پاورپوینت کامل از رویکرد انفعالی تا رویکرد فعال ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از رویکرد انفعالی تا رویکرد فعال ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از رویکرد انفعالی تا رویکرد فعال ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از رویکرد انفعالی تا رویکرد فعال ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه؛ ایزدی حسین

»ترجمه« یکی از روش های گفت وگوی تمدنی و فرهنگی در جوامع مختلف بشری است.

ترجمه این زمینه را به وجود می آورد که داشته های فکری و دستاوردهای علمی و فرهنگی یک جامعه، با دیگر جوامع به اشتراک گذاشته شود. هرچند بهره بردن از محصولات و دستاوردهای تمدنی برای هر جامعه ای مفید و ضروری اما اگر این مقابله و تعامل تمدنی، با ظرافت های خاصی صورت نپذیرد زمینه بروز معضلات کلان فرهنگی را در سطح یک جامعه و تا تمدن به وجود خواهد آورد.

ترجمه، نقطه عطف تحولات تمدنی

ترجمه، همواره یک نقطه عطفی تاریخی – فرهنگی، در مناسبات فرهنگ ها با یک دیگر به شمار آمده و از جایگاه برجسته ای در تاریخ بشری برخوردار است. مقطعی تاریخی که غرب قرون یازدهم و دوازدهم، جنگ های صلیبی شکل می گیرد و غرب، ضمن یک مواجهه نظامی، با دستاوردهای فکری تمدن اسلامی آشنا می شود، در حقیقت به بازخوانی اندیشه های مسلمانان در عرصه های مختلف می پردازد و بر خوان علم و اندیشه مسلمانان می نشیند.

غرب که در آن مقطع زمانی، قرون وسطی را پشت سر می گذاشت و به اصرار مورخان غربی، دوره رکود علم و اندیشه و حاکمیت مطلق کلیسا، حتی بر اندیشه دانشمندان به شمار می آمد، ترجمه متون علمی مسلمین بود که تکاپویی در غرب به وجود آورد و روزنه اندیشه ورزی را دوباره به روی آن پهنه عظیم جهان گشود.

ترجمه در عصر مأمون، در تاریخ اسلام نیز از اهمیت به سزایی برخوردار است؛ به گونه ای که گاه از آن به عنوان یک (مرحله و مقطع) تاریخی یاد می شود؛ هرچند در ارزیابی و مثبت و منفی انگاری این مقطع اختلاف نظر وجود دارد و برخی آن را یک توطئه فرهنگی قلمداد می کنند(۱)؛ اما نمی توان، نقش موثر آن را در فضای گفت وگوهای علمی و تحولات فکری نادیده گرفت؛ حتی اگر اقدام به این امر، در ابتدا بر اساس یک طرح و توطئه از سوی حاکمیت آن عصر، علیه فرهنگ شیعی و مرجعیت علمی و عملی امامان معصوم(ع) بوده باشد. تاریخ گواهی می دهد که این هدف در دریای اندیشه ناب شیعی تغییر ماهیت داده و رنگ و بوی تازه ای به خود گرفته و زمینه های بازخوانی اندیشه دینی از منظری نو پدید آورده است.

در حقیقت نهضت ترجمه در جهان اسلام، بر فرض تسالم بر منشاء ناصحیح و توطئه گونه آن، در ادامه به یک نقطه عطف و امری مبارک بدل می گردد و با رویکرد عالمانه و نقادانه عالمان شیعی مواجه شده، در دل معارف عمیق شیعی هضم می شود.

بنابراین (ترجمه) در هر عصر و زمان و فرهنگی، آثار خاص خود را در پی دارد و در طول تاریخ، منشأ تحولات عظیم تاریخی بوده است.

انواع تعامل جوامع با ترجمه

در این میان، مسئله مهم، نحوه تعامل جامعه پذیرنده ترجمه و مناسبات آن با جامعه، واردکننده است. گاه جامعه پذیرنده، نسبت به مقوله (ترجمه) فعال بوده و با موضعی فعالانه، به دریافت و تطبیق آموزه های جدید با فرهنگ بومی خود دست می یازد که در این صورت، درصد آسیب پذیری جامعه مقصد کاهش یافته و ترجمه به امری (مثبت و پیش برنده) تبدیل می گردد؛ اما در صورتی که جامعه مقصد، دچار (انفعال) بوده و بی آنکه جامعه علمی آن، با اتکا به تیزبینی علمی و پشتوانه تراث اندیشه های بومی، به رویارویی با فرهنگ وارداتی از طریق ترجمه بپردازد، هیچ تضمینی برای آسیب ندیدن از فرهنگ وارداتی در جامعه مقصد وجود ندارد.

رویکرد فعال در ترجمه مولفه ها و شاخصه هایی دارد:

۱. گزینش گری:

در رویکرد فعال، جامعه علمی به آنچه از جامعه مبدأ عرضه می گردد، روی خوش نشان نداده و به گزینش متناسب با نیازهای فکری و فرهنگی جامعه علمی و موطن اجتماعی خود می پردازد. گزینش موجب می گردد که نحوه و مراتب رویارویی ما با جامعه مبدأ گام به گام و منطقی بوده و جلوه (تهاجم) را از فرهنگ ترجمه شده بزداید.

۲. نقادی عالمانه:

جامعه ای که در ترجمه به گزینش دست می یازد، بر این پیش فرض اعتقاد دارد که آنچه در جامعه مبداء وجود دارد، با فرهنگ بومی جامعه مقصد سنخیت نداشته و الزاماً همه آنچه در آن طرف مرزهای فکری تولید شده، برای این سوی جغرافیای فرهنگی »مفید و ضروری« نیست. نقادی این امکان را پدید می آورد که (گسل فرهنگی) ناشی از ترجمه کم رنگ شود و جامعه مقصد، از آسیب »خودباختگی فرهنگی« مصون بماند.

۳. تکیه بر تراث بومی:

هر فرهنگی بر مجموعه ای از دانش های بومی و دینی بنا شده است و بر سر خوان قرن ها تولیدات فکری اندیشمندان خود نشسته است که این اندیشه ها، پدید آورنده فرهنگ ویژه آن اجتماع و جامعه بوده و وجه ممیز آن جامعه با دیگر جوامع به شمار می آید.

دست کشیدن مطلق از همه تراث علمی، به منزله نابودی پایه های فرهنگ اصیل یک جامعه است؛ هرچند نقد و بازخوانی و بازسازی در اندیشه های گذشته امری مطلوب است؛ اما نفی مطلق آن به امحای چهره ویژه یک فرهنگ منتهی می گردد.

رویکرد فعال در ترجمه، با اتکا به تراث علمی، اندیشه های تازه وارد را به آن عرضه کرده و با منطق و تأمل، به پذیرش میهمان تازه وارد می پردازد. در غیر این صورت، خودباختگی فرهنگی مستولی شده، هر آنچه ترجمه می شود، عین حقیقت و تنها راه سعادت به شمار می آید.

ترجمه در ۲۰۰ سال اخیر ایران

شکل گیری و قوام یافتن غرب به معنای (مدرن) آن و تبدیل شدن به یک چهره جدید از حیات فکری – فرهنگی در تاریخ جامعه بشری، پس از رنسانس آغاز شده و از قرون ۱۷ به بعد به تثبیت می رسد. با شکل گیری و پیدایش و تکوین و تدوین علوم انسانی و توفیق »صنعت و تکنولوژی«، پایه های این تمدن استحکام یافته و این چهره خاص از فرهنگ، تشخص می یابد که مولودی جدید به شمار می آید.

چهره تکنولوژیک غرب مدرن آن قدر خیره کننده و مسحور کننده بود که چشمان همه را بر بنیان های نظری و مبانی شکل گیری آن بست و مبهوت ظاهر آراسته تمدن ماشینی غرب کرد. در این میان، در ناخودآگاه دیگر جوامع، (پیشرفت) مساوی بود با آنچه (غرب) به آن رسیده است. جلوه گری تمدن غربی امکان مواجهه فعال با آن را از بسیاری جوامع سلب کرده، و حتی خود غرب نیز از این امر ناراضی نبوده و برای تحقق تواضع و فروتنی دیگر فرهنگ ها در برابر فرهنگ غربی برنامه ریزی کرد. شواهدی از تاریخ نگاری در غرب، سیاست های استعماری و نحوه مواجهه با دیگر فرهنگ ها، موید این امر است.

در این میان، »ایران« حاکمیت پادشاهانی را تجربه می کرد که ضعیف ترین و حقیرترین روزگار تاریخ ایران را رقم زدند. شاهان قاجار که از مرزهای اندیشه فاصله گرفته، به ساحل قدرت و شهوت انس گرفته بودند و چنان در این دو مست شده بودند که به سرنوشت »فکر و فرهنگ« جامعه خود نمی اندیشیدند.

این دوران با استقرار و پیشرفت های ظاهری و صنعتی غرب مصادف بود که هر روز مرزهایی جدید از علم تجربی را درمی نوردید. تحلیل نحوه مواجهه فرهنگی ایران در این مقطع تاریخی با غرب، می تواند در تعیین مناسبات امروز ما با غرب تعیین کننده باشد.

نخست باید به دو نکته در این مقطع تاریخی توجه داشت، چرا که وضعیت و شرایط فرهنگی هر عصر، در »فعال و منفعل« بودن او را نسبت به فرهنگ مهاجم تعیین می کند.

در این زمان، از یک سو ایران از حاکمیت قدرت و شهوت رنج می برد و به لحاظ اجتماعی، فقر مالی، فکری و فرهنگی بیداد می کرد؛ اوضاع اقتصادی مردم در بدترین شرایط قرار داشت و فشارها هر روز فزونی می گرفت. نهادهای علمی از رونق افتاده بود و تنها برخی شهرها مرکز علم به شمار می آمد. این عصر با مرجعیت و مرکزیت علمی حوزه علمیه نجف مصادف بود و از سوی دیگر چنان که گذشت، غرب در عصر پیشرفت تکنولوژیک قرار گرفته بود و نگاه هر ناظری را به خود جلب می کرد.

در این میان، سفرایی از ایران به کشورهای غربی آمد و شد یافتند و در مسیر بازگشت، به سفرنامه نویسی روی آوردند. این افراد همان طور که از سفرنامه های آنان به دست می آید، از غرب تماشاخانه، خیابان های تمیز، چراغ های برق و نظم عمومی را مشاهده کرده و مردم مغرب زمین را یگانه مردم لایق »متمدن« نامیده شدن می دانستند و این ذهنیت را به جامعه ایرانی انتقال دادند.

این افراد از سطح فکری بالایی برخوردار نبودند تا به تحلیل و تأمل روی آورند، از این روی به شیفتگی در ظاهر غرب بسنده کردند.

فهرست نام نویسندگان و مترجمان فلسفه از زمان مشروطیت تا سال ۱۳۳۲ که بار دیگر استبداد و خشونت غالب شد، کم و بیش با فهرست نام ایدئولوگ ها و سیاستمداران حزب ساز مطابقت دارد.

پیامدهای رویارویی غیر نقادانه با غرب

این شیوه از رویارویی با فرهنگ غربی آسیب ها و کاستی هایی در پی داشت:

مواجهه غیرنقادانه موجب شد، تا فرهنگ غربی به عنوان فرهنگ برتر به جامعه ایرانی معرفی شود. از این پس، هر کس از غرب آگاه تر و به غربی ها شبیه تر، انسان تر و متمدن تر به شمار می آید. با گسترش این نگاه در اجتماع و نیز در بین طبقه سیاستمداران، ساختارهای اجتماعی و حاکمیتی نیز، به تقلید کورکورانه از ساختارهای اجتماعی و حاکمیتی غربی پرداختند.

»فرهنگ عمومی کشور« نیز از این مواجهه منفعلانه بی نصیب نبود. مفاهیمی که تا پیش از این، مبنا و تعریفی دینی و بومی داشتند، اکنون بی توجه به مشابهت لفظی آن ها با معادل غربی اش، یکسان به شمار می آمدند. مفاهیمی چون علم، آزادی، عدالت، انسان، حکومت، حقوق شهروندی و. ..، که تعاریف بلند و وزین دینی داشتند، با فرض همان معانی، به فرهنگ عمومی