پاورپوینت کامل یهودای شام آخر ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یهودای شام آخر ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یهودای شام آخر ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یهودای شام آخر ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

شام آخر، آخرین ساخته ی فریدون جیرانی، منتقد، روزنامه نگار و سینمایی نویس، فیلمنامه نویس و کارگردان فیلم هایی؛ چون «صعود»، «قرمز» و «آب و آتش» است که به نظر نگارنده هر سه فیلم اخیر او از نمونه های آشکار سوء استفاده از فضای باز، به سود آفرینش آثاری با ظاهر آزادی خواه و باطن بیمارگونه است. بنابراین آسیب شناسی این پدیده در چند سال اخیر، می تواند آشکارا از نحوه ی ظهور پدیده های ناسالم در شرایط گشایش های ضروری اجتماعی، خبر دهد. وظیفه ی ما این است که از یک سو برای داشتن جامعه ای رشد یافته، هرچه بیشتر حقوق فردی و آزادی های اجتماعی مردم را به رسمیت بشناسیم و اجازه ی آزادی بیان و نقد و آفرینش را پاس بداریم و از سوی دیگر ناگزیریم پدیده های سالم را از ناسالم تفکیک کرده، مورد نقد جدی قرار دهیم.

با توجه به آنچه گفته شد، «شام آخر» فیلمی یهودایی و خیانت آمیز است که بر چهره ی مسیحایی اصلاح و آزادی، بوسه ی مرگ می نشاند. اکنون سؤال این است که بیماری این فیلم در کجاست؟ آیا با نقد مضمونی، حق داریم از سقوط یک اثر سینمایی حرف بزنیم؟

به نظر نگارنده، هر فیلمی برخلاف داعیه ی ساختارگرایان، حاوی دو وجه معنوی و ساختاری است. از این رو نقد فیلم می تواند ترکیبی از نقد تماتیک و نشانه شناسانه باشد.

جهان فکری و معنایی و ژرفنای اندیشگون یک فیلم هرگز بی اهمیت نیست. و این عمق هرگز تفکیک پذیر از زیبایی شناسی فیلم و یا تفوّق های ساختاری آن به حساب نمی آید و ممکن نیست با اندیشه ای مبتذل، اثری بزرگ از نظر هنری پدید آورد. البته این هم خطاست که فکر کنیم با ابتذال استتیکی می توان فیلمی عمیق تولید کرد و فرم بی اهمیت است. ذهن عمیق چگونه نمی تواند تشخیص دهد که ساختار فیلمش پیش پاافتاده، پر لکنت، پر از سرهم بندی و اغلاط اساسی است؟

فیلم شام آخر، هم از نظر محتوا و هم نظر فرم دارای اغلاط بی شماری است. شام آخر داستان زندگی مهین مشرقی، استاد دانشکده ی معماری است. او پس از یک ربع قرن زندگی زناشویی با همسرش و علی رغم آن که شوهرش عاشق اوست، می فهمد که او زوج مناسبی برای او نبوده، او را درک نکرده و با دنیای هنری او بیگانه بوده است. مهین مشرقی(کتایون ریاحی، از شوهرش (آتیلا پسیانی) علی رغم داشتن دختری که اتفاقاً او نیز دانشجوی رشته ی معماری و شاگرد خود اوست، طلاق می گیرد. او که مثل دیوانه ها حتی در دانشگاه و نزد چشمان متحیر دانشجویان، به تحقیر همسر اندیشمندش می پرداخته، پشتیبانی دخترش را از دست می دهد و دختر نیز با این طلاق موافق است. دختر، نامزدی دارد که او هم شاگرد مهین مشرقی است. زن به خانه ی قدیمی پدرش نقل مکان می کند. لذا او، دخترش، نامزد دختر و دایه ای که مثل مادر مهین مشرقی را بزرگ کرده، خانه را زینت می دهند.

دختر می خواهد با «مانی» نامزدش به ایتالیا برود. و پدر حاضر است خرج آن ها را بدهد، امّا مانی با خواندن دفتر یادداشت های خصوصی مهین مشرقی، به مرور عاشق مادرِ نامزدش می شود، لذا به پدرش رجوع می کند و موضوع را با پدرش در میان می گذارد، پدرش که صاحب انتشارات معروفی است، از مهین ـ که زنی در آستانه ی سالخوردگی است ـ برای پسر جوانش خواستگاری می کند. زن در وهله ی اول جا می خورد، اما سپس در وجودش احساس می کند که بشدت به چنین وصلتی تمایل دارد تا خوش بگذراند. دختر او موضوع را می فهمد و دچار بحران می شود. زنِ میان سال با پسر ۲۰ ساله(مانی) ازدواج می کند. دختر که دچار بحران شده در شب زفاف و در ماه عسل ویلای کنار دریا از راه می رسد و با تفنگ شکاری هر دو را می کشد.

حال ما با روایت ماجرا از زبان «ثریا قاسمی» دایه ی مهین مشرقی ماجرای شوم را پی می گیریم. دایه که خود در جوانی طعم تلخ ازدواج ناموفق و سرکوب عشق را چشیده، به نحوی از این ازدواج راضی بوده و اکنون گزارش گر مرگ زنی است که مثل دختر، دوستش داشته وناکامی خویش را در کامروایی او جست وجو می کرده است.

دلیل بیمارگونگی شام آخر چیست؟

آیا جیرانی فعل حرامی را تبلیغ کرده؟ آیا عاشق شدن زنی چهل و پنج ساله و ازدواج با جوانی بیست و یکی دو ساله حرام است؟ لااقل مسلمانان با آن آزاد اندیشی رایج در اسلام و الگوی زندگی موفّق رسول اکرم(ص) هرگز نمی توانند مانعی در چنین ازدواجی به طور بالقوه بیابند؟ پس جیرانی خلاف شرعی مرتکب نشده است، موضوع از چه قرار است؟

حقیقت آن است که قباحت و زشتی یک اثر هنری صرفاً با این معیار که خلاف شرعی مرتکب شده یا نه، قابل اندازه گیری نیست. بسیاری از ارزش های معنایی و شکلی مهم دیگری وجود دارد که اثری را بی ارزش یا با ارزش می کند. در «شام آخر» این عوامل به زیان ارزش های فیلم عمل کرده است.

آری! بعضی از سوژه ها، برای بعضی از فیلم سازان، حکمِ معدن طلا را دارد. این مطلب را روزی منتقدی درباره ی فیلم سازی نوشت و حرف درستی است. این چنین فیلمسازی، دیگر درباره ی سرشت ویرانگر و مخرّب نگاه خود به سوژه نمی اندیشد، لذا تا جایی که بتواند به سبب اِقبال عمومی، آن را استخراج می کند و به حساب بانکی اش می افزاید.

فمینیسم مثل همه ی چیزهای وارداتی برای پاره ای از فیلم سازانِ پس از دوم خرداد، حکم همین معدن طلا را یافته است. آنها نه دانش کافی درباره ی این جریان غربی دارند و نه متوجه تمایزات شرایط زندگی و فرهنگ مردم ایران با غرب هستند. و به سبب، جذابیت نگرش های زن ورانه، آن را در فیلم هایشان لحاظ می کنند، در حالی که خود موضوع را بی ریشه و بی هویت کرده و تلقی سطحی و بی ارزش را اشاعه داده اند.

دادن نقش های جنجالی به زنان، یکی از منظرهایی است که جیرانی علاقمند به آن است. خوشبختانه شعور عمومی مردم ایران فراتر از حدّی است که پاره ای می پندارند. لذا آنان دو فیلم «آب و آتش و شام آخر» را ـ که در پی موفقیت قرمز و با همان نگرش های زن ورانه ی مجعول ساخته شده ـ به شکست کشانده و توهم معدن طلای زن سالاری را برباد دادند.

چرا «شام آخر» برخلاف تصوّر جیرانی فیلم بدی است؟

او که با فیلم ناموفق «صعود» شروع کرد، با فیلم متفاوت و خشن «قرمز» که زنی را به قتل همسرش وامی داشت، ادامه داد و مشتریان فراوانی جلب کرد، لیکن جنجال انگیزی سوژه ی «آب و آتش» نتوانست، ابتذال و خشونت آن را پنهان نگاه دارد، لذا همین روش نیزدر «شام آخر» ادامه یافته است. جیرانی وارونه گویی می کند. او هرگز در فیلم هایش واقع گرا نیست، اما خود را واقع بین می خواند. منظورم آن نیست که در واقعیت جامعه ی ما حوادثی؛ نظیر ماجراهای آثار جیرانی رخ نمی دهد. گسترش جنایت و خیانت در جوامع در حال گذار از سنّت به مدرنیته، در اقشاری که نه ارزش های اخلاقی و معنوی سنّتی و نه ارزش های عقلانی را حفظ کرده اند، عجیب نیست. منظورم آن است که منظر فیلم ها، نتایج و جهت گیری های آن ها واقع بینانه نیست. ضمن آن که آثار جیرانی در پرداخت و روایت گری و ماجراپردازی، بیش از حد غیرمنطقی و توهم افزا و کاذب است.

جیرانی می گوید: «از همان فیلم اولم (صعود) همیشه دوست داشتم درباره ی خودم واقع بینانه قضاوت کنم و دلم نمی خواست دروغ بنویسم… اولین فیلم سازی بودم که درباره ی فیلم اول خودم نقد نوشتم و از فیلم تعریف نکردم….

یازده سال بعد، وقتی برای «قرمز» یادداشت نوشتم (در سال ۷۷ در جشنواره ی هفدهم) باز هم با این که فیلم را دوست داشتم، نخواستم در یادداشتِ جشنواره احساسم را رو کنم، لذا ترجیح دادم بگذارم و پس از قضاوت مردم درباره ی فیلم حرف بزنم و همین کار را کردم. در جشنواره ی نوزدهم به هنگام نوشتن یادداشت برای «آب و آتش» کمی از خودم تعریف کردم، اما نه از آن تعریف ها که برخی از فیلم سازان از خودشان می کنند. فقط نوشتم، بعد از قرمز درجا نزدم و از نظر کارگردانی، از قرمز جلوترم. و هنوز هم معت