پاورپوینت کامل سفر به «قارچ سمّی» ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفر به «قارچ سمّی» ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفر به «قارچ سمّی» ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفر به «قارچ سمّی» ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

فیلمی آشفته

آیا قارچ سمّی، فیلمی مسموم است؟ آیا قابل تأمل نیست تا بپرسیم، چرا و چگونه یک فیلم ساز مهمّ آثار دفاع مقدس «رسول ملاقلی پور» پس از جنگ و آن سال های حماسه و خون و آتش، به چنین ورطه ای گرفتار آمده و در آن می غلطد؟

برای جلوگیری از سوء تفاهم اجازه دهید روشن کنیم که منظور ما از مسمومّیت قارچ سمّی آخرین اثر او، تندروی در انتقاد اجتماعی، و یا افشاگری رادیکال و مسایلی از این دست نیست. حتی منظور ما عصبیت فیلم نیست، ای کاش مشکل قارچ سمّی همین ها بود. در آن صورت می توانستیم با امعان نظر بدان بنگریم.

آسیب درونی قارچ سمّی حتی لکنت فیلم و لغزش ساختاری آن و تشویش فرمی اش نیست. این هم سبب نمی شود که مخاطب چنین دچار تردید و سرخوردگی شود. فیلم قارچ سمّی، فیلم به سامانی نیست بلکه عدم سلامت آن به سبب روش نهان کارانه و نگاه غلوّآمیز و جعل درونی آن است.

لذا ما حق داریم تعجب کنیم و دچار پرسش شویم و به عقب بازگردیم و فکر کنیم چگونه می شود سال ها در جبهه فیلم ساخت و آنگاه به این نگاه در غلطید که جهان مغشوش فیلم را از روی دست آثار هالیوودی و مافیایی رونویسی کرده و در عین حال تزلزل اخلاقی را در آن توجه نموده است؟ سفر به چزّابه کجا و این قارچ سمّی کجا؟ آیا می توان گفت که رسول ملاقلی پور در تمام طول فیلم سازی اش، فاقد یک روح زیبایی شناسانه و همنوا با زیبایی های واقعی جبهه بوده است؟ آیا می توان گفت او با تقلید از آثار جنگی امریکایی، فیلم هایی حادثه ای آفریده و برخلاف «شهید آوینی» و امثال او سلوکی اعتقادی نداشته و حال که آن حادثه ها به پایان رسیده در رنّه ی جهان رشد نیافته و جاهلانه خود را باز می نمایاند و به صورت اثری عصبی بروز یافته است؟ این درد و دریغ را به کجا می توان برد؟

***

داستان قارچ سمّی، ظاهرا همه ی ویژگی های یک سینمای امروزی را دارد در آن انتقاد اجتماعی از فساد و زدوبند هست، نقد مدیران دولتی وجود دارد، اشاره به وضعیت تلخ بازماندگان میدان های دفاع مقدس تا سرحد به جنون کشیده شدن شان هست. سوء استفاده از پیشینه ی انقلابی و غرق شدن در زدوبند و فساد اقتصادی و حتی عناصر رایج سینمای این سال ها؛ نظیر عشق زمینی نیز در نظر گرفته شده تا فیلم پرسروصدایی از آب دربیاید. اما گویی تماشاگران، شعور نهفته ای دارند که ذائقه شان چیزی سمّی در فیلم را تشخیص داده است. و این ملغمه را نفی کرده است. حکایت قارچ سمّی، داستان آدم های عرصه ی دفاع مقدس است. آنان امروز در موقعیت جدید قرار داده شده اند.

مهندس قائمی که مدیرعامل یک شرکت معتبر ساختمانی و از رزمندگان است، از سویی درگیر بندوبست های حرام است و از سویی دیگر با سلیمان همرزم سال های جنگ خود که اکنون در آسایشگاه جانبازان است برخورد می کند و در این ضمن گرفتار یک عشق امروزی می شود و… و فیلم داستان احساس اختناق و بن بست اوست.

رسول ملاقلی پور با استفاده از امکان یک فیلم ساز دفاع مقدس در این سال ها توانسته بسیار فیلم بسازد. بسیاری از فیلم های او فاقد هر نوع ارزش اند، مثل «خسوف و کمکم کن» پاره ای به سبب آشنایی با فضای جنگ، موفق تر هستند، نظیر «سفر به چزابه، پناهنده، نجات یافتگان، پرواز در شب و نینوا» و تعدادی مثل قارچ سمّی بسیار آشفته اند! البته در این میان نسل سوخته، دارای ارزش های سینمایی از یک سو و مقدمه ی آشفتگی از سوی دیگر است. دلایل فراوانی برای عدم سلامت قارچ سمّی وجود دارد. مهم ترین علت از نظر نگارنده، عدم صداقت فیلم است). ما نمی توانیم خود را عصبانی از فساد نشان دهیم، در حالی که عصبانیت و خشم مان گزینشی است. یعنی پاره ای از فسادها که به مذاق مان خوش می آید، بوسیله ی ما تطهیر شود (مثل رابطه با خانم حجار که در فیلم تطهیر شده است. و درباره ی آن چیزهایی که پای دیگران در میان است، خود را خشمگین نشان دهیم. مثلاً یک فیلم که مدعی سلامت و طهارت و دفاع از آرمان های دینی است، نمی تواند توجیه گر ارتباط مشکوک به زنا باشد، اما نسبت به مشروب خواری، خود را به صورت حادّ خشمگین نشان دهد.

این مهم ترین نقص درونی قارج سمّی است که آن را اثری توجیه گر نموده است. چگونه مهندس دودمان در حوزه ی مناسبات خود با زنان تا هر جا که بخواهی نسبت به خود چشم پوشی می کند، ولی مثلاً درباره ی فساد اقتصادی دیگران این سان حادّ برخورد می نماید؟ مشکل آن است که ملاقلی پور می خواهد از این شخصیت یک قهرمان آرمان خواه بسازد که زمانه با او می ستیزد و او را ویران می کند. تماشاگر هوشمند این حرف را از این دهان نمی پذیرد.

ما خود فاقد جان مطهر و آینه گون و تزکیه شده هستیم. ما عامل نیستیم و حرفی که از دل برنمی آید، بر دل نمی نشیند، سخنی است مغشوش، عصبی، خفه و ویرانگر. این است که آن جان های مؤثر نخست خود را پاک می کنند و غیرصادقانه در حال فرورفتن در ورطه ی تاریکی، خویشتن را مشعل به دستان اصلاح و نقد معرفی می نمایند… جهان درون فیلم قارچ سمّی دارای این کاستی اساسی و تناقص و آلودگی است. رابطه ی مهندس دودمان با آن دختر بی قید و بند و آن ارتباط مهوع، هرگز نمی تواند با صد من سریشم و چسب به چیزی عرفانی و اثیری تبدیل گردد. این حتی یک عشق زمینی نیست و کسی که نمی تواند در برابر چنین هوس ناچیزی خویشتنداری کند، چگونه واکنش جنون آمیز او در برابر فساد دیگران قابل دفاع است؟ نگاه فیلم ساز به سبب این سرشت توجیه گرانه، سرشار از احساس خفگی و ناراستی و اغتشاش است و فیلم را مغشوش و پر از دلزگی و تحمل ناپذیری آزاردهنده کرده است و در نتیجه تماشاگر را می تاراند.

به جز اینها قارج سمّی نکات متعدد منفی را حمل می کند که ما نمی توانیم در حالی که خود سقوط می کنیم فریاد وا آرمانا بلند کنیم، چرا درست نمی نگریم که یکی از دلایل سقوط آرمان و این دوران خودباختگی و سرخوردگی، کنش دوگانه ی ما و امثال ماست، نفاق تنها یک مصداق ندارد. در هر شکل خود، چه سوء استفاده از دین به سود قدرت، چه از اخلاق و هنر به سود غرایز خود، مذموم و مایه ی تباهی است و وقتی در جامعه ای فراگیر شود، بحران زا ست. فیلم قارچ سمّی می کوشد بخشی از نا استواری و عدم پایبندی به آرمان های انقلاب را نادیده انگارد و توجیه کند. این نقد از یک منظر فسادآلود علیه فساد دیگر است و بی ارزش در بهبود زندگی کنونی و معضلات آن است. می کوشم وجوه دیگر سمّی بودن «قارج سمّی» را نشان دهم و علت اغتشاش آن را که در پشت چهره ی یک انتخاب آگاهانه ساختاری و ظاهرا نوگرا نهان است، فاش سازم.

***

یکی از پرسش های مبرم جامعه ی کنونی ما نسبت واقعیات موجود، با آرمان ها و شعارهایی است که نظم حاضر بر اساس آنها شکل گرفت و تبدیل به پیمان ناگفته ی مردم و حکومت شد.

نسبت به این بحران می توان دو زاویه ی دید برگزید:

۱. زاویه ی دید یکسویه و توجیه گرانه ی کسانی که خود از یک سمت و جهت خطاآلود و نادرست، سمت و سوی مقابل و نادرستی رقیب را نقد می کنند. مثلاً بدون وفاداری به سرشت و وعده های دادگری غربزدگی و لیبرالیسم را نفی می کنند. آنان فراموش می کنند، پاره ی مهم پیمان با (امام خمینی(ره)) و رهبری آن و پذیرش مسئولیت در متن نظام حکومتی، برکنار بودن از همه ی انواع بی عدالتی بوده است. یعنی هم خود باید مبرّی از سوء استفاده از قدرت برای منافع شخصی می بودند و به آرمان های انقلاب وفادار باقی می ماندند و برای دور نگاه داشتن حکومت از انواع بی عدالتی در همه ی حوزه های سیاسی، قضایی، اقتصادی و غیره تلاش می کردند و به آرمان همراهی با مردم و دفاع از حقوق شان حساسیت به خرج می دادند. اگر کسی به نام خدمت به جمهوری اسلامی پیمان بست و بنا به ادّعا و عمل گذشته مقامی یافت و سپس عملاً در مسیر حق کشی، گردآوری ثروت، بی توجهی به خدمت به مردم گام نهاد و هم خود به سودهای شخصی و سوء استفاده از قدرت متهم گردید و هم از قدرت گیری قشر ممتاز و کسب امتیازات طبقاتی دفاع کرد و مردم را در فقر و بی داد باقی نهاد، خودبخود نمی تواند با ادعای این که مخالف لیبرالیسم است، شعار مبارزه با اسراییل سر دهد و از شریعت و غیره در کلام دفاع کند، خود را وفادار به آرمان اسلامی و انقلابی و راه امام بخواند.

همین طور اگر کسی از نفی استبداد و سوء استفاده از قدرت سیاسی و ضرورت مبارزه با فساد در قوه ی قضاییه و دفاع از آزادی های فردی و دفاع از حقوق زنان و غیره، سخن گفت، لیکن به گوهر دینی و اسلامی نظام بی توجه بود و سراپا شیفته ی لیبرالیسم غربی و اندیشه های غربی