پاورپوینت کامل همسایه شرقی و تهدیدهای غربی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همسایه شرقی و تهدیدهای غربی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همسایه شرقی و تهدیدهای غربی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همسایه شرقی و تهدیدهای غربی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

پیشگفتار

منطقه خاورمیانه یکی از مناطق استثنایی جهان به شمار می رود که هنوز هیچ گونه نشانه جدی از استقرار نظام امنیتی در آن به چشم نمی خورد.

عدم شکل گیری نظام امنیتی فراگیر و نیز پایدار و تداوم نا امنی و بی ثباتی در عرصه خاورمیانه با عوامل متعددی در ارتباط است که از آن میان، موقعیت ژئوپلیتیک خاورمیانه و منابع عظیم نفت و گاز در آن و در نتیجه، تقویت حضور قدرت های فرامنطقه ای در محیط پیرامونی ایران، افراط گرایی، تنش های قومی، فرقه ای و تروریسم، دولت های ضعیف و شکننده و عدم اعتماد بازیگران منطقه ای به یکدیگر حائز اهمیت است.

با توجه به شرایط و ویژگی های خاص منطقه خاورمیانه و تأثیرگذاری عوامل مختلف، در سطوح فراملی، ملی، منطقه ای و فرامنطقه ای در امنیت آن، هرگونه ترتیبات امنیتی موفق، مستلزم درنظر گرفتن تمامی عوامل و مؤلفه های فوق با رویکردی تدریجی و فراگیر است.(۱)

افغانستان یکی از مهم ترین کانون های بحران سیاست بین الملل در وضعیت کنونی است؛ زیرا با گذشت نه سال از حضور نیروهای خارجی در این کشور، هنوز هم وضعیت آنان چندان مشخص نیست و ابهام همچنان بر این کانون بحران سایه افکنده است. ناگفته پیداست که کانون بحران در همسایگی ایران قرار دارد و روند تحولات آن بر منافع ملی کشورمان تاثیرات مهمی بر جای می گذارد.

آنچه که امروز تحت عنوان افغانستان از آن یاد می شود، در گذشته بخشی از ایالت بزرگ خراسان بود، که بیشتر اقوام و گروه های ایرانی نژاد در آن ساکن و جزئی از قلمرو تاریخی و فرهنگی ایران بودند که معمولا زیر سلطه حکومت های بسیاری؛ از جمله هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان و. .. قرار داشتند.

در سده های جدید، پس از شکست ایران در دو جنگ از روسیه و بسته شدن عهدنامه های گلستان و ترکمانچای، نفوذ روسیه در ایران افزایش یافت که این امر باعث اهمیت منطقه افغانستان در معادلات سیاسی شد و دولت انگلیس نیز درصدد توسعه نفوذ استعماری خود در کابل، قندهار، هرات، بخارا، پنجاب، سند و بلوچستان برآمد که البته این امر با منافع دولت روسیه و ایران هماهنگی نداشت. در این بین، ادامه و افزایش نفوذ ایران دراین منطقه و حاکمیت ایران برای دولت انگلیس هم قابل پذیرش نبود، که در نتیجه با معاهده پاریس در سال ۱۸۵۷ میلادی، افغانستان کنونی از ایران جدا شد.

چندی پس از آن، این منطقه زیر سلطه بریتانیا درآمد و تا زمان اعلان استقلال آن توسط امان الله خان در سال ۱۲۹۸، سیاست خارجی افغانستان زیر نظر مستقیم انگلستان بود. با آغاز پادشاهی امان الله شاه در سال ۱۳۰۲ایران، نیز حکومت افغانستان را به رسمیت شناخت و روابط خوبی بین دو همسایه برقرار شد. در این دوران دو کشور با عضویت در پیمان هایی؛ نظیر سعدآباد، عضویت و رویکرد مشابهی در مدرن سازی در پیش گرفته بودند. در این بین ایران هم می کوشید تا با نگاهی جدی به افزایش نقش خویش در افغانستان بپردازد.

در سال ۱۳۴۰ دولت ایران آمادگی خود را برای میانجی گری میان دو کشور افغانستان و پاکستان و رفع اختلافات در مناقشه پشتونستان، اعلام کرد. در این راستا در خردادماه ۱۳۴۲، در مذاکراتی میان وزیران خارجه سه کشور، اعلامیه مشترکی منتشر شد که طی آن افغانستان و پاکستان اقدام به برقراری مجدد روابط دیپلماتیک خود کردند. در این بین، ایران موفق شد تا به نوعی به افزایش نقش خویش در منطقه بپردازد.

در واقع، به دلیل اشتراکات فرهنگی، نژادی، زبانی، تاریخی و مذهبی، ایران دارای بیشترین و بهترین زمینه های روابط و همکاری با افغانستان است. البته باید به یاد آورد که روابط دو کشور از گستردگی و تنوع کافی با توجه به پتانسیل های گوناگون برخوردار نبوده است. در این بین فرصت های بسیار، چندگانه و گوناگونی ناشی از بازسازی افغانستان برای ایران در افغانستان وجود داشته که درصورت نگاه ژرف تر می توان از آن به نفع منافع ملی کشور و تقویت نفوذ منطقه ای و قدرت اقتصادی بهره گرفت.(۲)

ملت ایران نسبت به دیگر همسایگان بیشترین علائق و مشترکات را با افغانستان دارد، که در این بین اشتراکات در دین، تاریخ و فرهنگ، پیوندهای ناگسستنی بین دو کشور ایجاد کرده است، بطوری که تحولات فکری، اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی در یک کشور بطور مستقیم بر تحولات داخلی و منطقه ای کشور دیگر اثر داشته است.

این چنین ارتباطی باعث ایجاد پیوندهای امنیتی بین دو کشور گردیده، به ترتیبی که ایران هیچ گاه نتوانسته است در طول اشغال افغانستان به این مسئله، کوچک ترین کم توجهی نماید.

از این رو، ایران به جهت سیاست مستقل و عدم تکیه بر قدرت های خارج از منطقه اهمیت بیشتری به همسایگان خود می دهد و امنیت منطقه ای خود را در تحکیم روابط و پیوندهای امنیتی با کشورهای هم جوار جستجو می نماید.

بخش اول:بازشناسی افغانستان وتحولات آن

افغانستان با نام رسمی جمهوری اسلامی افغانستان، کشوری محصور در خشکی در آسیای میانه است. این کشور در منطقه ژئواستراتژیکی مهمی قرارگرفته که شرق، جنوب، غرب و آسیای مرکزی را به هم وصل می نماید.

از آنجایی که ایران در همسایگی این کشور قراردارد، میان این دو همسایه دیرپا پیوندهای عمیق و گسترده ای وجود دارد و همواره ایران، خواسته یا ناخواسته درگیر بحران های افغانستان شده است.

بدون شک مسئله امنیت در صدر مسایل و مشکلات افغانستان قرار دارد. افغانستان برای رسیدن به سطحی از توسعه و پایدارسازی دموکراسی، نیازمند امنیت است.

طی سال های گذشته این کشور به طور مداوم در معرض جنگ های داخلی و اشغال بیگانگان بوده و این شرایط به گونه ای پیش رفته که گویی ناامنی در جامعه افغانستان نهادینه شده است. چنین شرایطی در جامعه عدم اعتماد به دولت مرکزی در تأمین امنیت را ایجاد می نماید.

از سوی دیگر، با توجه به شائبه تقلب در انتخابات اخیر و پیش از آن، مشارکت پایین مردم در انتخابات، مشروعیت دولت مرکزی نیز مورد سئوال قرار گرفته و در نتیجه، دولت افغانستان با مشکلات و چالش های ویژه ای روبه روست.

طالبان و قدرت یابی مجدد آنها، دردسر دیگر دولت مرکزی به شمار می رود و حکم رانان سنتی یا همان مجاهدین نیز در پی سهیم شدن در قدرت می باشند. آنها حفظ منافع قومی نژادی را برترین هدف خود می شمارند.

به چالش های ذکر شده، اختلاف دو کشور مؤثر در سرنوشت افغانستان؛ یعنی ایالات متحده و ایران را نیز باید افزود. بدون شک در صورت به تفاهم نرسیدن این دو کشور در نحوه بازسازی افغانستان، دولت مرکزی افغانستان نخواهد توانست از قدرت و توانایی های خود بهره ببرد، که در این صورت گسترش جنگ داخلی در افغانستان بسیار محتمل است.

در شرایط کنونی، مهم ترین دغدغه ایران نسبت به افغانستان حصول امنیت منتهی به توسعه است. برقراری امنیت می تواند نابسامانی های موجود را کاسته و زمینه های توسعه در افغانستان را به صورت تدریجی مهیا سازد. از این رو، ایران می بایست تا جایی که در توان دارد با گروه های مختلف مؤثر در قدرت به چانه زنی بپردازد تا ضمن حمایت از دولت مرکزی از اختلافاتی که منجر به ناامنی می شود بکاهد.

صرف نظر از آمریکا، کشورهای عضو ناتو نیز در افغانستان حضور دارند و هم چنین روسیه، چین، پاکستان و هند نیز منافع متفاوتی را در افغانستان دنبال می کنند، که تحت چنین شرایطی حضور ایران در جهت افزایش نفوذ بسیار حائز اهمیت می باشد. به همین منظور، ضرورت به کارگیری دیپلماسی چندجانبه و عمل گرا بیش از پیش آشکار می گردد. در واقع، ایران در افغانستان می بایست با رقبای منطقه ای و فرامنطقه ای قدرتمندی روبه رو شود.

تولید مواد مخدر و قاچاق آن از دیگر نگرانی های ایران در ارتباط با افغانستان است. تولید مواد مخدر طبق آمارهای موجود به بالاترین میزان خود در طول تاریخ افغانستان رسیده و به دلیل همجواری ایران با افغانستان، ایران یکی از بزرگ ترین و مهم ترین مسیر ترانزیت این مواد به اروپا و آفریقا ست. بنابراین، از یک سو مرزهای ایران با افغانستان به شدت در معرض حضور قاچاقچیان قرار دارند واز سوی دیگر، ورود میزان بالای این مواد به کشورما، ایران را با آسیب های جدی در حوزه های اقتصادی و اجتماعی روبروخواهد ساخت.

از دیگر مسائل پیش روی ایران، حضور و ورود مهاجران افغانی به داخل کشور است. طبق گزارش های موجود، بیش از ۸ درصد جمعیت افغانستان در ایران زندگی می کنند و این مسئله سبب شده است که آنها به قیمت حضور در ایران بسیاری از موقعیت های شغلی سخت را برعهده بگیرند، که این امر ضمن پایین آوردن فرصت های شغلی برای ایرانیان، باعث شکل گیری تصوری ناهمگون از ایرانیان در ذهن افغان ها می شود. شاید اگر به جای صرفاً بیگاری کشیدن از افغان ها، سرمایه گذاری هایی به لحاظ فرهنگی، اجتماعی و فکری صورت می گرفت، بخشی از این مهاجران پس از کسب تحصیلات و آموزش های مناسب می توانستند پس از بازگشت به کشورشان تأمین کننده منافع ایران نیز باشند.

یکی از مسائل عمده ای که امنیت ملی افغانستان را با چالش جدی مواجه می سازد، وجود اختلافات مذهبی و تضادهای بزرگ عقیدتی میان پیروان مذاهب مختلف است.

اوج تنش های مذهبی در افغانستان را می توان به دوره حکومت طالبان بر افغانستان نسبت داد؛ چرا که تفوق طالبان در افغانستان نه تنها آوارگان جدیدی را خلق کرد، بلکه با افزایش بی ثباتی در افغانستان موجب خنثی شدن سیاست ایران در بازگشت مهاجران به کشورشان گردید.

یکی از مهم ترین نگرانی های ایران از تسلط طالبان بر افغانستان و سیاست های این گروه در کشتار شیعیان بود. قتل عام شیعیان در مزار شریف و هم چنین شهادت نه ایرانی توسط نیروهای طالبان، روابط ایران و طالبان را واردمرحله بحرانی نمود. این مسئله نه تنها نشان دهنده تهدید امنیت ملی ایران از سوی افغانستان بود، بلکه موجبات آزردگی خاطر مقامات و مردم کشور ایران را فراهم ساخت؛ زیرا از یک سو، طالبان یک گروه جنگ جوی افغانی بود، نه یک دولت قدرتمند از لحاظ نظامی، که چنین رفتاری را با ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای انجام داده بود و از سوی دیگر، ایران همزمان از حدود دومیلیون آواره و پناهنده افغانی در کشور خود پذیرایی می کرد.

در واقع، انتظار شیعیان از ایران برای حمایت مادی و معنوی در مناسبات ایران و افغانستان از اهمیت خاصی برخوردار بود. شیعیان افغانستان همواره یک اقلیت پویا و فعال بوده اند. آنان در ابعاد مختلف مدیریت جامعه نقش خود را به عنوان یک هم وطن مسئول ایفا نموده اند، هر چند دولت های گذشته به دلیل حاکمیت خاندانی، آنان را در مراکز مهم و کلیدی، به خصوص در ارتش، نیروهای انتظامی و وزارت امور خارجه راه نداده اند. در حالی که اهل تسنن به خود حق می دادند که از هرکشور و سازمانی کمک دریافت کنند، ولی همواره شیعیان را مورد سرزنش قرار می دادند که با ایران رابطه برقرار کرده اند.

بنابراین، تضادهای مذهبی در افغانستان قبل از یازدهم سپتامبر یکی از عوامل بسیار مهم و تأثیر گذار در امنیت ملی ایران بوده است و اما پس از یازدهم سپتامبر و پس از عملیات انتحاری منتسب به گروه القاعده و طالبان در آمریکا و اشغال افغانستان به وسیله آمریکا و نهایتاً سقوط طالبان، شیعیان افغانستان، خود را در موقعیت جدیدی یافتند. به این معنا که روند تضادها بین ایران و آمریکا با کسب موقعیت جدید در ساختار قدرت در کابل، شیعیان را دچار مشکل کرد و آنها ترجیح دادند که خود را با شرایط جدید تطبیق دهند؛ وضعیتی که مورد تأیید ایران بوده و حت