پاورپوینت کامل مزاحم؛ واقع گرایی یا واقع گریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مزاحم؛ واقع گرایی یا واقع گریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مزاحم؛ واقع گرایی یا واقع گریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مزاحم؛ واقع گرایی یا واقع گریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

«سیروس الوند» از سینماگرانی است که از سینمایی به نام سینمای ملّی یا بدنه دفاع می کند. «مزاحم» نمونه ای از آثاری است که در سال های اخیر تحت نام ضرورت وجود سینمای بدنه از آن دفاع شده است. ابتدا ببینیم که این سینما چیست؟

مسأله ی سینمای بدنه در شرایط ویژه ای در ایران مطرح شد. در پایان دهه ی اول انقلاب اسلامی، مناقشه میان دو نوع سینما بالا گرفت؛ سینمای یارانه ای و سینمای بدنه. سینمای یارانه ای اصطلاحی است که برای فیلم هایی وضع شد تا نشان دهند که این آثار فقط برای خدمت به اهداف تبلیغی دولت مورد پشتیبانی هستند و از منابع و بودجه ی دولتی برای بقای خود استفاده می کنند، بدون آن که قادر باشند تا در رقابت آزاد، مخاطب زیادی را به خود جلب کنند یا حتی هزینه های خود را باز گردانند. سینمای بدنه نیز به سینمای سرگرم کننده و توانایی که قدرت جلب مشتری را داشت، اطلاق شد. این سینما قادر است سودآور باشد و اقتصاد فیلم را بچرخاند. البته علت نام گذاری سینمای بدنه آن بود که در رأس آن یک سینمای متفکر و نخبه گرا وجود داشت.

این سینما گاه سینمای جشنواره ای نیز خوانده شده و مقصود آن بود که این سینما، مورد پسند جشنواره های خارجی است. این فیلم ها نیز غالبا متهم بودند که فروش کمی دارند، لیکن از طرق مختلف فروش ناچیز داخلی خود را جبران می کردند: ابتدا از طریق هزینه ی اندک این گونه فیلم ها و سپس از طریق فروش خوب خارجی که چندین برابر هزینه ی ساخت و گاهی بالاتر از فروش فیلم های پرفروش می توانستند دلار به چنگ آورند. سینمای نخبه گرا مورد حمله ی سینمای بدنه بود و موفقیت آن یک توطئه به حساب می آمد. اما از سوی دیگر این آثار (سینمای نخبه گرا) سیاست های رسمی را علیه خود دانسته و مدام از این که اجازه ی رشد آزادانه به آن ها داده نمی شود، ناخشنود بودند و سینمای بدنه را مایه ی ابتذال می دانستند.

به هر حال اعتبار سینمای ایران محصول همین سینمای نخبه گرا است. در حالی که طرفداران سینمای بدنه آن را نفی می کنند. البته ما هرگز نمی توانیم سینمای سالم مردم پسند را نفی کنیم.

سیروس الوند کارگردانی است که به صورت آشکار خود را طرفدار سینمای بدنه دانسته و از سینمای یارانه ای یا گلخانه ای ابراز نارضایتی کرده است. تاکنون او فیلم های «شب آفتابی»، «فریاد زیر آب»، «برخورد»، «آواز»، «چهره»، «دست های آلوده»، «هتل کارتن»، «ساغر» و حال «مزاحم» را به روی پرده برده است.

آثار الوند گاهی پرفروش بوده اند و او قواعد فیلم سازی تجاری را آموخته است. پراعتبارترین فیلم او «یکبار برای همیشه» نام دارد. لیکن بسیاری از فیلم های او از زاویه ی نقد، آثار پرارزشی به شمار نمی آیند. اما پرسش کنونی ما آن است که آیا سینمای بدنه در ایران واقعا سینمایی ارزشمند است؟ آیا این سینما لزوما سینمایی بریده از زندگی، واقعیت و اندیشه ی جدّی اجتماعی است؟ آیا «من ترانه پانزده سال دارم» فیلمی از سینمای بدنه نیست؟

پس چرا در این اثر، اندیشه و سلیقه ی نوآورانه و ظرافت های ساختاری در نظر گرفته شده و اثری چون «مزاحم» فاقد این نکات است. اصلاً مزاحم به دنبال بیان چیست و به چه درد می خورد. داستان مزاحم درباره ی بازیگر پنجاه ساله و محبوب سینما به نام نیما دادگر است که همسر اول خود را از دست داده و به تازگی با دختر جوانی که برای بازیگری رجوع کرده بود، ازدواج کرده است. نیما و غزال زندگی شیرینی دارند تا آن که تلفن های زنی ناشناس آرامش زندگی شان را بر هم می زند. زن با تلفن های خود موجب ایجاد تردیدهایی جدی در غزال می شود و زندگی شان را در آستانه ی فروپاشی قرار می دهد. بالاخره او نیما را به خانه ای می کشاند و در آن جا معلوم می شود که آن زن ناشناس در اصل پسری است که سودای شهرت و موفقیت سینمایی داشته و شیفته ی نیما بوده است. عشق فیلم او را از خواب و خوراک انداخته بود و روزی با دوست دختر خود به یک کارگردان رجوع می کنند.

اما او پذیرفته نمی شود، در حالی که دختر مورد قبول واقع می شود و در ادامه ی کار با یک بازیگر ازدواج می نماید. این امر سبب کینه ی پسر جوان که عشق فیلم تمام وجود او را فراگرفته، می شود و او با در آمدن به قالب یک زن می کوشد که انتقام بگیرد. حال او در موقعیت حادی قرار دارد و قصد دارد هم نیما و هم همسرش را بکشد. فیلم البته تلخ نیست و به خیر و خوبی به پایان می رسد.

ببینیم مزاحم درباره ی چه موضوعی است و چگونه از پس آن برآمده است.

عشق فیلم

بنا به دلایل گوناگون پس از انقلاب اسلامی و بنا به دلایل گوناگون، بازیگری در سینما مطلوب بسیاری از جوانان شده است. شاید بتوان گفت که سالم شدن نسبی فضای سینما، اعتبار سینمای ایران در جهان و شهرت همان سینمای نخبه گرا و موفقیت در جشنواره ها، محدودیت های موجود در زندگی جوانان در دوران جنگ، فقدان شور و هیجان و سرگرمی و وجود موانع زیاد برای رسیدن به آن، بیکاری، و نیز درآمد خوب بازیگران و موفقیت ستاره ها، و شاید تصورات موهوم درباره ی خوشی های زندگی آن ها، مجموعه ی عوامل مثبت و منفی ای باشند که در این رویکرد واقعی نقش مؤثری داشته اند.

محسن مخملباف در فیلم «سلام سینما» با لحنی مستند این سودا را به نقد کشیده و به نمایش درآورده است. داریوش فرهنگ نیز در «دو فیلم با یک بلیط» در قالب یک ملودرام خانوادگی آن را