پاورپوینت کامل خاستگاه اقتصاد اسلامی ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خاستگاه اقتصاد اسلامی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خاستگاه اقتصاد اسلامی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خاستگاه اقتصاد اسلامی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

فصلی در اندیشه سیاسی هویت اسلامی

پیشینه ی مبارزات احیاگرانه

تازگی مفهوم اقتصاد اسلامی، در تطور فکری «محمد اقبال لاهوری» (۱۹۳۸-۱۸۷۶)، شاعر و فیلسوف هندی که یک نسل پیش از «مودودی» به صدای رسایی برای [نهضت[ احیاگری اسلامی تبدیل شد، مشهود بود. اقبال در سال ۱۹۰۲ پیش از آن که به عنوان یک اسلامگرا مطرح شود، کتابی را به نام «علم الاقتصاد» منتشر کرد. با توجه به سیر بعدی اندیشه های اقبال جالب ترین جنبه ی این اثر غیر دینی بودن آن است.

او چند سالی بعد که در جرگه ی اسلامگرایان درآمده بود، دیگر اقتصاد را ابزار کلیدی برای تحول نمی دانست. البته این به معنای آن نیست که عقب ماندگی اقتصادی جهان اسلام از چشمان او دور مانده باشد.

او در سال ۱۹۰۹ م اظهار داشت: مسلمانان «در شرایط بسیار ناگواری قرار گرفته اند. اگر کسی به چهره های رنگ پریده ی فرزندان محمد (ص) [مسلمانان [در مدارس و دانشکده ها نظری بیفکند، به درستی این گفته ی من پی خواهد برد».

با این همه، راهکار پیشنهادی او برای این بحران توسعه نیافتگی، فاقد جنبه اقتصادی بود. او از هم کیشان مسلمانش می خواست سنت هایی را که برای پدران و اجدادشان شکوه و خوشبختی به ارمغان آورده بود، از نو احیا کنند.

چه بسا از این رهنمودهای اقبال این گونه استنباط شود که در عرصه ی امور اقتصادی نیز راه حل در گرو کشف و بازیابی اصولِ گذشته است. با این حال، مفهوم مشخصی از اقتصاد اسلامی در آثار او به چشم نمی خورد و جالب آن که در هیچ یک از کتاب شناسی های مهم در موضوع اقتصاد اسلامی، در هیچ یک از آثار اقبال گنجانده نشده است.

در مسأله ی عدم تمایل اقبال به تدوین نوع اسلامی اقتصاد، چهره های دیگری که از جهاتی در دهه های پیش از مطرح شدن «مودودی» در [شکل گیری] اندیشه ی اسلامی نقش داشته اند، شریک بودند. در سخنرانی ها و نوشته های فعالانی مانند «محمد عبده»، «جمال الدین افغانی»، و «سید احمد خان» هیچ علاقه ای به اسلامی سازی اقتصاد مشاهده نمی شود.

تدوین و توسعه ی اقتصاد اسلامی [حتی] در آرمان «پان اسلامیسم» – نهضت های پراکنده ی بین المللی که در اواخر قرن نوزدهم آغاز شد و خواستار اتحاد جهان اسلام در زیر پرچم واحد بودند – نیز جای نداشته است. پایان اسلامیست ها از پیشروی های نظامی اروپایی ها، خاصه تهدیدهای موجود نسبت به اماکن مقدسه ی اسلامی هراس داشتند. از این رو، آن ها آرمان یکپارچگی فراملیتی مسلمانان را برای مقاومت مؤثر در برابر اروپاییان ترویج می کردند.[۱] و فقط تعداد اندکی از این ها به امور اقتصادی علاقه نشان می دادند.

برای نمونه برخی از پان اسلامیست ها از بابت استثمار اقتصادی ناشی از فقدان استقلال سیاسی نگرانی داشتند و تعدادی از آن ها نیز از جنگ اقتصادی، از جمله امتناع از پرداخت مالیات علیه فرمانروایان غیر مسلمان حمایت می کردند. اما صرف نظر از نضج گیری دکترین اقتصادی مبتنی بر آموزه های اسلامی، مبارزات این ها فاقد مفهوم تشخص و کشف اعمال و رفتار اقتصادی مشخصا اسلامی بود.

با وجود آن که ممکن است فعالان مسلمان، در پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، تدوین اقتصاد اسلامی را در دستور کار خود قرار نداده باشند، اما روی هم رفته، آن ها زمینه را برای اقدامات مودودی فراهم کردند. آنان با فراخوان بازگشت به اسلام زمینه را برای مبارزه ی گسترده اسلامی سازی مودودی آماده نمودند.

این ادعای مودودی که «اسلام طریق جامعی برای زندگی است»، آن قدرها هم تازه نبود؛ آن چه موجب می شود مودودی نسبت به دیگران ممتاز باشد، همانا جدی گرفتن این دیدگاه از سوی او است. و این که او در صدد بود تا استلزامات ملموس را شناسایی کند. زمانی که مودودی فعالیت خود را آغاز کرد، عده ی زیادی از مسلمانان در هند و سایر نقاط، از ضعف قدرت سیاسی و عقب ماندگی اقتصادی جهان اسلام در مقایسه با غرب آگاهی داشتند. آنان واکنش های مختلفی از خود نشان داده بودند؛ واکنش هایی که مطلقا با اسلامی سازی سر سازگاری نداشت.

یکی از واکنش ها مدرنیسم – سکولار [یا تجددطلبی غیر دینی] بود؛ یعنی پذیرش مزیت های تمدن غربی، خصوصی سازی اسلامی به شکل مسیحیت پروتستان و تلاش برای پیوستن به غرب. این واکنش به سیاست رسمی دولت در ترکیه ی مدرن در دوران دو رییس جمهور اول آن کشور یعنی «آتاتورک» و «انینو» تبدیل شد. پس از انقراض عثمانی رژیم حاکم بر ترکیه، در صدد بود تمدن غربی را به طور کامل وارد این کشور کند. بخشی از راهبرد آن ها برای رسیدن به این هدف عبارت بود از تغییر دادن وفاداری اولیه مسلمانان از دین به ملیت تا از این طریق اسلام را از زندگی اجتماعی به حاشیه برانند.

واکنش دوم که ظاهر افراطی کمتری داشت، مدرنیسم اسلامی بود که برای نمونه می توان از جنبش [تأسیس [پاکستان نام برد. این واکنش بدون اذعان به وجود تعارض میان غربی سازی و ترویج هویت اسلامی، دومی را تعقیب می کرد. یکی از مشخصه های آن عبارت از تشخیص سنت های اسلامی برای انجام اصلاحات مدرن جهت برخورد با اهداف غیر دینی بود.

بر خلاف مدرنیسم غیر دینی که تقدس متون اسلامی [قرآن] را از ریشه رد می کند، مدرنیسم اسلامی به ظاهر از جامعیت و خردسندی اسلام دم می زند و طوری وانمود می کند که گویی اسلام را منبع نهایی قدرت خود می داند. با این حال، تفاوت میان این دو گزینه سبکی و تاکتیکی است، نه از مقوله ی جوهری. فرض کنید هردوی این جنبش ها، به دلایلی که به هیچ وجه ربطی به دین ندارد، تصمیم به ایجاد محدودیت بر واردات بگیرند.

گروه نخست سیاست خود را با نظریه های غیر دینی توسعه اقتصادی توجیه خواهد کرد. گروه دوم نیز عین همین کار را تنها با افزودن استدلال های کم و بیش مبهم دینی انجام خواهد داد.

مدرنیسم سکولار و مدرنیسم اسلامی هر دو حاوی غربی سازی بودند و تنها در میزان علنی بودن و رد مرجعیت اسلام با یکدیگر تفاوت داشتند. در مقابل، دو واکنش دیگر به طور قاطع غربی سازی را رد کرده، به اسلام به عنوان تنها منبع خردمندی می نگریستند. شکل اخیر آن، یعنی اسلامگرایی محافظه کار، صرفا تمدن غربی را رد می کرد و گونه های فرهنگی مأنوس را بدون ایجاد تغییر می پذیرفت.

در زمان مودودی، این نوع واکنش بیشتر مورد پسند توده های مردم از جمله کارمندان سطوح پایین مذهبی قرار می گرفت تا رهبران مذهبی هم شأن او. واکنش مودودی که می توان آن را مدرنیسم اصلاح گرایانه نام نهاد، در پی آن نوع تفکر احیای دینی بود که مدرنیسم را بدون غربی سازی ترویج می کرد. اختلاف مودودی با اسلامگرایان محافظه کار آن بود که او به فوریت انجام مقابله ی مبتکرانه با چالش غرب معتقد بود. تفاوت او با تمام مدرنیست ها، در تأکید او بر وجود ویژگی اسلامی در اصلاحات نهفته بود. مودودی از پی گیری اصلاحات به منظور اقناع افکار عامه ی جهان امتناع می ورزید.[۲]

منابع اختلاف ها

مودودی ادعا داشت که به نمایندگی از تمام مسلمانان به جز اقلیت تحصیل کردگان غربی که او آن ها را نیمه مسلمان ها می خواند، سخن می گوید. اما در واقع او هرگز از حمایت اکثریت مسلمانان هند برخوردار نبوده است، تا چه رسد به حمایت مسلمانان خارج از هند. چنان چه ملاحظه گردید، مسلمانان به چالش غربی به شیوه های گوناگونی واکنش نشان دادند. یکی از دلایل – چنان چه گذشت – وجود تفاوت هایی میان تربیت و تماس های میان فرهنگی است. جامعه ی در حال غربی شدن، مردم دارای سوابق سنتی را در موقعیت ضعیف قرار می دهد.

گرچه ممکن است آنان تطبیق های مشخصی را اعمال کنند، اما دست یابی به امتیازات موجود در اختیار افراد دارای تحصیلات و تماس های غربی را دشوار خواهند یافت. یکی از عوامل دخیل این است که نفع شخصی عده ای خاص با حفظ انگاره های سنتی قدرت گره خورده است؛ برای مثال، برای مبلغان توجیه شده بود که در هند یا پاکستانِ غربی شده، بخشی از قدرت آنان به کارشناسان مدرن انتقال خواهد یافت. همان گونه که نسّاجان محلی از بابت رقابت با پارچه های ساخت خارج نگرانی داشتند، کارمندان مذهبی نیز از رقابت با منابع خارجی قدرت فرهنگی هراس داشتند.

با وجود این، منبع دیگر اختلاف در ظرفیت برای مقابله با تعارض های فرهنگی نهفته است. توانایی در امر تلفیق عناصر مختلف از فرهنگ های مختلف با هم تفاوت دارد، کما این که توانایی آنان در امر پیشگیری از برخوردها، از طریق تفکیک کردن [فرهنگ ها] با هم تفاوت دارد. [مسأله ی] وجوب گرفتن روزه از سحر تا غروب در ماه رمضان را در نظر بگیرید، خصوصا اگر رمضان در تابستان واقع شود، کارگران روزه دار شاهد کاهش در بهره وری خود خواهند بود. در این جا افرادِ دارای معیارهای بالای حرفه ای، از نظر اخلاقی بر سر دو راهی انجام وظیفه ی مقدس و وظیفه ی مولد بودن قرار می گیرند.

این افراد، با فرض ثابت گرفتن تمام چیزهای دیگر، بیشتر از دیگران آماده ی پذیرش واکنش هایی خواهند بود که در بردارنده ی انتخاب یک فرهنگ بر دیگری است.

مودودی از جریان تعارض های درونی ای که معمولاً دامن گیر مسلمانان بود، آگاهی داشت. او می دانست که بسیاری از مسلمانان بر سر دو راهی شرق و غرب، کهنه و نو، و سنت و سازگاری مرد