پاورپوینت کامل شهروندی نوین و امر به معروف و نهی از منکر ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهروندی نوین و امر به معروف و نهی از منکر ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهروندی نوین و امر به معروف و نهی از منکر ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهروندی نوین و امر به معروف و نهی از منکر ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

چکیده

امر به خوبی ها و نهی از بدی ها دو اصل پذیرفته شده همه اقوام و ملل مختلف در طول تاریخ زندگی انسان ها بوده است؛ زیرا این دو اصل در بردارنده منافع انسان ها و منطبق با عقل و فطرت اند. از آنجا که افراد یک جامعه سالم مانند اعضای بدن، در راه زندگی اجتماعی و ایجاد حیات صحیح انسانی سهیم و شریک می باشند و هیچ یک از آنها نمی توانند در برابر قوت ها و کاستی های جامعه بی تفاوت باشند، لذا مسئله نظارت همگانی، امر به معروف و نهی از منکر، برای جلوگیری از فساد و سوق دادن جامعه به سوی اصلاح ضرورت می یابد. آنچه امروزه بر اهمیت این وظیفه شرعی می افزاید، تحول مفهوم شهروندی، توسعه ملی، امنیت انسانی و اجتماعی است. امروزه شهروند حق مدار که لازمه تامین امنیت اش رهایی از ترس و نیاز و مشارکت فعالانه در امور جامعه است، به جای شهروند صرفا تکلیف مدار نشسته است. مسئولیت پذیری فعالانه و داوطلبانه شهروند آگاه رکن اصلی تامین امنیت انسانی، اجتماعی و توسعه پایدار ملی در دنیای کنونی می باشد. امر به معروف و نهی از منکر، مهم ترین بستر سیاسی- اجتماعی است که این امر را محقق می سازد.

کلمات کلیدی: شهروند حق مدار- توسعه سیاسی- امر به معروف و نهی از منکر

مقدمه

عصر جهانی شدن با متحول نمودن عناصر متشکله دولت؛ یعنی ملیت، سرزمین، حکومت و حاکمیت و تعاملات میان آنها، سبب شده است که رابطه سنتی میان مشروعیت، کارآیی، استقلال و اقتدار به هیچ وجه نمی تواند مبین موقعیت دولت در عرصه داخلی و بین المللی باشد. تحت این شرایط، روابط میان شهروندان و دولت را نمی توان به مثابه گذشته بر اساس ارتباطات و وفاداری های سنتی توضیح داد؛ زیرا عناصر متشکله شهروندی کلاسیک؛ یعنی هویت، مسئولیت، حقوق و مشارکت تجزیه شده است.( قوام، سید عبدالعلی ۱۳۸۲).

بنابراین، شهروندان در عصر جهانی شدن کسانی هستند که اکثرا در فعالیت های جدید سیاسی؛ نظیر عملیات مستقیم دخالت دارند و ضمن وابسته بودن به جنبش های جدید اجتماعی معمولا کمتر در فعالیت های سیاسی قدیم و سنتی در چارچوب احزاب سیاسی و اتحادیه ها، سندیکاها شرکت می نمایند. در مفهوم جدید، شهروند حق مدار به جای شهروند صرفا تکلیف مدار می نشیند. و امر به معرف و نهی از منکر مهم ترین بستر سیاسی- اجتماعی است که این امر را محقق می سازد.

همان طور که می دانیم، معروف به کاری اطلاق می شود که با عقل و شریعت نیکو شناخته شود. (مفردات الفاظ قرآن، ج ۲، ۲۶۱۳، ص ۲۹. ۷) به عبارت دیگر “معروف” یعنی شناخته شده و مقابل منکراست، یا کار نیک مطابق فطرت “معروف” آن است، که مردم با ذوق آن را از حیات اجتماعی متداول می دانند و به فطرت سلیم آن را درمی یابند. (قاموس قرآن، ج ۶، چ چهارم، ۴۶۱۳، ص ۷۲. ۳) طبق این تعریف ها، معروف ها در بین ملت ها فطری و همگانی هستند و معمولا با تفاوت بسیار اندک بین دسته های گوناگون بشر یکسانند. در واقعیات زندگی بشری، یک سلسله معیارهای اصیل برای خوب وبد و زشت و زیبا وجود دارد و بشر با همان توان بشری قدرت تشخیص شایستگی ها و زیبایی ها را دارد. بنابراین، خوبی ها و بدی ها ذاتی هستند و انسان با بینش فطری و برداشت های نخستین خود می تواند برخی از آنها را دریابد و مختصات کلی آنها را باز شناسد و در جزئیات و سطوحی که عقل انسان از شناخت آن قاصر است، وحی به کمک انسان می شتابد و در تشخیص خوبی ها از بدی ها او را راه می نماید. (بایدها و نبایدها، بنیاد نشر آثار و اندیشه های آیت الله بهشتی، چ دوم، ص ۶۷- ۷۷) راغب اصفهانی در مفردات می گوید: “مَنکر، چیزی است که به زشتی شناخته شده است. منکر از “نکر” به معنای نشناختن ریشه دارد و انکار نوعی عدم قبول است. ” (قرشی، سیدعلی اکبر، ج ۷، ص ۹۰. ۱) منکر، هر کاری است که عقل ها و خردهای صحیح زشتی آن را حکم می کنند، یا این که عقل ها در زشتی و خوبی آن کار سکوت می کنند، سپس دین و شریعت بدی وزشتی آن را بیان می کند. (اصفهانی، راغب، ج ۳، ص ۶۹. ۳) کاری که مردم در جامعه خود آن رإ؛ ّّ + نشناسند؛ یعنی در جامعه متروک باشد، حال یا به خاطر زشتی اش یا به خاطر این که جرم و گناه است. (تفسیر المیزان، ج ۲۱، ص ۱۸. ۴)

بنابراین، معروف ومنکر قلمرو وسیعی دارد و در محدوده عبادات یا یک سری از گناهان کبیره نمی گنجد. معروف، شامل امور اعتقادی، اخلاقی، عبادی، حقوقی، اقتصادی، نظامی (همانند مرزداری و پیکار در راه خدا) سیاسی (مثل حضور در صحنه های انقلاب اسلامی و حفظ دستاوردهای آن) و امور فرهنگی می شود و منکر نیز شامل منکرات اعتقادی، عبادی، اخلاقی، اقتصادی (مانند کم فروشی و احتکار)، سیاسی (همانند جاسوسی و کمک به ضدانقلاب)، نظامی (نظیر فرار از جبهه و جنگ، عدم رعایت سلسله مراتب فرماندهی) و… می شود. در مجموع می توان از معروف و منکر، به ارزش ها و ضد ارزش ها تعبیر نمود.

در مجموع می توان گفت: توجه خاصی که به این فریضه در آیات و روایات شده نشان دهنده ابعاد مهم آن می باشد و نتایج عینی و عملی زیادی از آیات و روایات متعدد قابل برداشت می باشد که اجرای احکام اسلامی، اجرای وظایف متقابل مردم و دولت، نظارت صحیح و مدبرانه مردم بر فعالیت های دولتی و افزایش پاسخ گویی و مسئولیت پذیری نهادهای حکومتی، برقراری نظم اجتماعی داوطلبانه در جامعه، افزایش مسئولیت پذیری مردم در جامعه، اصلاح شیوه های حکومت داری مبتنی بر نیازهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه، نشان دادن راه و سلوک انبیاء و اولیاء و صلحا، معرفی مؤمنان واقعی، بینش عقیدتی و تفکر سالم، اقتصاد سالم، امنیت قضایی عمران و آبادانی کشور، استحکام و استواری امور کشور و نظم و انضباط، وظیفه شناسی گسترش عدل و داد و تقویت نیروهای صالح و تضعیف منافقان و دشمنان، از مهم ترین نتایج اجرایی شدن این وظیفه می باشد که با تحول مفهوم شهروندی و توسعه پایدار ملی در دنیای کنونی تلازم دارد.

نگاهی به مفهوم شهروندی و سیر تحول آن

واژه لاتین politeia در نیمه دوم قرن پنجم قبل از میلاد به مجموعه جامعه شهری اطلاق می شد، که بیانگر نظام نهادهای دولت شهر یا polis بود. وجود جامعه شهری و مشارکت در آن به معنی شهروندشدن و برخورداری از حقوق مدنی آن بود. در آن دوران شرط لازم جامعه سیاسی، وجود شهروندی بود و همسانی میان شهروند و قدرت سیاسی وجود داشت. به عبارت دیگر، شهروندان به صورت متناوب هم فرمان روا بودند و هم فرمان بر.

بطورکلی در دموکراسی های باستانی یونان و رم نیز شان شهروندی به معنی داشتن حقوق و تکالیف یکسان در نزد قانون و مشارکت در امور سیاسی و عمومی جامعه بود. حق حکومت کردن و تکلیف اطاعت از حکومت هر دو جزء شان شهروندی تلقی می گردید، اما در آتن، شهروند تنها به مردان آزاد محدود می شد و بردگان، زنان و کودکان از شمار شهروندان خارج بودند، در حالی که در امپراطوری رم شأن شهروندی به عامه مردم و مردمان سرزمین های مغلوب ( فتح شده) نیز گسترش داده شد. تفاوت میان شهروندی رم و یونان باستان در این بود که در میان رومی ها، شأن شهروندی بیشتر در معنای منفی برخورداری از امنیت قانونی بود تا به معنای مثبت شرکت فعال در زندگی عمومی جامعه. متفکران دوره رنسانس، به خصوص در ایتالیا معتقد بودند که انسانیت فرد تنها به عنوان شهروند جامعه ای آزاد و خود مختار تحقق می یابد. در نهایت، شکوفایی مفهوم شهروند(ی) را در انقلاب فرانسه می توان دید، که ضمن اعلامیه حقوق انسان و شهروند در سال ۱۷۸۹ اعلام گردید. در قرن نوزدهم، شهروندی معنای برخورداری از حقوق عمده ای؛ چون آزادی بیان، برابری در نزد قانون؛ حق اجتماع و غیره بدون توجه به وضع طبقاتی، جنسی، نژادی یا مذهبی بود. ولی در قرن بیستم، مفهوم حقوق اجتماعی، مضمون شهروندی را گسترش بیشتری داد و منظور از حقوق اجتماعی، برخورداری از خدمات اجتماعی، بهداشتی، آموزشی، تامین اجتماعی و غیره بود. بدین ترتیب، مفهوم شهروندی دیگر خصلت صرفا حقوقی و سیاسی نداشت، بلکه مضمون اجتماعی و اقتصادی نیز پیدا کرد.

مفهوم شهروندی مدرن امروزه از جهات دیگری نیز با چالش روبروست. مساله جهانی شدن روابط اقتصادی و اجتماعی را از یک سو و تشدید هویت های قومی و ملی و نیز ظهور گرایش های نئولیبرالی با نفی عناصر اجتماعی و اقتصادی شهروندی، را از جمله چالش های پیش رو برای شهروندی مدرن ذکر کرده اند. به نظر می رسد که وجود چنین مسائلی، ضرورت تجدید نظر در مفهوم رایج شهروندی را بویژه برحسب مفهوم حقوق بشر ایجاب می کند.

عصر جهانی شدن با متحول نمودن عناصر متشکله دولت؛ یعنی ملیت، سرزمین، حکومت و حاکمیت و تعاملات میان آنها سبب شده است که رابطه سنتی میان مشروعیت، کارآیی، استقلال و اقتدار به هیچ وجه نمی تواند مبین موقعیت دولت در عرصه داخلی و بین المللی باشد. تحت این شرایط، روابط میان شهروندان و دولت را نمی توان به مثابه گذشته بر اساس ارتباطات و وفاداری های سنتی توضیح داد؛ زیرا عناصر متشکله شهروندی کلاسیک؛ یعنی هویت، مسئولیت، حقوق و مشارکت تجزیه شده است.( قوام، سید عبدالعلی ۱۳۸۲).

بنابراین، شهروندان در عصر جهانی شدن کسانی هستند که اکثرا در فعالیت های جدید سیاسی؛ نظیر عملیات مستقیم دخالت دارند و ضمن وابسته بودن به جنبش های جدید اجتماعی معمولا کمتر در فعالیت های سیاسی قدیم و سنتی در چارچوب احزاب سیاسی و اتحادیه ها، سندیکاها شرکت می نمایند. در مفهوم جدید، شهروند حق مدار به جای شهروند صرفا تکلیف مدار می نشیند.

دگرگونی های گسترده اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی یک قرن اخیر در سطح جهانی، و تاثیر تدریجی و بعدها سریع آن بر جوامع گوناگون، و از جمله جامعه ایرانی، به پیدایش نیازهای نوینی انجامید که امروزه به شکل های گوناگون در خواسته های مردم و گروه ها و نیروهای اجتماعی و سیاسی تجلی پیدا می کند. نیازهای نوین جامعه ایران که دگرگونی های جهانی در ایجاد آنها مؤثر بوده است به شکل پنج نیاز اساسی خودنمایی نموده و در جنبش های اجتماعی ایران نمود یافته است. بنابراین، می توان عنوان نمود که جنبش های اجتماعی نوین نقش بسیار مهمی در تحول مفهوم شهروندی از شهروند تکلیف مدار به شهروندحق مدار داشته است.

چیستی توسعه پایدار ملی

واژه توسعه از نظر لغوی در زبان انگلیسی، به معنی بسط یافتن، درک کردن، تکامل و پیشرفت است. گرچه این واژه از قرن هشتم هجری (۱۴ میلادی) برای توضیح برخی پدیده های اجتماعی بکار رفته است، لیکن استفاده وسیع از این واژه به عنوان یک چارچوب تحلیلی برای درک پیشرفت جوامع انسانی، به بعد از جنگ جهانی دوم و در دهه های۱۹۶۰-۱۹۵۰ مربوط می شود.(ازکیا، ۱۳۸۰) در آن موقع، این واژه مترادف با نوسازی، رشد، صنعتی شدن و برای تعبیرات و اصطلاحات مشابه به کار می رفت. به اعتقاد نظریه پردازان این دوران، برای دستیابی به توسعه باید از مرحله سنتی خارج شد و به تجدد رسید؛ الگویی که مورد توجه افرادی؛ چون لرنر، شرام و راجرز بود.(ازکیا، همان)

بطورکلی می توان گفت که توسعه، مفهومی است که از آغاز دوران مدرنیته از سوی نظریه پردازان برای کشورهایی که از سطح پائین رشد اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برخوردار بودند مطرح شد و هدف اولیه نظریه پردازان از مفهوم توسعه ارائه الگو و مدلی برای حرکت جوامع مختلف، به ویژه به سبک کشورهای غربی بود. با این حال، کم کم مفهوم توسعه دچار پیچیدگی و تعریف های متعدد و مبهمی شد، به طوری که ارائه یک تعریف جامع برای آن مشکل شد. برای مثال، مایکل تودارو جامعه شناس مشهور غربی، توسعه را چنین تعریف می کند: توسعه را باید جریانی چند بعدی دانست که مستلزم تغییرات اساسی در ساخت اجتماعی، طرز تلقی عامه مردم و نهادهای ملی و نیز تسریع رشد اقتصادی، کاهش نابرابری و ریشه کن کردن فقر مطلق مردم است. توسعه در اصل باید نشان دهد که مجموعه نظام اجتماعی، هماهنگ با نیازهای متنوع اساسی و خواسته های افراد و گروه های اجتماعی در داخل نظام، از حالت نامطلوب زندگی گذشته خارج شده و به سوی وضع یا حالتی که از نظر مادی و معنوی بهتر است، سوق یابد. (تودارو، ۱۳۶۶)

جامعه شناسان برخلاف اقتصاددانان که از توسعه بر مفاهیم و شاخص های کمی تأکید می ورزند، بر بعد ارزشی آن نیز تاکید می کنند. به عنوان مثال، گی روشه جامعه شناس فرانسوی، در مفهوم توسعه می گوید: »بطورکلی صحبت از مفهوم توسعه، قضاوتی است ارزشی که با ارزش های معینی ارتباط دارد و این مفهوم با نظامی از ارزش ها مرتبط می شود که دارای کارکرد است. همه جوامع به یک اندازه به افزایش سطح زندگی ارزش نداده و اهمیت یکسانی در این مورد قائل نیستند«.(روشه، ۱۳۶۸)

اما امروزه با متحول شدن فضای سیاسی و اقتصادی جهان تحت تاثیر پدیده جهانی شدن و تحول مفهوم شهروندی و حقوق انسانی، مفهوم توسعه نیز از دیدگاه بیشتر صاحب نظران، همه ابعاد زندگی بشر را در برمی گیرد. در این مفهوم توسعه از نیازهای انسانی آغاز می شود و حتی مسائل مربوط به زندگی معنوی انسان را نیز در برمی گیرد. (سیف زاده، ۱۳۸۸) برهمین اساس می توان گفت: توسعه بهبود، رشد و گسترش همه شرایط و ابعاد مادی و معنوی حیات اجتماعی را دربرمی گیرد که در رابطه بین دولت و ملت بوجود می آید و شرایط مناسبی از امنیت، آزادی فردی، مشارکت سیاسی، رشد اقتصادی و رفاه مالی و غیره را مهیا می کند. با توجه به گستردگی مفهوم توسعه، این مفهوم در شاخه های متعددی تقسیم بندی می شود، که شامل توسعه اقتصادی، توسعه سیاسی، توسعه اجتماعی، توسعه فرهنگی و غیره است که مجموع اینها شاخص های یک جامعه توسعه یافته را تشکیل می دهد.(بخشایش اردستانی، ۱۳۸۸)

در مفهومی کلی تر، توسعه، فرایندی است که متضمن تغییرات مداوم در تمام عرصه های زندگی انسانی، اعم از مادی و معنوی و بهبود بنیان های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است که انسان در این فرایند، آزادانه به حیاتی توأم با عزت نفس و اتکای به خویش، در محدوده ای پذیرفته شده، نایل می شود. (سیف زاده، پیشین)با در نظرگرفتن چنین مفهومی از توسعه می توان گفت: آن جنبه ای از توسعه امروزه می تواند زمینه اصلی پیشرفت یک جامعه را بوجود آورد که م