پاورپوینت کامل کارگزاران عصر جهانی سازی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارگزاران عصر جهانی سازی ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارگزاران عصر جهانی سازی ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارگزاران عصر جهانی سازی ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

جهانی سازی به چه معنا و در چه موضوعاتی است و چه تفاوتی با جهانی گرایی دارد؟

جهانی سازی (Globalization)به صورت های گوناگون تعریف شده است و هر یک از صاحب نظران از یک بعد بدان پرداخته اند که البته در برخی از جنبه ها اتفاق نظر وجود دارد و در برخی دیگر نیز اتفاق نظر وجود ندارد.

«مک گرو» در خصوص جهانی سازی می گوید: «افزایش شمار پیوندها و ارتباطات متقابلی که فراتر از دولت ها (و در نتیجه فراتر از جوامع) دامن می گستراند و نظام جهانی جدید را می سازد. جهانی سازی به فرایندی اطلاق می شود که از طریق آن، حوادث، تصمیمات و فعالیت های یک بخش از جهان می تواند نتایج مهمی برای افراد و جوامع در بخش های بسیار دور کره ی زمین در بر داشته باشد.» یکی از ویژگی های اصلی جهانی سازی، ارتباطات متقابل است؛ امّا بر خلاف وابستگی متقابل که بر دو جانبه بودن تاکید دارد، جهانی سازی امکان وابسته شدن را نیز در نظر می آورد.

مفهوم جهانی سازی، به اهمیت نظم دهی مجدد زمان و مکان اشاره دارد. نظریه پردازان وابستگی متقابل، نگاه خود را بر بین المللی شدن روابط بین المللی متمرکز ساخته اند؛ در حالی که نویسندگانی که در زمینه ی جهانی سازی قلم می زنند، از حرکت به سوی جامعه ی جهانی سخن می گویند.

از دیدگاه برخی صاحب نظران، جهانی سازی با انحصار همخوان نیست. به عبارت دیگر، جهانی سازی این واقعیت را می پذیرد که انحصاری بودن نه واقعیت است و نه امکان تاریخی.

در نظر برخی دیگر از صاحب نظران، جهانی سازی در یک مفهوم، هم به کوچک شدن جهان و هم به تقویت آگاهی از جهان اشاره دارد. معمولاً علت این کوچک شدن را پیشرفت سریع تکنولوژی و نیز تشدید روز افزون فعالیت های اقتصادی می دانند.

براساس همین تفسیر از جوامع ملی است که کارآمدی مقامات ملی متزلزل می شود و استقلال عمل آن ها از بین می رود. علاوه بر این، توسعه ی شبکه های فراملی و ساختارهای اقتدار جهانی موجب جا به جایی و گسیختگی تصمیم گیری ملی می شود. البته این کوچک شدن فیزیکی جهان و اندیشه ی دهکده ی جهانی با درک تحول یافته ای از زمان و مکان همراه است.

جهانی سازی موجب افزایش فرایندهایی می شود که از طریق آن ها شبکه های ارتباطی و نظام های تولید، سطوح محلی و جهانی را به یکدیگر پیوند می دهد، به طوری که روابط اجتماعی فقط در قالب محلی قابل تصور نیست. زندگی روزمره ی ما چنان ساختار یافته است که تعاملات اجتماعی در دل شبکه های جهانی صورت می گیرد. در این نگرش، جهانی سازی این گونه تعریف می شود: «تشدید روابط اجتماعی در سرتاسر جهان که مکان های دور از هم را چنان به هم مرتبط می سازد که اتفاقات هر محلی زاده ی حوادثی است که کیلومترها دورتر به وقوع می پیوند و برعکس.»

«دیویدهاروی» مدعی است که جهانی سازی به مرحله ای شدید از فشردگی زمان و مکان منجر شده است که تاثیر گیج کننده و مخرّبی بر رویه های سیاسی ـ اقتصادی، توازن قدرت طبقات و نیز زندگی فرهنگی و اجتماعی دارد.

«ماتِین آلبرو» جهانی سازی را فرایندی که براساس آن تمامی مردم جهان در جامعه ی واحد و فراگیر جهانی به هم می پیوندند، تعریف می کند. از دید فرهنگی نیز به طور اختصاص به جهانی سازی توجه شده است. «مانوئل کاستل» با اشاره به عصر اطلاعات، جهان گرایی را ظهور نوعی جامعه ی شبکه ای می داند که در ادامه ی حرکت سرمایه داری، عرصه ی اقتصاد، جامعه و فرهنگ را در بر می گیرد.

«دیوید هلد» در کتاب دموکراسی و نظم جهانی (۱۹۹۶) با داشتن نگاه آسیب شناختی به جهانی سازی، این پدیده را حرکت به سمت نوعی دموکراسی جهان شهری می بیند که در عین حال، کثرت فرهنگی و اقتصادی را نیز در خود خواهد داشت. محمد عابد الجابری ضمن ارایه ی تعریفی از جهان گرایی فرهنگی و این که ما دارای فرهنگ واحد جهانی نیستیم، در خصوص جهان گرایی می گوید: «جهانی گرایی دارای یک نظام جهانی است، نظامی که زمینه های مختلفی؛ هم چون سرمایه، بازرگانی مبادلات، ارتباطات، سیاست، اندیشه و ایدئولوژی را شامل می شود؛ به ویژه در مباحث کنونی منظور از جهان گرایی، بسط و گسترش و انتقال تمدن و فرهنگ ایالات متحده ی امریکا به سایر کشورهای جهان است». وی در این جا به تفکیک دو مفهوم، از نظر خود، یعنی جهانی گرایی و جهانی سازی می پردازد و می گوید که جهانی سازی، یعنی به استقبال جهان رفتن، آشنا شدن با فرهنگ های دیگر و احترام گذاشتن به آرا و نظریه های دیگران؛ در صورتی که جهان گرایی نفی دیگران، نفوذ در فرهنگ های دیگر و نیز محل برخورد ایدئولوژی است.

امّا در مجموع صاحب نظران در خصوص جهانی سازی معتقدند که در هم ادغام شدن بازارهای جهان در زمینه های تجارت و سرمایه گذاری مستقیم و جابه جایی و انتقال سرمایه، نیروی کار و فرهنگ در چارچوب سرمایه داری و آزادی بازار و در نهایت سرفرود آوردن جهان در برابر قدرت های های جهانی بازار، منجر به شکاف های ملّی و کاسته شدن از حاکمیت های دولت خواهد شد.

کارگزاران اصلی جهانی سازی در ابعاد بین المللی چه کسانی هستند؟

عنصر اصلی و اساسی در این پدیده شرکت های بزرگ چند ملیتی و فراملّی هستند. این پدیده از پیامدهای سربرآوردن دولت های نیرومند ملی و عالی ترین مرحله ی روابط سلطه گری و سلطه پذیری امپریالیستی است.

جهانی سازی تراوج پیروزی سرمایه داری جهانی در عالم است و از بطن دولت ملی که همچنان به تولید خود در درون و بیرون مرزهایش یکسان ادامه می دهد، زاده شده است. از دیدگاه دیگر نیز رقابت بی قید و شرط در سطح جهان است؛ رقابتی که برای کشورهای غنی، درآمد بیش تر و برای کشورهای فقیر، فقر بیش تر می آورد. این امر، در سایه ی چیرگی و رهبری کشورهای مرکز و نیز در سایه ی حاکمیت نظام جهانی، مبادله ای نامتوازن و ناهمگون ایجاد می کند.

مفهوم جهانی سازی در متون علوم اجتماعی به منزله ی ابزاری تحلیلی برای توصیف روندهای تغییر در زمینه های گوناگون مطرح شده است آنتونی ماکفرو، در کتاب «تاخیر بررسی های جهانی»، معتقد است که چهار روند اساسی برای جهانی شدن وجود دارد:

۱. رقابت میان قدرت های بزرگ؛ ۲. نوآوری تکنولوژیک؛ ۳. جهانی شدن تولید و مبادله ۴. تجدّد و نوگرایی.

چه نسبتی میان «غربی سازی» و «جهانی سازی» وجود دارد؟

مفهوم شکل گرفته از جهانی سازی بیش تر به تمایل یا گرایش به حیات غربی، در اروپا و یا امریکا، بازمی گردد. به عبارت دیگر، بهتر است به جای جهانی سازی از اروپایی سازی، امریکایی سازی یا حتی غربی سازی سخن بگوئیم، زیرا این الگوهای اقتصادی و سیاسی از نوع غربی و کاپیتالیستی است که پس از فروپاشی کمونیسم با سرعت هرچه تمام تر جهان را در می نوردد. از زمان فروپاشی اردوگاه شرقی تا کنون، روند جهانی سازی کنسرسیوم های بزرگ صنعتی غرب، بانک ها و بازارهای مالی با سرعت روزافزونی ادامه داشته است. تصمیم هایی که مدیران و رؤسای بزرگ و صاحب قدرت در نیویورک، فرانکفورت یا لندن اتخاذ می کنند، حتی در دور افتاده ترین نقاط آسیا، آفریقا یا امریکای لاتین هم تأثیر خود را برجای می گذارد.

با این حال، در دگرگونی های پرشتاب دهه ی اخیر یک واقعیت از نظر دورنگه داشته شده و آن این است که جهانی سازی اقتصادی تنها بخشی از روندهای تاریخی است که بیش از پانصد سال پیش، با کشف دنیای جدید آغاز شده است. روند استعمارگری و تبلیغ جهانی آیین مسیحیت، راه را برای گسترش جهانی افکار و شیوه های زندگی غربی هموار کرد. واقعیت این است که این افکار و شیوه های غربی به ایجاد بازارهایی منجر شد که در آن کالاهای اروپایی به فروش رفتند. به این ترتیب روند سیاسی و فرهنگی اروپایی سازی جهانی، جهانی سازی اقتصادی را نیز به دنبال داشت. به عبارت دیگر، جهانی سازی فرهنگ اروپایی شرایط لازم را برای جهانی سازی اقتصادی فراهم کرد. از سوی دیگر، مقاومت در برابر برتری جویی غرب از ابتدا در عرصه ی فرهنگ و مذهب شکل گرفت.

گفتنی است حتی پس از استقلال صوری مستعمره های سابق، هم چنان برتری غرب مشهود است. بر خلاف پیش بینی نظریه پردازان مدرنیسم، ارزش های سنتی در سراسر جهان بازگشت دوباره و غیرمنتظره ای را شاهد بوده است. نمادهای همگونی فرهنگی هم چنان در سراسر جهان روبه گسترش است. کمتر شهر بزرگی را در آسیا یا امریکای لاتین می توان یافت که در آن یکی از شعبه های همبرگر فروشی های زنجیره ای امریکایی وجود نداشته باشد. حتی در مناطق دور افتاده ی افریقا نیز می توان محصولات کوکاکولا را مشاهده کرد. در مناطق روستایی کشورهای جهان سوم تی شرت های رنگی نشان دهنده ی فرهنگ غربی، خودنمایی می کند. سینما و تلویزیون با بهره گرفتن از محصولات جذاب صنایع سرگرم کننده ی مدرن در سراسر جهان، ایده ها و سبک های یکسانی را تبلیغ می کنند. تلویزیونی های ماهواره ای این امکان را فراهم می آورند که در گوشه و کنار جهان حتی در دور افتاده ترین نقاط، مردم با محصولات فرهنگی پاپ امریکا آشنا شده و به اخبار سیاسی و اقتصادی شبکه ی تلویزیونی امریکایی سی.ان.ان گوش فرا دهند. به نظر می رسد که مرگ تدریجی گونه ها در سراسر جهان با مرگ تدریجی فرهنگ ها سازگار است.

البته نکته ی اصلی در این جاست که این ظاهر قضیه است و نباید فریب آن را خورد. اگر با دقت بیش تری به مسایل بنگریم، آن گاه فورا متوجه می شویم که در ورای شباهت های