پاورپوینت کامل تکامل پذیری و بسط پذیری تجربه ی پیامبری ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تکامل پذیری و بسط پذیری تجربه ی پیامبری ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تکامل پذیری و بسط پذیری تجربه ی پیامبری ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تکامل پذیری و بسط پذیری تجربه ی پیامبری ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

به نظر نویسنده ی مقاله ی «بسط تجربه ی نبوی» معنای تجربه ی پیامبر، دو تقریر متفاوت دارد:

۱. تکرار وحی. «تجربه ی پیامبرانه به صورت مرتب تکرار می شد، نه این که فقط یک بار، وحی بر پیامبر نازل شده باشد یا فقط یک نوبت به معراج رفته باشد و باقی عمر بر سر آن گنج بنشیند و از آن خرج کند، بلکه باران رحمت وحی مستمرا بر او می بارید، به او طراوت و شکوفایی بیشتر می بخشید. لذا پیامبر تدریجا هم عالم تر می شد، هم متیقن تر، هم ثابت تر، هم شکفته تر، هم مجرب تر و در یک کلام پیامبرتر».

۲. مجرّب شدن. «لازمه ی هر تجربه ای [این] است که رفته رفته پخته تر شود. هرجا سخن از تجربه به میان می آید سخن از تشکیل تجربه هم درست است. هرجا سخن از مجرب شدن است، سخن از مجرب تر شدن هم رواست.»

نقد تقریر نخست:

۱. این یک واقعیت تاریخی است که پیامبر اسلام تنها یک بار وحی را دریافت نکرد، بلکه وحی همواره استمرار داشته و در فرآیند استمرار وحی پیامبر نیز کارآزموده تر می شد، ولی لازمه ی این سخن کامل تر شدن تجارب پیامبر نیست. زیرا از تکرار یک تجربه، تکامل آن نتیجه نمی شود، بلکه شخص تجربه گر مهارتش افزایش می یابد و این افزایش با تکامل تجربه یکی نیست.

۲. وحی اسلامی از مقوله ی گفتار است، نه تجربه و تجربه ملازم با آن است. از تکرار یکی از دو امر که لازم و ملزوم هستند تکامل دیگری نتیجه نمی شود و تکرار وحی به معنای افزایش افعال گفتاری خداست که به همراه آن تجربه های وحیانی پیامبر نیز تکرار می شد، نه این که تجربه ی وحیانی یا افعال گفتاری خدا تکامل پیدا می کرد.

نقد تقریر دوم:

پیداست که تجربه ی وحیانی با تجاربی از قبیل سخنرانی و شاعری متفاوت است، از این رو این تقریر بر تشبیه نادرست تکیه زده و قیاس مع الفارق است و باید دو نکته را در مورد تفاوت آن ها در نظر داشت:

۱. تجربه ی شاعرانه و سخنوری به خلاقیت شاعر و سخنران بستگی دارد، برخلاف تجربه ی وحیانی که به قوه ی خلاقیت و نوآوری پیامبر مربوط نمی شود.

۲. تجارب وحیانی، تجاربی غیرطبیعی هستند و هرکس امکان داشتن این تجارب را ندارد و اگر همه ی انسان ها چنین توانایی ای داشتند، دیگر نیازی به انبیا نبود و نمی توان تجارب طبیعی و غیرطبیعی را مشمول اصل واحدی ساخت.

بر اساس دیدگاه تجربه ی دینی، سور و آیات قرآن خود وحی نیستند، بلکه تفاسیر و گزارش های پیامبر از تجربه ی وحی است. به این ترتیب، از تغییر، تکامل و غنی شدن این امور نمی توان «تکامل تجارب» را نتیجه گرفت. تنها نتیجه ی افزایش تجربه این است که پیامبر می توانست تجارب وحیانی بسیار متفاوتی داشته باشد.

تبعیت وحی از پیامبر!

نویسنده در مقاله ی «بسط تجربه ی نبوی» وحی را تابع پیامبر می داند نه پیامبر را تابع وحی. نویسنده ی این مقاله هم چنین در گفت وگویی با «بهاءالدین خرمشاهی» (بسط تجربه ی نبوی) می کوشد تا آن را موجه جلوه دهد؛ «این که می گوییم وحی تابع پیامبر است، یعنی این که فرایند وحی تابع شخصیت پیامبر بود؛ یعنی آن اتفاقاتی که می افتد تا کشفی برای پیامبر حاصل شود، خون آن کشف و آن پروسه تابع شخصیت پیامبر و متناسب با ظرفیت اوست…. به همین دلیل است که بعضی از پیامبران به وحی های کم دامنه تری دسترسی داشتند. منظور عرفا از کشف تام محمدی نیز همین بود که شخصیت پیامبر به گونه ای بود که قدرت کشف تمام واقعیت را داشت».

مبنای سخنان فوق، «مدل کانت» است؛ کانت معتقد بود که هر شی ء دو جنبه دارد: یکی جنبه ی ناپدیداری و واقعی «بود» (Noumenon یعنی شی ء آن گونه که هست)، و دیگری جنبه ی پدیداری «نمود» (Phenomenon یعنی شی ء آن گونه که بر ما ظاهر می شود)، به اعتقاد وی ما اشیا را به صورتی که بر ما پدیدار می شوند می شناسیم، نه چنان که در نفس الامر هستند، و ذهن حاوی مقولاتی است که فقط توانایی شناخت جنبه ی پدیدار شی ء را دارد، امّا جنبه ی نومنی شی غیرقابل شناخت است، بنابراین ذهن فاعلیت دارد و تجربه ی نابنی در کار نیست.

بر اساس این دیدگاه، وحی تابع پیامبر است و شخصیت او در وحی تأثیر دارد و پیامبر هم فاعل است و هم قابل! درواقع مدل کانتی با استدلال ضمنی که می آید، تجربه های وحیانی پیامبر را نیز شامل می شود:

۱. در تجارب معمولی، تجربه تابع شخصیت فاعل است (مدل کانتی).

۲. تجارب وحیانی مثل تجارب معمولی هستند.

بر فرض قبولی مقدمه ی نخست، برای این که تجارب پیامبر را تابع شخصیت او بدانیم، ناچار هستیم مقدمه ی دوم را نیز بپذیریم، در حالی که مقدمه ی دوم ناتمام است، چون پذیرش تجارب وحیانی به معنای پذیرفتن وجود «تجارب غیرعادی» است.

در سخنان فوق نوعی تناقض گویی نیز وجود دارد؛ تناقض میان پذیرفتن مدل کانتی در تجارب وحیانی و سخن گفتن از کشف تام محمدی(ص). «کشف تام»، یعنی انکشاف واقع آن گونه که هست، حال آن که پذیرفتن مدل کانتی، راه دست یابی به واقع را مسدود می کند؛ زیرا طبق دیدگاه کانتی همواره عناصری از شخصیت پیامبر در تجارب او حضور دارند و تجربه ی محض در کار نیست تا کشف تامی هم صورت پذیرد. به علاوه، پذیرفتن مدل کانتی مساوی نفی و انکار عصمت پیامبران است، چون طبق این مدل هیچ گاه پیامبر به وحی، آن گونه که هست، دسترسی ندارد و وحی تابع شخصیت اوست! بنابراین لازمه ی چنین سخنی اولاً انسداد باب علم و یقین در وصول به واقع و ثانیا نفی و انکار عصمت پیامبران است.

اشکال دیگری که در مدل کانتی وجود دارد، این است که کانت معتقد است، شناخت با تجربه آغاز می گردد و هیچ معرفتی بر تجربه ی «حسی» مقدم نیست. بنابراین در قلمرو معرفت شناسی کانت تجارب وحیانی معنا ندارد، چون این تجارب به عالمی دیگر (ماوراء طبیعت) تعلق دارند.

ارتباط دیالوگی تجارب پیامبر با شرایط اجتماعی

به اعتقاد نویسنده ی مقاله ی «بسط تجربه ی نبوی» اسلام و موضع گیری ها و تجارب پیامبر(ص)، رابطه ی دیالوگی با شرایط اجتماعی داشت؛ یعنی ورود پیامبر به اجتماع، مانند ورود یک استاد به صحنه ی درس است که اجمالاً می داند که چه مطالبی را باید به شاگردان بگوید (ضرورت)، اما نمی داند در سر کلاس چه پیش خواهد آمد (امکان). وی از این رابطه ی دیالوگی اسلام با شرایط تاریخی – اجتماعی و به نتیجه ی دیگری می رسد و این همان چیزی است که تمام تلاش خود را برای اثبات آن صرف می کند.

اگر رابطه ی اسلام با شرایط تاریخی دیالوگی باشد، اسلام تنها مجموعه ا