پاورپوینت کامل دولت ها، تنوع قومیتی و همبستگی ملی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دولت ها، تنوع قومیتی و همبستگی ملی ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دولت ها، تنوع قومیتی و همبستگی ملی ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دولت ها، تنوع قومیتی و همبستگی ملی ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

کشمکش های قومی، همواره در زندگی سیاسی، و تکوین و اضمحلال دولت ها، نقشی به سزا داشته است و فتح سرزمین قومی به وسیله قومی دیگر، یکی از عوامل تشکیل دولت ها بوده است. اهمیت این موضوع زمانی بیشتر می شود که بدانیم، این روزها مجامع سیاسی بین المللی برای اقوام حق انتخاب سیاسی بیشتری قایل هستند؛ به خصوص پس از مسئله بالکان و صربستان، مجامع بین المللی به اقوام بیش از پیش توجه یافته اند. تا جایی که حتی قدرت های جهانی، با پشتوانه سازمان های بین المللی – خود – در بحران های قومی دخالت می کنند. مدار ۳۶ درجه پرواز ممنوع در شمال عراق، پس از جنگ با کویت، بمباران صربستان و دخالت ناتو در مسئله کوزوو، شواهدی بر این گفتارند.

امروزه قومیت ها به وسیله نیروهای خارجی، بیش از هر زمان دیگری تحریک شده و در این میان، نقش دولت دوچندان می شود. برای کارآمد کردن این مسئله، اندیشه و هوشمندی دیگری می طلبد.

هدف این مقاله این است که سیاست های قومی و فرقه ای صحیح و برنامه ریزی شده، می تواند موجب رشد همبستگی ملی شود.

مقدمه:

پیدایی مشکل اقلیت های قومی در درون کشورها، حاصل گرایش به ناسیونالیسم نوین است که هم تقویت احساس همبستگی قومی اقلیت ها را موجب شده و هم احساسات ناسیونالیستی قوم حاکم را تقویت کرده است. ناسیونالیسم (به معنی حس تعلق داشتن به یک ملت، مانند ایران) و قوم گرایی، دو متغیر جدا از هم هستند و رابطه معکوس با یک دیگر دارند؛ یعنی هرچه ناسیونالیسم در میان یک ملت قوی تر باشد، از میزان قوم گرایی کاسته خواهد شد و به عکس هرچه میل به تجزیه و تأکید بر مسئله قومیت و ملیت بیشتر باشد، ریشه ناسیونالیسم ضعیف تر خواهد بود. اصولاً کشورهایی که از وسعت ارضی قابل توجهی برخوردارند یا دارای تنوع قومی و نژادی اند، به خصوص زمانی که اختلافات زبانی، فرهنگی و مذهبی را نیز بر آن بیفزاییم، در معرض تهدید جنبش های تجزیه طلبانه قرار می گیرند و چون سرزمین ایران، در مقوله تنوع زبانی و قومی، در جهان، با ۲۴ درصد همانندی، در رتبه شانزدهم قرار دارد، پرداختن به موضوع قومیت امنیتی دوچندان می یابد. (ابوطالبی، ۱۳۸۷، ۱۳۱).

قومیت گرایی Ethnicity:

احساس تعلق به یک قوم یا گروه قومی خاص، و برتر دیدن خویش و احساس تضییع حقوق که تلاش برای یافتن از دست رفته ها را در پی دارد، قومیت گرایی نامیده می شود؛ مانند سرزمین خاص یا فرهنگ خاص. قومیت گرایی مراتبی دارد که از حفظ آداب، سنن و اصالت، تا مبارزه برای به دست آوردن سرزمین متغیر است. (قلجی، ۱۳۸۷، ۱)

امروزه هویت های محلی (جنبش های جدید، قومیت های جدید) با سرعتی خارق عادت خود را مطرح می سازند. این هویت ها، تاریخ پنهان خود را باز می یابند و آن را از آخر به اول روایت می کنند. آنها دریافتند که تاریخی دارند و می توانند آن را بازگو کنند، چرا که هیچ وقت فرصت روایت تاریخ خود را نداشته اند؛ هویت های حاشیه ای، در تلاش برای یافتن ریشه های خود در پی کسب جایگاهی برای خود، از طریق بیان تاریخ پنهان خود هستند؛ این اشتیاق و طلب ریشه ها و کسب جایگاه را قومیت می نامد.

قومیت، جایگاه یا فضای لازمی است که امکان سخن گفتن را برای مردم فراهم می آورد. این مرحله ای مهم در پیدایی و رشد همه جنبش های محلی و حاشیه ای است که از بیست سال اخیر، یعنی زمان کشف دوباره قومیت ها تصویر دیگری ارائه یافته است. (هال، ۲۰۰۴).

درباره علل و عوامل بروز قومیت گرایی، می توان از سه دسته علل نام برد. علل و عوامل سیاسی، اقتصادی و فرهنگی.

در حوزه اقتصادی، از عدم توسعه متوازن و توزیع عادلانه ثروت میان مناطق مختلف یک کشور و بالاخره در حوزه فرهنگ، تخریب عناصر هویت ساز سنتی و عدم طرح و ارائه هویت غالب ملی، از علل بروز قومیت گرایی است.

امروزه کشورهایی که تنها از یک قوم تشکیل شده باشند، اندک هستند؛ بیش از ۸۰ درصد کشورهای عضو سازمان ملل، دارای تنوع قومی و نژادی اند؛ حدود ۳۷ جنگ و ستیز در جهان شناسایی شده اند که جنبه قومی دارند. این مسائل، اندیشمندان سیاسی جهان را متوجه خویش کرده است؛ به بیان جیمز کلاس (James Kellas)، ناسیونالیسم و قومیت گرایی همواره از عناصر اصلی ایجاد یک دولت یا فروپاشی آن بوده است. (قلجی، ۱۳۸۷، ۱)

تا پیش از دهه ۱۹۹۰، سه دیدگاه مسلط در مقوله »قومیت« وجود داشت: ازلی انگاران، ابزارگرایان و نمادپردازان قومی. ازلی انگاران هویت قومی را مقوله ای پیشینی می دانند که همچون میراثی به فرد می رسد. از نظر آنها عناصر عینی، همچون زبان، فرهنگ، دین، سرزمین و رسومات مشترک، نقش مؤثری در تعیین هویت افراد دارند.

ابزارگرایان هویت قومی را مقوله ای ابزاری، ذهنی و ساختگی می دانند؛ از نظر آنها »هویت قومی – فرهنگی چیزی جز احساسی از وابستگی یا نوعی همانندی با جماعتی کم و بیش خیالی نیست« نمادپردازان قومی برخلاف دو دیدگاه پیش گفته، اعتقادی به ازلی بودن هویت و نیز ابداعی و ابزاری بودن آن ندارند. آنها با ارائه رویکرد میانی، هم به اساطیر، خاطرات و ریشه های گذشته توجه دارند، و هم به دگرگونی های ایجاد شده توسط مدرنیته. (پارسا، ۱۳۸۷)

قوم، مردمی هستند که دارای وحدت زبان، کنش، بینش و منافع مشترک باشند و قومیت احساسی اجتماعی است که از اشتراک وطن، زبان، و وحدت تاریخی و آرمان ها ناشی می شود.

طرح مسئله قومی در ایران، نخستین بار توسط جریانات چپ و در چارچوب تحلیل های مارکسیسم ارائه شده است. (بیات، ۱۳۷۳)

چرایی و چگونگی بروز قومیت گرایی

نظریات ارائه شده را می توان به طور کلی در ۴ گروه طبقه بندی کرد:

۱. واکنش به کاستی ها:

این گروه معتقدند که بروز پدیده قومیت گرایی یا هر نوع خاص گرایی، تنها صورت ظاهری است که باید در ورای آن، علت های دیگر را جست وجو کرد. به اعتقاد این گروه، کاستی های اقتصادی یا عدم مشارکت در قدرت سیاسی، موجب سرخوردگی جمعی و توسل به مکانیزم های »جداانگارانه«، مانند تفاوت نژادی یا مذهبی می شود. درست است که احساس تمایز، گاهی در اثر کاستی ها حادث می شود؛ اما همه جنگ ها و ستیزهای قومی را نمی توان با این علت شناخت، زیرا گاهی قومی که کاستی ندارد، بلکه از اقوام دیگر نصیب بیشتری دارد، نیز به جنگ با سایر اقوام، به منظور تصفیه نژادی دست می زند. یا ممکن است در جوامعی که توسعه یافته است و کاستی های اقتصادی وجود ندارد. پدیده قومیت گرایی بروز نماید.

۲. پدیده سیاسی:

این گروه نظریات، از سوی دولتمردان و گروه اندکی از کارشناسان ارائه می شود. این عده معتقدند که بروز پدیده ها و جریانات متعارض فروملی، در راستای سیاست های کشورهای خارجی است که برای تضعیف و تهدید استقلال آنها می کوشند. این گروه از دید »تئوری توطئه«، به مسئله می نگرند و معتقدند که باید با روش های سیاسی و پلیسی توطئه را خاموش کرد. درست است که دولت ها گاه در جهت منافع ملی خود، به تضعیف دولت های دیگر می پردازند؛ اما به را حتی نمی توان، جریانی را که افراد حاضرند، در راه آن جان بسپارند، تنها یک توطئه خارجی نامید. از سوی دیگر، قدرت های خارجی خود نیز درگیر این مسائل هستند.

۳. طبیعت بشر:

این گروه از نظریات، از سوی طرفداران حقوق اقلیت ها و خاص گرایان بیان می شود. براساس منشور ملل و حقوق بشر داشتن سرزمین، برای همه ملیت ها به رسمیت شناخته شده است. این گروه معتقدند که ملیت مساوی نژاد و قومیت است. در نتیجه دولت – ملت Nation-state را دولت قومی می دانند. این گروه برای توجیه خاص گرایی، به خصوص قومیت گرایی تلاش می کنند.

هرچند هم نوع و هم کیش، نوعی جاذبه دارد و زندگی کردن در میان هم زبانان و هم دینان خود لذت بخش تر است؛ اما باید در نظر داشت که تنها همین امر، برای ساختن یک دولت کافی نیست.

دولت – ملت از تاریخی پربار ترکیب یافته است که مردمی را در سختی ها و گشایش هإ؛ف ف در کنار هم قرار داده؛ نیز فرهنگی ناب که عناصر آن برای مردمان مقدس است. در صورتی که این عام گرایی ها و اشتراکات را فدای خاص گرایی های بی ارزش، مانند قومیت کنیم و به پیوندها و اشتراکات توجه نکنیم؛ حتی اگر دولت قومی هم داشته باشیم، باز خاص گرایی های خردتری به وجود می آید، چنان که هر طایفه و عشیره ای، در پی کسب استقلال خواهد بود و کار به جایی می رسد که هر فردی، ادعای استقلال و داشتن کشور می کند.

۴. توسعه نیافتگی:

این گروه، بروز هرگونه جریان چالش زا در سطح فروملی را ناشی از عدم توسعه و پایین بودن آگاهی سیاسی می داند. این گروه که مُهر روشنفکری بر پیشانی دارد، توسل به عناصر هویت بخش سنتی، مانند دین و نژاد را در عصر ارتباطات، نابخردانه ارزیابی می کنند که در عدم توسعه یافتگی و پایین بودن آگاهی ریشه دارد.

باید اذعان داشت که یکی از علل بروز جریانات مخرب همبستگی ملی، عدم ملت سازی مناسب است؛ اما نمی توان حفظ اصالت را تقبیح کرد، بلکه هویت داشتن، یکی از عناصر لازم برای زندگی جمعی است؛ اما اگر افراط به اندازه ای برسد که اجتماع را متلاشی کند، مضر خواهد بود.

علت دیگر در رد تفکر این گروه این است که جوامع توسعه یافته و با آگاهی بالا نیز دستخوش این پدیده هستند (کانادا، اسپانیا و بریتانیا) پس این علت نیز نمی تواند، عامل بروز پدیده تکامل یافته ای چون قومیت گرایی باشد. (قلجی، ۱۳۸۷، ۲)

سیاست های قومی و فرقه ای:

طبعاً همه اقلیت ها قومی، به جدا شدن از کشور اصلی تمایل ندارند؛ میزان وفاداری اقلیت ها به دولت مرکزی دلایل مختلفی دارد. اقلیت ها دارای مشترکات فرهنگی، تاریخی و زبانی اند و بسته به میزان سلطه جویی قوم مرکزی، ممکن است به درجات