پاورپوینت کامل شهروندان شهر حماسه ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهروندان شهر حماسه ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهروندان شهر حماسه ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهروندان شهر حماسه ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

نزار قبانی، شاعر سرشناس معاصر عرب، فلسطینی تبار سوری ای است که بیش تر عمرش را در لبنان گذرانده است وی، در ۲۱ مارس ۱۹۲۳ م (۳ فروردین ۱۳۰۲ش) دیده به جهان گشود و در ۳۰ آوریل ۱۹۹۸ م (۱۳اردیبهشت ۱۳۷۷ش) دیده از جهان فروبست؛ یعنی هفتاد و پنج سال زیست، در بهار به دنیا آمد و در بهار از دنیا رفت. «می توان این آمد و رفت را حادثه ای [معمول] از حادثه های دیگر گیتی برشمرد اما به شرط آن که انسانِ در بهار متولد شده و از دنیا رفته، نزار قبانی بود». قبانی، در دانشگاه سوریه و در رشته ی حقوق تحصیل کرده و از سال ۱۹۴۵ م تا ۱۹۶۶ م رایزن سوریه در کشورهایی چون مصر (قاهره)، ترکیه، انگلستان (لندن)، چین و اسپانیا بوده است. وی را «شاعر المرأه» لقب نهاده اند و مهارت والای وی در سرودن غزل است.

اگرچه قبانی از بزرگترین نوپردازان شعر و ادب معاصر عرب به شمار می آید اما از دید منتقدان – و شاید بهتر است بگوییم مخالفان – در امان نیست. هر چند کسانی تا حد پرستش او را ستوده اند ولی در مقابل، افرادی او را نه تنها شایسته ی ستایش نمی دانند بلکه وی را فردی می شناسند که «تنها اندک بویی از فرهنگ برده است که فقط در اشعار زن باورانه به کارش آمده، اما چون به بیراهه پا نهاد [مراد، سرودن اشعار سیاسی است [تعادلش را از دست داد». هنجارشکنی و نبودن عنصری به نام «ممنوعیت» از شاخصه های برجسته ی شعر قبانی است. از آنجا که هدف وی تنها «گفتن» است از این رو از به کارگیری تمامی واژه ها و نام بردن شخصیت ها و اماکن و چیزها واهمه ای ندارد. اشعاری چون «خبز و حشیش و قمر» چنان عرب ها را بر آشفت که پاسخ های ناشایستی به وی دادند اما وی در جایی حقیقت مردم خود را در دو سطر خلاصه کرده است:

خلاصه القضیه

توجز فی عباره

لقد لبسنا قشره الحضاره

و الروح جاهلیه

مطلب، در عبارتی خلاصه می شود

ما پوستین تمدن را بر تن کرده ایم

در حالی که روحمان هم چنان جاهلی باقی مانده است.

بنابر نگرگاه وی، هر عملی که به نوعی باعث عقب ماندگی شود، زمان پذیر نیست. هر چند در برخی کشورهای عربی فقرزدایی شده است اما نگاه قبانی معطوف به تهیدستانی است که نان و برکت و خیر را جز در خیال خویش نمی بینند (الملایین التی لاتلقتی بالخبز إلا فی الخیال) و فقر واقعی را فقر فرهنگی و عقلی می داند و با محمد ارکون هم صدا است که می گوید: «دوست دارم میان دو امر تمایز بیفکنم: مدرنیته ی مادی و مدرنیته ی عقلی و فکری. مدرنیته ی مادی در بسیاری از کشورهای اسلامی راه یافته به ویژه در کشورهای ثروتمند آن ولی مدرنیته ی عقلی است که به شکل دردناکی در میان ماغایب است.» نزار قبانی، بارها و بارها بر جهان پیرامون خود خرده می گیرد. او برای واپس ماندگی ملت خویش که دستاورد حکمرانان (امیران نفت) است تاریخ مشخص بیان نمی کند و تا واپسین نفس های عمرش از ابولهب به عنوان مظهر و سرآمد جهل نام می برد.

تأثیر عناصر شیعی هم در زندگی و هم در شعر نزار آشکار است. وی تنها دختر خویش را «زینب» نام نهاد تا رابطه ی عاطفی و حماسی اش را با قهرمان کربلا هر چه ژرف تر کند.

نزار که شاعری ستم ستیز است با منطق خاص خود، امام حسین(ع) را تنها رهبر شایسته ای می داند که توان بازستاندن حقوق مظلومان را دارا است زیرا تنها حسین است که هر آن، برای بازگرفتن حق ستمدیدگان زنده می شود:

کل الجنائز تبتدی من کربلاء

و تنتهی فی کربلاء

قبانی، حسین(ع) را نماد شجاعت می نامد که از شهادتش تا به امروز، درد دردمندان را با خود حمل می کند گو اینکه تمامی ستمدیدگان در کربلای حسینی به شهادت می رسند:

فکم من رسول قتلنا

و کم من امام بحناه و هو یصلی صلاه العشاء

فتاریخنا کله محنه

و ایامنا کلها کربلاء

«چه بسیار پیامبرانی که کشتیم و چه بسیار امامی که در حال نمازِ عشایش سربریدیم پس تاریخ ما سراسر محنت است و روزهای ما همگی کربلا است.» که اشاره ای گویا به «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلاء» است. و روزی از روزهای نه چندان دور، نزار خود را در رکاب