پاورپوینت کامل درنگی بر گام های فرهنگستان ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درنگی بر گام های فرهنگستان ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درنگی بر گام های فرهنگستان ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درنگی بر گام های فرهنگستان ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

واژگان بیگانه میهمانانی ناخوانده اند که بی درنگی برای خوش آمد، باشتابی چشمگیر هر روز و در گستره ی زبان فارسی جا خوش می کنند؛ چه در نوشتار، چه در گفتار، و به همان اندازه، عرصه را بر بخشی از واژگان فارسی تنگ می کنند، آن را پس می زنند و شاید برای همیشه بیرون می رانند. دیده بانی هوشیارانه ی گستره ی زبان، پالایش و پیرایش هنرورانه و دانشورانه ی آن از واژگان بیگانه کاری است سترگ که با گام های کند و سرسنگین به سامانی خجسته و نیک نمی رسد.

پاسداری از زبان رسالتی است که بر دوش فرهنگستان زبان و ادب فارسی نهاده شده است، نهادن واژگانی نو یا کهن در برابرواژگان بیگانه کار بزرگ فرهنگستان است. این پاسداری سویه های درون فرهنگی و برون فرهنگی بسیاری دارد که آن را از ستیزه جویی کور و نابخردانه جدا می سازد. پیراستن زبان از همه ی واژگان بیگانه کاری است ناشدنی، و افزون بر آن ناپذیرفتنی و ناخواستنی. باید دریاد داشت که زبان که از زیباترین آیات خداوندی است، پدیده ای است که زندگی و مرگ می پذیرد؛ زبان و فرهنگ زنده چونان همه ی زندگان دیگر دادو ستد می کند، واژه می دهد و واژه می ستاند، اما در ستاندن واژه ها گزینشگر و هوشمند است، واژگان همساز و همخوان را به رنگ فرهنگ خود در آورده و در سازو کاری نو بر گنجینه ی واژگانی خود می افزاید. پیداست که ورود سرزده و ناخوانده و پذیرش ناهوشمندانه را باید نشانه ی بیماری زبان و نا هشیاری زبان آوران و زبان پردازان دانست.

باید پذیرفت که فرهنگستان زبان کنونی پدیدآورنده ی وضع موجود زبان و کاستی های آن نیست، اما این را نیز باید پذیرفت که بی تردید، فرهنگستان زبان کنونی با بررسی توش و توان خویش و شناخت همه ی این کاستی ها خود را برای سامان رساندن این داستان توانمند دیده و پا به میدان نهاده است.

با عنایت به بزرگی کار، بسیاری برآنند که بر کار فرهنگستان درنگ ها رواست؛ نخست در کندی ِ گام ها برای آفرینش به هنگام فرآورده های زبانی که با بزرگی دورماندگی ها سازگار نمی نماید، دیگر در چندو چون واژه های گزین شده و برساخته که کاربرد آن را در میان مردم دشوار و ناپذیرفتنی می سازد.

ساختن و پرداختن واژه امری است که با تکیه بردو ویژگی سامان می یابد؛ دانش و ذوق، کم نیستند دانشورانی که با همه ی زوایای تاریخ زبان و فرهنگ فارسی آشنایند، اما از موهبت ذوق بی بهره اند و برعکس، ذوق ورزانی در اوج که از پایه و مایه ی دانشی در خور به دورند.پیداست که چند و چون در کارکرد فرهنگستان به یکی از این دو ویژگی گرایش می یابد؛ یا باید اشکالی علمی را به واژه های برگزیده و برساخته وارد دانست، یا از ناحیه ی ذوق در رنگ و آهنگ واژگان خدشه کرد.

گذری شتابزده در نقدها به کار فرهنگستان می نمایاند که واژگان نوپدید گرچه در ساخت و اشتقاق با دستور زبان سازگارند، ذوقی والا و آفرینشگر در پردازش بسیاری از واژگان به کار گرفته نشده است، این کاستی را می توان برخاسته از ساخت و بافت واژه سازان و واژه پردازان فرهنگستان دانست؛ به دیگر سخن اگر نیک بنگریم؛ واژه سازان توانمند و آفرینشگران نواندیش در آن میان اندکند و کم شمار، گرچه ارجمندان کهنسال و دانشوران به اندازه ی نیاز و شاید فراتر از نیاز در آن میان کم نیستند. چرا نمی پذیریم که در آفرینش و پردازش واژگان باید زبان آوران را در کنار زبان دانان نشاند؟ چرا نمی پذیریم که مدرک و لقب دانشگاهی هرگز پیش نیاز زبان آوری و آفرینشگری در این میدان نیست؟، ای بسا گمگشتگی در هزارتوهای تاریخ و زبان همان سر سوزن ذوق پیشین را نیز باد دهد؛ چنان که بسیار دیده ایم و می بینیم! و چرا نمی پذیریم که برخی از شاعران و ادیبان زبان آور به تنهایی فراتر از نهادها و دستگاه ها و فرهنگستان ها واژگان خوشنوا و دلپذیر ساخته و پرداخته اند؛ واژگانی پر طنین که در گفتار و نوشتار ایرانیان ریشه دوانده است؟

کوتاه سخن این که به پیرانه سری اصحاب فرهنگستان دست مریزاد باید گفت، اما انگاراز شور و شیدایی و سرزندگی برنایانِ زبان آور چندان خبر نیست!

در این باره سخن بسیار است، مجالی دیگر باید!

ریشه در اعماق تاریخ

فریدون جنیدی

زبان فارسی در اعماق تاریخ جهان ریشه دارد و از کهن ترین متن های آریایی جهان یعنی اوستا برخوردار است. این زبان با این ویژگی ها، از تهدیدهای تکنولوژی های جدید ضرر نخواهد دید؛ بلکه کم کم خودش را نشان می دهد و به مرور، شاخه های جدیدی از این درخت کهن بیرون خواهد آمد که عظمت و زیبایی آن را نشان می دهد.

من در این موضوع، جای ترس نمی بینم. البته به این جوان ها نمی شود همین جوری گفت به این سو بیایید. ما وقتی یک مرکز جاذبه ی خیلی قوی به وجود بیاوریم، خواهی نخواهی این ذرات به مرکز جاذبه نزدیک می شوند. وقتی مردم ایران واژه هایی را که درفرهنگستان زبان و ادب فارسی تصویب می شوند، به کار نمی برند؛ یعنی این واژه ها کارآیی ندارند. برای مثال، هیچ کس “درازلقمه” را به جای “ساندویچ” استفاده نمی کند. کسانی که چنین واژه ای را می سازند، از آگاهی کافی برخوردار نیستند؛ وگرنه ما در زمان ساسانیان گونه ای خوراکی داشتیم که مانند ساندویچ بوده و اسم آن “بزم آورد” بوده است. البته آن ها این خوراک را برش می داده اند و گاز نمی زده اند.

وقتی برای “کراوات” معادل “درازآویز زینتی” را قرار می دهند، این به مسخره و ریشخند می ماند.

زبان فارسی، زمانی زبان جهانی بوده است. در هندوستان تا صد سال پیش به فارسی می نوشته اند. سیصد سال پیش، کتاب “دستور زبان فارسی” در چین نوشته شده است. در صربستان نویسنده ای “مثنوی معنوی” را در ۲۴ جلد تفسیر کرده است. نخستین دستگاه های چاپ را در قاهره و استانبول داشته ایم که روزنامه ها را به فارسی منتشر می کرده اند. چون این زبان به ریشه ی زبان آریایی وصل است، من ترسی ندارم و آینده ی خوبی برای زبان فارسی می بینم.

گمرک زبان

دکتر احمد تمیم داری

از یک جهت می توان ساده و سطحی با این موضوع یعنی تأثیر تکنولوژی های نوین ارتباطی و ورود واژگان بیگانه بر زبان فارسی برخورد کرد و گفت زبان برای برقراری ارتباط است و هر واژه ای که بهتر بتواند ارتباط ایجاد کند، کاربردش بیش تر است. اما عده ای نظرشان این است که زبان به حفاظت و نگه داری نیاز دارد و باید واژه های مناسب به کار برد. باید یک گمرک زبانی ایجاد شود و برای تکنولوژی های نوین، واژگان فارسی ایجاد کرد. اما من فکر می کنم قضیه ی زبان را باید عمیق بررسی کرد؛ زیرا زبان امری است که انضمامی است و صوری و لفظی نیست.

الآن دو قضیه وجود دارد؛ یکی زبان و دیگری ادبیات. ادبیات جنبه ی هنری زبان است که تکلیفش مشخص است. درباره ی ادبیات، تئوری های ادبی و تولید ادبیات و این ها مهم است. اما در مورد زبان، نظریه های مختلف وجود دارد.

واژه های مربوط به تکنولوژی های جدید از کشورهایی که تکنولوژی های جدید را صادر می کنند، می آید. اگر ما به دنبال یک تحول عمیق صنعتی باشیم، باید خودمان سعی کنیم که محصولاتی را تولید کنیم و به طور طبیعی و با استفاده از مراکز علمی و فرهنگستان، برای محصولات جدید، واژه ایجاد کنیم که این اتفاق مشکل است. اگر ما برای همه ی تکنولوژی ها واژه ی فارسی به کار ببریم، آیا واقعا مشکل حل می شود؟

این قضیه دو سوی دارد؛ یکی محصولات و اجناسی که وارد می شود و ما باید سعی کنیم این محصولات را بسازیم و سردمدار باشیم و موضوع دیگر این است که اگر این کار دشوار است، پیش از تصمیم گیری مردم، باید اسامی فارسی برای محصولات قرار داد. البته محصولات دو نوع هستند؛ یکی محصولات عمومی و دیگری محصولات تخصصی و فنی است. اسامی تخصصی در جامعه نفوذ نمی یابد و اگر واژگان فارسی باشد، بهتر است؛ اما اگر واژگان خارجی هم باشد، چیزی نمی شود. ولی در کشور ما این گمرک زبانی وجود ندارد؛ یعنی اجناس وارد می شوند، به کار می روند، اسامی خارجی شان رایج می شود و آن وقت، از سوی فرهنگستان، اسامی پیشنهاد می شود که بیش تر این واژه ها اصلا به کار نمی روند. برای مثال، واژه ی “کش لقمه” به جای”پیتزا” واژه ی دقیقی نیست. هیچ مغازه ای و هیچ کسی این واژه را به کار نمی برد و واژه ای که جا بیفتد، تغییر دادنش سخت است.

برخی از واژگان هم معادل سازی شان دشوار است. ما برای واژه ی “لاستیک” چه معادلی بگذاریم؟ ملک الشعرای بهار در کتاب “سبک شناسی”اش می گوید، واژگان خارجی ای در زبان به کار می رود که کوتاه باشد، خوش آهنگ باشد و در دستور زبان فارسی قابل اجرا باشد. واژه ی ماشین را مردم به راحتی به کار می برند؛ چون در زبان فارسی هم وزن زیاد دارد.

افراط و تفریط در هر دو زمینه بد است. اگر لغات خارجی آن قدر وارد زبان شود که کیفیت زبان را تهدید کند، باید برای آن ها فکری کرد. اما مته به خشخاش گذاشتن و این که برای هر واژه ای بخواهیم معادل بگذاریم، خوب نیست. اگر بخواهیم در مقابل واژه های خارجی بایستیم، عده ای در مقابل واژگان عربی جهت گیری می کنند. البته عربی زدگی هم خوب نیست. اگر خوب بود، علمای متقدم ما از واژگان عربی استفاده می کردند. در تفسیرهای قدیمی قرآن، لغات فارسی زیادی به کار برده شده است و اگر فارسی به کار بردن در مقابل واژگان عربی کار بدی بود، علمای متقدم این کار را نمی کردند.

البته فارسی دانی نیاز به آموزش دارد. اگر کسی می خواهد به فارسی خوب بنویسد، باید یک دوره کتاب های متقدم را بخواند و گستره ی واژگانی اش را افزایش دهد. گوینده ی تلویزیون وقتی ابوحمزه ی ثمالی را ابوحمزه ی شمالی می خواند، دیگر چه انتظاری می توانیم از او داشته باشیم؟ اگر آموزش ندیده باشد، این واژه را هم به او یاد بدهیم، چیز دیگری را اشتباه می کند. یک عده تحصیل کرده ی زبان فارسی لازم است و دیگر این که همه ی رشته ها هم باید تا حدودی با زبان آشنایی بیابند.

بحث دیگری هم مطرح است. ما در مورد واژگان فارسی هم نمی توانیم مطمئن باشیم که ریشه ی همه ی آن ها فارسی است، یا برعکس، مثلا حدود سه هزار واژه ی فارسی در عربی وجود دارد. در قرآن کریم، ۴۰۰ واژه ی غیرعربی وجود دارد.

من درباره ی همه ی واژه های مصوب آن ها نمی توانم اظهارنظر کنم. آن ها زحمت می کشند و نباید زحمت شان را نادیده گرفت؛ اما واژه های مصوب فرهنگستان رایج نمی شود. آن ها به جای “آباژور”، “فروتاب” را پیشنهاد داده اند. استفاده ی دو واج “ف” و “ب” با هم دشوار است و “ف” با “پ” راحت تر تلفظ می شود. مردم به جای “آباژور”، “فروتاب” را به کار نمی برند. آباژور خودش آواست و راحت به کار برده می شود. البته تلاش آن ها برای حفظ زبان فارسی است و من با آن مخالف نیستم؛ اما باید واژگانی که تصویب می کنند، پیش از رایج شدن واژه ها و با ویژگی هایی باشد که پیش تر گفتم؛ یعنی به آهنگ فارسی نزدیک باشد، خوش موسیقی باشد و در زبان بگردد.

در تمام کشورها کتابت عقب تر از تلفظ شفاهی است و این که به لهجه ی گفتار بنویسند، در واقع، یک نوع هنر زبانی است که در ادبیات و سینما و تئاتر به کار می رود. اما خیلی زود نمی شود زبان محاوره را با زبان کتابت جایگزین کرد؛ زیرا نمی توانیم زبان متون قدیمی را به زبان محاوره برگردانیم و برای این که ارتباط فرهنگی مان با گذشته مان قطع نشود، مجبوریم زبان کتابت را رعایت کنیم. اما فرهنگ جامعه در این زمینه م