پاورپوینت کامل ضرورت همکاری های منطقه ای در فرایند جهانی شدن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ضرورت همکاری های منطقه ای در فرایند جهانی شدن ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ضرورت همکاری های منطقه ای در فرایند جهانی شدن ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ضرورت همکاری های منطقه ای در فرایند جهانی شدن ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

«پراتون» در اثر خود تحت عنوان (The Globalization of Economic Activity) و نیز دیگرانی که درباره ی جهانی شدن به مطالعاتی دست زده اند، معتقدند: منطقه گرایی نه فقط دلالت بر افزایش فعالیت بین کشورهایی دارد که از نظر جغرافیایی در یک منطقه قرار دارند، بلکه یک نوع تشدید فعالیت های بین المللی در میان آن ها است که در نتیجه ی آن، فعالیت های اقتصادی در سطح منطقه ای و در یک محدوده ی جغرافیایی، به طور شتابانی سازماندهی می شوند، گام اوّل در جهت توسعه اقتصادی منطقه ای، تلاش برای افزایش مناسبات تجاری و توسعه ی همکاری های مختلف نفتی و غیرنفتی است که این گام خود مستلزم شناخت پتانسیل ها و نیازهای طرفین و تلاش برای رفع آن ها با توجه به امکانات موجود در منطقه است. امّا سؤال اساسی این است که اصولاً منطقه گرایی متأثر از چه عواملی است؟

حافظ میرزا دراثر خود تحت عنوان: (the Globalization of Maltinational Enterprises and Developing country Multinationals)

منطقه گرایی را مؤثر از چهار عامل زیر می داند که عبارتند از:

۱. نزدیکی کشورهای همسایه و بهره گیری از امکانات یکدیگر در جهت توسعه ی اقتصادی که می تواند به ادغام اقتصادی و منطقه گرایی منجر شود. همانند فرانسه و آلمان در اروپا، مکزیک و امریکا در نفتا. در بسیاری از موارد آشنایی منطقه ای و قرابت فرهنگی دلایل عمده ی ادغام منطقه ای می باشند. به عنوان نمونه بنگاه های کشور مالزی در سوماترای اندونزی سرمایه گذاری می کنند، یا بنگاه های تایوان در استان فوجی چین سرمایه گذاری می نمایند. در هر دو مورد قرابت جغرافیایی و فرهنگی باعث سرریز شدن (اشاره به مدل سرریز در منطقه ای شدن است) می شود. هم چنان که اختلاط عوامل دیگری، چون ارزانی نیروی کار به منطقه ای شدن کمک می نماید.

۲. انگیزه ی منطقه ای شدن ممکن است براساس استراتژی های مختلف توسعه ی شرکت ها باشد. گسترش فعالیت شرکت های چندملیتی در مناطق پیش رفته و رو به رشد، مثل چین یا مناطق سرمایه گذاری اولیه مثل هنگ کنگ و سنگاپور، باعث به وجود آمدن شرایطی برای سرمایه گذاری سرریز در کشورهای هم جوار آن ها شد و یا سرمایه گذاری امریکای شمالی، ژاپن و آسیا در اروپا از اواسط دهه ی ۱۹۸۰ به دلیل ترس از شکل گیری دژ اروپا که این امر خود، باعث تسریع در ادغام صنعتی و اقتصادی اروپا گردید.

مناطق رشد آسیای جنوب شرقی به وضوح شرکت های چندملیتی آسیای شرقی و شرکت های وابسته به کشورهای سه گانه (Triad MNE Subsidiaries) در آسیا را سریع تر از شرکت های دورتر تحت تأثیر قرار داد. این استراتژی حداقل بخشی از سؤال را که چرا شرکت های منطقه ای، منبع اولیه ی سرمایه گذاری مستقیم خارجی جدید در این بخش از جهان هستند را توضیح می دهد.

۳. حرکت در جهت منطقه ای شدن، ممکن است برگرفته، یا تشدید شده توسّط «یک استراتژی خاص منطقه ای شدن» باشد که توسط شرکت های چندملیتی دنبال می شود. به عنوان مثال، اقتصاد مقیاس ممکن است منجر به سرریز شدن گردد؛ زیرا که اندازه ی بازار برای فعالیت کارآ کافی نیست. مانند این که، «در جنوب شرقی آسیا، شرکت های الکترونیکی مثل ماتسوشیتا (Matsushita) از عوامل متفاوت موجود، شایستگی و بازارهای کشورهایی؛ چون مالزی، سنگاپور، فیلیپین، ویتنام و اندونزی بهره می گیرند. بسیاری از شرکت های سنگاپوری و مالزیایی استراتژی دسترسی به بازارهای وسیع تر (ASEAN) یا آسیایی را دارند؛ زیرا بازار داخلی آن ها بسیار کوچک است. به همین ترتیب، هر چند بنگاه های بزرگ تر کره ی جنوبی به دنبال بازارهای جهانی هستند، امّا دیدگاه آنان، شامل ابعاد منطقه ای نیز می شود.

۴. سیاست برخی از حکومت ها، به طور آگاهانه، منطقه ای شدن را تشویق می کنند؛ زیرا انگیزه های منطقه ای می تواند به ایجاد مناطق رشد بیانجامد. مثلاً مثلث رشدِ بخش جنوبی آسه آن (بخش های مالزی، اندونزی و سنگاپور) موفق بوده اند؛ زیرا که به منطقه ی رشد دیگری گسترش می یابند. یعنی سنگاپور و جوهور (Johore) در مالزی، یا مثلث رشد شرق آسه آن (شامل کشورهایی چون برونئی و بخش هایی از فیلیپین، مالزی و اندونزی) کمتر موفق بوده اند؛ زیرا به صورت طبیعی فاقد موتور رشد صنعتی هستند. در این رابطه ممکن است سازمان های بین المللی وارد صحنه شوند.

به هر حال، نگاهی گذرا به تاریخ اقتصاد کشورهای پیشرفته نشان می دهد که اتحادیه ی اروپا، کشورهای عضو گروه دی ۸، نفتا، افتا و دیگر سازمان ها و نهادهای اقتصادی منطقه ای در قاره ی اروپا و امریکا، به ویژه سازمان اوپک در منطقه ی خودمان، تجربه های سرشار از موفقیت داشته و از پیشرفت این کشورها در همکاری و همراهی در تشکل های منطقه ای بوده است. علاوه بر تشکل های منطقه ای به منزله ی سکوی پرتابی برای پیوستن به قافله ی جهانی برای این کشورها عمل نموده است.

البته جنوب شرق آسیا نیز در حال حاضر به یکی از مناطق مطرح در اقتصاد جهان تبدیل شده و به عنوان قطب سوم اقتصاد جهانی مطرح گردیده است. از قدیمی ترین گرایش های منطقه ای در جنوب شرق آسیا «اتحادیه ی جنوب شرق آسیا» (ASEAN) می باشد. این اتحادیه در سال ۱۹۶۷ براساس تصمیم پنج کشورِ اندونزی، مالزی، تایلند، فیلیپین و سنگاپور تأسیس شد. کشور برونئی نیز پس از کسب استقلال در سال ۱۹۸۶ به این اتحادیه پیوست. در حال حاضر تعداد اعضای این اتحادیه پس از پیوستن کشورهای ویتنام، برمه، لائوس و میانمار به ده کشور رسیده است.

هم چنین نظام جدید منطقه ای در جنوب شرق آسیا؛ یعنی اتحادیه ی آسه آن + ۳ نیز اهمیت شایان توجهی در منطقه ی آسیایی یافته و این گروه فعّال ترین همکاری منطقه ای خارج از اروپا را دارا می باشد و به تعبیر «برگستون» در کتابِ (East Asian Regionalism Towards a Tripartite World) ترتیبات دقیق تری نسبت به موافقت نامه ی بازرگانی آزاد امریکای شمالی (نفتا) دارد.

نظام جدید منطقه ای آسیا (آسه آن + ۳) برخلاف سایر مناطق، در زمینه ی مالی سریع تر از زمینه های تجاری پیش رفته است. علّت آن نیز مشکل بودن سازماندهی مسایل تجاری می باشد. در واقع توافق های پولی را می توان بدون تبعیض نسبت به دیگران ترتیب داد. (آسه آن + ۳) یک نظام منطقه ای معاوضه ی پولی (Currenoy Swaps) را اعلام کرده است که به آن ها در مقابل بحران های آتی یاری می رساند. هم چنین صحبت های زیادی از سبد مشترک پولی و ترتیبات مشترک بین المللی می شود که باید جایگزین نظام تثبیت نرخ دلار در گذشته و نرخ شناور ارز که به دلیل بحران های مالی گذشته تحمیل شده است، گردد.

برگستون در همان کتاب خود علل اصلی منطقه گرایی جدید در شرق آسیا را متأثر از بحران مالی شرق آسیا، عدم موفقیت نسبی (APEC & WTO)در ایجاد آزادسازی تجاری، ایجاد جو مثبت پس از ادغام اروپا و انتشار یورو و نیز نارضایتی گسترده از رفتار ایالات متحده و اتحادیه ی اروپا در این منطقه می داند.

به هر ترتیب، کشورهای شرق آسیا احساس می کنند که از سوی غرب مورد تحقیر و سوء استفاده قرار گرفته اند. به نظر آنان بانک های غربی و دیگر رهبران غرب با خارج شدن از صحنه، بحران را در این کشورها به وجود آورده اند. صرف نظر از این که این دیدگاه درست یا نادرست باشد، کشورهای شرق آسیا با توجه به توانایی های بالفعل و بالقوه ای که در خود احساس می کنند (نظیر معادل بودن حجم تجارت خارجی شان با امریکا، اتحادیه ی اروپا و بالاتر بودن ذخیره ی پولی شان نسبت به این دو منطقه) سعی دارند، بدون اتکای به غرب، مشکلات احتمالی آینده ی خود را حل نمایند و به علاوه سطح تأثیرگذاری شان براقتصاد جهانی را افزایش دهند.

یکی از مهم ترین معیارهای همگرایی منطقه ای، همگرایی تجاری کشورهای عضو در آن منطقه می باشد. به عبارتی دیگر هر چه سطح مبادلات تجاری درون منطقه ای به کل تجارت این کشورها بیشتر باشد، همگرایی اقتصادی کشورهای منطقه ای بیشتر خواهد بود که شناختن مشترکات، پتانسیل ها و ظرفیت های مشترک برای ظرفیت سازی منطقه ای در صدر عوامل منجر به همگرایی قرار