پاورپوینت کامل گفتمان اصلاح در اوایل دهه ۴۰ ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتمان اصلاح در اوایل دهه ۴۰ ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتمان اصلاح در اوایل دهه ۴۰ ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتمان اصلاح در اوایل دهه ۴۰ ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

ضرورت تشکل های حوزوی

یکی از نارسایی های مهم در نهضت مبارزات روحانیون، فقدان تشکل های حوزوی بود. به همین دلیل این جریان نمی توانست مواضع مراجع و روحانیون را به صورت منسجم و هماهنگ ارایه کند. البته در آن مقطع برای هماهنگی میان مراجع، گفت وگوها، جلسات و تبادل نظرهایی میان آن ها صورت می گرفت، ولی این جلسات همیشه با توفیق و هماهنگی همراه نبود. به همین دلیل، اغلب در مورد مسایل مختلف سیاسی ـ اجتماعی میان مواضع مراجع اختلاف نظرهای جدی ملاحظه می شد و این قبیل ارتباطات نمی توانست مؤثر باشد و دلیل عمده ی آن نیز این بود که اولاً: این ارتباطات بین مراجع به صورت مستقیم نبود، بلکه از طریق واسطه های مختلف صورت می گرفت و آنها برای آگاهی از مواضع یکدیگر، هریک نمایندگانی را به منازل هم می فرستادند، و این نمایندگان معمولاً نظرات خود را نیز در این ارتباطات دخیل می کردند.

ثانیاً میان مراجع گفت وگویی برای نزدیک کردن دیدگاه ها به هم صورت نمی گرفت تا بدین ترتیب از اختلافات کم شود. این مسأله همواره روحانیون و مراجع را تحت فشار قرار می داد، به همین دلیل یکی از مهم ترین مسایلی که اصلاح طلبان حوزه بر آن تأکید داشتند ضرورت شکل گیری و تأسیس تشکل های روحانی بود تا بتوانند در این تشکل ها، مواضع خود را به صورت هماهنگ اعلام کرده و درواقع موجودیت سیاسی و اجتماعی پیدا کنند.

اگرچه این امر در سطوح بالای مرجعیت امکان تحقق نیافت، ولی در سطوح پایین تر، در سطح اساتید حوزه ی علمیه جامه ی عمل پوشید «و جامعه ی مدرسین حوزه ی علمیه ی قم» متولد شد که نقش مهمّی در مبارزات سیاسی ایفا نمود. مبنای تأسیس این تشکل این بود که برای هدایت مبارزات، مرکز مشخص و ثابتی به وجود آید تا مبارزات از آنجا رهبری و هدایت شود و نتیجه ی مبارزات بیشتر و ملموس تر باشد. درواقع مهم ترین هدف تشکیل جامعه ی مدرسین، مبارزه ی سیاسی با رژیم شاه بود. از پایه گذاران این طرح می توان به آقایان «ربانی شیرازی»، «ناصر مکارم شیرازی»، «علی مشکینی»، «آذری قمی»، «سیدعلی خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی»، «علی اکبر هاشمی رفسنجانی»، «مصباح یزدی» و «حائری تهرانی» اشاره کرد.

با تشکیل جامعه ی مدرسین، مبارزات حوزه شکل جدی تر و منسجم تری به خود گرفت و این جامعه در اغلب مقاطع مهم سیاسی ـ اجتماعی با صدور اعلامیه هایی، مواضع حوزه ی علمیه ی قم در مورد آن مسأله را اعلام می کرد. این تشکل در سال ۱۳۴۱ رسمیت پیدا کرد، ولی فعالیت غیررسمی آن از سال ۱۳۳۷ شروع شده بود. این جامعه به شکل گروهی و با ارتباط با مراجع و گرفتن اطلاعیه، مبارزه را دنبال می کرد، ولی به طور عمده تحت تأثیر مشی فکری و سیاسی امام قرار داشت و مردم و طلاب حوزه را به پیروی از ایشان جهت مبارزه با رژیم شاه فرامی خواند و در جریان دستگیری امام نیز با صدور اعلامیه ای، مرجعیت امام را اعلام کرد.[۱]

در آن مقطع، مهم ترین تشکلی که تأسیس شد، همین جامعه ی مدرسین بود که این تشکل نیز به شدّت ماهیت سیاسی داشت و مولود تفکر سیاسی جدید مبنی بر ضرورت تشکیل حکومت اسلامی، اجرای احکام اسلامی، مبارزه با رژیم فاسد، و امر به معروف و نهی از منکر بود.

در واقع با تشکیل جامعه ی مدرسین حوزه ی علمیه قم، یکی از اهداف اصلی اصلاح طلبان حوزه تحقّق پیدا کرد، ولی این تشکل در سطح اساتید و فضلای حوزه ی علمیه باقی ماند و نتوانست به ایجاد تشکل در سطح مراجع منجر شود. البته اعضای جامعه ی مدرسین با مراجع مختلف در ارتباط بودند و برای هماهنگ کردن دیدگاه های آنان به رایزنی و تبادل افکار می پرداختند.

پژوهش و تبلیغ

پژوهش و شیوه های تبلیغی، یکی دیگر از مسایلی بود که اصلاح طلبان در مورد کم و کیف و روش های آن بحث کرده و خواهان تغییر در آن ها بودند. به طور کلی پژوهش در حوزه های علمیه چندان معمول نبود و به استثنای اساتید برجسته ی رشته های مختلف که آثار ماندگاری از خود به جای می گذاشتند، طلاب و روحانیون در امر پژوهش فعّال نبودند و مراکز پژوهشی خاصی در حوزه های علمیه وجود نداشت.

در ساخت سنتی حوزه، بر آموزش بیش از پژوهش تأکید می شد، و پژوهش های انجام شده نیز بیشتر جنبه ی فردی داشت که در نتیجه ی تلاش های شبانه روزی یک عالم دانشمند تحقق می یافت که البته آثار سترگی در این بستر ارایه شد که تفسیر «المیزان» اثر مرحوم «علامه طباطبایی» ازجمله ی آن هاست. امّا پژوهش به عنوان یک فرهنگ عمومی در درون حوزه ها عمومیت نداشت. از این رو اصلاح طلبان به ضرورت و اهمیت تبیین پژوهش در روند امور حوزوی تأکید می کردند و خواهان فراگیر کردن آن بودند.

تبلیغات دینی و روش آن بیش از مسأله ی پژوهش ذهن اصلاح طلبان حوزه را به خود معطوف کرده بود، زیرا جامعه بیشتر به آن احتیاج داشت و روش های آن نیز اشکالات زیادی داشت و نمی توانست در آن شرایط، اقشار مختلف اجتماعی را اقناع کند. تبلیغات به طور کامل و به شکل سنتی برگزار می شد و در درون مجالس، روضه خوانی و مداحی که معایب و نارسایی هایی هم داشت، صورت می گرفت و در عین حال مخاطبان نیز از اقشار سنتی جامعه بودند و روحانیون و طلاب جهت تبلیغ اسلام برای اقشار نوگرا به تفکرات لازم مسلح نبودند، هم چنین به لحاظ عدم آشنایی با زبان های بیگانه، تبلیغات به داخل کشور انحصار داشت. به همین دلیل مصلحین بر ضرورت آشنایی روحانیون و مبلغین دینی به ابزارهای جدید و اندیشه های نو، خواهان آموزش زبان انگلیسی و در برخی موارد آموزش رشته های علوم انسانی در میان حوزویان بودند.

آنان معتقد بودند که حوزه از این طریق می تواند هم مخاطبان جدیدی پیدا کند، و هم این که مخاطبان جهانی را تحت پوشش قرار دهد. البته این مسأله از این جهت که آیت الله بروجردی (ره) با تدریس فلسفه (اعم از اسلامی و غربی) مخالف بودند، در دوره ی ایشان ممکن نشد، ولی ایشان با مسأله ی آموزش زبان انگلیسی و ضرورت آموختن زبان های بیگانه توسط طلاب موافق بودند. به همین دلیل نیز اقداماتی در این زمینه انجام دادند. «علی حجتی کرمانی» در این باره می گوید: ورود مرحوم علامه طباطبایی (ره) به قم و شروع درس فلسفه و تفسیر توسط ایشان، و انتشار جلد اول «تفسیر المیزان»، نقطه ی عطفی در دگرگونی های فکری و فرهنگی حوزه ی علمیه ی قم بود.[۲] آیت الله بروجردی با تدریس فلسفه، به ویژه «اسفار ملاصدرا» به شدت مخالف بودند و خواستار توقف درس علامه طباطبایی شدند که علت آن نیز فشارهایی بود که از نواحی مختلف به ایشان وارد می شده است. اما علامه ی طباطبایی تدریس فلسفه را متوقف نکرد و فضلایی که ایشان پرورش دادند، در مراحل بعد منشأ تحولات فکری، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی عدیده ای در حوزه ی علمیه شدند. علاوه بر آیت الله بروجردی عده ی زیاد دیگری هم با علامه و تدریس فلسفه مخالف بودند.

«علامه ی طباطبایی یک پاورقی بر «بحارالانوار» مرحوم مجلسی نوشت که در آن جا از فلاسفه دفاع نموده و مخالفین آن ها را محکوم کرد. این قضیه به نجف رسید و آقا سید عبدالهادی شیرازی (ره) طی اعلامیه ای که در قم پخش شد، علامه را تقریبا تکفیر کرد».[۳]

حضرت امام نیز در این زمینه یادآوری می کنند که «مرحوم حاج آقا مصطفی» از کوزه ای آب نوشیده بود و عده ای گفتند که کوزه را آب بکشید، چون پدر او فلسفه می گوید.

علت مخالفت مرحوم آیت الله بروجردی با فلسفه مشخص نیست، ولی ظاهرا جو غالب بر افکار حوزویان و نیز افکار مردم در این زمینه بی تاثیر نبوده است: «ایشان(آیت الله بروجردی) یکی دو مرتبه در درس و در منزلشان، به صورت عمومی گفته بودند که به من وجوهات می دهند که من فقه و اصول را ترویج کنم، نه این که فلسفه را ترویج کنم».[۴]

به هر حال اوضاع عمومی حوزه برای دگرگونی فکری و فرهنگی مناسب نبود، ولی اصلاح طلبان حوزه با شرکت در درس های فلسفه به تدریج، فضای غالب را شکستند و فضای فکری جدیدی را ایجاد کردند.

در مورد آموزش زبان انگلیسی نیز برخی به شدت مخالف بودند و زبان انگلیسی را زبان کفار می دانستند، تا جایی که آیت الله شهید مطهری(ره) در این زمینه یادآور می شود: «مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی (اعلی الله مقامه) موسس حوزه ی علمیه ی قم، به این فکر افتادند که یک عده از طلاب را به زبان خارجی و بعضی از علوم مقدماتی مجهز کنند تا بتوانند اسلام را درمحیط های تحصیل کرده ی جدید تبلیغ کنند. وقتی که این خبر منتشر شد، گروهی از عوام بازار تهران به قم رفتند و رسماً اعلام کردند که این پولی که ما به عنوان سهم امام می دهیم، برای این نیست که طلاب زبان کفار را یاد بگیرند.»[۵]

این وضع در دوران آیه الله بروجردی هم وجود داشت و عده ی زیادی با آشنایی طلاب با فلسفه، مسایل سیاسی ـ اجتماعی، زبان های خارجی و شیوه های جدید تبلیغی مخالف بودند.[۶] با این همه اصلاح طلبان و فضلای جوان تر حوزه خواهان در هم شکستن این وضع بودند.

به همین علت، تبلیغات دینی از نارسایی های عمده ای رنج می برد که مرحوم شهید مطهری(ره) از بعضی از آن ها، تحت عناوین عوام زدگی در تبلیغ، فقدان اخلاص در تبلیغ، دلالی شخصیت ها در تبلیغ، به روز نبودن موضوعات و مباحث مطروحه در تبلیغ، و سطحی بودند مباحث تبلیغی یاد می کند.[۷]

آموزش و متون آموزشی

شاید مهم ترین مساله ای که اصلاح طلبان بر آن تاکید می کردند، اصلاح وضعیت علمی و آموزشی حوزه بود که شامل موارد و موضوعات گسترده ای می شد که از همان زمان نیز معضلات جدی ای