پاورپوینت کامل اندیشه سیاسی شیخ محمد غزالی ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اندیشه سیاسی شیخ محمد غزالی ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اندیشه سیاسی شیخ محمد غزالی ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اندیشه سیاسی شیخ محمد غزالی ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه سیدابراهیم ربانی(۲)

مقدمه

یکی از برجسته ترین فراخوانندگان به اسلام در سده بیستم، شیخ محمد غزالی

(۱۹۹۶-۱۹۹۷)(۳) بود. وی از جمله شناخته شده ترین احیاگران اندیشه اسلامی در تاریخ معاصر اسلامی به شمار می رود، که پیرو مکتب اصلاح گرایانه رشید رضا و حسن بنا بود. بیش از نیم قرن، به تبلیغ اشتغال داشت. در زمانه ای به تبلیغ مشغول بود که اندیشه سکولار و سرمایه داری، اندیشه مارکسیستی و سوسیالیستی و اندیشه ملی گرایی عربی، عرصه را بر اندیشه اسلامی تنگ کرده بودند.

پژوهش در اندیشه غزالی از آن جهت اهمیت دارد که وی نسلی از روشنفکران وابسته به جنبش های اسلامی در جهان عرب – به گونه ای خاص – و در جهان اسلام – به گونه ای عام – از خود به یادگار گذاشته است. اندیشه های وی از میان نوشته های فراوانش گسترش یافت. بیشتر نوشته هایش درباره فراخواندن به اسلام و نقد جریان های اندیشه ای مخالف اسلام است.

نگارش ساده و روشن وی سبب روی آوردن مردم به نوشته های غزالی شد، اما غزالی تنها با نگارش بر مردم تاثیر نگذاشت، بلکه رفتار وی به عنوان واعظ و مدرس در کشورهای گوناگون عربی نیز در روی آوری مردم به وی موثر بود. میانه روی و شیوه ویژه غزالی در فراخواندن دیگران به اسلام، سبب نفوذ وی در دل مردم کشورهای عربی – به رغم وجود اختلاف های گوناگون سیاسی- شد؛ مردمی با رویکردهای گوناگون سیاسی و اندیشه ای در آن هنگام که پست های دینی مصر بدو روی می آورند، وی راهی عربستان سعودی شده و مبلغ سلفی گری می شود. سپس به الجزائر سوسیالیست رادیکال می رود و این همه بدان جهت بود که وی بر شنوندگان خویش قدرت تاثیرگذاری داشت.

غزالی متعصب نبود و بسته نمی اندیشید و در روشنفکری و احیاگری، ویژه بود. همگان شیفته وی بودند. دکتر محمد عماره وی را چنین توصیف می کند:” غزالی، خرد فقیه مجدد آگاه به دانش روز را با تبلیغ جمع کرد.”(۴) بدین جهت از وی فراوان تقدیر شد.

نوشته های غزالی و یادگارهای به جای مانده از وی در زمینه اندیشه، فرهنگ، روشنگری و ظهور جریان های اسلامی – از راستی ترین تا چپی ترین – و تلاش برای مشارکت سیاسی – مسالمت آمیز و خشونت آمیز – ضرورت پژوهش در اندیشه سیاسی وی از سوی علاقه مندان به اندیشه سیاسی معاصر اسلامی را توجیه می کند.

شیوه پژوهش

این پژوهش برپایه منابع دست اول – نوشته های شیخ محمد غزالی – است. نوشته های وی، بیش از ۵۰ تالیف در زمینه های گوناگون اسلامی است.

هدف پژوهش

پژوهش حاضر، بررسی دیدگاه های غزالی درباره موضوع های گوناگون را خواستار است. این موضوع ها، از آغاز سده بیستم میلادی، در اندیشه سیاسی عربی و اسلامی به شدت تاثیر گذاشت. این پژوهش دیدگاه های غزالی درباره پاره ای از مسایل سیاسی را دربر می گیرد.

ملی گرایی و اقلیت های قومی و دینی از دیدگاه غزالی

غزالی از دیدگاهی اسلامی به ملی گرایی توجه می کند. وی بر این باور است که عرب گرایی با اسلام پیوستگی دارد. عرب گرایی، کالبد و اسلام روح آن است. به باور وی، گسستگی عرب گرایی و دین – چونان که جریان ملی گرا و احزاب وابسته به آنها خواستار آن هستند – فتنه مبلغین مسیحی است. غزالی می گوید:” از ظهور اندیشه ملی گرایی در اروپا بیش از دو قرن نمی گذرد. استعمار فرهنگی سبب ورود چنین اندیشه ای به سرزمین ما شد. برخی بر این باور پوچ هستند که پیشتر عرب چنین اندیشه ای را شناخته بود و تحت تاثیر چنین اندیشه ای با روم و ایران رفتار می کرد.”(۵)

شیخ بر این باور است که اسلام جایگاه و منزلت عرب را بالا برد و آنها را عزیز کرد و اگر عرب به سیره پدران مسلمان خویش تاسی نکند، شرفی ندارد. غزالی چنین تعبیر می کند:” آیا عرب – بدون اسلام – برای کاری صلاحیت دارد و آیا خدمتی به بشر کرده است؟”(۶) در حالیکه احزاب ملی گرا مخالف اندیشه غزالی می اندیشند.

غزالی بر این باور است، که ملی گرایی ای که عرب پیشتر آنرا شناخته، با اسلام پیوستگی دارد و نژادپرستانه – چونان ملی گرایی نازی ها در آلمان و صهیونیست ها در فلسطین اشغالی – نیست. عدالت و تسامح از ویژگی های آن است. فتوحات اسلامی و پیوند عرب با غیر عرب، نژاد خالصی را برجای نگذاشته تا کسی به آن افتخار کند و پژوهش های امروزه، این موضوع را تایید می کنند. غزالی اشاره می کند:” ادعای خالص بودن نژاد و جنس، افسانه های بیش نیست. مردم با یکدیگر پیوند برقرار می کنند و نژادها و خون ها با یکدیگر آمیخته می شوند.”(۷)

غزالی به شدت دیدگاه هایی که اندیشه ملی گرایی را پایه و اساس فتوحات اسلامی می داند، رد می کند و عرب عراق را بدترین دشمن اسلام می داند. به باور غزالی، ملی گرایی به جنس و نژاد نیست، به زبان – زبان قرآن – است. زبان عربی با اسلام پیوستگی دارد. عرب گرایی به زبان است و هر سخنگوی به زبان عربی، عرب است. و پیغمبر (ص) که سلمان و صهیب را، اهل بیت معرفی کرد، به همه سلمان فارسی ها و صهیب رومی ها نظر داشت. غزالی درباه خود می گوید:” من مصری عرب مسلمان هستم، و اگر زبان وحی نبود، میان من و عرب و زبان عربی پیوندی نبود. خون، نژاد و پوست نمی توانستند مرا به زبان وحی پیوند دهند.هاشمی بودن شادم نمی کند. در نزد من اسلام، شرف و بزرگی است.”(۸)

به باور غزالی، اگر ملی گرایی با آموزه های اسلام تعارضی داشته باشد، وارداتی از غرب است؛ زیرا عرب خود را پیام رسان رسالت اسلامی می داند و با نژادگرایی بیگانه است.

درباره مسئله اقلیت ها، غزالی راه میانه و معتدلی برگزیده است. وی میان قومیت و اسلام پیوند برقرار می کند و می گوید:” دیدگاهی که راه افراط رفته، پایه و اساس قومیت را منکر است.”(۹) وی بر این باور است، جهت جذب قومیت های گوناگون که عربی سخن می گویند، اما مسلمان نیستند، به اعتبار زبان با مسلمان ها – که پایه و اساس آنها زبانی است – ادغام شوند.

بدین شیوه، غزالی موضوع اقلیت ها و پیامدهای سیاسی آنها را درمان می کند. وی دین را اساس و پایه قرار می دهد و اقلیت های دینی دیگر را استثنا می کند. غزالی بر این باور است، که استعمارگران از موضوع اقلیت ها سوءاستفاده و علیه مسلمان ها استفاده کرده اند و آنها را – علیه مصالح عربی – برجسته می کنند. غزالی در پاسخ به جریان ملی گرایی افراطی می گوید:” اگر نژادگرایی عربی را برپا کنید با اقلیت ها چه می کنید؟”(۱۰)

غزالی بر این باور است، که استعمار پشت پرده فریادهای فرقه گرایی دینی است و می گوید:” استعمار. .. از ظلم اکثریت به اقلیت دینی داستان های بیپایه و اساسی ساخته. …”(۱۱)

غزالی به دو شیوه، اقلیت ها را به اکثریت پیوند می دهد. نخست، اقلیتی که زبان آنها با اکثریت مشترک است؛ پس، از راه زبان به اکثریت می پیوندند و دوم، اقلیتی که دین مشترک با اکثریت دارند؛ پس، از راه دین به اکثریت می پیوندند. بدین شیوه، غزالی تلاش دارد کوشش بیگانگان جهت ایجاد اختلاف میان یک جامعه را جلوگیری کرده یا به کم ترین برساند.

غزالی اتحادیه عرب را اتحاد ملت عرب مسلمان می داند. غزالی می گوید:” دشمنان، اتحادیه عرب مخالف اسلام می خواهند و ما، موافق اسلام می خواهیم.”(۱۲) از این سخن، جهت سیاسی و استراتژیک دیدگاه وی آشکار می شود. وی تلاش می کند کوشش انگلیسی ها جهت محلی و منطقه ای کردن اتحادیه عرب و رو در رو قراردادن آن با جریان اسلامی را خنثی کند.

غزالی درباره اقوام دیگر گرویده به اسلام، واقع بینانه و بیطرفانه داوری می کند. اکثر آبادانی ها و دستاوردهای اندیشه ای و مادی جهان عرب و اسلام، حاصل تلاش و کوشش مسلمان های غیر عرب بوده است. مسلمان های غیر عرب، اکثر مسجدهای مصر را ساخته اند و اکثر ادیب ها، مسلمان های غیر عرب بودند، اما از جهت فرهنگی، زبانی و دینی، عرب بودند.(۱۳) به دیگر سخن، این اسلام است که انسان را منزلت و کرامت بخشید.

غزالی باور دارد که ملی گرایی – اگر از خاستگاهش جدا شود – نژادپرستی است و جهان اسلام را نابود خواهد کرد.

دموکراسی و تکثرگرایی حزبی از دیدگاه غزالی

غزالی، تکثرگرایی سیاسی را ستایش و تایید می کند؛ زیرا منافع و مصالح همگان را برآورده می کند.(۱۴) وی دموکراسی غربی و تکثرگرایی سیاسی را – از جهت رعایت منافع و مصالح همگان – ستایش می کند. در این نظام ها، حزب ها، منافع بیشتری خواستار هستند و انحراف از منافع و مصالح و نادیده گرفتن حقوق مردم، سرنگونی دولت را سبب می شود. سپس دیگر حزب ها با انتخابات آزاد و کسب اکثریت، دولت را بدست خواهند گرفت.

غزالی بر این باور است، که مخالف های تکثرگرایی سیاسی و حزبی، توجیه گران نظام های وراثتی در کشورهای عربی و اسلامی هستند، و از دیدگاه غزالی چنین نظام هایی مخالف شریعت اسلامی است.

از دیدگاه غزالی، تکثرگرایی سیاسی به شرط رعایت ثوابت قطعی شریعت اسلامی جایز است. وی در موضوع منافع و مصالح همگانی، اجتهاد را جایز می داند و لذا وجود و حضور احزاب سیاسی – پایبند به ثوابت اسلامی و منافع همگانی – جایز است.(۱۵)

غزالی رسیدن به حکومت از راه تقلب را محکوم می کند. چونانکه سکوت برخی دینباوران را درباره تقلب در انتخابات به شدت محکوم کرد. به باور وی، حکومت اقلیت سیاسی متقلب، حکومتی غیر شرعی است. غزالی مشروعیت سیاسی نظام را برخواسته از انتخابات آزاد منصفانه می داند.(۱۶) هر کسی از راه های غیر شرعی به قدرت برسد مورد انتقاد جدی غزالی است؛ راه شرعی، از دیدگاه غزالی، راه ملت است. راهی که ملت با مشارکت در انتخابات از میان حزب های گوناگون پایبند به ثوابت اسلامی رهبران سیاسی خود را انتخاب می کند.

تاکید غزالی بر وجه مثبت و ایجابی دموکراسی است و براین باور است که غصب قدرت، غصب اراده ملت است. غاصب قدرت با مردم مشورت نخواهد کرد و در تصمیم گیری ها مستبد خواهد بود. غاصب قدرت، مشروعیت ندارد. غزالی این غصب را بت پرستی سیاسی می داند و اعلام می کند: اسلام به شدت از آن بیزار است.(۱۷)

چنان که گفته شد، غزالی مشروعیت حکومت را برخاسته از اراده ملت می داند و حکومت رویگردان از مشورت با خردمندان – که همان اهل حل و عقد هستند – مشروعیت ندارد. غزالی اشاره می کند:” حکومتی که بازتاباننده امینی برای اراده و خواسته ملت باشد مقبول است. حاکمی مشروعیت دارد که مردم وی را وکیل، امین و دوستدار خود بدانند. مشهور است که زبان خلق، قلم های حق است. باید این سخن در شأن ملت و حاکم اسلامی باشد.”(۱۸)

برگزاری انتخابات آزاد جهت انتخاب رییس دولت یا خلیفه، مورد تأیید غزالی است. وی بر این باور است که انتخابات شیوه درست بیعت است.

غزالی با دیدگاه دموکراسی غربی درباره سرچشمه قدرت سلطان همراهی می کند و باور دارد که تنها ملت، سرچشمه و منبع قدرت سلطان است. عمل به خواسته ملت، واجب است و عدم