پاورپوینت کامل نگاهی به گفتگوها و ارتباطات مذهبی در لبنان ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به گفتگوها و ارتباطات مذهبی در لبنان ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به گفتگوها و ارتباطات مذهبی در لبنان ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به گفتگوها و ارتباطات مذهبی در لبنان ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

تاریخ جدید لبنان، به حکم تکثر و تعدد دینی و طایفه ای و گشودگی نظام سیاسی این کشور، شاهد تلاشی مداوم برای تلاقی و گفت وگو بین مسلمانان و مسیحیان بوده است؛ هرچند اقدام به این کار در دهه ی پنجاه نه از سوی خود لبنانیان که از سوی برخی کلیساهای پروتستان امریکایی آغاز شد که معمولاً به برقراری کنگره هایی با عنوان «گفت وگوی دینی بین مسیحیان و مسلمانان» اقدام می کردند و برخی کشیش ها و علما را از لبنان و دیگر کشورهای عربی بدان فرا می خواندند. مسلمانان در آغاز به سبب اهدافی که در شرایط جنگ سرد آن روز از برگزاری این کنگره ها نهفته بود، نسبت به شرکت در آنها تردید داشتند. اما پس از مجمع دوم واتیکان که کلیسای کاتولیک از طریق واتیکان از یک سو و برخی مقامات کلیسای لبنان، اقدام به برقراری ارتباط با مقامات دینی اسلامی شیعی و سنی کرد، مسایل روندی دیگر یافتند؛ چندان که فعالیت کلیساهای پروتستان رو به افزایش نهاد و دامنه آن از طریق شورای کلیسای جهانی و شورای کلیسای خاورمیانه گسترش یافت و مسلمانان در مراجع رسمی و غیررسمی خود در دهه ی شصت و هفتاد به گونه ای فعال تر و پی گیرتر با این تلاش ها همگام و همدل شدند. در دهه ی شصت، ابتکاری برای نخستین بار از سوی لبنانی ها سر زد که در «همایش لبنان» نمود یافت. این همایش سالانه در موسم فرهنگی بلندمدتی و در قالب سلسله ای از سخنرانی ها و میزگردها برگزار می شد و سخنرانان مسلمان و مسیحی در باب موضوعات مختلف بحث می کردند.

با بروز جنگ داخلی که از سال ۱۹۷۵ م تا سال ۱۹۹۰ ادامه یافت، تمام این فعالیت ها متوقف شد و حتی ناآرامی های سیاسی و فرهنگی در شرایط جنگی خود را در سلسله نشریاتی که مقامات مسیحی علیه اسلام منتشر می کردند، نشان داد و مسلمانان نیز مقابله به مثل کردند و تلاش ها برای رابطه و آرام کردن اوضاع در طول سال های جنگ، منحصر به میزگردها و کنگره هایی بود که در قبرس یا عمان و از سوی شورای کلیسای خاورمیانه برگزار می شد و مسلمانان و مسیحیانی از لبنان به آن دعوت می شدند و دغدغه ها و دلواپسی های خود را مطرح و به آشتی ملی و هم زیستی فرامی خواندند و مسیحیت و اسلام را از جنایت های مداوم در سرزمین لبنان تبرئه می کردند. مرحله ی کنونی از روابط اسلامی – مسیحی در لبنان با تأسیس «انجمن گفت وگوی اسلام و مسیحیت» در سال ۱۹۹۳ م آغاز شد که ابتکاری کاملاً لبنانی بود و رهبران طوایف مسیحی و مسلمان به نمایندگی از آنان شرکت داشتند و فعالیت طوایف اصلی لبنان در آن بروز یافت.

این انجمن سه هدف اساسی را در دستور کار خود قرار داده بود: پاس داشت ارزش های گفت وگو و ارتباط و هم زیستی ملّی مشترک بین مسیحیان و مسلمانان و تأکید بر پی گیری تجربه ی مدرن لبنان در میثاق وفاق ملی سال ۱۹۸۹ م و اقدام به ابتکارات و سازمان دهی دیدارها و مشارکت در کنگره هایی که هدف آن قرار دادن این دو امر در موضع آزمایش و مشارکت و پیشرفت است. این انجمن در شش سال گذشته، آثار مثبت و برجسته ای در برقراری و تداوم روابط مستمر بین رؤسای طوایف و برگزاری دیدارها و صدور بیانیه های مشترک در مناسبت های مختلف داشته که از آن جمله انتقاد از زمینه های منفی موجود در عرصه ی دینی و فرهنگی و سیاسی است. این انجمن در مدت تجاوزات اسرائیل به لبنان و در هنگام دیدار پاپ از لبنان فعالیت خوبی داشته است. انجمن یاد شده در سال ۱۹۹۵ م جزوه ای مفصل و فراگیر منتشر کرد که در آن موضوعات گوناگون داخلی را با نگرشی انتقادی بررسی کرده است.

در لبنان، امروزه سه مؤسسه ی علمی – مسیحی فعالیت دارند که اهتمامشان گفت وگو و روابط بین مسیحیان و مسلمانان در درون لبنان و منطقه ی شرق است. کهن ترین این مؤسسات «معهد الدراسات الاسلامیه والمسیحیه» (مرکز مطالعات اسلام و مسیحیت) در دانشگاه قدیس یوسف (سنت ژوزف) است که دانشجویان مسلمان و مسیحی در آن تحصیل می کنند و اساتیدی از دو طرف به تدریس در آن مشغولند. این مرکز اقدام به برگزاری همایش های سالانه و نشر برخی کتاب ها – و مهم ترین آنها گزیده هایی از بیانیه های اسلامی – مسیحی صادره در بین سال های ۱۹۵۴ م تا ۱۹۹۴ م – نموده است. این مرکز در سال ۱۹۹۸ م اقدام به راه اندازی سطح دکترای مطالعات اسلام و مسیحیت نموده که دانشجویان دارنده ی مدارک کارشناسی ارشد در رشته های مختلف در این رشته پذیرفته می شوند. این مرکز ۱۵ سال پیش توافقنامه ای را با «المعهد العالی لدراسات الاسلامیه» (مرکز عالی مطالعات اسلامی) در «جمعیه المقاصد الخیریه الاسلامیه» امضا کرد که به موجب آن تبادل استاد و دانشجو و سازمان دهی همایش های مشترک و صدور نشریات مشترک در زمینه های رابطه بین دو دین و دو تمدن جریان دارد.

اما مؤسسه ی دوم، مرکز «الدراسات المسیحیه الاسلامیه» است که دانشگاه بلمند (ارتدکس) در سال ۱۹۹۴ م تأسیس کرده است. این مرکز در سال ۱۹۹۸ م دوره ی کارشناسی ارشد مطالعات مسیحی – اسلامی را راه اندازی کرده است. در این رشته دانشجویان مسلمان و مسیحی تحصیل می کنند و اساتیدی با تخصص های مختلف از طرفین به تدریس اشتغال دارند. این مرکز مجله ای نیم سالانه به نام «المرقب» منتشر می کند که اختصاص به مطالعات هم زیستی اجتماعی در لبنان دارد. این مرکز تاکنون چهار همایش برگزار کرده که مسلمانان و مسیحیانی از لبنان و کشورهای عربی و نیز محققانی از مراکز مطالعاتی مختص اسلام و روابط بین ادیان در اروپا و امریکا در آن مشارکت داشته اند. مقالات و سخنرانی های این همایش ها در قالب کتاب هایی در سطحی وسیع منتشر شده است.

در سال ۱۹۹۴ اسلام شناس معروف استاد عادل تئودور خوری در دانشکده ی الهیات حریصا، مرکز گفت وگویی تأسیس کرد. از این مرکز چندین اثر علمی برجسته که محققان مسلمان و مسیحی در آن مشارکت داشته اند، منتشر شده است.

به نظر می رسد که اگر تشکیل انجمن گفت وگوی ملّی را استثنا کنیم، تاکنون اقدامات و ابتکارات مسلمانان در زمینه ی گفت وگو و ارتباط با دیگران محدود بوده است. دو استثنای دیگر در سال های اخیر به وقوع پیوسته است: نخست تأسیس «مرکز الامام الصدر للابحاث والدراسات» (مرکز پژوهش ها و مطالعات امام [موسی [صدر) است که تاکنون چهار همایش را در موضوع گفت وگو بین ادیان و تمدن ها و به ویژه اسلام و مسیحیت برگزار کرده است. دیگری، المعهد العالی للدراسات الاسلامیه» است که اخیرا با هدف تحکیم روابط اسلام و مسیحیت تأسیس شده است. این مرکز با مرکز مطالعات اسلام – مسیحیت دانشگاه قدیس یوسف همکاری دارد.

منظور از این گزارش مختصر از وقایع و شاخص های ارتباطات و گفت وگو از راه مؤسسات آن نیست که بگوییم تلاقی مسیحیان و مسلمانان منحصر به موارد یادشده است؛ زیرا هم زیستی ملّی – حتی در بعد دینی آن – غنی تر و کارآمدتر از این مؤسسات است.

جمعی از مسلمانان به مدت دو سال در تجمعات و مناقشاتِ مقدماتی مجمع کلیسای لبنان مشارکت داشته اند. مناسبت ها و مدخل های فراوانی برای تلاقی و هم یاری بین شهروندان در قالب افراد و گروه ها و با شناسنامه مسلمان و مسیحی وجود دارد. گذشته از این، امروزه در لبنان مشکلات بر جسته ای با ماهیت دینی بین مسلمانان و مسیحیان وجود ندارد و نمونه ی آن کاهش شمار گروندگان از یک دین به دین دیگر است. با این حال گفت وگوها و ارتباطات در سطح مذهبی به عمق و اطمینان نرسیده است. علت این امر یا علل آن فراوانند و یکی از آنها ماهیت طایفه ای نظام سیاسی است که هرج و مرج و کشمکش مداومی را بر سر جایگاه های اداری و سیاسی بین طرف های مشارکت در نظام سیاسی دامن می زند. از اواخر دهه شصت، وجهه ی نظر سیاست مردان مسلمان این بود که حذف طائفه گرایی سیاسی(یا از بین بردن امتیازات سیاسی و اداری مبتنی بر وابستگی به طایفه ای معین) آزادی دینی و سیاسی و تفکیک حوزه ی این دو و رسیدن به دولتی عصری و دارای نظام دموکراتیک را از پی خواهد داشت. اما نخبگان مسیحی – حتی پس از «پیمان طائف» که مقوله ی عدد و رقم و بهره برداری های سیاسی اش را از اعتبار انداخت – نظرشان این است که چنین عملیاتی – که مسلمانان پیشنهاد می کنند – باید مسبوق به روند روشنگری اسلامی ای باشد که پیش از نصوص(متون) نفوس(جان ها) را آزاد کند و گرنه کار به طغیان اکثریت عددی مسلمان – به نام دموکراسی – می کشد.

در کنار ماهیت طائفه ای نظام، پدیده ای که همگان، نه تنها در لبنان، که در دیگر کشورهای عربی نیز با آن مواجهند، پدیده ی احیاگری دینی است. این پدیده در میان مسلمانان، برجسته تر از آن در میان مسیحیان است. زیرا تأکیدی فزاینده در میان مسلمانان بر هویت و تمایزشان به چشم می خورد. این تأکید و پافشاری ترس مسیحیان را – به سبب اقلیت شمارشان – و به سبب قرارگرفتن شان زیرفشارهای نظام های سیاسی از یک سو و جماعت های احیای دینی اسلامی از سوی دیگر – برانگیخته است. در طول سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۰ میلادی، شاهد کشمکش های معنادار و نمادینی بودیم که با پافشاری مسلمانان تندرو شهر ناصره ی فلسطین بر سر بنای مسجدی در زمینی وقفی در کنار کلیسایی، بین مسلمانان و مسیحیان این شهر روی داد و تداوم یافت.

ملاحظه می شود که اصرار فزاینده ی مسلمانان بر هویت ناب اسلامی شان و تلاش هایشان در جهت صبغه ی اسلامی دادن به جامعه و دولت، موضوعات حساسی – مانند وحدت ملی و چارچوب مدنی دولت و اصل شهروندی و برابری در برابر قانون و حقوق سیاسی و اجتماعی برابر با دیگر شهروندان در قانون اساسی و قوانین جاری – را که از دوره ی «تنظیمان» عثمانی به تدریج حل شده بود، دوباره مطرح کرد. نگرانی مسیحیان از برخی ابعاد پیچیده ی احیاگرایی اسلامی، مانند تأکید بر تمایز و