پاورپوینت کامل رهیافت هایی برای خروج از بن بست ربا در نظام بانکداری ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رهیافت هایی برای خروج از بن بست ربا در نظام بانکداری ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رهیافت هایی برای خروج از بن بست ربا در نظام بانکداری ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رهیافت هایی برای خروج از بن بست ربا در نظام بانکداری ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

در سیستم بانکداری جدید، «ربا» نقش اساسی را ایفا می کند و اذهان متشرّعان و متدینان هم چنان با این مقوله درگیر است که چگونه می توان به یک نظام بانکی غیرربوی دست یافت. به عنوان اولین پرسش بفرمایید که راه های برون رفت از حرمت ربا در نظام بانکداری، به چه شیوه ها و روش هایی پیشنهاد شده است؟ و به عبارتی، سابقه ی این بحث را برای خوانندگان ارایه بفرمایید.

یکی از مشترکات ادیان الهی – یهودیت، مسیحیت و اسلام – این است که شیوه ی قرضِ با بهره، یا قرض ربوی را حرام کرده و به شدت با آن مقابله کرده اند. به طوری که امروزه در تورات و انجیل فعلی نیز نشانه هایی از تحریم ربا و قرضِ با بهره را می بینیم. در قرآن نیز در آیات متعددی – به ویژه در اواخر سوره ی بقره – به روشنی به این تحریم تأکید شده است.

بنابراین مسأله ی حرمت ربا در طول تاریخ مورد توافق همه ی پیروان ادیان و مذاهب الهی بوده است. فقهای شیعه و اهل سنت نیز روی آن توافق کامل داشته اند. از سیصد سال پیش تاکنون و همزمان با گسترش نظام سرمایه داری در اروپا، نقش و نفوذ کلیسا نیز کم رنگ شده و در نتیجه، به تدریج این فکر به وجود آمد که بهره ی قرض به نوعی با تعالیم کلیسا وفق داده شود؛ چون از یک سو نیاز شدیدی به استفاده از سرمایه ها پیش آمده بود و از سوی دیگر، کلیسا با رباخواری و قرض های ربوی به شدت مبارزه می کرد.

بر این اساس، به فکر افتادند که راه هایی برای حل این مشکل پیدا کنند و در این سیصد سال، انواع از راه ها، حتی از طرف برخی کشیشان مسیحیت ارایه گردید. ازجمله راه حل ها این بود که گفتند: چیزی که در مسیحیت به عنوان ربا تحریم شده، بهره های مضاعف و فاحش است. امّا اگر نرخ بهره عادلانه و کم باشد، ربا نیست و حرام نخواهد بود. این نظریه چنان قوت گرفت که امروزه در اروپا همین تلقی در میان مردم، اقتصاددانها و کشیشان کلیسا وجود دارد. آنها می گویند: ربا نرخ بهره ای است که فاحش باشد و تولیدکننده یا تاجر نتواند آن را تحصیل کند و بپردازد. اما اگر کم باشد یا به تعبیر خودشان، عادلانه باشد اشکالی ندارد. می گویند: وقتی یک تولیدکننده ۳۰% یا ۴۰% سود می برد، چه عیبی دارد که ۱۰% آن را به صاحب پول برگرداند.

این نظریه به طور جدی از طرف حقوقدانان اروپایی و اقتصاددانان نظام سرمایه داری مطرح و تعقیب شد. به طوری که امروزه در قوانین بعضی از کشورهای اروپایی، ربا را حرام و ممنوع می دانند، ولی آن را به بهره های فاحش تفسیر می کنند. مثلاً تفسیر دیگری مطرح کرده و می گویند: چیزی که در مسیحیت به عنوان ربا حرام شده در جایی است که صاحب پول از اول شرط زیاده کند؛ امّا اگر ابتدا به صورت قرض الحسنه بدهد و در صورت عدم پرداخت به موقع به عنوان جریمه از او بهره بگیرد اشکالی ندارد. و این امر باعث شد که گاهی افراد قرض های ده روزه می دادند و می دانستند که این شخص توان پرداخت در مدت ده روز را ندارد، به او می گفتند اگر از ده روز گذشت، به ازای هر روز باید این مقدار جریمه بدهی که این از باب جریمه است، نه ربای محرّم. لکن تفسیری که بیشتر در بین مردم به شکل قانون درآمد، همان توجیه اول بود.

با رشد نظام سرمایه داری و نفوذ آن در کشورهای اسلامی، این فکر در میان مسلمانان مخصوصا در زمان حکومت عثمانی در ترکیه و همزمان در مصر و کشورهای همجوار آن رواج یافت. به بیان دیگر: اندیشمندان مسلمان می دیدند از یک طرف برای انجام فعالیت های اقتصادی نیاز به سرمایه است و صاحبان سرمایه هم حاضر نیستند بدون بهره آن را در اختیار تولیدکنندگان و تجار قرار دهند؛ و از طرف دیگر، اسلام ربا را حرام کرده است. با توجه به این مشکل، بعضی از اندیشمندان به فکر افتادند تا یک نوع وفاق بین این پدیده ی اقتصادی به نام بهره و تعالیم اسلام پیدا کنند. یعنی ریشه ی این گونه اندیشه ها را در دیدگاه های کشیشان مسیحی می بینید؟

بلی! اگر ما این فکر را خوب ریشه یابی کنیم، می بینیم از همانجا نشأت گرفته و ریشه ی اسلامی ندارد. البته بعدها در میان اندیشمندان مسلمان – شیعه و سنّی – بحث هایی مطرح شده، ولی اساس کار از آنجا آمده است. مثلاً همین بحث نرخ بهره ی کم و فاحش، دقیقا از آنجا منتقل شده و بحث جریمه هم از آنجا انتقال یافته است.

با گسترش نظام سرمایه داری، به ویژه نظام بانکی به سوی کشورهای اسلامی، مسلمانان نیز این مشکل را حس کردند. برخی از اندیشمندان اهل سنت در حکومت عثمانی و مصر به این فکر افتادند که به نحوی بهره را از دایره ی ربا بیرون آورند که به یک سری توجیهات دست زدند. اولین توجیهی که در میان اندیشمندان اهل سنت شکل گرفت، بحث نرخ بهره ی کم بود. علمایی که در دربار دولت عثمانی حضور داشتند، فتوا می دادند چیزی که در اسلام به عنوان ربا تحریم شده، بهره های فاحش و ظالمانه است، امّا بهره های کم و عادلانه ربا نیست.

این گروه به آیه ی شریفه ی ۱۳۰ سوره ی مبارکه ی آل عمران «یا ایها الّذین آمنو الا تأکلوا الربا أَضعافاً مضاعَفَهً» استناد کرده می گویند: چیزی که در اسلام به عنوان ربا تحریم شده، ربایی است که اضعافاً مضاعفاً بوده و چند برابر اصل بدهی باشد. چون ضِعف به معنی دو برابر است، پس بهره ای رباست که بالای صد در صد باشد. و نیز به بعضی از متون تاریخی استشهاد می کنند که از وقایع صدر اسلام و قبل از اسلام حکایت دارد. این افراد مدعی اند ربایی که در عصر جاهلیت مطرح بود این است که «شخص قرضی می گرفت و در مهلت مقرّر نمی توانست بپردازد. به صاحب پول می گفت به من مهلت بده و حاضرم دو برابر آن را در سال آینده بدهم». گفتند: چیزی که اسلام تحریم کرده این نوعِ بهره ها است و از آیه نیز همین مطلب بر می آید. پس بنابراین نرخ بهره های زیر صد در صد و کمتر که استفاده کننده ی از پول توان برگرداندن آن بهره را دارد ربا و حرام نیست. مدتی این فکر رایج شد، به طوری که دولت عثمانی آن را به عنوان مصوبه ی قانونی مطرح کرده و پذیرفت؛ و حتی مجمعی از فقها به وجود آمده و در آن مجمع این فکر به تصویب رسید.

این مجمع چه مقدار از مقبولیت عام برخوردار بود؟

فقهای زیادی از الازهر به مخالفت با این فکر برخاستند و با تحقیقاتی که صورت گرفت، مشخص شد که آن فکر صحیح نیست، بحث های مختلفی مطرح شد؛ از جمله این که یک عده نظریه ی تدریجی بودن تحریم ربا را مطرح کردند و گفتند: تحریم ربا در اسلام به صورت تدریجی بود. ابتدا خداوند در سوره ی روم آیه ی ۳۹ فرمودند: «و ما آتیتُمْ من رباً لیربوا فی اموال الناس فلا یربوا عندالله» آنچه به عنوان ربا می پردازید تا در اموال مردم فزونی یابد، نزد خدا فزونی نخواهد یافت. در مرحله ی بعد در سوره ی نساء آیات ۱۶۰ و ۱۶۱ خطاب به بنی اسرائیل فرمود: «فبظلم من الذین هادوا حرّمنا علیهم طیباتٍ احلت لهم و بصدهم عن سبیل الله کثیراً و اخذهم الربا و قد نهوعنه…» خداوند برای آنان ربا را حرام کرد در حالی که مرتکب ربا می شدند، این مذمتی برای یهود و هشداری برای مسلمانان بود، که ای مسلمانان! اگر ربا برایتان تحریم شد، نباید به سراغ آن بروید.

در مرحله ی سوم، ربا در سوره ی آل عمران آمده و ربای به شکل مضاعف را تحریم کرده است و بالاخره در مرحله ی چهارم، در سوره ی بقره آیه ی ۲۷۸ به صورت کلی می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا اتّقوا الله و ذروا مابقی من الربا…».

بعد هم در آیه ی ۲۷۹ به عنوان ملاک و معیار می فرماید. «و ان تبتم فلکم رءُوس اموالکم» اگر توبه کردید حق