پاورپوینت کامل ۱۳ سال خشونت و نیم قرن جنایت ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ۱۳ سال خشونت و نیم قرن جنایت ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ۱۳ سال خشونت و نیم قرن جنایت ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ۱۳ سال خشونت و نیم قرن جنایت ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

منتسکیو صاحب کتاب «روح القوانین» می گوید: روح عمومی ملّت در همه جا حاضر است، بر همه چیز اثر می گذارد و از آن اثر می پذیرد. دگرگونی این روح کند و تدریجی است و هرگونه کوشش برای تغییر دادن آن با خشونت، ممکن است نتایجی فاجعه آمیز به بار آورد.

وی در بحث منازعه ی آزادی و استبداد می گوید: وسایلی که اعتدال در اختیار دارد، قوی است ولی استبداد نیز قوی است، درست است که اصول حکومت استبدادی پیوسته در حال فساد است؛ امّا اگر مرگ رژیم های استبدادی حتمی است، تولد دوباره ی آن ها نیز ظاهرا حتمی است. استبداد از کجا می آید؟ از درون و از برون.

کودتای نافرجام نظامیان ونزوئلا که تنها ۴۸ ساعت دوام آورد، آیینه ی منازعه ی آزادی و استبداد بود و این روح عمومی ملت بود که با حضور تأثیرگذار خود، توانست به غلبه ی آزادی بر دیو پلید استبداد که از آبشخور بیگانه ی امریکایی تقویت می شد، دور سازد و نوزاد ۳۰ ساعته ی نامشروع دشمن دموکراسی را از صحنه ی روزگار محو کند.

آنچه در آغاز دهه ی دوّم آوریل ۲۰۰۲ بر کاراکاس گذشت، تجربه ی جدیدی بود برای اهالی کوچه ی دموکراسی که تأثیر حاکمیت مردم، و پشتوانه ی خلل ناپذیر قدرت مردمی را به عینه ببینند و نیز تجربه ای تلخ برای دولتی بود که به بهانه ی واهی حقوق بشر، در امور داخلی دیگر کشورها مداخله می کند. این تجربه نشان داد که هرگونه کوشش برای تغییر دادن حاکمیت مردم با خشونت، نتایجی فاجعه آمیز به بار آورده و افتضاح بزرگی می آفریند؛ به طوری که با گذشت کم تر از یک هفته فاش شد که وابسته ی نظامی امریکا در کاراکاس با دفتر بازرس کل نیروهای مسلح ونزوئلا در ارتباط بوده و شخصا در طراحی کودتای ونزوئلا حضور داشته است.

امّا سؤال جدی مطرح برای جهانیان این است که چرا امریکا از یک نسخه ی منسوخ و کهنه برای ونزوئلا استفاده کرده است؟ به نظر می رسد پس از فروپاشی شوروی، آوازه ی دولت های دموکراتیک بلند شد و در حقیقت دیگر، کشورهای سوسیالیستی و کمونیستی ظهور و بروزی در عرصه ی سیاست و دیپلماسی نداشتند تا امریکا بتواند همچون دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ و به بهانه ی جلوگیری از نفوذ کمونیست و تشکیل دولت های سوسیالیستی، کودتاها را توجیه نموده و آن را در مفهوم رقابت با ابرقدرت شوروی در چارچوب منافع ملی خود تلقی نماید؛ همانند آن چیزی که در بیش تر کشورهای امریکای لاتین در گذشته ای نه چندان دور شاهد آن بوده ایم؛ به عنوان مثال در کشور کوچکی چون «بولیوی» در کم تر از دو دهه، ۲۸ کودتا رخ می دهد!

ایالات متحده در دوره ی اخیر، دولت کوبا را به سرکشی در برابر دموکراسی و گردن نگذاشتن به خواست عمومی مردم متهم می کرد که چرا کوبا در دوران حاکمیت دموکراسی از ابزاری منسوخ بهره جسته و تن به انتخابات آزاد نمی دهد و درست در همین دوره با چرخشی بسیار متفاوت و کاملاً معکوس، عناصری را در ارتش ونزوئلا بر ضد رییس جمهوری قانونی آن شورانده و بلافاصله از عوامل کودتا حمایت می کند. باید گفت: به طور حتم منافع خاصی از ایالات متحده در خطر بوده است که علی رغم داعیه ی دموکراسی و مسالمت جویی و مبارزه با روش های غیردموکراتیک و خشن، از جمله تروریسم، از نسخه ی منسوخ کودتا در ونزوئلا استفاده می کند؛ هر چند منافع در خطر یاد شده در این اتفاق نیز چیز تازه ای نیست و این عامل، همان عاملی است که در گذشته ها نیز سبب کودتاهای دیگری چون کودتای ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ شیلی شده است.

بئاتریس آلنده، دختر کوچک سالوادور آلنده که سرانجام در هاوانا خودکشی کرد، در پی کودتایی که به قتل یا خودکشی پدرش انجامید، گفته بود: «اکنون دیگر فاشیست ها به هدفشان در بستن راه فرایند انقلابی با به قتل رساندن رییس جمهور و برانداختن دولتی که به طور دموکراتیک انتخاب شده بود، نایل شده اند. آنان روی افراد نظامی، خائنین به کشور که در دانشکده های نظامی امریکا تعلیم دیده بودند، روی پشتوانه ی مالی انحصارات امریکا و روی حمایت های سیاسی و دیپلماتیک دولت امریکا حساب می کردند.

شیلی که امروز خاکش با چکمه ی فاشیست ها لکه دار شده؛ احساس می کند نهادهایش به تاراج رفته، فرهنگش ویران شده، اندیشه های مترقی اش جریحه دار گردیده و بهترین فرزندانش شکنجه دیده و به قتل رسیده اند. ما می دانیم که دولت امپریالیست امریکا نماینده ی واقعی مردم امریکا نیست و در نبردمان (همچون ویتنامی ها) می توانیم روی این مردم حساب کنیم. ما می توانیم روی اتحاد کارگران، اقلیت های ملی، دانشجویان، پیشه وران و دیگر گروه های مردمی که سیاست امپریالیستی امریکا را محکوم نموده و در عین حال از جریان های انقلابی کشورهای در حال مبارزه به خاطر حق حاکمیت، پیشرفت و تکامل جامعه ی خود حمایت می کنند، حساب کنیم.»

امّا صحنه ی ونزوئلا در ۱۲ آوریل تا ۱۴ آوریل ۲۰۰۲ یا آنچه در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ در شیلی گذشت، بسیار متفاوت بود و هوگوچاوز، رییس جمهور برکنار شده، ۳۰ ساعت پس از کودتای نظامیان در اثر اختلاف میان کودتاچیان و اعتراض هواداران خود، بار دیگر به قدرت بازگشت و در کاخ ریاست جمهوری مستقر شد؛ این در حالی بود که ۳۰ ساعت پیش از آن، تشدید درگیری ها و نیز فشار ارتش ونزوئلا منجر به سقوط اجباری چاوز گردید. این سقوط اجباری با تغییر در سیاست دولت جدید در زمینه ی وضعیت صادرات نفت همراه گردید و باعث ایجاد شوکی جدید در بازارهای جهانی نفت شد.

تظاهرات کارگران نفتی ونزوئلا که به دنبال اخراج مدیران صنعت نفت این کشور از شش هفته قبل از کودتا آغاز شده بود، با حمایت بازرگانان و تجار این کشور به اوج خود رسید و باعث استعفای اجباری «هوگو چاوز» شد.

چاوز از فوریه ی سال ۱۹۹۹ م که به قدرت رسید، از پذیرش خواست های امریکا امتناع کرده و بارها از آن کشور خواست تا در