پاورپوینت کامل تصویر پارادوکسیکال ورود سینماتوگراف به ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تصویر پارادوکسیکال ورود سینماتوگراف به ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تصویر پارادوکسیکال ورود سینماتوگراف به ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تصویر پارادوکسیکال ورود سینماتوگراف به ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

ما عادت کرده ایم تکلیف سینمای قبل از انقلاب را با کلمه ی «فاسد» تکلیف کنیم، ولی چنین داوری ای ناقص، بسیار عامیانه و یک سویه است و نیازهای شناختی – علمی را برآورده نمی کند.

البته سینما درایران بوسیله ی یک شاه وارد شد؛ آن هم تنها ۵سال پس از اختراع سینماتوگراف و نمایش لومیر در «گراندکافه»! پس چرا علی رغم طولانیش تا انقلاب اسلامی این پدیده ی مدرن، پیشرفت چندانی نکرد و همواره دچار انواع بحران ها بود؟ خود آن بحرانها محصول چه بود؟ و مهمترین هاشان کدام بودند؟ و بالاخره این که سرچشمه ی ابتذال گریبانگیر این سینما از کجا بود.

تنها با شناخت این مسائل است که ما موقعیت سینمای ایران در آستان انقلاب اسلامی و تحولات دو دهه ی اخیر آن را به درستی درک می کنیم.برای درک سینمای بعد از انقلاب، تأمل بر روی سینمای پیش از انقلاب لازم است.

سرنوشت ورود سینما به ایران با مظفرالدین شاه و سفر او به بلژیک به هم پیوسته است، پس بحث را با تصاویر «سینموفتوگراف» ابراهیم خان عکاس باشی از مظفرالدین شاه در جشن گل در شهر اُستانه در ساحل دریا، در بلژیک آغاز می کنیم.

اولین فیلم ایرانی درسه شنبه بیست و سوم مرداد ماه ۱۲۷۹ تهیه شده است و اثری مستند از شاه طی سفرش به اروپا است و این جریان پیش از انقلاب مشروطه بود. همین شاه قانون مشروطیت را در آخرین مجال عمرش امضا می کند و سپس جان به جان آفرین تسلیم می نماید.

ببینیم سینما با اولین فیلمش چه حیثیتی در زندگی ایرانی ما داشت و آن شاه فلاکت بار که با قرض و قوله در «اُستانه» برابر دوربین ظاهر شده بود و آن فیلمی که بدل به اتفاق دوران ساز در وطن شاه بیمار شد و آن وطن، همه با هم، چه موقعیتی داشتند؟

سینمای لومیر و قطار راه افتاده ی آن رویدادی جهانی بود.آقای بهشتی یک بار نوشت: «یک صد سال پیش، وقتی برادران لومیر دستگیره ی فانوس خیال را به حرکت درآوردند، تماشاچیان سینماتوگراف شگفت زده بودند. سپس تصویر قطاری که روی پرده ی سینما ظاهر شده بود به سوی تماشاگران هجوم آورد و آنان که گویی داستان خروج شیر از پرده های نقاشی را به یاد آورده بودند یکّه خوردند و پا به فرار گذاشتند! البته قطار سینما از تعقیب آنها دست بر نداشت؛ هرجا که رفتند دنبالشان رفت، خوابهایشان را آشفت، کابوسهایشان را ثبت کرد برایشان رویاهای تازه آفرید، چشمهایشان را گریاند و لبهایشان را خنداندو به دلهایشان سر کشید و از آرزوهایشان عبور کرد»[۱]

آری، قطار لومیر خیلی زود با پنج سال فاصله به ایران رسید، امّا از همان آغاز در محیط سنّتی ایران موقعیتی کاملاً متمایز با سرزمین خود داشت. سینما در غرب عصاره و آینه ی مدرنیته بود؛ موزون با همه وجوه زندگی غرب.

سینما همچون پدیده ای ضروری از درون تحولات عمومی غرب پدیدار شده بود و به هنر مدرن تبدیل شد؛ عنصری متکی بر خود و عقلانیت جمعی نو بود. با علم ولیبرالیسم پیوند داشت. عصاره ی عقل ابزاری و نماینده ی عقل انتقادی محسوب می گشت و موجودیتش به همه ی فرایندها و تکاپوهای چهارصدساله ی علمی وابسته بود و کنونش متکی بر مردم بود.

سینما چون یک کالا درعرضه و تقاضای عمومی وارد شد و رشد کرد. مردم با خرید بلیط، آنرا توسعه دادند و کارخانه های تولید کننده ی وسایل فیلم برداری و نمایش در ارتباط با حوزه ی عمومی بالیدند.

آری، موجودیت آن به دیدگاهی نو از جهان و انسان وابسته بود.هرگز در غرب هیچ سلطه ی قدرت یا دولت استبدادی آن را در انحصار نداشت و موجودیتش با همه ی وجوه حیات اجتماعی، علمی، تکنولوژیک، فرهنگی، اخلاقی، اقتصادی و سیاسی جامعه ی مدرن مناسب بود.

سینما در یک جامعه ی مبتنی بر صنعت و مناسبات سرمایه داری، خیلی سریع به مثابه اختراعی مفید وهمچون یک «هنر – صنعت» جذاب و سپس به مثابه یک سرگرمی دلپذیر و شگفتی آور و مؤثر جایگاه خود را پیدا کرد. با اتکا به مردم – که پشتوانه ی اقتصادی و مشتریان اصلی سینما بودند – به سان یک کالای سرمایه ای حضورش را تثبیط نمود و روز به روز رشد کرد و توانست مستعدترین اهالی هفت هنر را گرد آورد و هنرمندان مستقلی به نام سینماگر و سرمایه داران و تولید کنندگان حرفه ای و مبرزی به نام تهیه کنندگان فیلم پدید آورد و در بستر مدیریت مدرن، آن را به صنعتی بزرگ و پولساز و هنری جذاب تبدیل کند. اما نه آغاز و نه ادامه ی سینما در ایران چنین نبود، و بدین سان با تار وپود جامعه ی آن روز پیوند نداشت. آری، سینما در ایران چنین نبود.

مظفر الدین شاه را در«اوستانه» در نظر آورید. فضایی که شاه قرار داشت و فیلمبرداری می شد بسیار متفاوت از وطن او بود. آن زمان ایران مملکتی بود که در تاریکی، جهل و استبداد و مرض و کپک و خوره و سل و غمباد و گرسنگی و تازیانه و بیداد و چپاول و شلاق فراشباشی و ارباب و چوب و فلک و میخ گوش نعل و پدیده های خودسرانه و بی قانونی های اعصار ما قبل مدرن دست و پا می زد و چون آبی راکد گرفتار بی لیاقتی حکام قجری و از آن بدتر در برابر استعمار غارتگر تسلیم بود که علم وپیشرفت و رفاه به ارمغان نمی آورد، بلکه توطئه و تهاجم و چپاول و عقب نگاه داشتگی و ویرانگری اش را پیشکش می کرد تا امتیاز بطلبد و به خاک سیاه بنشاند و غارت کند!

حال، خود بنگرید این «سینما» ی وارداتی که بوسیله ی شاه مستبد و بیمار برای سرگرمی به دربار وارد می شد و سپس اندک اندک پا به بیرون می نهاد، چه تفاوت بزرگی با اصل خود داشت و چه بی تناسب چشم گیری بین این آینه ی مدرنیته و این محیط اطرافش پدیدار بود؟ مسأله تنها تعارض اخلاقی با سنت ها و باورها نبود، بلکه تعارض همه جانبه با همه ی ارکان زندگی بود.

آن فیلم فریبای سرشار از نور و گل و زنان زیبای بی حجاب و شادمان و محیط پاکیزه و پیشرفته که شاه مبهوت رانشان می داد، حکم اسب چوبین جهان کهنه ی مظفری را ایفا می کرد.

مظفرالدین شاه حال بازیگری بود که نقشی ناخواسته را بازی می کرد.در تصویر، او تنها شاهی بی قرار و مقروض و بی اهمیت نبود که مسحور پیراستگی و ظواهر پیشرفت جهان مدرن شده است. او نقشی بود که معنایی فراتر از صورت ساده ی یک شاه مفلوک داشت و نمی دانست تا چه اندازه موقعیت پارادوکسیکال و ناسازه ای می یابد، وقتی بانی ورورد نخستین فیل، نخستین فیلمبرداری و نخستین دوربین به ایران می شود.

سینموفتوگراف برای او حکم یک سرگرمی برای تغییر ذائقه ی قبله ی عالم