پاورپوینت کامل آسیب شناسی جریان تقریب ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی جریان تقریب ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی جریان تقریب ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی جریان تقریب ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

محمد سلیم العوا متفکر و نویسنده پر آوازه مصری با شور و حرارت خاصی از مسائل و مشکلات مسلمانان و مسئله تقریب مذاهب اسلامی سخن می گوید و زمانی که می خواهد از عظمت حزب الله لبنان یاد کند،تعصب عربی و اسلامی و بغض عمیقش را نسبت به صهیونیست های اشغالگر به فصیح ترین بیان ابراز می کند و پیروزی حزب الله را موجب غرور و عظمت اسلام و عرب می داند.پگاه حوزه در نخستین شماره های خود در سال ۱۳۷۹ گفتارها و گفت و گوهایی از وی را منتشر کرد و نخستین نشریه ایرانی است که به معرفی آرا و اندیشه های وی پرداخت.سلیم العوا از اوایل دهه هشتاد به عضویت شورای عالی مجمع تقریب مذاهب اسلامی (تهران)در آمد و اندیشه های اعتدالی و تقریب گرای وی شهره است.

جناب آقای سلیم العوا، شما به عنوان دبیر کل اتحادیه جهانی علمای مسلمان، نقش مهمی در رویارویی با فتنه های تفرقه برانگیز داشته اید.اکنون با تلاش های متعددی برای برهم زدن وحدت مسلمانان مواجهیم که تحت عناوین مختلف در جریان است.آیا بحرانی به نام طائفه گرایی یا فرقه گرایی در میان مسلمانان فراروی ما قرار دارد یا دست هایی از بیرون درصدد ایجاد تفرقه در میان مسلمانان هستند؟

ما در اسلام فرقه های مختلف ورسمی ای داریم که در نتیجه اختلاف عقاید و انگاره های عقیدتی پدید آمده اند و مذاهبی هم داریم که در نتیجه اختلاف آرای فقهی سربر آورده اند و بر این اساس می گوییم که این فرد بر مذهب مالکی است و آن بر مذهب جعفری و دیگری اباضی و یا حنفی و. .. و اینها بر مبنای پیروی از مذاهب فقهی است و گاه می گوییم این فرد از فرقه اشاعره است و آن از فرقه مرحبه و دیگری از قدریه و. .. و این طبقه بندی بر اساس عقائد است.اما اصطلاح طائفه و طائفه گرایی به معنای دینی، اصطلاح تازه ای است و معطوف به تحدید و نشان دادن جماعت های سیاسی ای است که به ریشه ای دینی وابسته هستند. بنابر این،طائفه،جماعت سیاسی ای است که به ریشه ای دینی مستند است و حقوق خود را به عنوان جماعتی دارای دین و ملت و عقیده واحدی مطالبه می کند. دراسلام، اساسا چیزی به نام طائفه گرایی سیاسی وجود ندارد،زیرا مسلمانان در مسئله سیاسی از و ضعیت و حقوقی برابر برخوردارند. دلیلی قطعی از سنت نبوی داریم که همه مسلمانان را از حیث سیاسی برابر می داند. پیامبر اکرم (ص) گفته است: المسلمون یسعی بذمتهم ادنا هم و هم ید علی من سواهم. بنابر این ما از ادله معتبر فقهی امان اصل برابری را استنباط می کنیم.اما ایده و انگاره طائفه گرایی سیاسی مبتنی بردین،ایده و انگاره تازه ای است که استعمار در میان ما کاشته است. پس از آن که نظام دولت-ملت ها و استقلال طوایف از دولت عثمانی تثبیت شد، استعمار از این وضع سوءاستفاده کرد و ایده طائفه گرایی را در بسیاری از کشورهای ما مانند لبنان و سوریه و اکنون عراق تبلیغ و ترویج کرد. این ایده – که هر طائفه ای سهم ویژه بخواهند – اصلاُ اسلامی نیست. آنچه در اسلام پذیرفته شده است، مذهب فقهی و فرقه کلامی است.ولی ما اکنون با مسئله جدیدی مواجه هستیم و با روش و اندیشه ای متفاوت و اندیشه سیاسی ای که مبتنی بر این است که طائفه به لحاظ داشتن ریشه دینی واحدی، دارای حقوق سیاسی ویژه ای است.اما تقریبی که از حدود نیم قرن پیش چون جریانی در میان ما به راه افتاده است و هنوز هم تداوم دارد، میان طوائف نیست، بلکه میان پیروان مذاهب است. این جریان در قاهره با تلاش شیخ محمد تقی قمی بنیان گرفت و علمای بزرگ اهل سنت، مانند شیخ عبدالمجید سلیم و شیخ محمود شلتوت و شیخ محمد مدنی و شیخ ابوزهره و شیخ محمد عبدالله درّاز با او همراهی و مشارکت نمودند و از میان علمای بزرگ شیعه هم آیه الله محمد حسین کاشف الغطا و سید عبدالحسین شرف الدین و شیخ محمد رضا شبیبی و سید هبه الدین شهرستانی و شماری دیگر او را تایید و با او همکاری کردند. حرکت تقریب در سال ۱۹۴۷ میلادی در قاهره تاسیس شد و مجله رساله الاسلام از سوی دارالتقریب تا شماره شصت منتشر شد و اساسا ایده نامگذاری محل این مرکز در قاهره به نام دارالتقریب با پیشنهاد حسن البنّا بنیان گذار اخوان المسلمین انجام شد.حسن البنا از بنیان گذاران جماعه التقریب هم بود.این جماعت نقش فرهنگی عمیقی ایفا کرد ولی در سال ۱۹۷۲ با توقف انتشار مجله و مهاجرت شیخ قمی به پاریس – که درآن جا به دیدار پروردگارش شتافت – فعالیت های دارالتقریب هم رو به افول نهاد. پس از انقلاب اسلامی،بار دیگر پروژه تقریب از سوی ایران دنبال شد و در نتیجه مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی تاسیس شد و مجله ای مشابه رساله الاسلام با عنوان رساله التقریب منتشر می شود.مسئله تقریب مسئله ای فکری است؛مسئله نخبگان است و نه مسئله همگان.

تلاش های تقریبی میان مذاهب را چگونه ارزیابی می کنید؟

ما سعی در تقریب خود مذاهب اسلامی نداریم؛ ولی می کوشیم پیروان مذاهب را به هم نزدیک کنیم.میان این دو فرق بسیار است.اصطلاح تقریب مذاهب به این معنا است که ما هر مذهب را کمی تغییر و تعدیل می دهیم تا میان مذاهب، نزدیکی حاصل شود، اما تقریبی که ما به دنبال آن هستیم و برای آن تلاش می کنیم و منادی آن هستیم و از بزرگان و علمایمان به ارث برده ایم آن است که پیروان مذاهب را به هم نزدیک کنیم. یعنی این که پیروان مذاهب مختلف اسلامی بر سر آنچه که همگان پذیرفته اند،اتفاق و اجماع حاصل کنند و با یکدیگر همکاری کنند و یکدیگر را در امور اختلاقی معذور بدانند. در نتیجه سنی از شیعه نخواهد که به مذهب اهل سنت گرود و شیعه هم از سنی نخواهد که شیعه شود. بلکه شیعه، شیعه بماند و سنی، سنی.

و همکاری میان آن دو و به مصلحت اسلام و مسلمانان، استمرار یابد. ماخواهان تقریب و نزدیکی پیروان مذاهب با یکدیگر هستیم نه تقریب مذاهب. مذاهب، مطلق اند و هم از ناحیه فقهی و هم از حیث عقیدتی بر آمده از وضعیت های تاریخی اند و نه بر آمده از شرایط جدید،تا ما تغییراتی در آنها اعمال کنیم و آنها را به یکریگر نزدیک کنیم.این اوضاع تاریخی باید همچنان دست نخورده و محترم باقی بمانند ولی اعضا و پیروان این مذاهب باید بر این اساس این قاعده طلایی ای که سید محمد رشید رضا(ره) طرح کرد،عمل کنند: نتعاون فیما اتفقنا علیه و یعذر بعضنا فیما اختلفنا فیه وبین السنه و الشیعه المتفق علیه کثیر جدا؛ در اموری که میان ما اجماعی است همکاری کنیم و یکدیگر را در امور اختلافی معذور بدانیم و امور اجماعی میان شیعه و سنی فراوان است.

از سخن شما که تقریب مسئله نخبگان است چنین برداشت می شود که عامه مردم از این عرصه به دور هستند،در حالی که عملا، مشکل تقریب،مشکل رفتارهای عوامانه عامه مردم است.

طبعا حرکت تقریب باید از میان نخبگان و علمایی برگزیده آغاز شود که دارای عقلی گسترده و دلی عاری از کینه و کدورت و وجدانی اختلاف پذیر و اهل گفت وگو هستند، سپس این حرکت در مرتبه و سطح پایین تر به علما و مبلغان عادی و امامان مساجد و تکایا کشیده می شود و عامه مردم هم تحت تاثیر علما و امامان هستند.ما در مصر از آثار فتاوایی که در باره تکفیر برادران شیعه ما در یکی از کشورهای اسلامی صادر شد،رنج شدیدی دیدیم.این فتوا را دو شیخ صادر کردند و امامان برخی مساجد مصر مرتب آن را تکرار می کردند.بسیاری از جوانان از ما می پرسیدند چه کنیم؟ خطیب مسجد می گوید شیعیان کافرند و شمامی گویید شیعیان، مسلمان و اهل قبله و اهل ملت اسلام اند و اختلافات فقهی و فکری و فلسفی و عقیدتی میان ما و شیعیان،همانند اختلاف میان ما و دیگرمذاهب فقهی و فرقه های کلامی اهل سنت است.آری تقریب از رأس هرم،یعنی نخبگان آغاز می شود ولی دردرجات و سطوح پایین تر به مبلغانی می رسد که روزانه در مساجد وتکایا بامردم تماس دارند.

به نظر می رسد فزونی گرفتن اختلافات، سبب شده است تا آثار تقریب و وحدت چندان مشهود نباشد.

من با نظر شما موافقم. برای شما مثالی می زنم. در لبنان رهبران بزرگ شیعه مانند آیه الله سید محمد حسین فضل الله، سید حسن نصرالله و مجلس اعلای شیعه که قبلا ریاست آن با شیخ محمد مهدی شمس الدین بود،در درون دایره شیعه، با یکدیگر اختلافاتی فکری و فقهی دارند و با این حال همگی، روابطی بسیار خوب با اهل سنت لبنان و علمای سنت از هر و غیر از هر دارند و رابطه ای بسیار خوب با اتحادیه جهانی علمای مسلمان دارند که غالب اعضایش سنی هستند، اگر چه علمای شیعه و اباضی وزیدی هم در آن عضویت دارند.

شما عضو مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی هستید که مرکز آن در تهران و رئیس آن شیخ محمد علی تسخیری است.همکاری شما با این مجمع چگونه بوده و تلاش های آن را چگونه ارزیابی می کنید؟

این مؤسسه ایرانی کارهای فکری انجام می دهد. مثلا مجموعه کتاب هایی را درباره ادله عبادات در سنت شریف نبوی منتشر کرده است که در نتیجه این کار علمی، معلوم شده است که ۹۰ درصد ادله عبادات میان شیعه و سنی اجماعی و مشترک است.اکنون به بخش معاملات رسیده اند و زمانی که این پروژه تکمیل شود و نتایج آن در اختیار علما و طلاب علوم دینی و مبلغان و خطیبان قرار گیرد،قطعا وضعیت تغییر خواهد کرد.کاردیگری که این موسسه با کمک مجمع جهانی فقه اسلامی وابسته به سازمان کنفرانس اسلامی در دست انجام دارد،مجموعه شاخص های قواعد فقهی و اصولی است که نشان می دهد قواعد فقهی و اصولی شیعه و سنی در غالب موارد- اگرنه در همه آنها-مشترک است.وقتی نتایج این پژوهش ها، برای مردم عرضه شود، پیروان هر مذهبی با مذهب دیگر آشنا می شوند و یکدیگر را خواهند شناخت و عامه شیعیان در خواهند یافت که اهل سنت،وحوش درنده ای نیستند که شیعیان را بخورند و اهل سنت در خواهند یافت که شیعیان وحوش درنده ای نیستند که سنیان را ببلعند.این تصورات نادرست که در میان عوام وجود دارد،یک شبه از میان نمی رود.احساسات خشم آلود و نفرت آمیزی که عمرش به قرن ها و تقریبا هزار سال می رسد، در زمانی کوتاه، قابل زدودن نیست، وقت زیادی لازم است، نمی گویم هزار سال لازم است،بلکه معتقدم با این شتاب اطلاعات و اطلاع رسانی و تبدیل جهان به دهکده ای واحد و با ارتباط مستمر میان علمای مذاهب و با وجود اتحادیه جهانی علمای مسلمان که امید فراوانی به نقش آن در این زمینه داریم، به ده،پانزده سال وقت نیاز داریم. یک گام مهم و اساسی این است که همایش بزرگی با حضور علمای شیعه و سنی و تحت اشراف سازمان کنفرانس اسلامی برگزار کنیم.چنین همایشی، قطعا موضعی اعلان خواهد کرد که از شدت هیجان های عوامانه میان دو طرف خواهد کاست.

چه آفات و خطراتی را متوجه جریان تقریب می دانید؟

من امیدوارم که سیاست در این مسئله که مربوط به فرقه ها و مذاهب اسلامی است،دخالت نکند.زیرا سیاست در هیچ چیزی وارد نمی شود مگر این که خرابش می کند،به ویژه نظام های سیاسی عرب و اسلامی.آنچه اکنون در عراق جریان دارد،نزاع سیاسی است و نه نزاع دینی.افراد یکدیگر را به جرم شیعه بودن ویا سنی بودن نمی کشند، سبب این کشتارها نزاع سیاسی بر سر ثروت و نفوذ و قدرت و یا انتقام از نظام سابق و یا ترس از نظام بعدی است.من آرزو دارم که رشته پیوند برادری میان پیروان مذاهب مختلف محکم شود و سیاستمداران در این امر دخالتی نکنند.سیاستمداران بهتر است به کارو وظیفه خود بپردازند، بلکه بتوانند وظیفه اشان را که بسیار دشوار است به خوبی انجام دهند و علما را هم بگذارند تا در فضایی آرام و در محیطی مودت آمیز نقش خویش را ایفا کنند.من فکر نمی کنم چنین توقعی،توقع امر محال باشد، طبعا ما از این که