعیت اقدام آمریکا در حمله پیش گیرانه علیه رژیم صدام حسین درگرفت.(۲) اینکه حملات پیش نگرانه از نظر حقوق بین الملل پذیرفتنی باشد، برای تصمیم گیران مهم است، زیرا قانونی بودن حمله، نقش مهمی در مشروعیت آن ایفا می کند. نوع تفسیر و تعبیر از حملات پیش نگرانه، در ارزیابی چنین راهبردهایی موثر است و نگرش مثبت به آن می تواند، موجب کاهش هزینه ها و افزایش سود دهی آن شود.

در حقوق بین الملل، به صورت عام، توسل به زور ممنوع است؛ اما منشور ملل متحد، در دو مورد، توسل به زور را مجاز می داند؛ مورد نخست، دفاع مشروع یا دفاع از خود است که در این خصوص، ماده ۵۱ منشور، حق کشورها در دفاع از خود را به رسمیت می شناسد. در صورت وقوع تجاوز، کشورها می توانند، نسبت به دفاع از حق حاکمیت خود به زور متوسل شوند. مورد دوم، زمانی است که خود شورای امنیت به عنون مرجع حفظ و صلح امنیت بین الملل، مجوز توسل به زور را صادر کند. با توجه به اینکه در مورد دوم، امکان توسل به حملات پیش دستانه و پیش گیرانه نامحتمل است، وقوع این نوع حملات تنها در حوزه دفاع از خود معنا و مفهوم می یابد. در این حوزه نیز قوانین حقوق بین الملل و رویه دولت ها، نشان می دهد که تنها حمله پیش دستانه پذیرفتنی است. حقوق بین الملل، حمله پیش گیرانه را نمی پذیرد. از نظر این حقوق، اگر تهدید جدی باشد و کشور رقیب از خود تحرک نظامی زیادی در دریا، هوا و زمین نشان دهد که گویای آمادگی آن برای حمله باشد، کشور می تواند با رعایت اصولی اصل تناسب، ضرورت، فوریت و تداوم، به حمله پیش دستانه روی آورد؛ به بیان دیگر، در این مورد نیز ملاحظات حقوقی به سرشت تهدید وابسته است. دولت مهاجم، باید آگاهی دقیق یا نسبتا دقیقی از حمله دشمن و اینکه به زودی به وقوع خواهد پیوست، داشته باشد.

این