پاورپوینت کامل کوه را با صدای من بگذار ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کوه را با صدای من بگذار ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کوه را با صدای من بگذار ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کوه را با صدای من بگذار ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

از «سید محمد عباسیه کهن» تاکنون دو مجموعه ی شعر با نام های «به رنگ نیلوفران» و «شهر من عشق» منتشر شده که توانایی شاعر را در قالب های کلاسیک – به ویژه غزل – بازتاب می دهند. در بخش عمده ای از غزل های ایشان می توان گرایش شاعر را به «غزل سبک هندی» به تماشا نشست که در انس ذهنی و زبانی وی با این سبک – در گذر سالیان – ریشه دارد، با این تأکید که هرگاه این حال و هوا به طراوت زبان غزل نو پیوند می خورد، دل انگیزتر و دلنشین تر می نماید.

مجموعه ی دیگری از این شاعر ارجمند با نام «بین خودمان باشد» برای چاپ و نشر به دست ناشر سپرده شده که تلفیقی از غزل های تازه ی شاعر و غزل های برگزیده ی دو کتابِ پیشین اوست.

در کویر تنهایی

درد دل را دوای من بگذار

ای دعا! مدعای من بگذار

جانم از پند نازکان فرسود

پنبه در گوش های من بگذار

چه کنم؟ گر نگریم از غم باغ

تو خودت را به جای من بگذار

تا به پاییزِ باغ پی ببری

پا به حال و هوای من بگذار

دل فدای تو باد، چشمه ی اشک!

آبرویی برای من بگذار

ای خیال عبث! بیا و مرا

با شبِ «هایهای» من بگذار

مردنم را ز دردِ دوری دوست

به حساب وفای من بگذار

رنج ماندن اگر ملولت کرد

قدمی جای پای من بگذار

در کویری که ترس تنهایی است

پاورپوینت کامل کوه را با صدای من بگذار ۱۳ اسلاید در PowerPoint

به رنگ نیلوفران

رهیده ام از غبار هستی که دیده ام دل چو آب دارم

شدم گُل آفتابگردان، که ریشه در آفتاب دارم

کدام دستِ نسیم باید گشاید از غنچه عقده ی دل؟

به رنگِ نیلوفرانِ برکه ترقّی از پیچ و تاب دارم

گهی چو موجم ز خود گریزان، گهی چو دریای دل پریشان

عبث چو فریاد در بیابان، من انتظار جواب دارم

چو عابری در چارسوی تحیرم در دیار غربت

که نه رفیق طریق با خود، نه رخصت انتخاب دارم

هلا هلا! ای پرنده ی اشک، از آشیانِ نگاه پر زن!

که تک درخت تکیده ام، شاخه ای برای عقاب دارم

چو شمع سوزم در آب و آتش، که روی پای خود ایستادم

نه نای ماندن، نه پای رفتن، که پای رفته به خواب دارم

زخم عمیق

واحه در واحه، طریق است، مگر نیست؟ چرا

کاروان دزد رفیق است، مگر نیست؟ چرا

کشمکش های هُبل خاطره ی هابیل است

رشته کوهی که عتیق است، مگر