پاورپوینت کامل خلأبیان هنری در معارف دینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خلأبیان هنری در معارف دینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خلأبیان هنری در معارف دینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خلأبیان هنری در معارف دینی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

قرآن به زبان هنر اهمیت زیادی داده و اصولاً یکی از مهم ترین وجوه اعجاز قرآن، اعجاز ادبی است که خود نوعی از اعجاز هنری است. اعتقاد نگارنده بر این است که این رویکرد و این روش، نسبت به دو رویکرد پیش گفته امتیازات بیشتری دارد و در اولویت است. شواهدی این امر را تأیید می کند که در این جا به چند نمونه از آن ها اشاره و بسنده می کنیم؛ با ذکر این نکته که زبان هنری، قالب های مختلفی دارد و می توان برای آن نمونه های مختلفی بیان کرد که در این جا تنها به یک نمونه؛ یعنی زبان قصّه و رمان اکتفا می شود. شاهد اول از قرآن است:

اگر به قرآن که مهم ترین سند و منبع تفکر اسلامی است مراجعه کنیم، در آن آیات عقلی و استدلالی زیادی خواهیم یافت، اما حجم آنان که نشانگر میزان اهتمام قرآن است، به نسبت چندان زیاد نیست. قرآن شیوه ای مهم تر مطرح کرده است و آن، شیوه ی تمثیل و قصّه گویی است. در این کتاب آسمانی بیش از هفتاد قصّه آمده که تعداد ۲۷ قصّه مربوط به انبیای الهی است و احسن آن ها قصّه ی یوسف است. نکته ی جالب این که تعداد آیات مربوط به قصص، حدود ۱۵۰۰ آیه است که تقریبا ۴۱ کل قرآن را تشکیل می دهد. به راستی قرآن با این همه آیات با ما چه می گوید؟ آیا از این مطلب مهم نباید درس گرفت؟ و آیا درس گرفته ایم؟

نکته ی جالب تر این که اکثر آیات مربوط به قصص، مکی است و می دانید که آیات مکی بیشتر درصدد القای تعالیم دینی و مسایل اعتقادی می باشند. این امر بدین معناست که قرآن کریم در ۱۴۰۰ سال پیش، قصّه را بهترین زبان و قالب برای انتقال مفاهیم اعتقادی معرفی کرده است و نه فلسفه را. اگر تنها ۱۵۰ آیه چنان که طنطاوی در مقدمه ی «الجواهر» می گوید، یا حداکثر ۴۵۰ آیه چنان که مرحوم مقدس اردبیلی در «زبده الاحکام» بیان کرده که مربوط به احکام است، دستمایه ی ظهور علمی بزرگ به نام فقر شد، آیا نباید ۱۵۰۰ آیه دستمایه ی ظهور جریان بزرگتر به نام رمان نویسی می شد؟

قرآن به ما می گوید: مسایل اعتقادی را می توان محسوس نمود و در قالب مقوله های هنری به مخاطبین عرضه داشت و این دقیقا همان کاری است که امروزه بیگانه ها انجام می دهند. امروزه بسیاری از متفکران بزرگ غربی به این شیوه روی آورده اند. و آثار افرادی هم چون راسل، سارتر، بکت، کوندرا، اونامونو، کوئولو و دهها نویسنده ی دیگر، بهترین شاهد این مدعاست. کافی است که انسان تنها یک بار «بار هستی» اثر کوندرا را بخواند تا ببیند چگونه می توان اندیشه های خشک، سرد، بی روح و زُمخت فلسفی را با زبان هنر و داستان بیان کرد.

هم چنین کارتون هایی؛ نظیر «دوقلوهای افسانه ای»، «پینوکیو» و «بابا لنگ دراز» و «ای کیوسان» همه حامل یک فرهنگ و تمدن اند. مگر کارتون دوقلوهای افسانه ای به مخاطب، این اندیشه را القاء نمی کند که اتحاد دو ناهم جنس، و تمرکز آنان قدرت می آورد، و مگر این خلاصه ی تفکر بودا نیست؟! این در حالی است که قرآن تنها اعتماد به حق و یاد خدا را مایه ی آرامش و قدرت می داند «الا بذکرالله تطمئن القلوب».[۱]

آیا کارتون پینوکیو یک دوره ی سیر و سلوک و عرفان مسیحیت نیست؟ و آیا کارتون ای کیوسان تداعی کننده ی عرفان یوگا نیست؟ به هرحال، شیوه ای را که قرآن ۱۴۰۰ سال پیش به مسلمانان تعلیم داده به گوش نگرفتند، ولی امروزه بیگانه ها آن را به بهترین نحو ممکن به کار بسته، آثار فراوانی را با تیراژهای میلیونی به بازار جهانی و حتی بازار مسلمین روانه می کنند.

در این جا باید به این نکته ی مهم توجه داشت که قصّه های قرآنی ویژگی های مختص به خود را دارد، از این روی با رمان های امروزی بسیار متفاوت است. از آن جمله این که در قصّه های قرآن شبهه زدایی می شود، تکرار در قصّه های قرآن به گونه ای است که ملال آور نیست؛ عناصر بازیگر در این قصّه ها بسیار متنوع و جذابند. تمام قصّه های قرآن حاوی پیام های اخلاقی، عرفانی و اعتقادی است و مهم تر از همه این که تمام قصص قرآنی از عنصر واقعیت بهره دارند. قرآن افسانه نیست؛ خصیصه ی مهم داستان های قرآن، آن است که تنها بخشی از حوادث و رخدادهای واقعی را برگزیده تا تأثیر مثبت روحی و اخلاقی در وجود مخاطبین داشته باشد.

شاهد دوم، بخش مهمی از روایات است که در این جا تنها به ذکر یک نمونه قناعت می شود. روایت شده است که پیامبر اکرم(ص) سوره ی «فصلت» را برای یکی از سرکردگان فساد تلاوت می کرد تا به این آیات رسید: «فإنْ أَعرضوا فقل انذرتُکم صاعقهً مِثل صاعقه عادٍ و ثمودَ اذ جاءتهم الرسل من بین ایدیهم و من خلفهم ألاّ تعبدوا الاّ الله قالوا لوشاء ربنا لاَنزل ملائکهً فاِنّا بما اُرسِلتم به کافرون فأمّا عاد فاستکبروا فی الارض بغیر الحق و قالوا مَنْ أشدُّ مِنّا قوه أَولم یروا أنَّ الله الذی خلقهم هُوَ أَشَدُّ منهم قوهً و کانوا بآیاتنا یجحدون فارسَلنا علیهم ریحا صرصرا فی أَیامٍ نحسات لنذیقُهم عذابَ الخِزی فِی الحیوهِ الدنیا و لعذابُ الاخره أخزی و هم لاینصَرون.»[۲] یعنی پس اگر اعراض کردند، بگو: شما را از صاعقه ای همانند صاعقه ای که بر عاد و ثمود فرود آمد می ترسانم.

آنگاه که رسولان پیش و بعد آنها نزدشان آمدند و گفتند که جز خدای یکتا را مپرستید، گفتند: اگر پروردگار ما می خ