پاورپوینت کامل نگاهی جامعه شناختی و آینده نگر به افزایش پهنه ی زندگی و پدیده ی سالخوردگی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی جامعه شناختی و آینده نگر به افزایش پهنه ی زندگی و پدیده ی سالخوردگی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی جامعه شناختی و آینده نگر به افزایش پهنه ی زندگی و پدیده ی سالخوردگی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی جامعه شناختی و آینده نگر به افزایش پهنه ی زندگی و پدیده ی سالخوردگی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

پیر شدن جمعیت جهان به عنوان پدیده ای ناگزیر و غیر قابل بازگشت و در عین حال بی سابقه در تاریخ بشریت، در آینده ای نه چندان دور چهره ی جهان را دگرگون خواهد کرد.

عواملی چون پیشرفت تکنولوژیک و مراقبت های کامل و حساب شده ی بهداشتی موجب توسعه ی دامنه و پهنه ی زندگی و در نتیجه افزایش میانگین سن جمعیت جهان شده و این روند با آهنگی روزافزون از کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه و جهان سوم نیز تعمیم می یابد. در حال حاضر و بر طبق آمارهای موجود، سن متوسط جمعیت جهان ۲۶ سال است و یمن با سن متوسط ۱۵ سال به عنوان جوان ترین کشور جهان شناخته می شود.

این در حالی است که ژاپن با سن متوسط ۴۱ سال پیرترین کشور جهان است. پیش بینی های آماری نیز گویای آن است که احتمالاً تا سال ۲۰۵۰ سن متوسط جمعیت جهان ۳۶ سال خواهد بود و نیجر با سن متوسط ۲۰ سال جوان ترین و اسپانیا با سن متوسط ۵۵ سال پیرترین کشور جهان خواهند بود.

مقاله ای که در پی می آید به بررسی فرایند سالخوردگی با مختصات ذکر شده و تغییرات اجتماعی ناشی از آن می پردازد و اهمیت توجه به این فرایند را در برنامه ریزی های اجتماعی، اقتصادی، نظام بودجه ای و تأمین اجتماعی کشور یادآور می شود.

*****

براساس تازه ترین تحقیق آماری سازمان ملل متحد که اخیرا منتشر شده، پیر شدن جمعیت جهان پدیده ای غیرقابل برگشت است و در سال ۲۰۵۰ میلادی شمار افرادی که بیش از ۶۰ سال سن دارند، بیشتر از افراد زیر ۱۵ سال خواهد بود.

این تحقیق آماری که از سوی بخش امور اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل انجام گردید، حاکی از آن است که پیر شدن جمعیت جهان در سال های آینده چهره ی جدیدی از دنیا ارایه می کند که در تاریخ بشریت بی سابقه است.

در تحقیق یاد شده آمده است که در حال حاضر ۶۲۹ میلیون نفر از جمعیت جهان ۶۰ سال یا بیش از آن سن دارند. این رقم نشان می دهد که در جهان از هر ده نفر یک نفر بیشتر از شصت سال سن دارد. در سال ۲۰۵۰ این رقم به ۲ میلیارد نفر معادل یک نفر از هر ۵ نفر خواهد رسید. در سال ۲۱۵۰ از هر سه نفر در جهان یک نفر بیش از ۶۰ سال سن خواهد داشت.

به هر ترتیب، تعداد افراد سالمند همواره در حال افزایش می باشد و گسترش خدمات بهداشتی در میزان سلامت جمعیت سالمندان تأثیر گذاشته و شانس طول عمر آن ها را افزایش خواهد داد.

«شرمن» و «وود» در آثار خود دو دیدگاه افراطی درباره ی افزایش سن را ذکر کرده اند. به تعبیر آن ها – که متأثر از مطالعات جامعه شناختی امریکایی است – دو تصویر کلی از سالخورده وجود دارد: از یک سو تصویر زیبای سالخورده بر پشت جلد مجلات و صفحات تلویزیون، گونه های سرخ، خوش لباس، سالم و خندان در محاصره ی خانواده و دوستانِ با محبت و ساکن در یک خانه ی تمیز و آراسته و از سوی دیگر، تصویری اندوهبار از سالمندانی با شرایط زندگی وحشتناک، فقر، بیماری های مُزمن، انزوا، غذای ناکافی، یک بوروکراسی خوار کننده و بالاخره نزدیک مرگ.

با یک بررسی اجمالی ملاحظه نمی شود که مسایل مرتبط با سالخوردگی؛ مانند فقر، انزوا، بیماری های جسمی و حرکتی، نگرانی، بیوه گی و افسردگی عمومی بالنسبه در همه ی جوامع وجود دارد، امّا بحث اصلی، ساخت اجتماعی و روش ارایه ی خدمات اجتماعی به سالخوردگان است که منجر به فقر، عزلت و نگرانی در سنین کهولت و از کارافتادگی می شود.

یک بررسی کلی نشان می دهد که به هر اندازه که سن افزایش می یابد، انگیزه های شادی افزای زندگی کاهش می یابد و متقابلاً نگرانی ها بالا می رود. زیرا انگیزه های مذهبی و ایمان به مبدأ وجود، قادر است در اغلب جوامع، به ویژه اجتماعاتی که علایق مذهبی قوی بر آنان حاکم است، بسیاری از مشکلات را حل کند و نمونه ی بارز آن در جوامع مذهبی قابل مشاهده است که سالخوردگان آن بدون داشتن تأمین اجتماعی و بیمه های مختلف بازنشستگی و غیره شاد و با روحیه ی خوب زندگی می کنند، امّا به هر شکل فرایندهایی؛ چون تأمین اجتماعی و… اثر سازنده و قابل توجهی بر روحیه ی افراد خواهند داشت و این تأثیرها را نمی توان نادیده انگاشت. آمارهای منتشر شده درباره ی درآمد افراد مسن، مشکلات سالخوردگی را به خوبی منعکس می سازند.

به طوری که فقر برای بیشتر سالخوردگان منبع مشکلاتی نظیر مسکن نامناسب، امکانات بهداشتی، عزلت و تنهایی، بیماری، رژیم غذایی نامناسب و بالاخره بوروکراسی خردکننده است. منابع درآمد سالخوردگان شامل بیمه های اجتماعی، حقوق بازنشستگی درآمدهای ناشی از کار، پرداخت های رفاهی و خیریه، سرمایه های اندوخته، بهره، پرداخت اتحادیه ها، بیمه های شخصی و دستاوردهای سرمایه ای است که این گونه پرداخت ها غالباً کافی نیست.

در سال ۱۹۶۹ مجلس سنای امریکا گزارشی درباره ی وضعیت سالخوردگان ایالات متحده منتشر کرد. براساس این گزارش، دگرگونی و مقررات بازنشستگی دو نتیجه ی بارز را به همراه داشت؛ از یک سو افزایش تعداد سالخوردگان و از طرف دیگر خروج سریع تر افراد از دایره ی کار تولیدی. در این گزارش آمده است که وضع اقتصادی پیران در آینده وخیم تر خواهد شد. علت کاهش امکانات کسب درآمد همراه با بالا رفتن سن، استهلاک دارایی ها، فزونی نیازهای پزشکی، تورم و بالاخره درآمد ثابت در دوره های طولانی است.

در این گزارش آمده بود که اگر بالارفتن قیمت در سال، فقط ۲ درصد باشد، قدرت خرید در یک دهه ۱۸ درصد کاهش می یابد و در این صورت می توان وضع فاجعه آمیز ناشی از تورم را در مورد سالخوردگان درک کرد.

بسیاری از نویسندگان و محققین به عوارض ناشی از «آشیانه ی خالی» در دوران کهولت اشاره می کنند. آخرین فرزند زنان متأهل، معمولاً در میانسالی خانه را ترک می کنند و به سوی زندگی مستقل خود می روند، و از آن جا که متوسط سن زنان هفتاد سال است، معمولاً از یک دوره ی بیست ساله یا بیشتر، تنهایی و بدون فرزندی برای زنان آغاز می شود و این دوره ی طولانی «آشیانه ی خالی» احتمالاً آسیب پذیرترین دوران زندگی آنها است. گزارش دیگر حاکی از این است که سالخوردگان وقتی در نقش پدر بزرگ یا مادربزرگ فرو می روند. کاملاً ارضا شده و احساس شعف می کنند.

یکی از مصایب اجتماعی دوران کهولت، کاهش مشارکت در اجتماعات است. این روند را اصطلاحاً «فراغت» یا «عدم اشتغال» می نامند. برخی معتقدند که روند «فراغت» هم برای فرد و هم برای جامعه مفید است و عدّه ای عکس این را عقیده دارند.

طبق نظریه ی «Cumming and Henry»، پیری و یا بازنشستگی به معنای آن است که نیازی به پذیرفتن مسئولیت های شغلی به گونه ای که در جوانی ملزم بودند، نیستند و می توانند باقی مانده ی عمر خود را به راحتی بگذرانند. مشروط بر این که درآمد کافی داشته باشند. از سوی دیگر، جامعه می تواند مشاغل خالی را با نیروی جوان تر پر کند.

یکی از حالات مشروط سالخوردگان در مورد رضایت یا عدم رضایت از وضع زندگی به سلامت آن ها مربوط است. مساله ی اصلی برای انسانی که پای در سن کهولت می گذارد، سلامتی است. در این سنین بیماری هایی؛ مانند حملات قلبی، دیابت، سرطان و همانند این ها که در دوران جوانی اصلاً سابقه نداشت، به سراغ آدم می آیند و هیچ کس را یارای غلبه بر آن ها نیست و در نهایت بدن های ما را به سوی مرگ می کشاند. از این رو، از سن ۶۰ سالگی به بعد، سلامت و میزان آن با رضایت از زندگی رابطه ی کاملاً مستقیم دارد.

یکی دیگر از مسایلی که اغلب با کهولت ارتباط دارد، موضوع «انزوا» و تنهایی است. این وضع در کاهش رضایت از وضع مؤثر است. محققین نشان دادند که حالات روحی سالخوردگان در صورت داشتن یک «محرم» در دوران پیری به مقدار زیادی بهبود می یابد. دوست یا محرمی که سالمند بتواند با او صحبت کند و مشکلات خود را با او در میان بگذارد. به نظر می رسد که داشتن روابط متقابل با مردم، به ویژه با اشخاصی که به انسان نزدیک ترند، رضایت از زندگی را در سالخوردگان افزایش می دهد و فقدان آن رابطه، موجب کاهش آن می شود.

این شیوه ی برخورد با مسأله، با بررسی ها و مطالعات دیگر تکمیل شده است؛ از جمله مشاهده شده است که میزان لذت از زندگی با مقدار تحرک جسمی ارتباط مستقیم دارد. لذا سالخوردگانی که می توانند از خانه بیرون رفته و با دوستان و همسایگان ملاقات کنند، خرید نمایند و در سایر فعالیت های اجتماعی و عام المنفعه شرکت کنند، احتمالاً راضی تر هستند. برعکس آن ها که تحرک جسمی شان کمتر است، احتمالاً بیشتر ناراضی هستند.

به طور خلاصه، شواهد زیادی مؤید این نظر است که تعامل اجتماعی بیشتر به افزایش رضایت منجر می شود، اما