پاورپوینت کامل نسبی گرایان فرهنگی و حقوق بشر آسیایی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نسبی گرایان فرهنگی و حقوق بشر آسیایی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نسبی گرایان فرهنگی و حقوق بشر آسیایی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نسبی گرایان فرهنگی و حقوق بشر آسیایی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

نسبی گرایی نخستین بار توسط پروتاگوراس، فیلسوف یونانی مطرح شد، که “انسان معیار همه چیز است” و جمله او بدین شکل تفسیر می شد که هر انسانی می تواند ملاک و معیار خودش باشد. در عصر مدرن “یوهان هردر”(۲) نخستین فرهنگ شناسی بود که فرهنگ را به صورت جمع- فرهنگ ها- به کار برد و تنوع و تکثر در انسان شناسی، سبک زندگی و تاریخ را بنا نهاد. این فرآیند، منشأ تکوین نظریه جدیدی با عنوان “نسبی گرایی فرهنگی” شد. تعبیر نسبی گرایی بر دیدگاه های دینی، فرهنگی و اخلاقی قابل اطلاق است. اساس نظریه نسبی گرایی فرهنگی بر اصل پایه ای و بنیادین “تفاوت” با “دیگری” و مشروعیت آن استوار است. نسبی گرایی به ما می گوید که دیدگاه ها را باید بر حسب جوامع و فرهنگ های آنها مورد ارزیابی قرار داد و قضاوت درمورد آنها و درست و نادرست، و خوب و بد خواندن آنها بر اساس یک ملاک کلی صحیح نیست. هرچند نسبی گرایی انواع و اقسامی دارد، اما دو مشخصه مشترک میان همه آنها وجود دارد: اول آن که، همه آنها تصریح می کنند که هر امر و مقوله ای به چارچوبی از دیدگاه ها و مواضع وابسته هستند؛ یعنی ما نمی توانیم معرفت، خوبی و یا زیبایی را مستقل و بدون امری دیگر به بررسی بنشینیم؛ دوم آن که، آنها وجود یک موضع را که از همه مواضع دیگر برتر باشد، رد می کنند. به نظر بسیاری از اندیشمندان نسبی گرا، این نگرش که “فرهنگ های متفاوت، نظام های اخلاقی متفاوتی دارند”، کلید درک و فهم اخلاق است. آنان می گویند: اندیشه [وجود] یک “حقیقت کلی و عام”(۳) در اخلاق، افسانه ای بیش نیست؛ زیرا تنها چیزی که وجود دارد آداب و رسوم جوامع گوناگون است. این آداب و رسوم را نمی توان درست یا نادرست دانست؛ چرا که این [حکم و داوری] مستلزم آن است که ما “معیار”(۴) مستقلی درباب درست و نادرست داشته باشیم که با آن، آداب و رسوم مورد قضاوت و داوری قرار گیرند، اما چنین معیار و ضابطه مستقلی وجود ندارد و هر ضابطه ای وابسته به فرهنگ و زاییده ی آن است. در عصر رنسانس به سه دلیل مساله نسبی گرایی و به تبع آن نسبی گرایی فرهنگی در غرب شدت گرفت:

۱. رخدادهای اجتماعی و سیاسی؛ مانند گسترش فتوحات استعماری اروپاییان یإ؛ مسافرت های دانشمندان مغرب زمین به شرق و نیم کره جنوبی که باعث آشنایی و کشف گونه های متنوعی از فرهنگ ها شد.

۲. گسترش رفتارهای مسیحی؛ شامل پدید آمدن انواع جدید و گوناگونی از رفتارهای مسیحی که پس از دوران اصلاح دینی صورت پذیرفت و زمینه را برای پذیرش تنوع فرهنگ ها و در نتیجه نسبی گرایی فرهنگی فراهم آورد.

۳. بسط و ایجاد نظریه های تازه در علوم انسانی؛ پس از رنسانس، این فرضیه در علوم انسانی قوت گرفت که باورها تحت تأثیر شرایط فیزیکی و روانشناختی قرار داشته و از این رو بسته به شرایط گوناگون، باورها متفاوت، متغیر و در نتیجه نسبی اند. مثلاً “پی بربیل”(۵) یکی از فیلسوفان بزرگ غرب معتقد بود که رفتار اخلاقی از علل طبیعی مثل تعلیم و تربیت نشأت می گیرد و نه از اعتقادات دینی [باورها و گرایش ها] از این رو، وی به دنبال آن بود که نشان دهد، قهرمانان انجیل؛ همانند داوود، رهبران مسیحی؛ مانند کالوَن و لوتر، افراد مقدس و پاپ ها، در طول تاریخ مسیحیت از جهت ماهیت انسانی خود به نحو اخلاقی عمل کرده اند، نه به علت باورهای دینی ای که داشته اند. می توان گفت: نسبی گرایی فرهنگی نقطه ی مقابل یگانگی فرهنگ مسیحی بود و در واقع برای حذف فرهنگ دینی از جامعه و جایگزین ساختن فرهنگ انسانی به جای آن، می کوشید.

دیدگاه نسبی گرایان فرهنگی در خصوص حقوق بشر

فراگیری مطلق همه قواعد حقوق بشر – چه به لحاظ نظری و چه به لحاظ کاربردی و عملیاتی – از سوی نظریه پردازان و مجریان بسیاری از کشورهای معتقد به نسبی گرایی فرهنگی مورد چالش قرار گرفته است. به باور آن ها، هنجارهای کنونی حقوق بشر بیانگر دستاوردهای همه ملل متمدن جهان نیست و نمی توان مجموعه ای از اصول کلی را تحت عنوان حقوق بشر برای همه کشورهای جهان لازم الاجراء دانست. نسبی گرایی فرهنگی، علی الاصول روش های تحقیقات تطبیقی را نمی پذیرد و مردود می داند؛ یعنی در این کشورها اصرار بر این است که چرا باید برداشت حقوق بشر در پاکستان، با برداشت حقوق بشر در سوئد مقایسه شود؟ چنین تشابه یا تطبیقی از نظر کسانی که نظریه نسبیت فرهنگی را پذیرفته اند، بی معناست؛ زیرا از دیدگاه آن ها درباره دو موضوع متفاوت با هم صحبت می کنیم. از دیدگاه نسبی گرایان قواعد حقوق بشر برپایه تمایزات فرهنگی هریک از کشورها قابل تفسیر و اعمال است. در این دیدگاه، اگرچه پایه های حقوق بشر از جمله آزادی بیان و دوری از شکنجه در نزد همه کشورها و مردمان، اصول قابل احترامی هستند، اما این به عهده یک کشور است که با توجه به اصول اخلاقی خویش و به منظور “حمایت از اخلاق”(۶) به تفسیر، مرزبندی، ضرورت و انجام اصول بنیادین حقوق بشر بپردازد. پیروان این نظریه که به نسبیت فرهنگی، به اندازه یا بیشتر از حقوق بشر اهمیت می دهند، مبنای حقوق بشر را حقوق موضوعه می دانند؛ یعنی حقوق طبیعی را مبنای حقوق بشر نمی دانند و هر هنجاری را که خارج از حقوق موضوعه ایجاد شده باشد، رد می کنند. از نظر نسبی گرایان، اعلامیه جهانی حقوق بشر از فلسفه غرب سرچشمه گرفته است. هم چنین، منشور بین المللی حقوق بشر و ادعای جهانی بودن آن در وهله نخست نمایانگر امپریالیسم فرهنگی غرب و تمایل آن به جهانی پنداشتن اعتقادات و ارزش های خود و در نتیجه تلاش برای جهانی کردن آن است. افزون بر این، برخی از نسبی گرایان معتقدند که جنبش جهانی نمودن هنجارها، تنوع فرهنگ ها را از میان می برد و صرفاً در حکم گشودن مسیر دیگری برای یکدست نمودن فرهنگ ها در جهان مدرن است. افزون بر آن، از دیدگاه نسبی گرایان در اعلامیه جهانی حقوق بشر به حقوق مدنی و سیاسی بیش از حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اهمیت داده شده و حق ملت ها در تعیین سرنوشتشان یکسره نادیده انگاشته شده است.

حقوق بشر نسبی از دیدگاه آسیایی

در شرق و جنوب شرق آسیا مجادله ای درمورد اولویت حقوق بشر در مقابل حسن اداره امور در دهه های گذشته وجود داشته است و لذا در حالی که بسیاری از دولت های آسیایی و برخی روشنفکران بر اهمیت ثبات اجتماعی و توسعه اقتصادی تأکید کرده اند، بسیاری از دولت های غربی و روشنفکران بر اولویت حقوق بشر، به