پاورپوینت کامل آپارتاید جدید و گستره ای به وسعت جهان ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آپارتاید جدید و گستره ای به وسعت جهان ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آپارتاید جدید و گستره ای به وسعت جهان ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آپارتاید جدید و گستره ای به وسعت جهان ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

توماس شلینگ[۱]، محقّقِ محافظه کار و تحلیل گرِ منازعات بین المللی، به مقایسه ی اوضاع کنونی جهان با اوضاع آفریقای جنوبی در زمان سیطره ی آپارتاید پرداخته است. شایسته است که به ذکر برخی از دلایل وی، برای انجام چنین کاری بپردازیم.

«اگر قرار بود، به نظم نوین جهانی ای بیندیشیم که بتواند، طی توسعه ی تدریجی در چارچوب یک سِری قوانین اساسی اِعمال گردد و در نهایت طی آن جوامع مختلف به نوعی مسئولیت جمعی مشترک و وظایف متقابل برسند – یعنی چیزی شبیه به آنچه که از حکومت یک کشور انتظار داریم – و اگر قرار بود به یک ساختار سیاسی قابل توسعه و تعمیم بیندیشیم، آنگاه حکومت مفروض جهانی ما به کدامین کشور در عصر حاضر یا گذشته شبیه می بود؟

اگر قرار بود برای دستیابی به یک اتحاد کامل و حتی رسیدن به ساختار قانونی جهانی و مؤثّر، سلطه ی کنونی را تا حدّی تعدیل کنیم، آنگاه کدامین موجودیتِ سیاسی آشنا، می توانست معیار مقایسه ها قرار گیرد؟»

– «با کمال تعجب من در پاسخ به سؤال خویش آفریقای جنوبی را در خاطر می آورم!»

– «ما در دنیایی زندگی می کنیم که یک پنجم آن غنی و چهار پنجم آن فقیرند؛ اغنیا به کشورهای ثروتمند و فقرا به کشورهای فقیر تفکیک می شوند، به طور وضوح اغنیا روشن پوست و فقرا تیره پوست تر هستند، موطن فقرا دور افتاده است و اغلب به وسیله ی اقیانوس ها و مسافت های طولانی از اغنیا جدا می شوند.»

علی رغم موانع روز افزونی که بر سر راه مهاجرت قرار می گیرد، جمعیت انبوهی در سراسر جهان، به دو صورت عمده اقدام به مهاجرت می نمایند. همان گونه که «جاناتان فریدمن»[۲] نیز در این مقاله اشاره می کند، در رأس این ساختار اجتماعی، جمعیت روز افزونی از خانه بدوشانِ جهانی، تحت عناوین مدیران، تولید کنندگان، محافظان و سردمداران اقتصاد جهانی به همراه شرکت هایی؛ مانند شرکت های جهانی، شرکت های رسانه ای جهانی، سازمان های دولتی، سازمان های غیر دولتی، سازمان های نظامی جهانی و سازمان های جهانگردی بین المللی همواره مشغول مسافرت های جهانی هستند.

در لایه های زیرین این ساختار اجتماعی نیز، منازعات سیاسی آمار آوارگان را همواره افزایش می دهد. اگر خیل عظیم جمعیت روستانشینِ مهاجر به مراکز شهری در کشورهای توسعه نیافته را نیز به این آمار اضافه کنیم، آنگاه می توان مهاجرت را یکی از عوامل عمده ی رشد اقتصادی پس از جنگ، فساد شهری و تحوّلات سیاسی دانست.

تأثیر عزیمت های دسته جمعی بر نظام جهان نتایج گسترده ای را در بَر دارد. این امر موجب به وجود آمدن نزاع میان سردمداران دنیا و قشرهای پایین دست در مراکز عمده ی جهان شده است. پیش از این مراکز جهانی و قلمرو زیر سلطه ی آنان را در ابعاد اَرضی و منطقه ای در نظر می گرفتند. اروپای غربی و امریکای شمالی را در حال استعمار سرزمین های آفریقایی، آسیایی و امریکای لاتین – تحت الگوی «توسعه ی کشورهای عقب مانده»[۳] – می دانستند که خود وابستگی سیاسی و اقتصادی مجدد آنها را درپی داشت. اما برخی از نواحی که زمانی زیر سلطه بودند، اکنون خود به مراکز جهانی تبدیل شده اند که از جمله ی آنها می توان به کشورهای (ژاپن، کره ی جنوبی، سنگاپور، هنگ کنگ) و کشورهای دیگری مانند (تایوان، مالزی، اندونزی) که به سرعت در حال پیشرفت هستند، اشاره کرد. علاوه بر این، مراکز نوین جهانی و حریم قلمرو آنها، دیگر از بُعد ارضی و منطقه ای در نظر گرفته نمی شود. خانه به دوشان امروزی دیگر به کشورهای به خصوصی، با عنوان پیشرفته یا در حال پیشرفت محدود نمی شوند. امروزه سردمداران کنونی دنیا را می توان در هر شهر جهانی بزرگی در شمال یا جنوب مشاهده نمود، در حالی که در زندگی از مجلل ترین هتل ها و رستوران ها لذّت می برند و به شبکه ی جهانی اطلاع رسانی الکترونیکی متصل می باشند. حضور لایه های زیرین این ساختار در مناطق پست و پر جمعیت بیشتر مراکز مهم جهان محسوس است؛ از ویژگی های بارز این مساله اعلام موجودیت، خشونت، جنایت و قاچاق موادّ مخدّر می باشد.

بدین ترتیب می توان ظهور یک آپارتاید جهانی را احساس کرد. دهکده ی جهانی مارشال مک لوهان[۴] به قلعه هایی تقسیم شده است که ساکنان آنرا لُردهای اعیان نشین تشکیل می دهند و توسط برج های الکترونیکی از آنها محافظت می گردد و انبوه رعیتِ بی قرار و خشمگین که تحت کنترل دوربین های ماهواره ای هستند، آنها را احاطه کرده اند. آپارتاید جهانی نیز همانند رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی، نظام ثابتی را فراهم نمی سازد. اقتصاد جهانی بین المللی، سیل آزاد کالا، خدمات، سرمایه ی نیروی کار اطلاعات، مرزهای باز و تقسیمات قومی در میان مرزها را در پی داشته و در نتیجه در معرض خرابکاری، تروریسم، کسادی و سیستم حمایت بازرگانی و اقتصادی قرار می گیرد. بنابراین، امپریالیسم اطلاعاتی و فراصنعتی جدید با ایجاد آپارتاید جهانی، در حقیقت زمینه ی نابودی خویش را فراهم ساخته است.

در این میان ژاکوس آتالی[۵] و لوئیس اچ لفام[۶] نقطه ی تشابه میان اواخر قرن بیستم و اوایل قرون وسطی را به گونه ای خلاّق دریافته اند؛ برای مثال سقوط رم و فروپاشی نظام های امپراطوری اروپایی در نیمه ی دوم قرن بیستم، به صورت یک نظام نئوفئودالیسم درآمده که در آن سرمایه داری جهانی متشکل از دولت و شرکت ها، بازار عقاید و کالا را تحت کنترل درآورده است، در حالی که نیروهای منطقه گرای مخالف برای حفظ مرزهای نامطمئن و آسیب پذیر حریم فرهنگی خویش در ستیزند. تا زمانی که جنگ سرد برقرار بود، به دلیل موازنه ی نسبی میان دو سیستم جهانی سرمایه داری و کمونیستی قدرت مرزبندی مشخصی در جهان سوم وجود داشت، اما با پایان گرفتن جنگ سردو فروپاشی امپراطوری اتحاد جماهیر شوروی به عنوان آخرین امپراطوری اروپا،تعادل جغرافیایی نظام دولتی – ملّی از وضعیت رقابت دوقطبی خارج شد و به صحنه ی منازعه ی مرزبندی های فرهنگی میان جهان گرایان، منطقه گرایان، ملی گرایان، اصالت گرایان، حافظان محیط زیست و شورشیان مذهبی تبدیل گردید.

بنابراین، دهکده ی جهانی از مراکز نهادینه شده و تأسیس یافته (همانند اتحادیه ی اروپا و نفتا Nafta)، آنها که در نیمه ی راه شکل گیری هستند (همانند کشورهای آسیای شرقی، آفریقای جنوبی، آ.سِ.آن Asean، و کشورهای نفت خیز؛ مانند عربستان و کویت)، سرزمین های در حال نزاع (مانند بسیاری از مناطق امریکای لاتین و خاورمیانه) و مناطق راکد و بدون جنبش قلمروها (همانند بسیاری از مناطق آفریقای سیاه) تشکیل می شود و سرنوشت کشورهای اروپای شرقی و مرکزی به این مساله وابسته است که آیا این کشورها، خواهند توانست با لُردهای اعیان نشین (لُردهایی مانند ناتو Nato) که رو به گسترش هستند، متحد شوند، یا این که حاشیه نشین خواهند شد؟ بنابراین می توان هم در درون و هم در میان کشورها به مراکز، حریم ها و نیمه حریم های آنان دست یافت.

البته استعارات و تمثیل ها رساتر از توضیحات و تفاصیل هستند، ولی ارزش استعاره ی دهکده ی جهانی که سراسر جهان را تحت پوشش وسایل ارتباطی الکترونی قرار می دهد، با همه ی قلعه ها، اصیل زادگان، کاهنان، رعیت ها و دلقک هایش، در این است که تناقض های حیرت آور مدرن گرایی، جمهوری گرایی و اطلاع رسانی جهانی را به ما می نمایاند. از قرن شانزدهم تاکنون، هرسه فرآیند فوق، در ایجاد یک ساختار طبقاتی جهانی متشکل از ملل و قوم ها نقش داشته اند، ساختاری که شامل مرزبندی های جغرافیایی میان شهرها، کشورها، امپراطوری ها و حکومت های جهانی و اتحادی بوده است.

جایگاه اشخاص و گروه ها در این ساختار، به وسیله ی میزان برخورداری آنها از منابع اقتصادی، سیاسی و اطلاعاتی ای که در حکومت ها و اتحادیه های مستقر در مراکز قدرت و قلمرو آنها وجود دارد، معین می شود. مراکز و قلمروهای جدید توسّط مرزهای ارضی و جغرافیایی از هم جدا می گردند و حتی محدوده ی آنها را میزان بهره مندی آنها از اطلاعات مشخص می سازد. این فرایند تاریخی، جهان را به سوی نظامی مدرن و فرامدرن سوق داده که مغایرات های جهانی و منطقه ای در آن مشکلِ اصلی عصر حاضر را پدید آورده است. لافام[۷] این مغایرت را بخوبی دریافته است: «مرزهای دوره ی فرامدرنیسم تبیین گر بازارها و حوزه های تجاری می باشند و در این میان اثری از مرزبندی های حکومتی وجود ندارد و شرکت هایی که تعداد افراد در استخدام آنها از جمعیت پاریس در قرون وسطی بیشتر باشد، به مقام شامخ شاهزادگی نایل می گردند. سلسله مراتب سرمایه داری بی