پاورپوینت کامل امام و الگوپردازی برای سینمای سالم و متفکر ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام و الگوپردازی برای سینمای سالم و متفکر ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام و الگوپردازی برای سینمای سالم و متفکر ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام و الگوپردازی برای سینمای سالم و متفکر ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

عابرانی که در واپسین روزهای سال ۸۰ از جلوی سینما سپیده عبور کردند، با حیرت، شاهد نمایش فیلم گاو، اثر «داریوش مهرجویی» بوده اند که پس از قریب سی سال، بالأخره مجددا به نمایش درآمده و در سال های اخیر به عنوان تنها فیلم پیش از انقلاب که بعد از انقلاب اسلامی هم، شایستگی نمایش یافته، شناخته شده است و این خود می تواند سرآغاز یک بازخوانی و تجدیدنظر جدی در برخورد با آثار پیش از انقلاب باشد که به جای حکم کلّی و بدبینی عمومی، مقام منطقی، عقلایی و تحلیلی مشخص و مورد به مورد را برگزیده است، اگر ما از تماشای دوباره آثار ارزشمند و اندیشگون و آگاهی بخش، بیهوده چشم نپوشیم و تکلیف سینمای پیش از انقلاب را با نظام سیاسی قبل از انقلاب، یکی نپنداریم و خرد بیشتری در تشخیص واقعیت بودن هر جزمیت بکار بندیم.

طبیعی است که وجود موانع شرعی، مانع مهمی است، اما هستند آثاری که اساسا فضای فیلم، با معیارهای امروزه ناخوانا و ناسازگار نبوده و می توان امروز هم آن را مشاهده کرد.

اما فیلم گاو اثری یکه و پیش گام و متعلق به سینمای متفکر ایران است و بارها به وسیله منتقدین به عنوان برترین اثر سراسر تاریخ سینمای ایران برگزیده شده است و هنوز هم علی رغم گذشت سی ودو سال از عمرش و هم چنین ساختن آثار مهم و شاهکارهای جهانی، بسیاری از متخصصان و تحلیل گران سینما، گاو اثر داریوش مهرجویی را فیلم برتر و بی رقیب سینمای ایران می دانند. فیلم گاو از یک منظر دیگر هم برای سینمای انقلاب اسلامی مهم بوده و آن گزینش حضرت امام خمینی(ره) می باشد. زمانی که اسلام متهم به مخالفت با سینما شد، امام با صراحت تمام به جهان اعلام و رسما تأکید کردند که با فحشا در سینما مخالف اند و آنگاه از تمام آثار پیش از انقلاب، فیلم گاو را به عنوان اثری سالم و مورد قبول مثال آوردند، و این خود درس های بزرگی برای همه زمان ها به ما داده است. لذا امام(ره) بهترین اثر از نظر زیبایی شناسی و ارزش های سینمایی را برگزیدند.

مسلما ایشان متخصص سینما نبودند، اما به عنوان یک عارف به گوهر پدیده، می توانستند همچون فرهیخته ترین مخاطبان عمل کنند. حکمت و پختگی، حسّ زیبایی شناسی و قدرت تولید فکر و اندیشه ورزی و گزینش های معرفت آمیز امام دست به دست هم داد و زمانی که خواستند فیلم مورد قبول یک نظام اسلامی را مثال آورند، از گاو نام بردند – که ضمنا عالی ترین فیلم ایرانی هم بوده است – و راه ک سینمای شریف را پیش بینی کردند. این انتخاب برای اهل سینما چنان حیرت برانگیز و شوق آور بود که بارها و بارها منتقدان و تحلیل گران تاریخ سینمای ایران به آن اشاره کرده اند.

جدا از وجه زیبایی شناختی، این گزینش، واجد ارزش های معنوی ویژه ای هم بوده است که سعه صدر و حقیقت دوستی آن رهبر عظیم الشأن را نشان می دهد؛ زیرا همه می دانند که سینمای روشنفکرانه قبل از انقلاب هرگز محصول باورهای مستقیم اسلامی نبوده است. امّا هستی روشنفکرانه سازندگان فیلم گاو هرگز سبب نشد که امام خمینی(ره) از داوری عادلانه درباره فیلم عدول کرده و از آن پرده پوشی نماید و به ارزش های فیلم اشاره ننماید و حقیقت را وانهد. شجاعت در تأیید فیلم داریوش مهرجویی که فیلم نامه اش را هم خود او و غلامحسین ساعدی نوشته بودند، برای ما بسی درس آموز است. امام(ره) در سینما، نه تنها یک انتخاب میانمایه نکردند و به بهانه شعار و تبلیغ، اثر بی ارزشی را مورد اشاره قرار ندادند و یا ما را با مسأله عدم سلامت همه فیلم ها و یک نمونه شعاری که باید در آینده ساخته شود واننهادند، بلکه اثری ژرف را مثال آوردند که سازندگان آن دارای علایق روشنفکری آشکار بودند.

متأسفانه در عمل، مدیریت سینما در دهه اول از پاسخ به رهنمود امام خمینی(ره) بازماند. لذا سلیقه های گوناگون نازل، انواع آثار میانمایه و شعاری و یا همان فیلمفارسی های بدون صحنه های سکس را رواج دادند. هرچند بالاخره با رویش یک سینمای ارزشمند، سالم و جهانی که پیام مهر و سادگی و واقع گرایی را انتقال می دهد و شجاعت نقد اجتماعی و منظری خردورزانه و نیز ارجی زیبایی شناسانه دارد، تا حدی آن سطحی گری و تفکردوستی در سینما جبران شد. الگوبرداری از سینمای دولتی در انقلاب های سوسیالیستی ضربه بزرگی در آغاز به پیکر سینمای ایران و رشد یک هنر فرمایشی شعاری و بی جذابیت وارد آورده بود.

از سوی دیگر بسط و توسعه سیاسی بعد از دوم خرداد، آسیب دیگری را پدیدار کرد و آن سوءاستفاده از «موضوع» بود. فیلم های بی ارزشی از نظر زیبایی شناسی ساخته شد که به سوءاستفاده از آزادی موجود پرداختند و صرفا با علاقه به موضوعِ ممنوع شکل گرفتند. خشونت و بهره برداری از «زن» در این دسته از آثار، مورد اعتراض اهالی متفکر سینما قرار گرفت، لیکن واقعیت نشان دهنده حقیقتی گویا بود و آن این که به صرف آزادی نمی توان سینمای پیشرویی داشت و حتی نیروی سوداگری و گیشه می تواند علیه سینمای متفکر از آزادی سوءاستفاده کند و آن را به عقب براند. در نتیجه باید ضمن آزادی، همواره از آثار ارجمند حمایت کرد و به منطق سرمایه داری سر فرود نیاورد.

فیلم گاو سینمای سالمی است که حتی وقتی امروز به آن می نگریم آن را سرشار از سلامت، اندیشه، زیبایی و معناهای شریف و خلاق می یابیم و احساس می کنیم که چه خوب است همواره محصولات سینمای ما بدین سان شریف باشد، در عین حال فیلم گاو، اثری بنیانگذار است. درواقع موج سوم سینمای ایران با فیلم گاو آغاز شد. موج اول به سینمای تجاری و موج دوم به سینمای روشنفکرانه دهه چهل اطلاق می شود. تکلیف فیلمفارسی نیز روشن است؛ زیرا در همه دهه های گذشته هر اهل تفکری آرزو داشت که اثری متفاوت با فیلمفارسی زاده شود. اصطلاح فیلمفارسی را دکتر «کاووسی» منتقد پیشگام و تحصیل کرده فرانسه رواج داد و منظورش ابتذال بود که جز زبان فارسی هیچ نشانی از ارزش های ملّی و سینمایی در او وجود نداشت.

سینمای روشنفکرانه دهه چهل هم که به وسیله «ابراهیم گلستان، فرخ غفاری، فریدون رهنما، خود کاووسی و…» پدیدار شد، آن چنان جهانی پیچیده و فاقد بداهت و وضوح داشت و آن چنان زبان پرلکنت آن غیرقابل ارتباط حتی برای تحصیل کرده های آن زمان بود که هرگز در اکران عمومی بیش از دو سه روز دوام نیاورد. جها ن منزوی و بدور از زندگی و خامدستی فیلمسازان روشنفکر که همه تحصیل کردگان خارج، به جز ابراهیم گلستان بودند، مایه جدایی مخاطبان ایرانی از آن آثار بوده، هر چند ارزش های سینمایی آثاری؛ چون خشت و آئینه(گلستان) انکارناپذیر، و تفاوت آشکار سینمای سالم شب قوزی(غفاری) و یا سیاوش در تخت جمشید(رهنما) با فیلمفارسی و سطح فکری متفاوتش آشکار است.

سینمای روشنفکرانه دهه چهل، گشاینده راه و پیشگام بود و بجای مخاطبان، برای خود سینماگران نسل بعد آموزنده و گشایش گر فضای نو به شمار می آمد. آن سینما در پایان دهه چهل به این فیلمسازان جوان شجاعت تجربه نو و نامتعارف داد.

در پایان دهه چهل، کسانی هم چون مهرجویی(تحصیل کرده فلسفه و سینما در امریکا) و مسعود کیمیایی، راهی نو برای سینمای ایران گشودند که کمی پیش تر با آثاری، نظیر شوهر آهو خانم(کاری که با کارگردانی آدانسیان شروع شد، ولی با مخالفت او علیه دخالت در کارش رها گشت و ملاپور آن را ادامه داد) نوید تولد یک سینمای سالم به چشم خورد و بالأخره نوزاد سینمایی سالم متولد شد که علیه معیارهای فیلمفارسی شکل گرفت و در آن سکس و کاواره و خشونت و بزن و بکوب و بی فکری و احساسات دروغین و رشک انگیزی و معیارهای فیلم هندی اصلاً به چشم نمی خورد.

فیلمی کاملاً نامتعارف با سینمای موجود بود. قبلاً نمایش آن در تئاتر سنگلج به قلم «ساعدی» و کارگردانی(والی) موفقیتی بزرگ کسب کرده بود و فیلم با هنر پیشه های معتبر تئاتر؛ نظیر انتظامی، ن