پاورپوینت کامل محیط زیست مدرن و بحران های زیست محیطی مدرنیته ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محیط زیست مدرن و بحران های زیست محیطی مدرنیته ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محیط زیست مدرن و بحران های زیست محیطی مدرنیته ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محیط زیست مدرن و بحران های زیست محیطی مدرنیته ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

تهدید حیات

در حاکمیت تکنولوژی غیرهماهنگ با فطرت طبیعت و هستی، حیات جانداران – اعم از انسانی، حیوانی و نباتی – به شدت در معرض نابودی قرار گرفته است. برای مثال در مورد انسان ها، افزایش تابش اشعه ی فرابنفش (به علت سوراخ شدن لایه ی اُزُن) موجب آسیب دیدن دستگاه ایمنی بدن انسان می شود و مردم سراسر جهان را در برابر بسیاری از بیماری های عفونی، آسیب پذیرتر می کند. به گفته ی «دانالد دوگلاس» عضو انجمن دفاع از منابع طبیعی، «اگر گفته شود که تندرستی و ایمنی میلیون ها مردم در سراسر جهان به مخاطره می افتد، اغراق آمیز نیست». در مورد حیوانات، از بین رفتن مسکن حیوانات جنگلی، انهدام آن ها را تسریع می کند و انقراض دسته جمعی بسیاری از آن ها در پی دارد. در حال حاضر، در هر ساعت یک نوع از موجودات منقرض می شود و برآورد می شود که حتی بدون پدیده ی گرم شدن زمین، قریب ۱۷ درصد انواع باقیمانده ی جانداران، در چند دهه ی آینده، در نتیجه ی بریدن درختان جنگل های پرباران مناطق حارّه به منظور تولید الوار و فراهم ساختن چراگاه و به دست آوردن محصولات کشاورزی، از دست خواهند رفت.[۱]

در مورد نباتات، امروزه در بسیاری از نقاط جهان، گیاهان سبز دچار کمبود مواد غذایی شده اند؛ در حالی که تا کنون برای کمبود مواد غذایی گیاهان سبز هیچ دلیل علمی ای به دست نیامده است و این به سهم خود نشانه ی آن است که نظام تبادل کره با اختلال روبه رو شده است.

با این همه «یوجین رابینوویچ» سردبیر بولتن دانشمندان اتم، در نشریه ی تایمز مورخه ی ۲۹ آوریل ۱۹۷۲ می گوید:

تنها جانورانی که فقدانشان، ممکن است بقای زیستی آدمی را روی کره ی زمین تهدید کنند، باکتری ها هستند که به طوری عادی در بدن ما زندگی می کنند. در مورد سایر جانداران دلیل متقاعدکننده ای وجود ندارد که نوع بشر، حتی اگر تنها حیوان روی زمین باشد، نتواند بدون آن ها بقای خود را حفظ کند. چنانچه راه های ترکیب مواد غذایی از مواد اولیه غیرارگانیک به صورت اقتصادی تحول یابند – که احتمالاً دیر یا زود چنین خواهد شد – انسان حتی ممکن است از نباتات که اکنون به آن ها به عنوان منابع تغذیه خود وابستگی دارد، مستقل گردد.[۲]

«برتران دوژوونل» فیلسوف سیاسی و برجسته ی فرانسوی، «انسان غربی» را با عبارات ذیل مشخص می سازد: «انسان غربی بر آن است که هیچ چیز را جز تلاش آدمی به عنوان عامل خرج به حساب نیاورد. گویی برای او مهم نیست که چه میزان مواد معدنی، و از آن بدتر، چه میزان مواد زنده را نابود می کند. گویا او به این نکته توجه ندارد که زندگی انسانی جزء وابسته ی یک محیط طبیعی زنده ی مرکب از انواع گوناگون حیات است. از آن جا که جهان در قبضه ی شهرهایی قرار دارد که آدمیان ساکن در آن ها جز هم وطنان خود از دیگر انواع جاندار جدا شده اند، احساس تعلق به یک محیط طبیعی زنده، احساسی رو به زوال است. نتیجه ی این وضع یک رفتار خشن و مسرفانه با چیزهایی است که ما در نهایت به آن ها وابسته ایم که ازجمله ی آن ها آب و درخت است.»[۳]

آنچه عجیب و نیز مایه ی تأسف به نظر می آید، این است که انسان جدید دنیایی به پا کرده است که برای داشتن کمترین امکان حیات در آن باید حیات همه ی گونه های حیاتی را از بین ببرد. کاش این فاجعه ی خیانت آمیز به نام پیشرفت و ترقی صورت نمی گرفت و تاریخ این عصر حیات بشری را مشحون از فرامین جاهلانه ی مدرن نمی کرد.

۳. سوراخ شدن لایه اُزُن

از دیگر مخاطرات جدّی ای که طی چند دهه ی اخیر افکار عمومی جهانی را به خود مشغول کرده است، سوراخ شدن لایه ی اُزُن است. حفره ی اوزونی قطب جنوب، سال به سال گسترده تر می شود. پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که در سال ۱۹۸۵، ۵۰ درصد اوزون این ناحیه از دست رفته بود و این میزان در سال ۱۹۸۷ به ۶۰ درصد رسیده است. براساس گزارش آن ها، حفره ی موجود در لایه ی اوزونی قطب جنوب، به وسعت سرزمین ایالات متحده است. اخیرا صد دانشمند اتمسفرشناس گزارش داده اند که حفره ی دیگری در لایه اوزون نیمه ی راه قطب شمال، در نیمکره ی شمالی به وجود آمده است. اکنون قراینی مبنی بر آغاز پیدایش حفره ی سومی در قطب شمال به دست آمده است که به گزارش دانشمندان، حفره ای است در استراتوسفر و به وسعت گروئنلند. براساس پیش بینی NASA در سال ۲۰۵۰م، ده درصد لایه ی اوزون از بین خواهد رفت. E.P.A پیش بینی می کند که این کاهش چشمگیر سپر محافظ اُزُن، موجب خواهد شد که سالیانه دو میلیون مورد سرطان پوست بر آن چه فعلاً پیش می آید، افزوده خواهد شد.[۴]

اطلاعات جدید معلوم ساخته اند که تراز اُزُن در بیشتر ناحیه های کلان شهری، زمانی که در سال به حداکثر می رسد، چنان بالاست که امکان دارد تهدیدی جدی تر از آنچه محافل پزشکی پیش از این پنداشته بودند، باشد. در حالی که لایه ی اُزن بالای اتمسفر، سپر محافظی در برابر نفوذ تابش های فرابنفش خورشید است، وجود مقدار زیاد آن در سطح زمین خطری جدی برای تندرستی است. بیشتر اُزن موجود در سطح زمین از آلودگی های صنعتی حاصل می شوند، از جمله هیدروکربن ها و اکسید نیتروژنی که از اگزوزهای اتومبیل ها و دودکش کارخانه ها در فضا پراکنده می شود.[۵]

۴. گرمای زمین

هنگامی که «جیمز هانسن» محقق ناسا، در یکی از جلسات سنای امریکا که در گرمای شدید ژوئن ۱۹۸۸ تشکیل شده بود، اعلام کرد که گرم شدن کره ی زمین شروع شده است، گردبادی از نگرانی عمومی را برانگیخت که هنوز هم فروکش نکرده است. گرم شدن آب و هوای کره ی زمین فاجعه ی زیست محیطی ای است که از مقیاس جدیدی برخوردار است و بالقوه می تواند موجب از هم گسیختگی شدید هر نظام زیست بومی طبیعی و بسیاری از ساختارها و نهادهایی که بشر برای پشت گرمی خود پدید آورده است، بشود. اگرچه آب و هوای کره ی زمین تا به حال فقط اندکی تغییر کرده، دنیا با چشم انداز تغییر فوق العاده شدید آب و هوا در دهه های آینده روبه روست.

همان طور که گفتیم، شرایط لازمه ی حیات، امروز در خطر است. خطر تغییر آب و هوا از افزایش غلظت دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای که گرما را در اتمسفر تحتانی نگاه می دارند و باعث بالا رفتن درجه ی حرارت می شوند، نشأت می گیرد. سوختن ذغال سنگ و سایر سوخت های کربنی مانند نفت و گاز طبیعی، منجر به آزاد شدن کربن به عنوان محصول اصلی احتراق می شود و در همین حال، محو شدن جنگل های گرمسیری در سطحی وسیع، بر میزان دی اکسید کربن موجود در جو می افزاید. درست از سال ۱۹۵۸ که سنجش مرتب کربن آغاز شد، تاکنون غلظت Co2 از ۳۱۵ قسمت در میلیون به ۳۵۲ قسمت در میلیون افزایش یافته، و این رقم بسیار بالاتر از بالاترین غلظتی است که طی ۱۶۰ هزار سال گذشته در زمین موجود بوده است.[۶]

بحران انرژی یک پدیده ی دو رویه است. در حالی که منابع سوخت فسیل در حال کاهش است، ما داریم گرم شدن زمین را که ناشی از سوزاندن سوخت فسیل در گذشته، یعنی در تمام طول عصر صنعتی است، تجربه می کنیم.

«با آغاز عصر صنعتی در اواسط قرن هجدهم و سوزاندن مقادیر بسیار زیاد سوخت های فسیلی (ذغال سنگ، نفت و گاز)، مقدار دی اکسید کربن بخش بالایی اتمسفر بسیار زیاد شده و از فرار گرما از سیاره ی ما به فضا جلوگیری کرده است. در نتیجه زمین به اندازه ای گرم شده است که نظیر آن در تاریخ زمین رخ نداده است. از سال ۱۸۶۰ تا کنون، ملل صنعتی جهان با سوزاندن سوخت های فسیلی، متجاوز از ۱۸۵ میلیارد تن کربن وارد اتمسفر کرده اند. در همین مدت، تولید دی اکسید کربن از ۹۳ میلیون تن به قریب ۵ میلیارد تن در سال افزایش یافته است. دانشمندان پیش بینی می کنند که در حدود سال ۲۰۳۰م، تراکم دی اکسید کربن در اتمسفر به دو برابر افزایش خواهد یافت و به میزانی خواهد رسید که هیچ وقت چنان نبوده است.[۷]

در واقع مؤثرترین نسخه های پیچیده شده از سوی دانشمندان برای حفظ محیط زیست نیز ناموفق بوده است. چه این که اگر در حل یک بحران خاص کارایی داشته است، خود موجب بحران های عدیده ای در موارد دیگر شده است. برای مثال «کودهای شیمیایی که به تولید مقادیر زیاد مواد خوراکی در طول انقلاب سبز، انجامیده، اکنون آب و هوای بیشتر مناطق معتدل جهان را دست خوش تغییر کرده اند و تمامی نواحی کشاورزی را در آینده تهدید می کنند. براساس پیش گویی دانشمندان، اکسید نیتروژن حاصل از کاربرد کود شیمیایی در سال ۲۰۳۰، زمین را در حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد بیش از ورود دی اکسید کربن به اتمسفر، گرم می کند. «انقلاب سبز» همچنین بر مقادیر گاز متانی که وارد اتمسفر می شود نیز افزوده است و با این عمل، روند گرم شدن زمین را افزایش داده است. متان گازی است که باکتری ها در محیط های بدون اکسیژن، از تجزیه ی مواد آلی به وجود می آورند. بیشتر متانی که وارد اتمسفر می شود، از ساقه ی برنج، لوله گوارش گاوها و مواد دفعی آن هاست. انقلاب سبز در نتیجه ی تولید بسیار زیاد برنج و گاو برای تأمین غذای جمعیت روزافزون آدمیان، بر مقدار متانی که وارد اتمسفر می شود، افزوده است».[۸]

در حال حاضر، کشورهای پیشرفته ی صنعتی به اندازه ی حرارتی که کلّ سیاره ی ما از خورشید دریافت می کند، گرما ایجاد می کنند. وانگهی میزان گازکربنیک موجود در جوّ همچنان رو به فزونی است و این خود خطر تشدید دما را در پی دارد. سالانه ۱۰ تن گازکربنیک متصاعد از سوخت مواد گوناگون در فضا منتشر می شود؛ در حالی که گازکربنیک طبیعی موجود در فضا که بیشتر ناشی از گازهای آتشفشانی، چشمه های گرم معدنی و بازدم حیوانی و انسانی است، کاهش نیافته است.[۹]

بیانیه ی پایانی «کنفرانس آب و هوای تغییرکننده» که در ماه ژوئن سال ۱۹۸۸ در شهر تورنتو برگزار شد، حاوی هشدار رؤسای دولت ها و دانشمندان ۴۸ کشور جهان به جهانیان، درباره ی خطری است که از گرم شدن زمین، در نتیجه ی «اثر گرم خانه ای» به بار خواهد آمد: «بشر دارد به چنان آزمایش گسترده ای در سراسر کره ی زمین دست می زند که نتایج آن فقط با جنگ جهانی قابل قیاس است».[۱۰]

بخشی از پیامدهای گرم شدن کره ی زمین، عبارت است از:

– بروز خشکسالی ها و قحطی ها،

– بحران آب شرب و کشاورزی،

– از بین رفتن جنگل ها و مزارع،

– نابودی گونه های گیاهی و جانوری،

– بالا رفتن سطح آب دریاها و به دنبال آن نابودی کشتزارها، منازل مسکونی، تأسیسات، و آوارگی انسان ها؛

– ضایعات بهداشتی برای کل بشر،

البته مسأله ی تغییر آب و هوا در بردارنده ی یک نتیجه جالب و مفید برای بشر متجدد و تکنیک زده است. در واقع هیچ مسأله ای مانند مسأله ی تغییر آب و هوا، سایه تردید بر فکر پیشرفت بشر نمی افکند. گرم شدن لجام گسیخته ی کره ی زمین می تواند تمام مزایای ناشی از تکنولوژی های پیشرفته تر و اقتصادهای کارآتر یا نظام های سیاسی تکامل یافته تر را از دست بشر خارج کند.[۱۱]

راه حل کلّی بر باد ندادن انرژی قابل استفاده و گرم تر نکردن سیاره، ادراک کامل ارزش ها و دستورات طرح انتروپیک است. مادام که ما منفردا و دسته جمعی دید جهانی نیوتنی خود را تغییر ندهیم، امیدی به این نیست که لحظه ای فرا رسد که بتواند جامعه ی ما را به صورتی انقلابی تغییر دهد. نخستین قدم در این فرآیند تدریجی، ادراک کامل ماهیت آن به وسیله ی ما است. ما باید به خواست خود زندگی مان را چنان اصلاح کنیم که بازتابی از طرح جدید باشد. اما این کافی نیست، بلکه باید دست به دست هم بدهیم و نیروی اجتماعی عظیمی را فراهم کنیم و تغییر دادن زیرساخت های پرارزش موجود را آغاز نماییم.[۱۲]

۵. تغییر کیفی غذای گیاهی به غذای شیمیایی

در تمدن صنعتی امروز، غذای سالم طبیعی کمتر پیدا می شود. در کشورهای بزرگ و توانگر غربی که به ظاهر همه چیز در آن ها فراوان است و به ویژه انواع مواد غذایی و خوراکی های آماده با شکل های پرجاذبه و آراسته در بسته بندی های زیبا، آسان در دسترس همگان است، بخش بزرگی از آن چه مردم می خورند، آغشته به مواد سمی است که از آن ها یا برای رنگ زدن به اغذیه استفاده می شود یا به منظور دوام بخشیدن به مواد خوراکی و مصون ساختن آن ها در برابر فساد ناشی از هوا و حشرات به کار برده می شود که در هر حال برای سلامت مردم زیان بخش شناخته شده است و علم «بیوتکنولوژی» مدرن نیز نه تنها نتوانسته است از این گونه زیان ها جلوگیری کند، بلکه خود بر میزان آن ها افزوده است.[۱۳]

روزگاری مردم به طور طبیعی زندگی می کردند؛ غذای طبیعی می خوردند و هوای طبیعی تنفس می کردند. اما امروزه، گویی همه چیز عوض شده است. «اگر گفته شود، غذایی که امروزه می خوریم، از نفت به عمل آمده است، نه از خاک، سخنی نادرست نگفته ایم».[۱۴] در حال حاضر «سالیانه قریب ۵۰۰ میلیون دلار از مواد شیمیایی صناعی به غذاهای ما افزوده می شود (۲۵۰۰ نوع ماده ی افزودنی!)، دو میلیون کیلوگرم مواد رنگی به خوراک ها می افزایند که ۱۶ برابر مقداری است که در سال ۱۹۴۰ به کار می رفته است. امروزه ما بیشتر مواد صناعی را مصرف می کنیم تا چیزهای طبیعی را! در عین حال، تکنولوژیست های غذایی می