پاورپوینت کامل جامعه، حکومت و اعتماد ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه، حکومت و اعتماد ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه، حکومت و اعتماد ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه، حکومت و اعتماد ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

یکی از مفاهیمی که به صورت همزمان در رشته های مختلف جامعه شناسی، روانشناسی و علوم سیاسی مطرح شده، اعتماد اجتماعی (Social trust) است که مفهومی کلیدی بوده و در طی دو دهه گذشته، مباحث مربوط به این مفهوم، به خصوص در علم جامعه شناسی، از جایگاه خاصی برخوردار بوده است. طرح این بحث از آنجا که بُعد مهمی از فرهنگ مدنی را تشکیل می دهد و به عنوان شاخص سرمایه اجتماعی و فرهنگی با اجتماع متجانس شهروندان و تعهد و وفاداری آنها به اقتدار سیاسی، و نیز با ارزش های فرامادی پیوند نزدیکی داشته و به عنوان یکی از عناصر صلاحیت و کفایت تمدنی، پیش نیازی برای مشارکت سیاسی و آمادگی برای اخذ فناوری جدید است، موج جدیدی را در حیطه اندیشه اجتماعی و سیاسی امروز به وجود آورده است و می توان گفت که امروزه کیفیت زندگی و بهزیستی روانی، پیوستگی محکمی با اعتماد تعمیم یافته دارد.

یک استاد دانشگاه و کارشناس مسائل اجتماعی، با ارائه دیدگاهی مبتنی بر برخی یافته های تحقیقی و پژوهشی، معتقد است که بین این مفهوم با اهمیت و متغیرهایی از قبیل پنداشت از عدالت ارزش های اخلاقی، عام گرایی، کارایی حکومت احساس رفاه و آسایش و احساس آزادی و امنیت، و حتی متغیرهایی از قبیل جنس، سن، وضعیت تحصیلی تأهل و تعلق طبقاتی نوعی رابطه معنا دار وجود دارد.

مارتین البرو (martin ,Albrow) در اثری که به عنوان پایه مفاهیم واصول جامعه شناسی به رشته تحریر در آورده است (sociaology the basics)، اصطلاحی را در جامعه شناسی معاصر مطرح می کند که به لحاظ مفهومی در نقطه مقابل اعتماد قرار می گیرد که با وی از نا ایمنی هستی شناختی یا (ontogical Insecurity) سخن می گوید و به این نکته توجه می دهد که در جامعه، همواره تردیدی درباره وجود برخی از حقایق وجود دارد و این ناایمنی هستی شناختی، یعنی فقدان اعتماد به واقعیت پیرامون که از ناایمنی در نتیجه نداشتن کار یا سلامت که اغلب در حوزه محدوده تأمین اجتماعی در نظر گرفته می شود، بنیادی تر است. اوسیس یادآور می شود که بسیاری استدلال می کنند که »ناایمنی هستی شناختی« به دلایل بسیاری، از جمله تأثیر رسانه های همگانی، مهاجرت و بازارهای جهانی، در جامعه معاصر افزایش یافته است.

البرو افزایش این تصور و احساس در جامعه را زمینه دعوت برای بازگشت به اجتماع محلی می داند که افراد در آن می دانند کجا قرار گرفته اند و انتظار می رود که بیشتر از آنکه فراهم کننده خدمت رفاهی باشد، چارچوبی برای روابط اجتماعی در نظر گرفته شود. وی سپس با بیان اینکه همتای موضوع »ناایمنی هستی شناختی« موضوع اعتماد است، با نگاهی نسبی و مبتنی بر نوعی نسبیت، به نتیجه ای دست می یابد که آن را اعتماد بی ضرر می نامد.«

او می نویسد »اعتماد بی ضرر، در مقابل همکاری، مشکل نه چندان آشکاری از یکپارچگی اجتماعی است و تاکید کمتری بر مرز بین گروه های اجتماعی دارد…. در زندگی اجتماعی که ما همه افراد گروه خودمان را نمی شناسیم و هر کسی می تواند وارد یا از آن خارج شود، نمی توان مطمئن بود که چه کسی دوست است و چه کسی دشمن؛ اساسی ترین روابط بین نوع خاص، روابط اجتماعی بی ضرر به دیگری است؛ یعنی نه هر کس و نه به فرد خاصی. براساس آن می توان به امکانات همکاری، توافق با دشمنان و نعمت رقابت در تعقیب هدف های مشترک اندیشید«.

این نتیجه گیری مارتین البرو به حدی ساده و پراگماتیستی به نظر می رسد که حتی در حیطه روابط فراتر از روابط اجتماعی نیز دارای کاربرد می شود و نه محدود و منحصر به یک اجتماع خاص، بلکه در روابط بین الملل امروز نیز به عنوان یک اصل مد نظر دولت و حکومت ها قرار می گیرد؛ دولت ها در روابط دیپلماتیک و حتی روابط اقتصادی که بر پایه سودانگاری محض بنا می شود، احتمالاً از این مفهوم، یعنی اعتماد بی ضرر، به عنوان یک تضمین درونی بهره برده و بر آن تکیه می کنند.

با این حال، خود البرو در کارآمدی این اصل، چندان قاطع نیست و خود در جایی به تردید می افتد و می گوید: اما تصور اینکه اعتماد به تنهایی تضاد را حل خواهد کرد یا صلح و آرامش و حسن نیت به ارمغان خواهد آورد، خوش بینی نسنجیده ای است. در نظر او، شواهد کافی وجود دارد که نشان می دهد محرک روابط مردم، حرص و آزمندی و ولع کسب قدرت نیز هست؛ به این ترتیب مفهوم اعتماد در نقطه مقابل بسیاری از مفاهیم دیگر اجتماعی قرار می گیرد و رابطه خود با این مفاهیم را در تضاد و تباین تعریف می کند؛ یعنی با تعریفی که به آن اشاره شد، اعتماد در نقطه مقابل حرص، آزمندی و ولع کسب قدرت است و بنا بر همین تعریف، اعتماد یا اثر نتیجه اعتماد را می توان با صلح، آرامش و حس نیت مترادف گرفت.

بنابراین، ابتدا ناگزیر از آن هستیم که پیش از تبیین این مفهوم، به تعریف اعتماد اجتماعی بپردازیم.

تعریف اعتماد اجتماعی از دیدگاه دکتر »غلامرضا غفاری« استاد دانشگاه تهران چنین است:

عباراتی چون اعتماد، نمودن، اتکاکردن، پذیرش اعتبار، ایمان، اعتقاد، وثوق، درستی، وفاداری و داشتن انتظارات مطمئن را مترادف با مفهوم اعتماد دانسته اند. وقتی ما نسبت به آینده اطمینان قطعی داریم، به اعتماد نیاز نداریم؛ اعتماد با عدم قطعیت و عدم کنترل آینده پیوند می یابد. به همین دلیل، آن را منبعی بنیادی برای عمل کردن دانسته اند. اعتماد انتظارات مناسب در مورد کنش های دیگران است؛ کسانی که نسبت به انجام کنش خود تعهد دارند. رابطه متقابل، انتظارات و اقدامات به کنش مساعد، جوهر و محتوای اعتماد را تشکیل می دهند؛ به گونه ای که نوع انتظاراتی که باید برآورده شوند، محتوای اعتماد را تغییر می دهند و به آن خصلت نسبی بودن را اعطا می نمایند. انتظارات مربوط به اعتماد، با توجه به ماهیت موضوعاتی که معطوف به اعتماد هستند، تغییر می یابد. انتظار از حکومت با انتظار از یک شرکت تجاری متفاوت است و حتی در درون دستگاه حکومت، نوع انتظار از بخش های مختلف، صورت یکسانی ندارد؛ البته این تفاوت، عمدتاً ناشی از وجود انتظارات مختلفی است که هر کدام با اعتماد ویژه ای هستند. در طبقه بندی انتظارات، آنها را به انتظارات ابزاری، چون انضباط، استدلال و کارایی که با اعتماد ابزاری ارتباط می یابد، انتظارات اخلاقی چون احساس مسئولیت، عطوفت، صداقت و انصاف که در قالب اعتماد ارزش گرایانه بیان می شوند و انتظارات اعتباری، مانند رجحان منافع جمعی بر منافع فردی، خدمت به دیگران، خیر خواهی و سخاوت در قالب اعتماد اعتباری تقسیم بندی نموده اند.

اعتماد را می توان نوعی انتظار نتایج دانست که از یک طرف می تواند بر مبنای اقدام مورد انتظار و از طرف دیگر، در یک تعامل که مشخصه اصلی آن عدم اطمینان است، فهمید. بر این اساس، اعتماد عمومی، یعنی انتظار عموم از دریافت پاسخ مثبت به خواسته هایشان از طرف متولیان امور عمومی؛ لذا اعتماد به عنوان مبنایی برای نظم اجتماعی در رشته هاو سطوح تحلیلی مختلف است. اعتماد نوعی نگرش مثبت یا حسن ظن نسبت به افراد و نهادهای اجتماعی است و با توجه به موارد مطرح شده در خصوص بیان فضای مفهومی اعتماد اجتماعی، می توان عنوان نمود که در اعتماد اجتماعی در خصوص موارد زیر اشتراک وجود دارد.

۱. اعتماد در شرایط و وضعیت مخاطره آمیز وجود دارد.

۲. اعتماد نوعی رابطه اجتماعی است.

۳. اعتماد متضمن نوعی انتظار است.

۴. اعتماد واقعیتی اجتماعی و فرهنگی است.

۵. اعتماد بیشتر معطوف به نتایج مثبت است، زیرا مبتنی بر حسن ظن است.

۶. اعتماد مانند دیگر واقعیت های اجتماعی خصلتی نسبی و متغیر دارد.

رهیافت هایی که به آن اشاره شد، مبنایی برای ارائه یک تقسیم بندی از نوع اعتماد است؛ بر این اساس می توان گفت که اعتماد خود دارای انواع و اقسام متعددی است که هر کدام از این اقسام، به لحاظ مفهومی و نظری روابط خاصی را در جامعه شکل می دهد.

اعتماد بنیادی میان شخص تعمیم یافته و اعتماد به نظام های تخصصی از مهم ترین اقسامی است که مطرح شده است. اما کارکردهای اعتماد اجتماعی به عنوان یک واقعیت اجتماعی و فرهنگی در زمینه ها و تجارب اجتماعی تاریخی یک جامعه ریشه دارد کدام است؟

براساس دیدگاهی که دکتر غفاری ارائه می دهد، زمانی که در یک جامعه، فرهنگ اعتماد ظهور می کند و در نظام هنجاری جامعه ریشه می دواند، به عامل توانمندی تبدیل می شود که آثار و کارکردهای زیادی را در سطوح مختلف از خود بر جای می گذارد. اعتماد اجتماعی منبع عمومیت یافته ای است که عمل سیاسی مردم سالارانه را حفظ می کند و آن همکاری و تعاون سیاسی را در میان شهروندان تسهیل می کند. اعتماد یکی از پیش شرطهای مهم برای همکاری با مقامات دولتی است؛ اگر شهروندان به مقامات دولتی اعتماد داشته باشند، فرصت بهتری برای توسعه هنجارهایی که موجب ترویج و هدایت تعاون و همکاری می شود، فراهم خواهد شد. اگر مقامات دولتی به شهروندان اعتماد داشته باشند، قوانین و مقررات الزام کننده کاهش خواهند یافت و فضای بیشتری برای هنجارهای اخلاقی که بر تصمیمات شهروندان مؤثرند فراهم خواهد شد. اعتماد ساز و کار انسجام بخشی است که تجانس را در روابط اجتماعی و نظام ها ایجاد و حفظ نماید؛ همان خمیر مایه نظم در جامعه مدنی است که روابط و معاشرت های متقابل را در میان اشخاصی که به طور رسمی آزاد هستند، تجویز می نماید.

اعتماد عاملیت انسان را آزاد و بسیج می نماید و موجب خلاقیت، نوآوری و عمل گرایی کارفرمایانه معطوف به دیگران می شود. اعتماد به دیگران موجب افزایش و بسط تعامل اجتماعی با دیگران می شود و از اضطراب، تعلل و مراقب یکدیگر بودن می کاهد، افراد اختیار و آزادی بیشتری کسب می نمایند و مانع انفعال، انزوا و رفتار خصمانه می شود و نظم اخلاقی مبتنی بر خویشتن داری و متعهد دانستن خود به قول و قرارها و هنجارهای اجتماعی را تقویت می نماید.

در سطح فرافردی، اعتماد مشارکت با دیگران را در قالب انجمن ها و نهادهای جمعی را به تقویت شبکه پیوندهای بین شخصی و محلی می انجامد، بسط می دهد و زمینه را برای ارتقای سرمایه اجتماعی فراهم می نماید واز غفلت و بی تفاوتی جمعی که مانع کنش های جمعی است می کاهد. بازشناسی تفاوت های فرهنگی و سیاسی را ترغیب می نماید که خود موجب کاهش بیگانه هراسی و مهار و کنترل نزاع های جمعی در مقیاس های بین کشوری و بین تمدنی می شود. پیوستگی های جمعی که مانع بیگانگی اجتماعی می شوند گسترش می دهد و فرصت تعاون و همکاری را افزایش می دهد و هزینه انجام کنش های جمعی را به حداقل می رساند و در نهایت، زمینه را برای تحقق فرهنگ اعتماد فراهم می نماید.

در مجموع، با الهام از ابعاد نظری مربوط به اعتماد و داده های در اختیار، می توان عنوان نمود که اولاً بین انواع مختلف اعتماد که در اشکال و مقیاس های متعدد مطرح شده اند، رابطه متعامل و متقابل وجود دارد. ثانیاً متغیرهای عام گرایی، پنداشت نسبت به وجود ارزش های اخلاقی (مثبت و منفی) در جامعه، رفاه و آسایش اجتماعی، عدالت اجتماعی، کارایی حکومت و آزادی و امنیت اجتماعی، می تواند متغیرهای تبیین کننده اعتماد اجتماعی و اشکال چند گانه باشند که در قالب مدل های گرسیونی چگونگی رابطه درونی این متغیرها با یکدیگر و نیز با متغیر وابسته و در نهایت، توان تبیین آنها مورد بررسی قرار گرفته است. ثالثاً، میزان اعتماد اجتماعی در ارتباط با متغیرهای زمینه ای جنسیت، سن، وضعیت، تاهل، تحصیلات، فعا